คำพิพากษาชีวิต
ได้มีโอกาสเขียนเรื่องราวของผู้ป่วยรายหนึ่ง เป็นเรื่องเล่าชิ้นแรกลงใน blog SHA โรงพยาบาลพะโต๊ะ เป็นเรื่องที่เมื่อเล่าหรืออ่านคราใด สะท้อนในใจทุกครั้ง เรื่องราวชีวิตของ น้องน้ำใส เด็กน้อยที่เกิดมาอาภัพ ......ยิ่งนัก
…………………………………………………………………………………………………………………………….
"ไม่ต้องไปรักษาที่ไหนหรอก ยังไงก็ตาย"
เสียงที่เปล่งออกมาเบาๆ ราวกระซิบของหญิงสาวคนหนึ่งที่มีสีหน้าแววตาสลดหดหู่นั้น ทำให้หลายคนในห้องหยุดชะงัก นิ่งอยู่กับที่ ความรู้สึกยะเยือกเย็นเข้ามาเกาะกุมหัวใจ น่าแปลก....อากาศในยามพลบค่ำนี้ช่างร้อนอบอ้าวมากกว่าทุกวัน ราวกับดวงอาทิตย์ยังสาดแสงแรงกล้าทั้งๆที่ลับขอบฟ้าไปชั่วครู่แล้ว ณ เวลานี้ ไม่มีไครอนาทรต่อเหงื่อร้อนที่ผุดพรายเต็มใบหน้า มากกว่าหัวใจที่วูบไหว เล็กลง...เล็กลง เมื่อรับรู้และซึมซับเรื่องราวของเธอ
ไม่กี่นาทีที่แล้ว..มะติน.. หญิงสาวอายุราว 25 ปี ร่างบาง ผิวขาว เจ้าของเสื้อยืดสีหม่นที่มีร่องรอยของคราบเปื้อนกระดำกระด่างปรากฏอยู่เป็นหย่อมๆ ตะเข็บชายเสื้อหลุดร่อนไม่เป็นแนว คีบรองเท้าแตะสีน้ำตาลที่มีคราบโคลนติดอยู่ กระจัดกระจายลามมาถึงน่องและชายผ้าถุง เดินเข้ามาในห้อง ER อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ สองแขนโอบตวัดรอบสิ่งหนึ่งที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าขนหนูสีชมพูซีด
"พาลูกมาหาหมอค่ะ"
เธอพูดขึ้น เมื่อสังเกตได้ว่าทุกสายตากำลังมองไปที่เธออย่างสนใจ น้องพยาบาลคนหนึ่งเดินเข้าไปยืนใกล้ ๆ พร้อมกับชะโงกหน้าเข้าไปดูสิ่งที่อยู่ในห่อผ้านั้น เธอก้มหน้าลงไปใกล้อีกนิด ก่อนจะทะลึ่งตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและละล่ำละลักพูดราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ปรากฏต่อสายตาขณะนั้น
"เอ๊ะ ! ทำไมตัวเล็กมาก?"
"............"
"อายุเท่าไหร่? น้ำหนักเท่าไหร่? แล้วเป็นอะไรมา?"
