ไม่มีคำว่า ขอบใจ
วันนี้เป็นวันหยุดสบายๆ ก็เลยอยากนำเรื่องสบายๆ มาเล่าสู่กันฟัง หลังจาก "นากิส" หรือ พายุกฤษณา ได้เริ่มจางหายไป ท้องฟ้าที่มืดมัวตลอดสัปดาห์ เริ่มสาดแสงทองผ่องอำไพ ผืนดินที่เจิ่งนองจากน้ำฝนที่ตกลงมาอย่างถั่งโถม บัดนี้เหลือเพียงความชุ่มชื้นที่ฝากไว้บนผืนดิน วันนี้ฟ้าเปิดราวกับว่าจะต้อนรับวันอันเป็นมงคล วันนี้เป็นวันพระ วันพระใหญ่เสียด้วยซิ เพราะว่าเป็นวันออกพรรษา
ตื่นแต่เช้ามืด เกือบ 6 โมงเช้า เนื่องจากเสียงปลุกของแม่ ต้องไปส่งแม่ที่วัด ทุกวันพระแม่จะนอนค้างจำศีลที่วัด จึงต้องเตรียมเครื่องนอน และสัมภาระต่างๆบรรจุเต็มตะกร้าใบโตและกระเป๋าใบเขื่อง พร้อมด้วยพานพุ่มบายศรีอีก 4 ชุด ไม่อยากบอกว่าคุณแม่ฝีมือดี ในการเย็บบายศรีด้วยใบตอง และตกแต่งอย่างสวยงามเพื่อนำไปไหว้พระในโบสถ์และศาลาอย่างละชุด คุณแม่เลยรับผิดชอบในการเย็บพานพุ่มบายศรีในทุกวันพระ นำกระเป๋าและตะกร้าแม่ใส่รถเห็นป้ายาและน้าเยาว์กำลังเตรียมของจะไปวัดเช่นกันจึงร้องเรียกให้ขึ้นรถไปด้วยกัน เหมือนสโลแกนเมื่อก่อนเรื่องพลังงานหารสอง ไปทางเดียวกัน ไปด้วยกัน ...ไม่ถึงกับเช่นนั้นดอกค่ะ พวกเราเพื่อนบ้านกันจะช่วยเหลือกันอยู่แล้วบางครั้งลูกของป้าก็รับแม่ไปด้วยหลายครั้ง
ถึงวัดช่วยแม่เอาของที่เตรียมมาขึ้นบนศาลาใหญ่บันได 20 กว่าขั้น ป้ายาและน้าเยาว์กล่าวขอบใจที่รับมาส่งด้วย “ขอบใจนะลูก ขอบใจจ้าหมอ” เสียงกล่าวของป้าและน้าผู้อยู่ในชุดขาว กล่าวขอบใจฉัน ผู้ที่มาบวชพราหมณ์กันทุกวันพระ กลุ่มนี้เขาเรียกตนเองเป็นกลุ่ม “คณะแม่ขาว” เนื่องจากจะมีแต่ผู้สูงอายุเสียเกือบ 90 เปอร์เซนต์ ส่งแม่เรียบร้อยกลับมาเตรียมของไปวัดเพื่อทำบุญใส่บาตร
วันพระ ไปวัดใกล้บ้าน พบพี่น้องร่วมหมู่บ้านแต่งกายด้วยผ้าใหม่ สะอาด สวยงาม ด้วยใบหน้าอิ่มเอม ยิ้มและทักทายกันภายในศาลาวัดที่กว้างใหญ่ เสมือนว่านัดพบปะพี่น้องและญาติมิตร เมื่อเสียงสวดบทสุดท้ายจบลง บางคนยังคงนั่งอยู่ต่อ บางคนจับกลุ่มคุยกัน คนที่ยังอยู่บางคนก็คอยเก็บสำรับภัตราหารของพระเมื่อท่านฉันท์อิ่มแล้วไปทำความสะอาด และร่วมวงรับประทานอาหารร่วมกันที่วัดก่อนกลับบ้าน ฉันเดินลงจากศาลาด้วยใจอิ่มบุญ และทักทายกับอีกหลายๆคนที่มีโอกาสได้พบกันในวันพระ
