ประวัติย่อ

การศึกษา

-  ประถมศึกษา  ร.ร.ชุมชนวัดเชิงแส   เป็นร.ร.เล็กๆ  ในชนบท  ที่ไม่มีชื่อเสียงแต่เป็นจุดเริ่มต้นของการศึกษา  ของเด็กตัวเล็กๆ  ที่ไม่รู้ว่าเส้นทางชีวิตในอนาคตจะเป็นเช่นไร  รู้แต่เพียง  เล่น  เรียน  และเที่ยว  เหมือนเด็กบ้านนอกทั่วไป

-  มัธยมศึกษา ร.ร.กระแสสินธ์วิทยา  เป็นร.ร.ประจำอำเภอ  ซึ่งเป็นอำเภอเล็กๆ  ในจังหวัดสงขลา  ไม่ดังอย่างโรงเรียนอื่นๆ  แต่เป็นที่ที่ทำให้เด็กตัวเล็กรู้จัด  ตัวเอง  สังคม  และเริ่มมองเห็นอนาคตอันริบหรี่ ว่าตนเองจะทำได้หรือไม่  และชีวิตเด็กน้อยก็เริ่มต้นขึ้นเป็นเส้นทางของการเรียนรู้  โดยเริ่มจาก เมื่อจบการศึกษา ก็ได้สมัครเข้าโครงการ พยาบาลวิชาชีพเพื่อชาวชนบท  และได้รับการสอบคัดเลือกเป็นนักศึกษาพยาบาล  1 อำเภอ  1  คน  ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

- ปริญญาตรี  ในรั่ววิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนีสงขลา  4 ปีเต็ม แห่งการเรียนรู้ชีวิตความเป็นนักศึกษาพยาบาล  ที่ใครมิอาจรู้ได้  ถ้าท่านไม่ไช่พยาบาล  หรือ  ไม่ได้อยู่ในวงการนี้  แต่อย่างไรมันก็มีทั้งทุกข์  สุข  สนุก  กันไป  และได้เรียนรู้การมีชีวิตอยู่อย่างมีความหวัง  จากเด็กบ้านนอกเข้าเมือง  สู่รั่ว และกรอบแห่งความถูกต้องที่ขวางกั้น  ความคิดและจิตนาการ  จนเกิดความสับสน  นี้หรือสิ่งที่ฉันเลือกแล้ว  แน่ใจหรือว่าไช่ จนกระทั้งถึงเวลา  ที่นกน้อย  จะโผบินออกจากกรงทองสักที  ไม่รู้ชีวิตข้างนอกจะเป็นเช่นไร  ยังไงก็ขอให้ไปให้ไกลแล้วกัน  สิ่งที่คิดอยู่เสมอ  คือ  บินกลับบ้าน  ...กลับบ้านเรา  ยังคงจดจำความรู้สึกนั้นได้ว่า  ความยากกลับบ้านนั้นเป็นเช่นไร  และก็เลือกที่จะกลับบ้าน  เป็นสิ่งแรกที่คิด  เมื่อประตูกรงเปิดออก  นกบินหลาตัวน้อยโผบินด้วยใจกล้า  ...  ด้วยปริญญาและชุดสีขาว  แปลกจริงในใจไม่เคยคิดเลยว่าตนเองจะได้สวมชุดสีขาว  และไม่เคยคิดว่าจะชอบชุดสีขาว  เมื่อมาทำงานจริงๆ  จึงเลือกที่จะไม่สวมชุดสีขาว  (คงมีบุญแต่กรรมบังมั้ง)  แต่ในจิตวิญญาณ  ฉันเชื่อว่าฉันมีความเป็นพยาบาลอยู่เต็มตัว

