ความสุขหน้าตาเป็นแบบเนี๊ยะ 2 : โครงการสานฝันสร้างกำลังใจเพื่อน้องผู้ป่วยโรงพยาบาลศรีนครินทร์ จ.ขอนแก่น
สวัสดีครับพ่อ แม่ พี่ น้อง ลุง ป้า น้า อา และ มิตรรักแฟนเพลงทุก ๆ ท่าน
รักสายลม น้อยยย ๆๆ แต่ขอให้รักนานๆ นะครับ อิอิ
ก่อนอื่นขออนุญาตชี้แจงในเรื่องที่ผมเขียนบันทึกเกี่ยวกับกิจกรรมงานสานฝันฯ เพื่อน้อง ๆ ผู้ป่วย ลงบล็อกช้าที่สุด ( และมีโทรศัพท์มาจากสมาชิกอีกหลายท่านซึ่งเป็นห่วงเป็นใยโทรฯ มาถามไถ่ถึงการคลอดของบันทึกอย่างที่ควรจะเป็น )
กล่าวได้อย่างเต็มหัวใจครับว่าผมเองตั้งใจที่จะเป็นคนท้าย ๆ ถึงท้ายที่สุดของสมาชิกที่จะเขียนบันทึกถึงกิจกรรมที่งดงามที่ได้เกิดขึ้น .. แต่นั่นผมก็คือเหตุผลส่วนตัวบางอย่างที่ "ยัง" ไม่เขียนบันทึกใดๆ ทั้งสิ้น
หนึ่งในหลายเหตุผลของผม คือ เพราะผมต้องการที่จะซึมซับ ซึมซับ ซึมซับ จากความรู้สึกของตัวผมเองและจากบันทึกของสมาชิกท่านอื่น และผมเชื่ออย่างล้นหัวใจครับว่า สมาชิกทุก ๆ ท่านในพื้นที่แห่งนี้ล้วนต่างก็ได้ซึมซับความสุขจากบันทึกต่าง ๆ ของบรรดาสมาชิกที่มีจิตอันเป็นกุศลร่วมกิจกรรมสานฝันฯ ในครั้งนี้ได้บรรยายถึงความสุขได้อย่างดีที่สุดและไม่มีที่ติเลยทีเดียว ไม่ว่าจะเป็น พี่แผ่นดิน, คุณพรหล้า, พี่แดงเจ้าของโครงการฯ, พี่ไก่, พี่แก้ว อุบล จ๋วงพานิช, พี่กุ้ง, พี่เกศ, และอีกหลายท่าน (ขออภัยที่ไม่ได้เอ่ยนามนะครับ)
ด้วยตัวผมเองเป็นแบบเนี๊ยะครับ จากบันทึกนี้ http://gotoknow.org/blog/day4dream0001/251346
อาจอธิบายให้หลายท่านได้เข้าใจในแนวความคิดและวิถีแห่งชีวิตของตัวผมเองอย่างชัดเจนที่สุด อย่างน้อย ก็ ณ เวลานี้ครับ
อย่างไรก็แล้วแต่ "ผม" ก็ขอเก็บเหตุผลอีกหลายอย่างของผมไว้กับตัวผมเองแบบนี้ดีที่สุดแล้วครับ เอาเป็นว่า ผมจะขอนำเสนอในอีกมุมมองหนึ่งของการเกิดกิจกรรมอันงดงามนี้ ในแง่งามตามแบบฉบับของตัวผมเอง ตามมุมคิดมุมชีวิตของ นายสายลม อักษรสุนทรีย์ เชิญชมได้ต่อจากบรรทัดถัดไปได้เลยครับ
....................................................................................................................................
