ภาษา..ไร้เดียงสา

การพูด

ภาษา..ไร้เดียงสา

ในห้องเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 แต่ละปีต้องมีสักคน หรือ สองคน ที่มีภาษาไร้เดียงสา...นั่นก็คือ พูดไม่ชัด ไม่ชัดน้อยบ้าง ไม่ชัดมากบ้าง และนี่คือความสามารถพิเศษของ ครู ป.1 ที่เข้าใจ

น้องหนึ่ง - ชนะพงษ์ เป็นนักเรียน ป.1 ก ที่พูดไม่ชัด หลายคำเสียด้วยซิคะ

พูด - เป็น พูก

กลับบ้าน - เป็น กลับบ้าง

ลูกหมา - วูกหมา

ฯลฯ

น้องหนึ่งเป็นเด็กน่ารัก ยิ้มง่าย เขารู้ตัวดี ว่าเขาพูดไม่ชัด เขาจะส่งยิ้มหวานๆให้เพื่อน เวลาที่เขาอ่านออกเสียงแล้วเสียงที่ออกมามันไม่ชัด เดือดร้อนเวลามีคุณครูมาสอบอ่าน คงต้องทำความเข้าใจกันก่อน เพราะนี่เป็นปัญหาส่วนตัวของเด็ก 7 ขวบแล้วนะคะ

แต่ดีที่น้องหนึ่งเรียกชื่อครูชัดค่ะ

เขียนใน GotoKnow โดย ครู ป.1
ใน มุมสบาย ท้ายห้อง ป.๑

คำสำคัญ (Tags): #การพูด

หมายเลขบันทึก: 303354เขียนเมื่อ 5 ตุลาคม 2009 05:40 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:40 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (30)

คิม นพวรรณ

เขียนเมื่อ 5 ตุลาคม 2009 05:50 น. ()

สวัสดีค่ะ

ขอนำเม้นท์ยากมาฝากนะคะ
เสียงจากครู ป.๑ ค่ะ

เรื่องแรก "หญิงทะเล" ครูส้มเล่าเรื่องประกอบภาพให้นักเรียนฟังเกี่ยวกับชายทะเลต่าง ๆ ในประเทศไทย ตามธรรมชาติของเด็ก ป.1 จะถามเก่ง พูดเก่งอยู่แล้ว ต่างแย่งกันถามโน่นถามนี่ตลอดเรื่องคนละ 2- 3 คำถาม และเด็กหญิงกอไก่ก็ถามขึ้นว่า "คุณครูขาแล้วหญิงทะเลอยู่ที่ไหนคะ"

เรื่องที่สอง "กินได้ไหม" ในการเรียนการสอนทุกครั้งครูส้มก็อธิบายให้นักเรียนฟัง กว่าจะเข้าใจก็คงหลายเที่ยวเพราะเป็นเด็ก ป.1 คราวนี้ใช้คะแนนเป็นการจูงใจ บอกกับนักเรียนว่า ใครคัดลายมือสวยจะได้คะแนนมาก เด็กชายขอไข่ก็ถามอีกแล้วว่า "คุณครูครับคะแนนกินได้ไหม" เด็กชาย คอควายถามว่า "คุณครูครับเอาคะแนนไปทำอะไร"

เรื่องที่สาม "คุณแม่ขอ" การเรียนรู้สาระวิทยาศาสตร์เรื่อง การเกิดฝน คุณครูส้มให้นักเรียนช่วยกันคิดว่าฝนเกิดขึ้นได้อย่างไร นักเรียนช่วยกันแสดงความคิดไปต่าง ๆ นานา เช่นฝนเกิดขึ้นได้เพราะฝนมันอยากตก (ถ้านักเรียนโตก็ต้องเข้าใจว่านักเรียนมีเจตนาก่อกวน) ฝนตกเพราะมันสงสารพื้นดิน ฝนตกเพราะพ่อแม่ปลูกต้นไม้ แต่คำตอบของเด็กหญิงงองูบอกว่า "คุณครูขาหนูทราบแล้วค่ะว่าว่าฝนตกเพราะแม่หนูขอฝนค่ะ หนูเห็นแม่นั่งขอฝนอยู่ที่ข้างโอ่ง"

