น้อยก็หนึ่ง..

ในชีวิตการทำงานอันเรียบเรื่อยเฉื่อยแฉะของผม นึกไม่ค่อยออกว่าหาอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน พอเอาไว้อวดกับเขาได้บ้าง แต่ถ้าจะถามหาความภูมิใจละก็ พอนึกออกอยู่อยู่เรื่องหนึ่ง เรื่องที่ติดสินใจเลือก  “น้อย” เข้ามาทำงานในฝ่าย

น้อยก็คงไม่เคยคิดเคยฝันกระมังว่าสาวพาณิชย์จากโรงเรียนมัธยมประจำอำเภอ ต้องมาใช้ชีวิตกับงานหนักในโรงพยาบาลเยี่ยงผู้ช่วยทันตแพทย์ 

เหตุเกิดเมื่อหัวหน้าฝ่ายใจดีอย่างผม เชิญลูกจ้างออกจากฝ่ายไป 2 คน ในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน เรื่องนั้นอย่าไปพูดถึงมันเลย เรื่องมันยาวเสียจนถ้าเล่าให้จบคงใช้เวลานานเกินไป แต่ที่รู้ทีหลังว่าน่าจะตัดสินใจอย่างนั้นไปตั้งนานแล้ว เรามีตัวเลือกแปดคน คัดให้เหลือแค่หนึ่ง สาว อสม. ช่วงเสริมสายหน้าตาดีนั้นดูคล่องแคล่ว แต่ติดที่เรียนน้อยหน่อยและไม่เป็นคอมพ์ (แล้วใครจะช่วยผมพิมพ์ข่าวสาร ผมคิด) บางคนดูดีเกินไปกำลังเรียนปริญญาตรีอยู่ก็มีแต่เราไม่เลือก เพราะคิดว่า trainแล้วสอนแล้วอยากให้อยู่คุ้ม อยู่นาน น้อย เลยชนะแบบคาบเส้นเพราะแม้จะจบ ปวช. พิมพ์ดีดรัวเร็วราวพายุแต่ดูท่าทางแล้วนึกไม่ออกว่าวัน ๆ จะพูดกับผู้คนสักกี่คำ

น้อย เป็นลูกจ้างคนแรกที่ได้เลือกเอง ส่วนคนก่อน ๆ ล้วนซัดเซพเนจรมาจากฝ่ายอื่น ๆ ทั้งสิ้น พี่เหลิม ผู้ช่วยของเราเลยตั้งใจสอนกันเต็มที่ เพียงไม่กี่วัน ความดีของน้อยเลยปรากฏ ความตั้งใจ ความรับผิดชอบ เอาใจใส่ มีให้เห็นเกินร้อย จนหลัง ๆ ผมได้มีโอกาสเป็นกรรมการในการเลือกลูกจ้างเข้าโรงพยาบาลอีกหลายชุด ซึ่งหาคนดีไม่ใช่ง่าย ยังคิด ๆ เลยว่า ถ้าเอา น้อย ไปโคลนนิ่งได้น่าจะดีเพราะรับรองผลการปฏิบัติงานได้อย่างเต็มที่

ช่วงหลังมานี่ ระเบียบเขาอนุญาตให้ลูกจ้างชั่วคราวลาพักร้อนได้โดยไม่หักเงินค่าตอบแทน ผมเห็นน้อยทำงานหนักมาทั้งปี ไม่เคยลา ไม่เคยขาด ไม่เคยสาย เพราะน้อยมาเตรียมเครื่องมือตั้งแต่ 7 โมงและเคลียร์เครื่องมือเสร็จตอนเย็นหลังเลิกงานทุกครั้ง แถมเสาร์-อาทิตย์ยังต้องมาเตรียมเครื่องมือทำโน่นทำนี่โดยไม่ได้ OT อีก ผมเลยบังคับให้น้อย ลาพักร้อนสักอาทิตย์ ตอนแรกเห็นว่าจะไปหาพี่ที่ทำงานอยู่ชลบุรี พอถึงวันจริง ๆ ไม่เห็นไป น้อยลาอยู่บ้านได้ 2 วัน จันทร์กับอังคาร พอวันพุธน้อยมาโรงพยาบาลในสภาพพร้อมทำงาน บอกอยู่บ้าน เบื่อ ขอมาทำงานดีกว่า หัวหน้าอย่างผมฟังแล้ว เกือบร้องไห้

ทุกวันนี้ (ผมคิดเอาเองว่า) น้อยทำงานหนักอย่างมีความสุข (อันนี้ เป็นปรัชญาการทำงานของฝ่ายที่หัวหน้าเผด็จการอย่างผม บังคับให้ลูกน้องยอมรับ) ฮัมเพลงเบา ๆ ตอนเจอเพลงวัยรุ่นถูกใจจากสถานีวิทยุ FM  สถานีเดียวที่เรารับได้ (น้อยนี่ละครับ ที่สอนให้ผมรู้จักพวกวงสิบล้อ วงหมีพูห์..) ไป shopping ตลาดคลองถม ตลาดเร่ทุกวันพุธ ไม่ได้ขาด มีมุขเด็จตอบโต้การทำร้ายผ่านวาจาของพวกพี่ ๆ ในผ่ายได้อย่างน่าแปลกใจ แบบบางทีฟังแล้วอึ้ง จนคนแซวไม่กล้าไปอีกหลายวัน จากน้ำเปล่า โค้ก พัฒนาสู่ spy ที่น้อยนั่งยกโดยไม่แสดงอาการแม้ผ่านคอไปเป็นขวด (ฝ่ายเราเลี้ยงกันบ่อย อย่างน้อยก็วันเกิดของทุกคน ไม่ได้บ้าเห่อตามใครหรอกครับ แค่คิดง่าย ๆ ว่าแต่ละคนน่าจะได้เป็นคนสำคัญ อย่างน้อยสักวันในแต่ละปี) ถ้าจะให้ดีกว่านี้ คงต้องช่วยกันทำความฝันของน้อยให้เป็นจริง   คือการได้เห็นทะเลสักครั้งหนึ่งในชีวิต

ออ! ลืมบอกไป น้อยเพิ่งอายุ 20 ปี และยังไม่มีแฟนครับ กำลังลุ้นอยู่เหมือนกันว่าใครจะโชคดีได้น้อยไปดูแล ส่วนใครสนใจติดต่อมาได้ที่ผมนะครับ (น้อยแอบกระซิบว่าถ้าหมอช่วยหนูได้ จะแบ่งสินสอดให้ครึ่งนึง)

 

 เรื่องเล่า จากภูอังลัง

ทพ.วัฒนา ทองปัสโณว์

 

 

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

น้อยก็หนึ่งและน้อยไม่ธรรมดาจริงๆ :)

เรื่องเล่าจากหมอ สนุกและน่าติดตามมากครับ

[กิ่งไผ่]

น้อยก้อหนึ่ง

น้อยก้อนิด

แต่ความคิด และความดี มากมาย อืม