๑๙. ยังจำ...และฝังใจ

การให้ ยิ่งใหญ่กว่ารับ

เมื่อวานนี้ มีพี่คนหนึ่งโทรมาหา ได้แจ้งความประสงค์ว่าอยากกลับไปทำงานในเขตจังหวัดอุบลราชธานี โดยอ้างว่า ได้ย้ายมาปฏิบัติงานที่อยู่ปัจจุบันมา 2 ปี แล้ว ประกอบกับคุณแม่อายุมาก และตัวเองก็เป็นโรคเบาหวาน แต่ละวันต้องเดินมาทำงานไป- กลับวันละ 100 กิโลเมตร จึงแจ้งว่าไม่ขัดข้อง มีเงื่อนไขว่าย้ายออกไป จะต้องมีคนย้ายมาแทน

ผู้เขียนจึงได้คิดถึงอดีต เมื่อครั้งที่เข้ารับราชการใหม่ ๆ กล่าวคือ เมื่อปี พ.ศ. 2523 หลังจากเรียนจบได้สอบคัดเลือกเข้าทำงาน ในตำแหน่ง เจ้าหน้าที่ดิน ช่วงนั้น จังหวัดเชียงใหม่ ได้เปิดสอบเอง มีผู้มาสมัครสอบคัดเลือกประมาณ 2,000 กว่าคน และมีตำแหน่งว่างจำนวน 6 อัตรา

ผู้เขียนกับเพื่อน ๆ คุยกันว่าจะไม่สอบ เพราะตำแหน่งว่างจำนวนน้อย และคิดว่าคนที่สอบได้น่าจะเป็นคนภายใน หรือไม่ก็มีเส้นสายในหน่วยงานดังกล่าว แต่เพื่อนอีกคนพูดว่า...นักมวยกว่าจะได้แชมป์ ก็ต้องมีบาดแผล  แพ้ชนะเป็นเรื่องธรรมดา...

จึงได้ตัดสินใจพากันไปสอบ ซึ่งก่อนสอบได้จับกลุ่มดูหนังสือกันทั้งวัน และถึงตีสองเกือบทุกวัน พอถึงวันเข้าสอบ ปรากฏว่าเนื้อหาที่ติวกันมา ล้วนมีอยู่ในข้อสอบ ทำให้เรามั่นใจว่าจะต้องสอบได้แน่ ๆ หากไม่มีชื่อขึ้นบัญชีจะต้องยื่นคำร้องขอตรวจสอบการตรวจข้อสอบอย่างแน่นอน

วันประกาศผลสอบ เพื่อนที่ไปดูมาแสดงความยินดีว่าสอบได้ลำดับที่ 1 ผู้เขียนไม่เชื่อหูตัวเอง สงสัยเพื่อนคงยอกเล่น เพราะตั้งแต่เรียนมาไม่เคยสอบได้ลำดับที่ 1 กับเขาเลย  ไม่กีวันต่อมามีหนังสือให้ไปรายงานตัว และเข้ารับการปฐมนิเทศเข้าปฏิบัติงาน โดยสำนักงานที่ดินจังหวัดเรียกเข้าบรรจุครั้งแรกจำนวน 6 คน และเป็นประเพณีปฏิบัติสืบกันมาคนที่สอบได้ลำดับที่ 1 มีสิทธิเลือกสำนักงานที่จะไปปฏิบัติงานเป็นคนแรก

ในช่วงที่ทำการปฐมนิเทศอยู่นั่น ผู้ที่สอบได้จำนวน 6 คน มีผู้ชายเพียง 2 คน นอกนั้นเป็นผู้หญิง และมีอยู่คนหนึ่งกำลังตั้งครรภ์ประมาณ 6 เดือน เห็นจะได้ ส่วนสำนักงานที่ดินอำเภอที่ว่างได้แก่ อำเภออมก๋อย แม่แจ่ม ฮอด สะเมิง พร้าว และสำนักงานที่จังหวัด และอำเภอต่าง ๆ ก็อยู่ในพื้นที่สีแดง การเดินทางลำบาก บอกได้คำเดียวว่า...โหด