เรื่องที่สี่ "คุณครูไม่เห็นบอก" คุณครูส้มมีความจำเป็นต้องสอนทุกกลุ่มสาระ ยกเว้นภาษาอังกฤษและพลศึกษาเท่านั้น นักเรียนระดับชั้นป.1 จะโปรดปรานการวาดภาพระบายสีมากที่สุด ให้นักเรียนวาดภาพดอกไม้ที่นักเรียนชอบ ระบายสีสวยงามและเขียนบรรยายตามชอบใจ เด็กชายอออ่าง วาดด้วยความไม่ตั้งใจและระบายสีเลอะเทอะ เพราะธรรมชาติของเด็กชายไม่สอดคล้องกับกับดอกไม้ ทำให้ครูส้มบ่นขึ้นมาเบา ๆ ว่า "วาดไม่เป็นสับปะรดเลย" เด็กชายอออ่างก็ถามด้วยความสงสัยว่า "คุณครูไม่เห็นบอกว่าให้วาดสับปะรดนี่ครับ"

เรื่องที่ห้า "ฝาหม้อ" เด็กชายจอจานย้ายมาใหม่ในชั้น ป.1 ภาคเรียนที่ 2 หน้าตาดี แต่งกายสะอาด เพราะมาจากโรงเรียนในเมือง และมีบ้านอยู่หน้าโรงเรียน ใกล้กับร้านอาหาร ครูส้มได้เขียนในกระดาษว่า "ข้าวผัด 1 กล่อง" ให้เด็กชายจอจานไปให้แม่ค้า แต่บังเอิญเด็กชายจอจานอ่านข้อความเอง ..กลับมาพร้อมฝาหม้อ 2 ฝา มาถามครูส้มว่าต้องการฝาหม้อเบอร์อะไร ครูส้มขอทบทวนกระดาษแผ่นนั้น และให้เด็กชายจอจานอ่านให้ฟัง เด็กชายจอจานอ่านว่า "ฝาหม้อ 1 ฝา" สาเหตุที่ย้ายโรงเรียนเพราะเป็นเด็กเรียนช้าตกซ้ำชั้น ป.1 มาแล้ว อ่านหนังสือไม่ออก

เรื่องที่หก "สัมผัสพิเศษ" หลังพักรับประทานอาหารกลางวัน เด็กหญืงมอม้า ได้ร้องไห้สะอึกสะอื้นมาหาครูส้ม หลังจากไต่ถามกันอยู่นานจึงได้รู้สาเหตุว่านักเรียนชอบเรียกพ่อ ล้อแม่กัน เป็นเรื่องใหญ่ของเด็กโรงเรียนนี้แทบทุกชั้น ครูส้มปลอบใจและถามว่า "เพื่อนด่าว่าอย่างไร" เด็กหญิงมอม้าตอบว่า "หนูไม่ทราบค่ะ" ครูส้มยิ่งงงจึงถามต่ออีก "หนูทราบได้อย่างไรว่าเพื่อนด่าพ่อ แม่" เด็กหญิงมอม้าตอบครูส้มว่า "หนูรู้ได้จากในใจค่ะ" (สัมผัสพิเศษ)

เรื่องที่เจ็ด "เพลงเป็นเหตุ" เหตุเกิด ณ ชั่วโมงดนตรีนาฏศิลป์ ครูส้มสอนให้ร้องเพลง วิหคเหิรลม และทำท่าประกอบเพลงไปด้วย ทุกคนกำลังสนุกสนานและมีความสุข แต่เด็กหญิงพอพานทำทางจะร้องไห้ และไม่ยอมร้อง รำเหมือนเพื่อน ๆ เพราะไม่พอใจที่เข้าใจว่าเพื่อน ๆ กำลังล้อชื่อแม่อีกแล้ว เพราะเนื้อเพลงตอนหนึ่ง..."แม้นเป็นนกได้ดั่งใจจินตนา ฉันคงเริงร่าลอยลม" เนื่องจากแม่ของเด็กหญืงพอพานชื่อ......นางจินตนา