ความสุขหน้าตาเป็นแบบเนี๊ยะ : ปิดโครงการสานฝันสร้างกำลังใจเพื่อน้องผู้ป่วยโรงพยาบาลศรีนครินทร์ จ.ขอนแก่น
จุดเริ่มต้นของกิจกรรมที่งดงามนี้ .. ผมขอยอมรับตามตรงครับว่าผมจำไม่ได้ว่ามันเริ่มขึ้นตอนไหน มารู้สึกตัวอีกทีก็รู้ตัวเองว่าได้รับปากรับคำจากความรู้สึกที่ดีงามจากกัลยาณมิตรสองท่านคือ คุณพรหล้า และ พี่แดงแห่งโรงพยาบาลศรีนครินทร์ อาการคล้าย ๆ กับคนที่กำลังมีความรัก พอมารู้สึกตัวอีกที่ก็ไม่รู้ว่าความรักมันเกิดขึ้นตอนไหน เวลาใด 55555 ( ซะงั้น )
และด้วยความยุ่งยากในภารกิจของตัวผมเองซึ่งมีหลายอย่างที่ต้องรับผิดชอบอยู่ แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะร่วมกันสานต่อกิจกรรมดีดีแบบนี้ไปยังบรรดาผองเพื่อนสนิทมิตรสหายอันเป็นที่รักของผมในแวดวงต่าง ๆ ว่ามีอีกงานที่อยากจะบอก และก็เป็นเหมือนเช่นทุกครั้งคือผมได้รับการตอบรับด้วยดีเสมอมา ด้วยที่ว่าพวกเรารู้ใจกันแล้ว ขอบคุณครับ( ขออนุญาตเล่าเกี่ยวกับผองเพื่อนของผมต่อในภายหลังนะครับ )
.....................................................................................................................................
ถ้าหากเปรียบเทียบกันระหว่างความสุข และ ความทุกข์ ผมว่ามันคงไม่ต่างกันในด้านของสัจจธรรม แต่มันต่างกันเพียงแค่พลังแห่งความสุขจะทำให้เราหลงลืมเวลาซึ่งเวลาก็ทำหน้าที่ของมันอย่างเที่ยงตรงหมุนวนอยู่รอบตัวเราเพียงแต่เรารู้สึกว่าเมื่อเวลามีความสุขเวลาก็หมุนเร็วตามไปด้วย และก็เช่นกันพลานุภาพแห่งความทุกข์ ก็ฉุดรั้งตัวเราให้อยู่กับมันนานเท่าที่มันจะครอบงำเราได้
แต่ถ้าเลือกได้หลาย ๆ คนบนโลกใบนี้คงจะเลือกไม่ต่างจากผมคือ "เลือกที่จะมีความสุขเพียงอย่างเดียว"
สำหรับน้องผู้ป่วยในที่แห่งนี้ ด้วยความทุกข์ที่สุมรุมเร้าจากเพียงแค่ร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้วยังส่งผลต่อสภาพจิตใจอ่อนแอตามไปด้วย ( ผมเชื่ออย่างนั้น )
และถ้าหากว่ามีใครสักคนมามาเสริม มาแต่งเติมพลังใจให้น้อง ๆ เหล่านี้ได้แข็งแรงขึ้นร่างกายของน้อง ๆ ก็จะมีเรี่ยวมีแรงที่จะต่อสู้ต่อไปเช่นกัน ( และผมก็ยังเชื่อเช่นนั้น )
ณ วันนั้น ผมไม่ได้เห็นไม่ได้สัมผัสเพียงแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของน้อง ๆ เท่านั้น ด้วยอานิสงค์แห่งความดีงามที่ทุกดวงใจต่างร่วมกันถักทอสร้างขึ้นนี้ ยังส่งความสุข ความสนุกสนาน สร้างเสียงหัวเราะส่งไปยังผู้ปกครองที่มาเฝ้าดูแลน้อง ๆ ไปยังพี่ๆ พยาบาล ส่งไปยังพี่ ๆ ที่มาร่วมกิจกรรมและอีกหลาย ๆ คน รวมทั้งทุก ๆ คนที่ได้เข้ามาสัมผัสกับบันทึกแห่งความสุขต่าง ๆ ที่ได้เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ( ผมก็ยังเชื่ออย่างนี้ )
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ยังไง ๆ ความสุขก็หน้าตาเป็นแบบเนี๊ยะ
ในโลกเล็ก ๆ ใบนี้ ยังมีหลายสิ่งให้เรามองหาเพื่อความงดงามได้เกิดขึ้นที่หัวใจ มิใช่จะมองแค่ตัวเองเป็นหลัก ยังมีหลายอย่างให้เราได้ทำเพื่อคนรอบข้าง และหาใช่ทำเพื่อตัวเองเพียงอย่างเดียว
ทุกย่างก้าวของเราที่ก้าวเดิน ในรอยทางแห่งชีวิตผ่านพ้นไปในแต่ละวัน อย่างน้อยก็ขอให้สร้างความดี สร้างประโยชน์ แบ่งปันความสุข บรรเทาความทุกข์ให้กับเพื่อนร่วมเส้นทางของเราบ้าง ทำเท่าที่ทำได้ และจงพยายามทำให้บ่อยครั้งที่สุดเท่าที่ความสามารถของเราจะอำนวย
ผมเชื่อด้วยชีวิตของผมครับว่า ดอกไม้แห่งสังคม จะงดงาม เบ่งบานยู่ได้อย่างยั่งยืนก็ด้วยน้ำใจที่พวกเรามีให้แก่เพื่อนมนุษย์ด้วยกันเท่านั้นครับ
การแบ่งปัน ยังคงงดงามเสมอ และ สัมผัสได้โดยหัวใจ ครับ
สำหรับผม ทุกย่างก้าวในรอยทางแห่งชีวิตของผม ผมเชื่ออย่างสุดใจว่า
ณ จุดหมายสุดท้ายของชีวิตที่เราหวัง แม้ไม่มีอะไรให้ไขว่คว้า
แต่มันก็คุ้มค่า .. กับความเป็นคน
สายลม ไร้ตัวตน แต่รู้ว่ามี ..