-  ครั้งแรกของการทำงาน  จบปริญญาตรีแล้ว  คงโตขึ้นมาหน่อย  แต่ตัวของฉันยังเล็กเหมือนเดิม  สิ่งที่ดีใจที่สุด  คือ  ได้กลับมาทำงานแถวบ้าน  ใกล้บ้าน  ได้กลับบ้านทุกวัน  สิ่งที่รอคอยมาตลอด  และแล้วฉันก็เลือกที่จะไม่สวมชุดขาว  แต่เลือกที่จะสวมชุดฟ้าแทน ฉันเลือกที่จะไม่เข้าเวร  แต่เลือกที่จะลงชุมชนแทน  ชีวิตการทำงานจึงเปลี่ยนแปลงไปจากเพื่อนๆพยาบาลหลายคนที่จบมาพร้อมกัน  แต่จนถึงตอนนี้ฉันไม่เสียใจเลยที่ไม่ได้สวมชุดขาว  ไม่เสียใจเลยที่ไม่ได้สวมหมวกพยาบาล  แต่ฉันภูมิใจเสมอยังไงฉันก็เป็นพยาบาล  มันอยู่ในจิตใต้สำนึกของฉันไปแล้ว 

***เส้นทางการทำงานมันมีสิ่งต่างๆเกิดขึ้นมากมาย  และทำให้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมาย  ทั้งเรื่องชีวิต  วิถีชีวิต  ร่างกาย จิตใจ สังคม และสุขภาพ  ที่จะต้องสัมพันธ์กัน  อย่างแน่นหนา  และเป็นเส้นทางที่ฉันเลือกแล้ว  ด้วยใช้หัวใจฉันเลือกเอง นี่แหละ สิ่งที่ชอบ  มันไช่  มันโดน  แม้ไม่ร่ำรวยเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ที่ค่าเวรมากพอๆกับเงินเดือน  แต่ฉันก็พอมีพอกัน  ไม่ขัดสน  เพระทุกอย่างชื้อไม่ได้ด้วยเงิน ฉันเชื่ออย่างนั้น  และชีวิตของฉันก็เปลี่ยนแปลงอีกครั้งหนึ่ง***

-  การศึกษาต่อ  ฉันเริ่มทำงานไปสักพัก  4 ปีเต็ม  ก็เริ่มสับสนในชีวิต  แล้วฉันจะเดินไปทางไหนดี  ทำอย่างไร  ความรู้ที่มีอยู่จะได้ใช้อย่างเต็มที่ ทำอย่างไรจะได้รู้มากกว่านี้  ทำอย่างไรกับอนาคตการทำงานดี  เมื่อเกิดคำถามในใจมากมาย  ก็เริ่มคิดศึกษาต่อ แต่เริ่มเรียนต่อในระดับปริญญาโท  ด้วยเงินเดือนเพียง 7,000  บาท  แล้วจะมีเงินพอเรียนหรือ  แต่ฉันอยากเรียน  ยังไงก็ต้องเรียนให้ได้  เส้นทางการเรียน ป.โท สู่รั้ว มสธ.  ที่ใครก็คิดว่าจะมสธ.ได้  นายแน่มาก

***ช่วงระยะเวลา 2 ปีเต็มแห่งการศึกษาป.โท มสธ. ในสาขาวิทยาศาสาตร์สุขภาพ  สาธารณสุขศาสตร์  เอกบริหารสาธารณสุข และสำเร็จการศึกษา  สาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต  ในปี 2548  เข้ารับปริญญาใน ปี 2550  สมความตั้งใจ  และความอดทนที่สามารถเรียนได้  และจบการศึกษาด้วยวัย 28 ปี  นี่คือความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชีวิตเด็กบ้านนอก  ที่ไม่เคยคิดฝันมากก่อน  และทำได้ด้วยความตั้งใจ  ภูมิใจในตนเองเสมอ  เชื่อว่าทุกสิ่งทำได้  "ฉันทำได้"

- ปริญญาโท  สาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต  มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช รุ่นที่  4

-ศึกษาเพิ่มเติมหน่วยกิต  ในพยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต  สาขาพยาบาลเวชปฏิบัติครอบครัวและชุมชน  ของมอ.  ระยะเวลา 1 ปี

-  กำลังสนใจศึกษาต่อในระดับปริญญาเอก  สาธารณสุขศาสตรดุษฎีบัณฑิต  ม.นเรศวร  (แต่ยังติดเรื่องเงินทุนศึกษาต่อ)

เป็นกำลังใจให้เด็กบ้านนอกนะค่ะ  จะได้ศึกษาต่อจริงๆ