ตุ๋ยเพื่อนบ้านที่เติบมาด้วยกันตั้งแต่เด็กเรียนโรงเรียนประถมและมัธยมเดียวกัน ตุ๋ยได้เรียนแค่ ม.3 ด้วยเหตุผลที่พ่อแม่ไม่มีเงินส่งเสียให้เรียนได้มากกว่านี้ ตุ๋ยขอทำปิ่นโตใส่กับข้าวไปให้แม่กินที่วัด เนื่องจากคิดถึงแม่ ตอนแม่ของตุ๋ยมีชีวิต ตุ๋ยบอกว่าไม่ได้ทำแบบนี้ให้แม่ คิดถึงแม่ เลยขอทำอาหารปิ่นโตให้แม่ของฉันเพราะตุ๋ยรักและเคารพแม่ของฉัน เหมือนญาติจริงๆของตุ๋ย ตุ๋ยบอกทำแล้วสบายดีใจเหมือนได้ทดแทนพระคุณแม่ ก็เลยส่งเสริมตุ๋ยในสิ่งที่ทำแล้วดีมีความสุขเป็นการได้ทำบุญอีกอย่างหนึ่ง แม่และฉันขอบใจตุ๋ยอย่างมากในความมีน้ำใจครั้งนี้ คำว่าน้ำใจ ขอบใจ ขอบคุณ มันติดปากและถูกนำมาใช้ได้บ่อยๆ โดยไม่ต้องซื้อไม่ต้องขาย พูดออกมาแล้วทำให้คนสองคนทั้งคนพูดและคนฟัง รู้สึกดีและมีความสุข
นึกได้ว่าเมื่อวันที่ 10-11 สิงหาคม 2552 ที่ผ่านมาได้ไปร่วมงานมอบรางวัลแพทย์ชนบทดีเด่นประจำปี 2552 ของมูลนิธินายแพทย์สงวน นิตยารัมภ์พงศ์ ที่โรงแรมเอเซียร์แอร์พอร์ต ในงานนี้ได้นำบอร์ดไปร่วมจัดแสดง เกี่ยวกับเรื่อง การพัฒนาระบบ IT, จิตอาสาในโรงพยาบาล, อยู่กับเบาหวานและความดันอย่างมีความสุข และได้หนังสือมาอ่านหลายเล่ม เล่มหนึ่งในนั้นคือ มองอย่างบรรลุ 2 ซึ่งได้ถูกรวบรวมขึ้นจากบทความที่อาจารย์บรรลุ (นพ.บรรลุ ศิริพานิช) ได้เขียนลงในวารสารโรงพยาบาลชุมชน
“มองอย่างบรรลุ” เป็นการมองแบบหมอบรรลุและมองแบบผู้บรรลุธรรมแล้ว เช่นเดียวกับที่คุณพ่อเกษม พริ้งพวงแก้วได้กล่าวไว้ว่า “บรรลุ....ผู้บรรลุธรรม”
เนื้อหาในเล่มประทับอยู่หลายเรื่อง มากสุดก็คือ "ไม่มีคำว่าขอบใจ" ที่อาจารย์บันทึกไว้ในวารสารโรงพยาบาลชุมชน ปีที่ 5 ฉบับที่ 4 มกราคม – กุมภาพันธ์ 2547 ซึ่งมันตรงใจกับอาชีพของเรา และอาจตรงใจกับหลายคน เผื่อจะได้เรียนรู้ได้จากเรื่องเล่านี้ อาจารย์บันทึกไว้ว้า