( กรุณารอสักครู่(ใหญ่) ผมจะขอเล่าเรื่องบรรดาผองเพื่อนรัก กัลยาณมิตรแห่งผมในวันนั้นให้ฟังนะครับ )
ความเห็น (29)
ยินดีที่ได้อ่านบันทึกที่มีคุณค่าของมะเดี่ยว
ขอบคุณที่มาสานฝันเด็กป่วยของพวกเรา
ขอบคุณที่มาสานฝัน blogger ชาว รพ ศรีนคิรนทร์ และ blogger กทม รวมทั้งแถบบ้านใกล้เรือนเคียง ให้ทำงานจนสำเร็จร่วมกัน
การทำจิตอาสาครั้งนี้ ทำให้กลุ่มพี่ที่เคยอยู่แต่ใน รพ ได้มีโลกทัศน์ในการทำงานออกจากกรอบที่เคยทำ
ต้องขอบอกว่า ขอบคุณจริงๆ
มาให้กำลังใจกิจกรรมที่สร้างสรรค์ และแบ่งปันค่ะ
สำหรับกิจกรรมงานสานฝันฯ เพื่อน้อง ๆ ผู้ป่วย
สวัสดีค่ะ
- จากคนกองเชียร์ค่ะ
- คราวหน้าจัดอีกนะคะ
- จะได้ร่วมเชียร์อีกค่ะ
งานดีดีอย่างนี้ คราวหน้าคงได้เติมพลังร่วมกัน นิ
สวัสดีคุณสายลม
ในที่สุดคุณก็มา...เขียน...
ขอบคุณมากจริงๆประทับใจที่เป็นคนตั้งใจจริง ระดมคนมาร่วมกิจกรรม...
ชวนอ.พนัส...ชวนเพื่อนๆ และยังมาให้ความสุข...รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ...
เสื้อผ้าที่นำมามอบให้แม่ๆเขาใส่กันอย่างสวยงาม... สร้อย...เด็กๆก็สวมกันคนละสามสี่เส้น...
มุขตลกเราก็ยังพูดถึงกันอยู่...
ขอให้น้องมีความสุข ธรรมะคุ้มครอง...
- สวัสดีครับพี่แก้วคนงาม
- งานนี้สำเร็จลุล่วงได้ก็เพราะพวกเราทุกคนต่างทุ่มเทหัวใจให้เต็มที่และเต็มกำลังครับ
- ผมเชื่อครับว่า ไม่ว่าจะทำอะไรก็แล้วแต่ ถ้าเอา "หัวใจ" มาวางรวมกัน ทุกสิ่งที่ทำ สำเร็จแน่นอนครับ
- ที่สำคัญ เราก็จะได้หัวใจของกันและกันไปครอบครอง
- อิอิ รักษาสุขภาพนะครับ
- มะเดี่ยว
- พี่เข้าไปดูกิจกรรมแล้ว
- สนุกมาก
- เสียดาย
- ตอนนั้นอยู่ใต้
- ขอบคุณครับ
- รอดูอีก
เอาบุญมาฝากค่ะ
-
สวัสดีครับพี่นงค์ - อิอิ กิจกรรมนี้ประสบความสำเร็จได้จากทุก ๆ คนเลยครับ
- ทุก ๆ คนสุดยอดมาก จริง ๆ อีกหลีเด้อ
- สวัสดีครับแม่ครูคิม
- อิอิ
- กองเชียร์ก็สุดยอเหมือน ๆ กันครับ
- สุดยอด สุดยอด และ สุดยอด
- สวัสดีครับอาจารย์หมอ JJ
- แน่นอนที่สุดครับ
- โอกาสหน้าเราจะได้เติมพลังกันอีกแน่ ๆ ครับ
- อิอิ
- เสียดายที่พี่ไม่ได้มาอ่ะ
อิอิ - เสียด๊ายยย เสียดาย
- พี่แก้วบอกว่าจะแนะนำว่าที่เจ้าสาวให้พี่ตั้งหลายคน