มะติน ตอบคำถามที่ระรัวมานั้น กระท่อนกระแท่นอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก นอกจากสิ่งที่พยายามจะบอกว่าวันนี้ลูกของเธอสำลักนมมาประมาณ 4 ครั้ง เธอตอบปฏิเสธเมื่อคุณหมอบอกว่าจะส่งตัวลูกเธอไปยังโรงพยาบาลที่มีแพทย์เฉพาะทางหลังจากที่ได้ตรวจร่างกายและปะติดปะต่อเรื่องราวของผู้ป่วยแล้ว
"น้ำใส" คือชื่อของหนูน้อยคนนี้ เธอนอนหลับตานิ่งอยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นแม่ สะดุ้งตัวเล็กน้อย เมื่อหมอหนุ่มยื่นมือเข้าไปคลายห่อผ้าออกเบาๆ เมื่อเธอลืมตาขึ้น ภาพของเด็กน้อยยิ่งปรากฏชัดแก่สายตา ร่างเล็กๆ ร่างหนึ่ง แววตาเหม่อลอย มีศีรษะที่ขนาดโตไม่รับกับแขนและขาที่ลีบเล็กซึ่งเกร็งเหยียดออกไปอย่างไม่ตั้งใจทั้งสองข้าง ผิวหนังแห้ง มีรอยย่นทั้งร่าง ช่างแตกต่างกับวัยของเธอเหลือเกิน มะตินบอกว่า น้องน้ำใสอายุประมาณ 2 เดือน มีน้ำหนัก 1 กิโลครึ่ง
เราคลายความสงสัยว่า ทำไม? มะติน ถึงไม่ยอมพาลูกไปรักษากับแพทย์เฉพาะทางที่ทางโรงพยาบาลจะส่งต่อ เมื่อรู้ว่า เธอและครอบครัวเป็นชาวพม่า มีสัญชาติมอญ น้องน้ำใสไม่ได้ขึ้นทะเบียนต่างด้าวจึงไม่มีสิทธิการรักษาใดๆ ทั้งสิ้น ครอบครัวมะตินเดินทางลักลอบเข้าประเทศไทยมาตั้งแต่รุ่นแม่ มาปักหลักและทำงานรับจ้างที่อำเภอพะโต๊ะ เมื่อมะตินแต่งงานกับสามีชาวพม่าก็โยกย้ายไปทำงานรับจ้างเป็นคนงานก่อสร้างในอำเภอใหญ่แห่งหนึ่งในจังหวัดทางภาคใต้ตอนล่าง และเป็นที่ที่ชีวิตน้อยๆของน้องน้ำใสได้ลืมตามองโลกใบนี้
ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้..... มะตินเป็นชาวต่างชาติที่ทำงานโดยไร้กฎหมายรองรับ ไม่กล้าไปฝากท้องกับโรงพยาบาลของรัฐ
"กลัวถูกตำรวจจับ"
น้ำเสียงสลดกอปรกับ หยดน้ำตาที่เอ่อท้นฉาบทับแววตาเศร้าหมอง
ทำให้เธอเลือกที่จะฝากความหวัง จิตวิญญาณของคนเป็นแม่และชีวิตลูกของเธอ กับสถานพยาบาลใกล้บ้านแห่งหนึ่ง และ..เธอได้คลอดน้องน้ำใสที่สถานพยาบาลแห่งนั้น ขณะที่ตั้งครรภ์ได้ประมาณ 8 เดือนกว่าๆ ด้วยน้ำหนัก เพียง 500 กรัม พร้อมกับสภาพแรกคลอดที่ไม่ต้องบอกก็สามารถทราบได้ถึงความผิดปกติของร่างกาย หลังคลอดมะตินได้รับคำแนะนำจากเจ้าหน้าที่สถานพยาบาลแห่งนั้นสั้นๆ เพียงว่า
"ไม่ต้องไปรักษาที่ไหนหรอก ยังไงก็ตาย"
มโนภาพวูบไปถึงเจ้าตัวเล็กที่บ้าน นึกเทียบเคียงขึ้นในใจถึงความรู้สึกของมะติน อา..........คำพิพากษาชีวิตน้อยๆชีวิตหนึ่งกับดวงใจที่แหลกสลายของคนเป็นแม่ ความคิดของฉันในวูบแรกที่เห็นน้องน้ำใส ฉันรู้สึกว่าเธอตัวเล็กเหลือเกิน แต่ ณ ตอนนี้ กลับรู้สึกตรงกันข้าม และฉงนว่า มะตินดูแลลูกได้อย่างไร ? จากเด็กน้ำหนัก 500 กรัม สามารถเพิ่มเป็นหนึ่งกิโลครึ่งได้ภายในเวลาสองเดือน และลูกของเธอยังมีลมหายใจอยู่ ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดาเลย ที่หมอและพยาบาลอย่างเราๆจะเลี้ยงเด็ก preterm 500 กรัม ให้รอด โดยปราศจากตู้อบ ยา และหมอเด็ก ...ช่างมหัศจรรย์
"แล้วทำไม ถึงกลับมาอยู่ที่พะโต๊ะ ?"