“ประมาณ 10 มาแล้ว ข้าพเจ้ามีโอกาสไปเยี่ยมแพทย์ชนบทตามโครงการของกระทรวงสาธารณสุข ร่วมกับมูลนิธิแพทย์ชนบท ในปีนั้นข้าพเจ้าเดินทางไปทางใต้สุดของประเทศ
คืนหนึ่ง หลังจากร่วมรับประทานอาหารเย็นกันแล้ว ก็กลับห้องและเตรียมตัวเข้านอน มีแพทย์หนุ่มคนหนึ่งมาเคาะประตูขอปรึกษาเป็นการส่วนตัว ข้าพเจ้าให้เข้ามาในห้องนอนและนั่งลงข้างๆ ฟังเขาพูด น้ำเสียงของเขาน่าสงสาร ร่ำร้องหาที่พึ่ง เขาขอให้ข้าพเจ้าช่วยแจ้งผู้บังคับบัญชาระดับสูงสุดที่มีอำนาจ ให้ย้ายเขาออกจากอำเภอที่เขาทำงานอยู่ ข้าพเจ้าถามถึงเหตุผล เขาเล่าว่า ตั้งแต่มาทำงานที่อำเภอนั้นเกือบ 2 ปี เข้าตั้งหน้าตั้งตาทำงานด้วยความตั้งใจ แต่สิ่งที่สะเทือนใจเขามี 2 เรื่องที่ไม่อยากอยู่ที่นี่คือ
1. เขาถูกญาติคนไข้ด่าแม่ เพราะอยู่เวรแล้วตรวจคนไข้ช้า ไม่ทันใจญาติคนไข้
2. ตั้งแต่ทำงานมาเกือบ 2 ปี เขาไม่เคยได้รับคำว่า “ขอบใจ” จากปากคนไข้หรือญาติคนไข้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
“คุณหมออยากไปอยู่ที่ไหน ?” ข้าพเจ้าถามเขา
“ที่ไหนก็ได้ ทางภาคอีสาน” ข้าพเจ้ารับฟังและให้สติ – กำลังใจแก่เขา เท่าที่ทำได้
รุ่งขึ้นก็เดินทางไปเยี่ยมโรงพยาบาลชุมชนแห่งต่อไป ที่โรงพยาบาลชุมชนแห่งสุดท้ายที่ไปเยี่ยมได้พบแพทย์อีกคนหนึ่ง เป็นแพทย์ที่กำเนิดทางภาคใต้ พูดภาษาใต้กับคนไข้คล่อง ชื่อก็เป็นคนใต้
ข้าพเจ้าถามเขาว่า "ตั้งแต่เป็นหมอมา มีคนไข้ขอบอกขอบใจบ้างมั้ย"
เขาตอบข้าพเจ้าว่า “ภาษาพื้นเมืองที่นี่ ไม่มีคำว่าขอบใจ ขอบใจเป็นความรู้สึก มีอยู่ในหัวใจ ไม่มีคำพูด”
อ่านหนังสือของอาจารย์แล้วทำให้คิดได้ว่า นั่นซินะ บางที กับ บางคน แค่มองหน้ามองตา เราก็รับรู้ความรู้สึก
ได้ รู้ว่าคำพูดที่เขาจะพูดออกมา เรารู้แล้วว่าเขาจะพูดอะไร
ถ้าเยี่ยงนั้น...ขนม ผลไม้ ของฝากทั้งหลายที่ฉันได้รับ ตั้งมากมาย คือ สัญลักษณ์ "แทนคำขอบใจ/ขอบคุณ" ซินะ
น้ำชา
ความเห็น (12)
แม้เป็นวันหยุดน้ำชาก็ยังมีเรื่องดีดีมาฝาก ขอบคุณนะ
จริงสิ บางทีถ้ามัวรอคำพูดบางคำอาจทำให้เราเสียโอกาสดีดีไป