- อิอิ
ซึ้งอ่ะ.......... ปลื้มๆๆๆ รอไปกันอีกนะ อ่านไปน้ำตาไหลไป นะ จริงๆ
- สวัสดีครับคุณเบอร์เกอร์
- ผมก็นำบุญมาฝากเช่นกันครับ
- ขอบคุณคร้าบบบ
- รักษาสุขภาพนะครับ
กิจกรรมดี ครูต้อยชอบค่ะ
ขอให้พระคุ้มครองคนดีนะคะ
ขอบคุณนะคะที่ที่ช่วยให้พี่มีกิจกรรมดี
และทำให้พวกพี่ ๆ มีความสุข
- คุณพรหล้าครับ
- ขนาดน้ำตาไหลเลยเหรอครับ
- อิอิ เอ้า ผ้าขี้ริ้ว เอ๊ยย ผ้าเช็ดน้ำตาครับ
- 555555
- สวัสดีครับครับคุณครูต้อย
- กราบขอบพระคุณนะครับที่ส่งของใส่กล่องใบใหญ่มาให้เด็ก ๆ
- รับรองว่าของถึงมือแน่นอนครับ
- ขอบคุณครับ
- สวัสดีครับพี่ไก่
อิอิ - ถ้ามีความสุขอยู่คู่กับตัวเอง
- ทำอะไรก็มีความสุขครับ
- คนรอบข้างก็ได้รับความสุขจากเราด้วย
- อิอิ
- ผมเชื่อแบบนั้นครับ
สวัสดีค่ะคุณมะเดี่ยว
ขอบคุณที่มาให้ความสุข
จะเป็นความประทับใจไปอีกนาน
หนูได้แก้ไขข้อมูลที่บล็อกของหนูค่ะ
http://gotoknow.org/blog/berger0123/260738
รูปท่านพ่อเฟื่อง อยู่วัดธรรมสถิตย์ จ.ระยอง
ศาลนาจา ที่ลักษณะเมืองวัดเมืองจีน อยู่อ่างศิลา จ.ชลบุรี ใกล้บางแสน ค่ะ ถ้าว่างลองไปเที่ยวดูนะค่ะ
ต้องขออภัยค่ะที่ให้ข้อมูลผิด เพราะไปสองจังหวัดที่อยู่ติดกันค่ะ
สวัสดีค่ะ
แม้งานจะยุ่งก็ยังไปทักทาย
ขอบคุณนะคะ...หวังว่าจะได้รับโอกาสดีๆ
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ...
มะเดี่ยว มะคู่รออ่านบันทึกมะเดี่ยวอยู่เหมือนกัน พี่กุ้งเองเด้อ มาทักทายในวันที่ฟื้นจากไข้ บ่สบายมาหลายวันเเล้ว วันนี้ดีขึ้นมานั่งเขียนบล็อกได้เเล้ว มะเดี่ยวดูแลสุขภาพกายด้วยเด้อส่วนสุขภาพใจ ต้องหาพยาบาลใจ มาช่วยดูแลเด้อน้องซายหล่า
- แวะมาชื่นชม
- เอากล้วยไม้ที่บ้านพี่เกศมาฝาก
- ออกดอกเมื่อวานนี่เองค่ะ สวยมาก
หวัดดีค่ะ
คิดถึงๆๆๆๆ อิอิ
มากรุงเทพจะเลี้ยงไอติม นะคะ
- ถ้าได้มาร้อยเอ็ดอีกจะโทรหาค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณนะคะ คอดถึงนะคะ
สวัสดีค่ะ
ได้ข่าวจากคุณพอลล่าว่าไม่สบาย
ขอให้หายเร็วๆนะคะ
เด็กและแม่ๆยังคิดถึงและเป็นกำลังใจให้นะคะ
ความดีขอให้หล่อเลี้ยงจิตใจ...
หายป่วยหรือยังคะ
เป็นห่วง
ไม่เห็นส่งข่าว
พี่ก็ลืมถามข่าวคราวน้อง