"อยู่ที่โน่น ไม่มีใครช่วยเลี้ยงลูก เลี้ยงคนเดียว ไม่ได้ทำงาน ไม่มีเงิน"
"แล้วอยู่ที่นี่ ใครช่วยเลี้ยงลูกให้ ? "
"ให้ป้าเขาช่วยดูตอนไปตัดยาง "
"จะไม่ได้ตัดยาง ถ้าคืนนี้ ต้องนอนที่นี่ "
มะตินพูดพลางยกมือข้างหนึ่งคลายตัวหนีบผมสีเขียวทึมๆออก ก่อนจะรวบเส้นผมสีดำและหนีบมันกลับไปใหม่ให้แน่นขึ้น นี่คือ อีกหนึ่งเหตุผลที่มะตินยกขึ้นมาอ้างเมื่อหมอจะให้น้องน้ำใสนอนดูอาการที่โรงพยาบาล เพื่อที่จะหมายว่า เธอแร้นแค้นและไม่พร้อมที่จะให้น้องน้ำใสนอน Admit ที่โรงพยาบาลในวันนี้ ภาระที่บ้านอีกมากมาย และคืนนี้เธอต้องไปช่วยสามีรับจ้างกรีดยางหาเลี้ยงชีพอีกด้วย
คุณหมอเกลี้ยกล่อมมะตินพักครู่ เพราะยังไม่วางใจที่จะให้ น้องน้ำใสกลับบ้าน จนมะตินยอมรับในเหตุและผล ตัดสินใจให้ลูกนอนสังเกตอาการสักหนึ่งคืน
ก่อนที่ชายเสื้อกาวน์สีขาวจะสะบัดพ้นขอบประตูห้อง ER และผู้เป็นเจ้าของได้ก้าวเท้ายาวๆจากไป ก่อนที่ภายในกระเป๋ากางเกงสแล็คสีดำจะว่างเปล่า เขาหยุดชะงักและหันกลับมามองหน้ามะติน อดที่จะถามไม่ได้ว่า
" วันนี้....กินอะไรมาหรือยัง"
แบงค์สีแดงสองใบถูกยื่นมาตรงหน้าเมื่อมะตินสั่นศีรษะแทนคำตอบ ไม่มีคำพูดใดนอกจากแววตาที่แสดงถึงความซาบซึ้งและตื้นตัน ในความเห็นอกเห็นใจและการช่วยเหลือที่หมอผู้ใจดีได้หยิบยื่นให้
"เอาไว้ใช้นะครับ"
"น้อง.. บอกโรงครัวให้ทำข้าวเผื่อแม่ทุกมื้อด้วยนะครับ"
เป็นที่รู้กันดีว่า..... นอกจากโรงครัวของโรงพยาบาลแล้ว ที่พึ่งอื่นสำหรับที่ผู้ป่วยหรือญาติจะหาซื้ออาหารมาทานหากันไม่ได้ง่ายเลย หรือเกือบจะไม่มีให้ซื้อเลยทีเดียวในยามค่ำของที่นี่
เรื่องของน้องน้ำใสกลายเป็นประเด็นส่งต่อในเช้าวันต่อมา เมื่อเธออาการดีขึ้น ไม่มีการสำลักนมซ้ำ มะตินขอกลับบ้านและคุณหมอก็อนุญาต มีการประสานงานต่อไปถึงทีมเยี่ยมบ้านเพื่อการวางแผนดูแลต่อเนื่อง รวมทั้งการให้น้องน้ำใสได้รับวัคซีนแรกคลอดด้วย
"ไม่ต้องไปรักษาที่ไหนหรอก ยังไงก็ตาย"
ประโยคสั้น ๆ ง่าย ๆ ที่ฉันคาดว่าคนพูดอาจจะไม่ตั้งใจหรือพูดไปตามการคาดเดา แต่มันรุนแรงและบาดลึกเข้าไปในหัวใจของคนฟังทุกครั้งที่ได้ยิน มันทำให้ฉันปรับมุมมองของตัวเองและถอยออกมายืนนอกจุดนอก บทบาทที่เป็นพยาบาลมารับฟัง อนึ่งเป็นคนไข้หรือญาติ มาซึมซับประโยคสั้น ๆ ง่าย ๆ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ผู้ให้บริการอย่างเรา ๆ ได้ส่งมอบออกไป มันอาจเป็นสายลมแผ่วเบาที่อบอุ่น คลายความทุกข์ร้อน หรืออาจเป็นพายุที่โหมกระหน่ำ ซ้ำเติมความโหดร้าย เคราะห์กรรมของชีวิต ส่วนหนึ่งฉันคิดว่าอยู่ที่เราจะกำหนดให้มันเป็นไป และสุดท้าย คือ อนุภาพแห่งความรัก เหมือนกับที่มะตินได้ทุ่มเทการดูแลเอาใจใส่เลี้ยงดูน้องน้ำใสเป็นอย่างดี จนสามารถผ่านพ้นคืนวันเหล่านั้นมาได้ ฉันจึงไม่อาจปฏิเสธและพร้อมจะยึดมั่นในแนวทางการดูแลผู้รับบริการด้วยหัวใจและความรัก......ต่อไป