ไม่ว่าจะเป็นขอบคุณ ขอบใจหรือขอโทษ สายตาและการกระทำสามารถแสดงถึงคำเหล่านั้นได้ดี
"ขอบใจ" จ้า jaja
Humanize, Spiritual, Mild, etc. นำพามากันเพียบ
จริงมั้ย ไม่ต้องบอกก็รู้
สวัสดีดึกๆครับsha รพ.แก่งคอย คืนนี้เป็นคืนที่สับสนในวิวิตอีกคืนหนึ่ง เพราะพรุ่งนี้ ต้องเดินทางไปเรียกร้องค่าตอบแทนที่กระทรวงสธ. ทั้งๆคิดว่าการเดินกระบวนไปชุมนุมในปัจจุบัน ไม่น่าจะใช้เท้าเดิน แต่ควรเดินกับสมองและปัญญาแต่ว่าด้วยกติกาของกลุ่มองค์กรก็จำใจไปเพื่อการอยู่ร่วมทีม
มาได้อ่านบันทึกนี้สิ่งดีๆคิดดีๆซึมซับเข้ามา ขอใช้ปัญญาในวันพรุ่งนี้พรัอมๆไปกับเท้าอย่างเข้าใจ
ขอบคุณค่ะ พี่ผู้เฒ่า
ค่ำคืนนี้น้ำชาก็ยังไม่ได้พักสายตาเลย
สู้เถิดพี่น้อง เพื่อเรียกร้องสิ่งที่ถูกต้องและเป็นธรรม
เงินอาจไม่ใช่คำตอบสุดท้ายของชีวิต แต่เงินก็สำคัญในชีวิตไม่น้อยไปกว่าปัจจัย 4
โชคดีนะคะพี่
ด้วยจิตรคารวะ
- สวัสดีค่ะ
- แวะมาให้กำลังใจ ทีม SHA แก่งคอย
- บางครั้งไม่จำเป็นต้องพูด หรืออธิบาย แค่สายตา การแสดงออกก็พอจะเข้าใจในเจตนาที่ดี ๆ ได้
- บรรยายเรื่องได้ดี ชอบค่ะ
- คนชนบทไมมีการกล่าวคำว่าขอบใจ
- แต่อาการและท่าทางบอกได้ครับ
- ประชุม 5 ส เป็นอย่างไรบ้าง
- มาขยายผลด้วยครับ
- เย้ๆๆๆๆ
มาชม มาเชียร์ sha-รพ.แก่งคอย
จริงด้วยซิ บางทีไม่ต้องบอกก็รู้ว่าขอบใจ
ขอบคุณค่ะ คุณบุษรา อย่าลืมมาเชียร์อีกนะคะ
ได๋ค่ะอาจารย์ แต่ก่อนอื่นของ update การทำแผนการพัฒนาเครือข่ายก่อนค่ะ รับรองต่อไปทันเหตุการณ์แน่ค่ะ ถ้าไม่โดนแย่งซีนก่อน หุหุ
ขอบคุณค่ะ คนมีหวัง น้ำชาคิดเช่นนั้นเหมือนกัน ไม่ต้องบอกก็รู้ใจ
อ่านแล้วรู้สึกดีจังค่ะ
บางครั้งเรายังพูดยาก ลืมพูดไปก็หลายครั้ง แต่จริงๆแล้วเรารู้สึกอย่างนั้นแหละ รู้สึกขอบคุณนั่นล่ะ แต่ไม่รู้ทำไม พูดไม่ค่อยทัน ต้องพยายามหน่อยแล้ว ให้เป็นประโยคสำเร็จรูปติดที่ปาก อิอิขอบคุณค่ะ คนขยัน คิดถึงนะ
คิดถึงเช่นกันค่ะน้อง AJ
"ขอบใจ" มากนะคะ
สวัสดีค่ะคุณsha-รพ.แก่งคอย จังหวัดสระบุรี
"ขอบคุณ"สำหรับบันทึกดีๆ ที่มีมา
ฝากค่ะ
ขอบคุณเช่นกันค่ะน้องต้นเฟิร์น