จุดหมายของชีวิต

ชีวิตสั้นนัก เวลาที่มีอยู่ควรใช้อย่างมีความสุข ความสุขที่ได้ทำสิ่งที่สมควรกับชีวิต

ชีวิตเริ่มต้นด้วยการเกิด จบลงด้วยความตาย ความตายเป็นจุดสุดท้ายของการมีชีวิต แต่ไม่ใช่จุดหมายของชีวิต

มนุษย์มักให้คุณค่าแก่สิ่งต่างๆ รวมท้้งตัดสินตีความ แล้วดิ้นรนไปบนสิ่งต่างที่ตนให้ความหมาย ยึดถือและปฏิบัติ กรอบแห่งการตีความ เราควรยึดถือเป็นเพียง สื่อ สะพาน ตัวกลาง ที่นำไปหาความหมายนั้น แต่เราก็ยึดม้นแน่นไม่ยอมปล่อยให้มันจากไป บ่อยครั้งที่เราทำร้ายคนอื่นด้วยความดี รวมทั้งทำร้ายตนเองด้วย เป็นการหมุนวนของสิ่งที่เกิดขึ้น หมุนวนเป็นวงกลม ถูกทำ ถูกปลูกฝัง แล้วทำซ้ำผลิตซ้ำ

บางครั้งจุดหมายของชีวิตเรา เราไม่เคยคำนึงถึง ไม่เคยคิดถึง เพียงปล่อยให้ผ่านไป เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง ชีวิตก็มาถึงยังจุดสุดท้าย โดยไม่มีความหมาย หรือไม่ได้ตั้งจุดหมาย

บางครั้งเราตั้งจุดหมายเป็นระยะ เพราะไม่เห็นภาพรวมของชีวิต เมื่อรู้ภาพรวมบ้างเราก็ผ่านเวลาจนไม่สามารถถึงจุดหมายอันปรารถนาได้

ในระหว่างเดินทางไปสู่จุดหมาย เรามักไม่ค่อยเรียนรู้ จากที่เป็นมาของตน จากเรื่องราวของผู้อื่น จากมนุษย์ที่ล้มเหลวและสำเร็จ เรามีความเป็นตัวของตัวเองมาก บางครั้งเราไม่ยอมทำตามคนอื่นด้วยถือดี ว่าเรามีเส้นทางเหมือนกัน 

ปราศจากการสังเกต จึงไม่เรียนรู้ ปราศจากสติ จึงไม่สังเกต ปราศจากการฝึก จึงไม่มีสติ ปราศจากความคิดในการฝึก จึงไม่ได้ฝึก ปราศจากกัลยาณมิตร จึงไม่ได้คิดที่จะฝึก ...

เราจึงผ่านเวลา สะสมความเป็นตัวตน แล้วก้าวไปอย่างสั่งสม