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
เพราะหลายวันก่อน ได้รับข่าวจากพี่นุช หัวหน้า PCU ถึงเรื่องราวของ เธอ ว่าตอนนี้ น้องน้ำใส ได้จากโลกนี้ไปแล้ว เธอผ่านพ้นความทุกข์ระทมกับเรื่องราวชีวิตที่แสนเศร้าไปท่ามกลางความรัก ความอาลัยของคนเป็นแม่ ...สุดท้าย..เธอได้จากไปเพราะ..ตัวเธอเอง..ไม่ใช่ด้วย...คำพิพากษาของใคร... เด็กน้อยผู้บริสุทธิ์ ทั้งการเกิดมาและจากไป จึงเจตนานำมาเล่าต่ออีกครั้ง ให้ผู้ที่เคยได้อ่าน..หรือให้น้องน้ำใส ได้รับรู้ว่า เรื่องราวชีวิตของเธอได้บันทึกตอนจบไว้อย่างสมบูรณ์แล้ว…..
ความเห็น (64)
สวัสดี ครับ
กระแส ...ร.พ.คุณภาพ แห่งนี้ กำลังมาแรงนะครับ
ชื่นชม บุคลากร ที่นี่...
รวมทั้งบันทึกนี้ ครับ...เห็นด้วย กับ คำพูดที่...คุณ AJ รู้สึก... เช่นกัน
ความสิ้นหวัง ในชีวิต...กับคำพูดที่ฆ่ากันก่อนตาย....ผมเองก็รู้สึก
....
แต่สิ่งที่สามารถ ซึบซับแทนหัวใจของผู้ป่วยได้ คือ อนุภาพแห่งความรัก....
ปรบมือให้ และเป็นกำลังใจ ให้ ครับ...บันทึกนี้
ขอบพระคุณ ครับ
- ตามมาให้กำลังใจ
- บางครั้ง คำพูดบางคำ
- ทำให้คนไข้ใจเสียได้เหมือนกันนะครับ
- ชื่นชมคุณหมอที่ดูแลคนไข้เป็นอย่างดีไม่เลือกสัญชาติเพราะเขาก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง
- ขอบคุณครับที่ถ่ายทอดเรื่องดีๆให้อ่าน...
สวัสดีค่ะ
อ่านบันทึกจบด้วยหัวใจที่...บอกไม่ถูกค่ะ
คนไม่มีรากเคยเป็นพยาบาลห้องเด็กอ่อนค่ะ เด็ก นน. 500 กรัมที่อยู่รอดมาได้จนมี นน.1,500 กรัม โดยไม่มีตู้อบ ไม่มีเครื่องมืออื่น ๆ ต้องนับว่าแม่เก่งมาก ๆ ค่ะ
ชื่นชมเจ้าหน้าที่และคุณหมอ...อย่างยิ่ง
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวเช่นนี้ ที่ได้กระตุ้นให้คิดต่อไปว่า... เราทำบุญกันมากมายเหลือเกิน แต่เราลืมทำบุญกับมนุษย์ด้วยกันไปบ้างหรือเปล่า...
กฏหมายคนงานต่างด้าวควรจะแก้ไขปรับปรุงหรือไม่ แม้เป็นแรงงานไม่ถูกกฎหมาย แต่ก็เป็น มนุษย์เหมือนกัน ควรทำอย่างไรกับกรณีเช่นนี้...
- สวัสดีค่ะ น้องอัจ
- แวะมาชื่นชมงานดี ๆ ค่ะ
- "คำพิพากษาชีวิต" แค่ชื่อเรื่องก็พิพากษาให้พี่นกต้องอ่านเรื่องนี้ให้ลึกซึ้งถึงจะเข้าใจในเจตนารมย์ การที่เราจะพิพากษาใคร ๆ ด้วยคำพูด หรือการแสดงออก ใครจะรู้ว่าผู้ที่ถูกพิพากษาต้องทนทุกข์ทรมาน เจ็บปวดแค่ไหน....