เรื่องที่เก้า "ใครมีรถเมล์มากที่สุด" ธรรมชาติของเด็ก ๆ ชอบมากกับคำถาม "อะไรเอ่ย" เวลานั้นเป็นเช้าของวันจันทร์ เด็ก ๆ ต่างก็มีความกระตือรือล้นเป็นพิเศษ เพราะเป็นวันแรกของสัปดาห์ แต่ละคนจะมีกิจกรรมในวันหยุดเมื่อมาพบกันก็จะพูด คุย เล่าให้เพื่อน ๆ ฟัง เด็กชายสอเสือ ได้ตั้งคำถามเพื่อน ๆ ว่าใครมีรถเมล์มากที่สุด..ไม่มีใครตอบถูก ทำให้เพื่อน ๆ พ่ายแพ้ต่อเกมนี้ เด็กชายสอเสือจึงไปถามครูส้มอีกแล้ว "คุณครูครับใครมีรถเมล์มากที่สุด" และครูส้มก็พ่ายแพ้ในเกมอีกเช่นกัน ในที่สุดเด็กชายสอเสือจึงเฉลยว่า "เขาทรายครับ มีรถเมล์มากที่สุด" หมายถึงเขาทราย กาแล็คซี่นักมวยมีชื่อเสียงของไทย ครูส้มสงสัยได้ถามต่อว่า "รู้ได้อย่างไรว่าเขาทรายมีรถเมล์มากที่สุด" คำตอบของเด็กชายสอเสือก็คือ "ผมไปพิษณุโลกกับคุณแม่ครับ เห็นป้ายรถเมล์ติดชื่อเขาทรายตั้งหลายคันครับ" (เขาทรายที่เด็กชายสอเสือเห็นคือชื่อสถานที่แห่งหนึ่ง อันเป็นปลายทางสิ้นสุดของรถเมล์คันนั้น)

เรื่องที่สิบ "ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด" เด็กชั้น ป.1 ที่กำลังอ่านหนังสือได้ เขาจะมีความภาคภูมิใจ เห็นอะไร ๆ ก็อยากอ่าน บางทีจะได้ยินเสียงสะกดไปด้วยดัง ๆ เพราะยังไม่มีทักษะการอ่านในใจ เย็นวันหนึ่งก่อนโรงเรียนเลิกเด็กชายชอช้างได้กระหืดกระหอบมาบอกคุณครูส้มว่า "คุณครูครับผมไม่อยากเรียนสูง เพราะกลัวมีความรู้มาก มันไม่ดี" ครูส้มชวนคุยและถามจนได้ความว่า เด้กชายชอช้างได้ไปอ่านข้อความคติเตือนใจที่ห้องสมุดว่า "ความรู้ท่วมหัว เอาตัวไม่รอด" ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาครูบรรณารักษ์ได้จัดการโล๊ะข้อความนั้นทิ้งไปไม่เหลือร่องรอย

เรื่องที่สิบเอ็ด "อาจารย์ใหญ่...ต้องตัวใหญ่" ความสด ใส ซื่อไม่มีใครเกินนักเรียนตัวน้อย ๆ ยิ่งอยู่บ้านนอกหรือห่างไกลความเจริญ เด็กยิ่งมีความไร้เดียงสาอย่างบริสุทธิ์ ครูส้มได้ให้เด็กชายรอเรือ นำเอกสารไปให้อาจารย์ใหญ่ เพื่อต้องการสร้างความมั่นใจและการกล้าแสดงออก นอกจากนั้นได้รู้จักคุณครูในโรงเรียนด้วย พร้อมกับแนะนำว่าอาจารย์ใหญ่อยู่ที่ห้องใด เมื่อเด็กชายรอเรือนำเอกสารไปถึงห้องอาจารย์ใหญ่ บังเอิญมีคุณครูโรงเรียนอื่นมาเยี่ยม และนั่งสนทนากับอาจารย์ใหญ่ เด็กชายรอเรือได้ส่งเอกสารให้พร้อมกับบอกว่า เอามาให้อาจารย์ใหญ่และอาจารย์ใหญ่ก็จะรับไว้ แต่เด็กชายรอเรือยืนยันว่าเอามาให้คุณครูคนนั้น คนที่ตัวใหญ่คนนั้นไง ครูส้มบอกให้เอามาให้อาจารย์ใหญ่ ไม่ใช่ในคุณครูคนนี้

http://www.krukimpbmind.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=538702701

ครู ป.1