ความทรงจำในเมืองสามหมอก 5
ยามนี้ฝนตกบ่อยๆ ทำให้คิดถึงช่วงเวลาที่ ผ่านมา..
....ชีวิตครูดอย มีเรื่องราวมากมาย...
ในความทรงจำ เมื่อครั้นยังสอนที่โรงเรียนบ้านห้วยผึ้งใหม่
เด็กชาย และเด็กหหญิงล้วนมีหน้าตา ละหม้ายคล้ายคลึงกัน
มีผมสีเหลืองแกมทองๆ แก้มก็ระเลื่อด้วยเลือดฝาด มีแววตาสดใส
จ้องมองมายัง ครูใหม่สาวทั้งสอง อิอิ รวมครูเอด้วย
..ครูใหม่ ( ยังเป็นอัตราจ้าง )..จะมาสอนประจำชั้นอนุบาล 1 และ 2
เด็กดีใจ เราทำกิจกรรมวงกลม กิจกรรมเข้าจังหวะ - เคลื่อนไหว กิจกรรมสร้างสรรค์ กิจกรรมเกมการศึกษา เด็กสนุกมาก ไม่นานก็จะเรียกชื่อครูจนติดปาก
อากาศที่นั่น มีฝนทุกฤดู ยิ่งดูฝนแล้ว ไม่มีใครขึ้นลง เพราะหนทางลำบาก
ชีวิตเหมือนอยู่อีกโลก ในใต้ฟ้าเดียวกัน มองไปไหนมีแต่ขุนเขา ต้นไม้ และความสงบเงียบ
เหงาไหม บอกได้เลยว่า โครตเหงา.... นานๆจะมีเสียงรถสักคัน ทุกคนจะหยุดชะเง้อมอง
แทบจะบอกได้ว่าเป็นรถของชาวบ้านคนไหน... ไปไร่ ...กลับมาจากไร่ ...
ด้วยวัยนั้น 20 ต้นๆ สนุกมากกับการเดินทาง
น่าเสียดายที่ช่วงเวลานั้นไม่มีกล้องดิจิตอล ...
... พอโรงเรียนเลิกแล้ว มีเวลาว่างจะเดินเที่ยวไปเยี่ยมบ้านนักเรียน
พบเห็นสภาพความเป็นอยู่ วิถีชีวิต และน้ำใจของคนดอย พอทำให้คลายเหงาไปบ้าง
บางวันครูเอก็ไปคุยเล่นกับแม่เด็กนักเรียนจนมืด .. โดนผอ.เรียกไปเตือน ..อิอิ ( ลืมไปไม่ใช่บ้านเรา )
มีเรื่องราวความประทับใจ เกี่ยวเด็กชาวเขาในห้วงเวลาหนึ่ง ยังผุดขึ้นในใจ
เขาชื่อ ชัยนนท์ ครูเอจะเรียกเขาว่า ไชเยอะแยะ และนายใหญ่ แซ่ลี จำชื่อจริงไม่ได้ นานมากๆ
ตอนไปสอนเขากำลังเรียนชั้น ป.2 เขาชอบมาแอบมอง และหลบตาเวลามอง แต่คุยเก่ง
เป็นไกด์ตัวน้อยที่พาครูเอไปทั่วหมู่บ้าน ที่ไร่ข้าวโพด ไร่ข้าวตามสันดอย ไร่กะหล่ำ
และด้วยข้าวโพดเป็นผลิตภัณฑ์อาหารทั้งคนและสัตว์
เขาพาครูเอไปเล่นเครื่องโม่ข้าวโพด ( อาหารสัตว์ ) หน้าตาประหลาด
แต่ก็รู้ว่าข้าวโพดที่ปลูก ยอดอ่อนนำไปขาย ต้มเป็นฝักทาน แกะเป็นเม็ดๆผสมหุงกินกับข้าว
บ้างก็นำมาตากแห้งบดเป็นแป้งทำขนม ทำแป้งเหล้า ฝักที่แก่จัดเป็นอาหารให้สัตว์...
เพียงช่วงเวลาหนึ่งจากชีวิตครูบนดอย
.... พวกเราเริ่มเรียนรู้ไปพร้อมกัน.......ภายใต้ฟ้าเดียวกัน.......