- ถ่ายทอดเรื่องราวได้ยอดเยี่ยมจริง ๆ
- ขอบคุณสำหรับบันทึกดี ๆ ค่ะ
น้อง *AJ* คะ พี่อ่านหลายรอบ อ่านแล้วอ่านอีก.... หลากหลายความรู้สึกมาก ผู้ที่เกี่ยวข้องทุกคน แพทย์ พยาบาล เจ้าหน้าที่ และมะตินผู้เป็นแม่... น้องน้ำใสผู้น่าสงสาร.... คงมีความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน คือ สงสาร ห่วงใย อยากช่วยเหลือ อ่านแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็รื้อขึ้นมา แถมสะอื้นไห้.... ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป.... เวลารับรู้เรื่องราวแบบนี้ มักจะเป็นอย่างนี้เสมอ.....
- พี่มีประสบการณ์ การคลอดก่อนกำหนด ท้องแรกที่เป็นฝาแผด... ปากมดลูกไม่เปิด อายุครรภ์ไม่ครบ... เพราะทำงานหนัก เดินทางไปโรงเรียนที่แสนทุระกันดาร ท้องก็ใหญ่ ย้อยต่อมาก... ความดันขึ้นสูงจนอาเจียน....
- คุณหมอฉีดยายับยั้งไม่ให้ปวดท้อง เกรงว่าเด็กจะไม่รอด.... แต่หมอพูดอย่างถนอมน้ำใจว่า "อยากรอให้ปวดของเด็กทำงานให้สมบูรณ์กว่านี้ พี่ต้องนอนที่โรงพยาบาลเป็นเดือน อยู่ห้องพิเศษก็ไม่ได้.....หมอกำชับให้พยาบาลดูแลอย่างใกล้ชิด ทรมานใจมาก นอนร้องไห้เกือบทุกวัน.... กลัวลูกในท้องจะเป็นอะไรไป... พออายุครรภ์ครบ คุณหมอจึงผ่าตัดคลอด... เพราะไม่สามารถคลอดเองได้...ปากมดลูกไม่ยอมเปิดเลย...ลูกตัวเล็กนิดเดียว... แค่น่าแปลก เขาแข็งแรง ไม่ต้องเข้าตู้อบ... เหมือนตัวเองได้ขึ้นสวรรค์ที่ไม่ต้องเสียลูกไป....
- พี่พูดมากอีกแล้ว.... ขออภัยนะคะ
- คืนนี้น้อง *AJ* อย่าลืมแหงนหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้านะ พระจันทร์เต็มดวง ส่องแสงเรืองรอง งดงามอร่ามตา เก็บความทรงจำที่งดงามของธรรมชาติไว้..... ก่อนที่เราจะไม่มีโอกาสได้เห็น เพราะความเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของโลกใบนี้.....
- มีความสุขในวันลอยกระทงนะคะ.... อย่าให้กระทงหลงทางล่ะ...
- ระลึกถึงค่ะ.... ไปละ
ขอบคุณค่ะอาจารย์
กำลังใจดีเยี่ยมเสมอค่ะ
แอบไปอ่านบันทึกเก่าๆปีก่อนๆ ได้เรียนรู้เพียบ
ขอบคุณค่ะ
เขียนเล่าเรื่องได้ดีมากค่ะ ตามมาอ่านและให้กำลังใจกับบันทึกดีดีค่ะ
สะเทือนใจนะครับ
- มาส่งไปทำงานครับ
- และเอากำลังใจมาฝาก
สวัสดีค่ะ
มาทักทายด้วยความระลึกถึง
งานเยอะหรือเปล่าคะ
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
(^___^)
ขอบคุณค่ะ ป๊ะเบ
มิน่าละคะ ถึงไม่เหงาเลยระหว่างทาง
สบายดีนะคะ
ขอบคุณค่ะ คนไม่มีราก
ระลึกถึงเช่นกันค่ะ
ช่วงนี้ต้องเร่งงานด่วนจี๋เลยค่ะ
ไม่ค่อยว่างเท่าไรนัก
แต่ระลึกถึงเสมอค่ะ
ขอบคุณนะคะที่มาทักทายกัน
สวัสดีค่ะ
แวะมาอ่าน
เรื่องราวซึ้งๆ ค่ะ
สวัสดีค่ะ
* มาส่งรอยยิ้มและความคิดถึงก่อนกลับบ้านค่ะ
* วันนี้น้อง*AJ* อย่าลืมดูฝนดาวตกนะคะ ดูเผื่อพี่ด้วยเพราะที่อุตรดิตถ์ฝนตกคงไม่ได้เห็นค่ะ
* รักเช่นกันค่ะ
สวัสดีครับ
การดูแลผู้ป่วยดุจญาติมิตร ด้วยใจความเป็นมนุษย์ เป็นสิ่งที่ต้องคำนึง ใครทำดี ขอชื่นชม ใครยังไม่ทำ ก็รบกวนขอให้ช่วยพิจารณาดำเนินการ ทำดี ทำด้วยกายและใจ ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ น้องอัจ
![[ กดเบาๆนะจ๊ะ ]](http://comment-thai.com/photo/9753.gif)
สวัสดีค่ะ คนเก่ง
ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันนะคะ
ที่นี่อากาศดีเชียวค่ะ ที่นั่นเป็นงัยบ้างค่ะ
แวะมาอีกนะ
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณรอยยิ้มที่แสนจะใจดีค่ะ มองได้ขนาดนั้น อิอิ
รักษาสุขภาพนะคะ
ที่นี่อากาศดี สบายมากเลยค่ะ
ที่นั่นฝนยังตกอยู่ป่าวค่ะ
มาทางนี้เมื่อไร ...แล้วกริ๊งกร๊างมาบอกด้วยนะคะ
คิดถึงเสมอค่ะ..
สวัสดีจ่ะน้องสาว*AJ* ที่แสนน่ารัก
*.... คิดถึงน้องสาวเช่นกันค่ะ.... แต่ช่วงนี้ ไม่มีเวลาเข้าเน็ต.... นานๆ ไปเยี่ยมเสียที คงไม่เป็นไรนะจ๊ะ.... สัปดาห็ สมศ. ก็จะมาประเมินแล้ว....ผ่านเดือนนี้ไปก่อน อีกอึดใจเดียวค่ะ.... เหนื่อยแย่เหมือนกัน..... แต่ก็ได้รับกำลังใจจากกัลยาณมิตร G2K นี่แหละ ทำให้หัวใจชื่นบาน...
* ทางเหนืออากาศเริ่มเย็น แต่ยังไม่มากเท่าไหร่.... ฝนตกเมื่อวันที่มีฝนดาวตก และก็ไม่ตกอีกเลย... ช่วงนี้ครูใจดีเจ็บคอมากๆ เพราะตัวเองเป็นภูมิแพ้ นี่ขนาดอากาศไม่เย็นเท่าไหร่นะคะ
* สงสัยเพราะช่วงนี้ ร่างกายอ่อนแอ และพักผ่อนน้อยอากาศเย็นหน่อยก็เจ็บคอเสียดื้อๆ
* คิดถึงสาวชุมพร จัง... อยากไปชุมพรแย่แล้ว ว่แต่าที่น้องสะไภ้ยังฝึกงานที่โรงพยาบาลอยู่เลย เฮ่อ.... สงสัยจะได้เลี้ยงหลานไปตะบันหมากไป แน่ๆ เลย (ฮา).....
- ตามมาขอบคุณ
- เข้าใจว่าทีมงานยุ่งๆๆใช่ไหมครับ
มาเยี่ยมสาวน้อยค่ะ... งานเราคงยุ่งเหมือนกันเลยนะ
เข้าใจคนทำงานค่ะ .. ทุ่มเท ทำแล้วก็อยากให้ดีที่สุด...
เป็นกำลังใจให้น้องสาวนะจ๊ะ
มาทักทายค่ะ
งานซา หายยุ่งบ้างหรือยังคะ
สวัสดีค่ะ น้องสาวที่น่ารัก
* พึ่งเสร็จจากการประเมินค่ะ เดี๋ยวจะต่อด้วย การทำหนังสืออ่านเพิ่มเติมให้นักเรียนอีกแล้ว....