น้องผู้หญิงที่ท้องแก่ได้มาขอร้องว่า หากให้มีการเลือกตามลำดับดังกล่าว น้องคนนี้จะต้องได้ไปอยู่ที่สำนักงานที่ดินอำเภอแม่แจ่ม อมก๋อย หรือสะเมิง แน่ ๆ ซึ่งล้วนแต่โหดทั้งนั้น และยังไปขอร้องเจ้าพนักงานที่ดินจังหวัดอีกด้วย ท่านได้เรียกผู้เขียนเข้าไปพบ และได้พูดถึงความลำบากของผู้หญิงที่ท้องและไม่ท้อง หากไปอยู่อำเภอทั้งสามดังกล่าวจะลำบากมาก อยากให้ผู้ร้องซึ่งเป็นผู้ชายเลือกไปทำงานที่อำเภอทั้งสาม อำเภอใดอำเภอหนึ่งก็ได้

ผู้เขียนจึงเรียนท่านว่าตกลง แต่ขอให้มีการจับสลาก เสี่ยงดวงก็แล้ว พอมาถึงเวลาจับสลาก ผู้เขียนได้จับเป็นคนแรก ปรากฏว่า จับสลากได้อำเภออมก่อย หลังจากกนั้นก็ได้ยินปรบมือดังสนั่น !!!.. ไม่แน่ใจว่าเขาดีใจด้วย หรือดีใจที่เขาไม่ได้ไป...ส่วนน้องผู้หญิงคนท้อง หากจำไม่ผิดได้ไปอยู่ที่อำเภอพร้าว

ตกตอนเย็น ผู้เขียนได้แจ้งผลการจับสลากให้เพื่อน ๆ ทราบ ปรากฏว่า...ได้รับคำด่าจากเพื่อนอย่างมหันต์เป็นรางวัลตอบแทน  แถมพูดว่า เป็นไปได้ยังไง สอบได้ที่ 1 แต่ต้องไปอยู่อมก๋อย...อาจจะจริงอย่างเพื่อนว่า   เพราะต่อมาประมาณ 3 เดือน ผู้เขียนต้องยื่นใบลาออกจากราชการ เพราะมันโหดจริง ๆ... ทั้งตัวอำเภอมีร้านก๋วยเตี๊ยวร้านเดียว  วัน ๆ ก้มหน้าก้มตา ทานแต่ไข่เจียว เจียวไข่ และไข่ต้ม ... ที่พักเขาให้ไปพักที่โรงเก็บรถหลังตัวอำเภอ  เพราะไม่มีบ้านให้เช่า ...

เพราะอานิสงค์ที่ช่วยเหลือน้องผู้หญิงคนดังกล่าว ทำให้ผู้เขียนไม่เคยได้ไปทำงานที่กันดารเลย และสถานที่ทำงานจะตั้งอยู่ในตัวเมือง หรือบนศาลากลางจังหวัดตลอดมา...ความทรงจำนี้ ยากที่จะลืม

 

[คิม นพวรรณ]

สวัสดีค่ะ

• อดีตที่ดี..ควรค่าแก่การจดจำค่ะ
• ส่วนบางอย่าง..ควรค่านำมาเป็นบทเรียนสอนใจ
• บางอย่างไม่สมควรที่จะจำนะคะ

[ศรีกรม]

• สวัสดีครูคิม
• บางอย่างอยากจะลืม แต่กลับจำ บางอย่างอยากจะจำ แต่กลับลืม ก็มี
• ขอให้มีความสุขและเข้มแข็งครับ

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

สวัสดีค่ะ ท่าน

• ทำดี ได้ดี ก็มีนะคะ
• ขอบพระคุณค่ะ

[พระปลัด]

เจริญพร โยมศรีกมล

เสี่ยงทายด้วยจับสลากวัดโชคชะตากันเลย

เจริญพร

[ศรีกรม]

• สวัสดีครูอ้อย
• ช่วงนี้เห็นคุณครูผลิตผลงานได้มากเลย
• ขอให้มีความสุขในการทำงาน
• ขอบคุณ

[ศรีกรม]

• นมัสการพระคุณเจ้า
• ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมโยม