ผัดกะเพรามื้อสุดท้าย

และแล้วฝันร้ายที่สุดก็เกิดขึ้นกับครอบครัวอันมีสุขของผม

"อาจารย์ครับ พ่อผมบอกว่าให้อาจารย์ช่วยแต่งกลอนให้แม่ผมด้วยครับ” ลูกศิษย์ชั้น ม.๖/๓ ผู้ซึ่งเพิ่งสูญเสียแม่จากอุบัติเหตุเพียงไม่นาน เดินมากระซิบบอก

“เธอจะนำไปใช้ในโอกาสใดคะ ? ก็งานศพแม่เธอก็เผาเรียบร้อยแล้วมิใช่หรือคะ ?

“พ่อผมจะนำไปติดที่กรอบรูปแม่ครับ พ่อบอกว่าถ้าคุณครูไม่ช่วย พวกเราก็คงไม่มีปัญญา...”

“ว่าง ๆ ครูค่อยแต่งให้นะคะ....”

ผู้เขียนรับปากนักเรียนด้วยความรู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย ในชีวิตบ่อยครั้งที่ถูกขอร้องให้ช่วยแต่งกลอนในโอกาสต่าง ๆ มากมายหลายงาน โดยเฉพาะวันคล้ายวันเกิด แต่วันนี้ต้องมาแต่งให้คนที่จากไป ทิ้งไว้แต่ความอาลัยของครอบครัวที่โศกเศร้า แล้วครูจะแต่งอย่างไร ? แต่งให้คนอ่านเศร้าไปกว่าเดิม หรือจะคอยปลุกปลอบใจ

อนิจจาลำธารชีวิตที่เรื่อยไหล แต่ละชีวิตไยต้องพลัดพรากเจ็บปวดรวดร้าว ก่อนวัยอันควรด้วยเล่า
คืนนี้มานั่งอ่านเรียงความของเด็กคนเดิมที่ครูมอบหมายให้นักเรียนทุกคนเขียน เนื่องในโอกาสวันแม่ และนำไปให้คุณแม่อ่านเขียนแสดงความรู้สึกก่อนส่งครู ขอตัดตอนข้อความบางส่วนที่เขียนถึงแม่...ดังนี้

“...แม่ผมเป็นคนใจเย็น อารมณ์ดี ยิ้มง่าย มีนิสัยคือ ขี้เหนียวสุด ๆ ใช้เงินไม่เกินวันละ ๕ บาท จนถูกขนานนามว่า “ทะเล” ... แม่เคยสอนไว้ว่า “ คนต้องมีศักดิ์ศรี ศักดิ์ศรีซื้อหาไม่ได้แต่สร้างมาได้” เช่นแม่ค้าทอนเงินเกินต้องนำไปคืนเพราะมันบาป นี่คือสิ่งที่แม่สอน และในตอนเย็นหลังทำกับข้าวกับปลาเสร็จจะมานั่งคุยกันในครอบครัว หัวเราะกันอย่างมีความสุข ภายในจิตใจผมคิดเสมอว่า ผมคือคนที่โชคดีที่มีแม่เป็นร่มโพธิ์ต้นใหญ่ที่ให้ที่กับลูกนกได้อาศัยใบบุญ แม่จึงยิ่งใหญ่มากสำหรับผม

และแล้วฝันร้ายที่สุดก็เกิดขึ้นกับครอบครัวอันมีสุขของผม และอยากจะคิดว่านี่คือความฝันไม่ใช่ความจริง วันที่แม่จากผมไปไม่มีวันกลับ เช่น สายน้ำที่ไหลย้อนคืนมาไม่ได้ ผมเห็นภาพเก่า ๆ ที่แม่ทำงาน แม่นั่งคุย แม่นั่งยิ้ม หัวเราะกัน... เหตุเพราะแม่เดินทางไปบ้านยายแล้วเกิดอุบัติเหตุจนถึงแก่ชีวิต มันยากเกินที่ผมจะทำใจ ผมนอนร้องไห้คิดถึงแม่ผมเหลือเกิน ตอนที่ทราบข่าวว่าแม่เกิดอุบัติเหตุ ผมเหมือนถูกฟ้าผ่าตรงกลางใจ ยืนแทบจะไม่ไหว ทุกวันผมจะนึกถึงอาหารที่แม่ทำไว้ให้มื้อสุดท้าย คือผัดกะเพราที่อร่อยที่สุดที่เคยได้กินมา

ในวันแม่ปีนี้ผมไม่มีแม่ให้กอดแล้ว ผมคิดเสมอว่าอยากกอดแม่สักครั้งก็ยังดี อยากอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของแม่อีกสักครั้ง แต่มันเป็นเพียงสิ่งที่คิดไว้ในใจเท่านั้น ผมเฝ้ามองแม่หมดลมหายใจไปต่อหน้าต่อตา มันยังฝังติดอยู่ในใจ และเจ็บปวดทรมานอยู่จนทุกวันนี้ รูปถ่ายของแม่ที่ถ่ายคู่กับผมมันมีน้อยเหลือเกิน แต่นั่นคือความทรงจำที่ดี และผมจะเก็บไว้ในใจ ผมรู้สึกภาคภูมิใจมากที่ได้เกิดเป็นลูกแม่ที่ชื่อว่า สอางค์ สามบุญเที่ยง ชาติหน้าผมขอเกิดเป็นลูกแม่อยู่ร่ำไป ..."
(นายพรภวิษย์ สามบุญเที่ยง ผู้เขียน)

ข้างหลังเรียงความของเพื่อนๆ จะมีแม่แสดงความคิดเห็นหลังจากอ่านงานเขียนของลูกด้วยความปลื้มใจ แม้เรียงความฉบับนี้จะไม่มีลายมือแม่ให้ครูเห็น แต่ครูเชื่อแน่ว่าคุณแม่สอางค์ คงเฝ้ามองลูก ๆ และอ่านเรียงความฉบับนี้จากสรวงสวรรค์ด้วยความซาบซึ้งและภูมิใจในตัวลูกชายไม่น้อย

จงเข้มแข็งและก้าวเดินบนถนนชีวิตที่เต็มไปด้วยขวากหนาม อย่างอดทน มุ่งมั่น อนาคตเธอยังต้องพบกับความทุกข์อันเกิดจากความพลัดพรากสูญเสียจากสิ่งที่รักโดยไม่มีที่สิ้นสุดเฉกเช่นเดียวกับทุกชีวิตที่เกิดมาซึ่งครูเองก็เคยเผชิญมาแล้ว ขอเพียงเรียนรู้ด้วยความเข้าใจ รู้จักแปรเปลี่ยนความหมองหม่นโศกเศร้าให้เป็นพลังสร้างสรรค์เพื่อประโยชน์ต่อผู้อื่นสืบไปเถิดนะศิษย์รัก.

"การพลัดพรากจากสิ่งรักย่อมเป็นทุกข์"

เขียนใน GotoKnow โดย วราภรณ์
ใน หน้าต่างชีวิต

คำสำคัญ (Tags): #วรรณกรรม#ข้อคิด ปรัชญา ศาสนา#สังคม ครอบครัว

หมายเลขบันทึก: 290465เขียนเมื่อ 24 สิงหาคม 2009 07:33 น. ()แก้ไขเมื่อ 22 สิงหาคม 2012 21:48 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (70)

ครูอ้อย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 24 สิงหาคม 2009 07:48 น. ()

ทุกอย่าง อยู่ที่ใจค่ะ
มีทุกสิ่ง ก็ทุกข์ได้
ขาดทุกอย่าง ก็สุขได้นะคะ

ครูอ้อย เชื่อ อย่างนี้ค่ะ

ธรรมฐิต

เขียนเมื่อ 24 สิงหาคม 2009 08:33 น. ()

วงจรของชีวิตขอรับคุณครู..

แต่ละชีวิตไยต้องพลัดพราก

เจ็บปวดรวดร้าว ก่อนวัยอันควรด้วยเล่า

วัยที่สมควรในการจากไปที่ว่านะวัยไหนละขอรับ..

ทุกวัยสมควรที่จะจากไปทั้งนั้นแหละพี่ครู

เมื่อเหตุปัจจัยเอื้ออำนวย

พี่ครูสบายดีนะขอรับ..

วราภรณ์