* งานของน้อง *AJ* เบาลงบ้างหรือยังจ๊ะ
* อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะจ๊ะ เป็นห่วงค่ะ
* คอยเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ ส่งดอกไม้แทนความคิดถึงค่ะ
หนาวๆอย่างนี้
มาชง SHA ที่นี่ถ้าจะดี
บันทักนี้อ่านแล้วรู้สึกดีค่ะ
เป็นกำลังใจคนทำดีค่ะ
สวัสดีคะ พี่อัจ
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ ที่นำมาเล่าเพื่อแบ่งปัน ณ ที่แห่งนี้ค่ะ
ขอให้น้องน้ำใส จงไปสู่สุคติ เกิดใหม่เป็นเด็กที่สมบูรณ์แข็งแรงต่อไปด้วยเทอญ
คิดถึงและขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ
สวัสดีหลังวันพ่อค่ะน้องสาว
คิดถึงน้องสาวที่โรงพยาบาลพะโต๊ะ เหมือนกันจ๊ะ รู้จักอยู่ 2 คน อีกคนคือบุษรา คนชุมพรลูกหลานเสด็จเตี่ย เนี่ย น่ารักทุกคนเลยนะ... ว่าที่น้องสาวที่เคยเล่าให้ฟัง ตอนนี้กำลังเรียนต่อแพทย์ ก็น่ารักเหมือนกันเลย...
- อ้อ! วันหยุดนี้น้องเขามาที่อุตรดิตถ์ด้วย มาทำบุญกัน ช่วงนี้ บ๊วยฝึกงานหนักมาคราวนี้น้องเขาไม่ค่อนสบาย... พวกครู และแพทย์พยาบาล และเจ้าหน้าที่ทำงานหนักกันจังนะ
- เห็นบ๊วยบอกว่า หน้านี้เป็นหน้ามรสุม ฝนตกตลอด อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะจ๊ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย เป็นห่วงจ้ะ
- คิดถึงน้องสาวจัง
สวัสดีค่ะ แวะมาอ่านบันทึกของเพื่อนคุณบุษราค่ะ แหม ..อ่านแล้วจินตนาการตามได้ตลอดเลยค่ะ น่าเห็นใจน่ะค่ะ เรื่องนี้ออกตีพิมพ์ได้เลยน่ะค่ะ..เป็นมุมหนึ่งของอีกชีวิตนึง.. จะรออ่านใน...หญิงไทย ขวัญเรือน เรื่องจริงผ่านจอ คดีเด็ดค่ะ...ยินดีแลกเปลี่ยนเรียนรู้ค่ะ
- มาอ่านบันทึกดีๆครับ
- สุขสันต์วันพ่อครับ
- ช่วยกันทำให้พ่อมีความสุขนะครับ
สวัสดีค่ะ
งานซาๆบ้างแล้วค่ะ ซาเพราะทำใจได้ อิอิ ไม่ไปรีบร้อน จริงๆแล้วแข่งกับตนเองมากกว่า เพราะตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะทำให้ทันในเวลาที่กำหนด
แต่โอกาสไม่เอื้อ ก็เริ่มวางและลองถอยออกมาสักนิด
ถอยแต่ไม่ท้อค่ะ....
ขอบคุณนะคะที่เข้ามาเยี่ยมเสมอเลย รักและคิดถึงค่ะ พี่ครูใจดี
สวัสดีค่ะน้องสาว *AJ* 
* มาทักทายยามเย็นแดดร่มลมตก ประเดี๋ยวตะวันก็จะลาฟ้าแล้ว พรุ่งนี้วันหยุด น้องสาวได้หยุดหรือเปล่าจ๊ะ หรือว่าต้องเข้าเวร.... พรุ่งนี้พี่ได้หยุดค่ะ ตรงกันวันเกิด จะไปทำบุญและถวายสังฆทานที่วัด... ก็ได้พักนิดหน่อย....