ความเห็น (10)
คุณครูเอ ... เขียนบันทึกอย่างไรกันครับนี่
ทำให้ผมรู้สึกว่า ได้หลงเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นขึ้นมากจริง
บันทึกนี้งดงามครับ
ป.ล. ช่วงเวลาที่ไม่มีกล้องดิจิทัล ... คงนานปีโข นะครับ อิ อิ
ทำให้ผมคิดถึงบรรยากาศที่ผมเคยไปทำงานบนดอยสูงที่แม่ฮ่องสอนเช่นกันครับ
คิดว่าครูเอนึกถึง กระเพาะปัสสาวะอักเสบตอนอยู่บนดอยเสียอีก
โคตรเหงา...เข้าใจแล้วค่ะ..อิอิ
ลำบากกายแต่คงไม่ลำบากใจนะคะ
ห้อมล้อมไปด้วยเด็กๆที่ใสซื่อบริสุทธิ์
ผู้ปกครองให้ความเคารพนับถือคุณครู
แค่นี้ก็มีความสุขแล้วค่ะ
ครูเอจ๋า..
กับสายฝนปรอยๆ เสียงเขียด..เสียงนกข้างหน้าต่าง ณ เวลานี้
กับการรับรู้ร่องรอยความทรงจำของครูเอ..ใต้ฟ้าเดียวกัน
ทำให้ต้องถอนหายใจ..ย้อนคิดถึงเมืองในหมอกแม่อายเช่นกันค่ะ
เห็นด้วยกับอาจารย์วสวัตค่ะ..
ฝากความคิดถึงหนุ่ม-สาวข้างบนด้วยนะคะ..น้องเอก-น้องนก
ครูเอ..สบายดีไหมเอ่ย
ขอโทษที่ทำให้อาจารย์หลงทาง อิอิ
ช่วนนั้น ครูเอมีแต่กล้องแบบใส่ฟิลม์ ปี 42
แต่ยังพอหลงเหลือ รูปเก่า รูปสีนะคะ อิอิ
แล้วจะถ่าย ลงให้ชมค่ะ
ขอบคุณค่ะที่แวะมาเยี่ยม อิอิ
กระเพาะปัสสาวะอับเสบ นี่ไม่อยากพูดถึงเลย ทรมานมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ พี่นก
555 โครตเหงา
ยังคิดถึงห้วงเวลานั่นค่ะ
กว่าจะผ่านเป็นนาที แสนนานค่ะ
ยิ่งวันที่ไม่มีสอน เด็กๆไปไร่กัน ไม่มีใคร
คุณครูต่างคนต่างอยู่คนละซอก คนละมุม
....เวลาช้าเหลือเกิน....ขึ้นมาอยู่ใหม่ๆครูเอนะขีดปฏิทินนับว่าลงดอยเลย
....แอบร้องไห้ ...คิดถึงคนที่บ้าน คิดถึงยายมากๆ
มิน่า ....ครูดอยผู้ชายถึงติดเหล้ากันงอมแงม
....เพราะมันเหงานี่เอง.....
ขอบคุณค่ะ ศน.อ้วน
ยินดีค่ะ ที่ทำให้ระลึก
เวลาผ่านไปนาน แต่ยังติดในห้วงคนึง
เหนื่อยและลำบาก แต่ก็ผ่านมาแล้ว
แทบจะเอาชีวิตไปทิ้ง ทั้งชีวิต
ขอบคุณที่ห่วงใย ครูเอสบายดีค่ะ
อรุณสวัสดิ์ค่ะน้องครูเอ
อ่านแล้ว ภาพทรงจำผุดพราย และมองเห็นภาพ หมอกหยอกเอินขุนเขายามเช้า
ทุ่งนาเขียวขจี หอมกลิ่นดิน ใบหญ้า ยิ่งยามฝนพรำพรายอย่างนี้ คิดถึงที่สุดค่ะ
.... ไว้เจอเพลง แม่ฮ่องสอนแดนไพร จะเอามาฝากนะคะ ...
จะรอติดตามชมภาพ และอ่านเรื่องราวความประทับใจค่ะ
อยากให้ครูเอ ย้ายมาอยู่น่าน บ้าง
ผู้คนที่นี่..........
อาจจะเหม็นสาปเหงื่อไคล
แต่หอมกลิ่นใจ บริสุทธิ์
ขอโทษ คุณพี่ poo 
และคุณเสือภูเขา
มาซะสายเป็นปีเลย อิอิ
คิดถึงนักเรียนค่ะอยากเจอลูกศิษย์ที่เคยตัวน้อย ๆ เขาจะเป็นอย่างไรบ้างไม่รู้ จะเป็นคนดี ดื้อหรอป่าว จะเรียนหนังสือกันหรือป่าว หรือแต่งงานกันไปหมดแล้ว ครูเอจะหาเวลาวันหยุดไปโรงเรียนบ้านห้วยผึ้งใหม่ อ.แม่ลาน้อย จ.แม่ฮ่องสอน จะมีใครจำครูได้บ้าง
มาพรวนบันทึก และวันนี้ได้เจอเด็กชายใหญ่ บนโลกไซเบอร์จริงๆ
และทราบว่าเด็กชายไชเยอเยอะก็มาเรียนที่ลำปางนี้เอง