* ส่วนวันที่ 13 ธค. ต้องมาอยู่เวรที่โรงเรียน แต่คงไม่เหงา เพราะ นักเรียนเขามาซ้อมกีฬา ซ้อมหรีด เชียร์กัน หน้ากีฬาสี เด็กจะคึกคักกันเป็นพิเศษค่ะ
* ขอให้มีความสุขกับการทำงาน นะจ๊ะคนดี คิดถึงต้องแล้วค่ะ "ถอยแต่ไม่ท้อ" เยี่ยมมากๆ ค่ะ
* คิดถึงเสมอค่ะ
แวะมาหาเจ้าของบ้านนี้
ช่วงนี้กำลังยุ่งอยู่ใช่มั้ย
เป็นกำลังใจให้ SHA ภาคใต้นะคะ
คิดถึงค่ะ
คิดถึงนะคะ
แอบขโมยภาพจากงาน SHA มาให้ดู
งาน SHA เป็นอย่างไรบ้างเล่าข่าวด้วยนะคะ
สวัสดีคะ
แม่ต้อยจะบอกว่าน้องอัจฉรา เล่าเรื่องได้ดีมากๆคะ
และในสไลดิ์ ชุดที่แม่ต้อยบรรยายในบ่ายนวันที่สองนั้น ส่วนหนึ่งได้เนื้อหามาจากเรื่องเล่า ของรพงพะโต้ะคะ
วันนี้มาส่งความสุขให้นะคะ ขอให้มีความสุขตลอดไปคะ
- ตามมาอ่านต่อ
- ขำพี่ชูศรีข้างบน
- เอางานของธรรมศาสตร์มาฝากครับ
- http://gotoknow.org/blog/yahoo/322589
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
คิดถึงเสมอค่ะ
บันทึกนี้ดีจริงๆ ค่ะ
สวัสดีค่ะน้อง AJ
ขอแซว อ.ขจิตหน่อยนะ
อ.ขจิตคะ ขำอะไรข้างบน เดี๋ยวขำค้างนะคะ มาขำข้างล่างดีกว่าค่ะ 555
คิดถึงน้องอัจเสมอค่ะ
ลืมเลยค่ะ
ภาพอินเทรนด์ที่ว่า ครูบันเทิง เป็นคนสอนให้ค่ะ
ขอบคุณ คุณครูบันเทิงตรงนี้ด้วยนะคะ
กลัยาณมิตร G2K น้ำใจงามและน่ารักเสมอค่ะ Merry Chrismas Day ค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์พอลล่า
ขอบคุณที่คะที่แวะมา แม้งานจะยุ่งจนไม่มีเวลาได้พักผ่อน
ขอบคุณจริงๆค่ะ
สวัสดีค่ะ แวะมาอ่านบันทึกของเพื่อนคุณบุษราค่ะ แหม ..อ่านแล้วจินตนาการตามได้ตลอดเลยค่ะ น่าเห็นใจน่ะค่ะ เรื่องนี้ออกตีพิมพ์ได้เลยน่ะค่ะ..เป็นมุมหนึ่งของอีกชีวิตนึง.. จะรออ่านใน...หญิงไทย ขวัญเรือน เรื่องจริงผ่านจอ คดีเด็ดค่ะ...ยินดีแลกเปลี่ยนเรียนรู้ค่ะ
สวัสดีค่ะ ครูบันเทิง
แอบไปแวะที่บล็อคมาค่ะ บล็อคสวยมากเลย ลูกเล่นเพียบ อินเทรนด์
ต้องขอเป็นลูกศิษย์แล้วนะคะเนี่ย อิอิ
ขอบคุณนะคะที่แวะมา
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
อิอิ คิดถึงๆๆๆ ค่ะ พี่อัจ
ขอบคุณนะคะ
แด่ น้อง*AJ*
สวัสดีปีใหม่อุทัยรุ่ง
ชีวิตมุ่งหมายสร้างทางสดใส
จบพบสิ่งมิ่งมงคลดลโชคชัย
ขอพรให้ผู้อ่านสราญรมย์
สวัสดีค่ะ คุณแสงแห่งความดี
ขอบคุณสำหรับพรปีใหม่นะคะ
ขอให้มีความสุข ความเจริญเช่นกันค่ะ
ขอบคุณค่ะ
น้อง *AJ*
ชีวิตที่ยังมีอยู่ มีอะไรให้ทำอีกเยอะ
จงอย่าได้ประมาทในชีวิต
อ่านเรื่องราว เศร้า ๆ แล้วรู้สึกเห็นคุณค่าชีวิตอีกมาก ๆ
ขอบคุณครับ บันทึกเตือนสติ ...ดี ๆ แบบนี้