เกือบจะ...ลืม

  ในวันนี้ผู้เขียนเริ่มรู้สึกว่า ตัวเองกำลังจะเป็นผู้ลืมหลงอะไรหลายๆอย่างรอบตัวไป ลืมเขียนบันทึก ลืมติดตามอ่านเรื่องราวของเพื่อนๆ ในGotoknow ลืมแวะทักทายแม้วันที่เข้ามาในบล็อกแล้วก็ตาม ความที่ทำตัวให้หมุนไปเร็วๆกับโลกเรานี้ ไม่ดีเลย ทั้งที่ในใจอาจโหยหา แต่ก็ละเลยไปเสีย

  ใครมีอาการอย่างผู้เขียนบ้าง มาเถอะค่ะ มาเหลียวดูบ้างว่า เรายังมีบางสิ่งบางอย่างที่รอคอยอยู่ จวนเกือบหมดโอกาสที่จะได้พบกันไปแล้วก็ได้  และวันเวลาดีๆเหล่านั้น ก็อาจไม่หวนกลับมาอีกเลย .....อย่าลืม

 

ผู้เขียนเกือบลืมไปแล้วจริงๆ ว่ากุหลาบพวงนี้ เบ่งบาน รอส่งผู้เขียน ให้เดินผ่าน ก่อนออกจากบ้านทุกวัน วันที่มองเห็นนั้น เขาก็บานจนเต็มที่ ซึ่งไม่นาน ก็คงโรยรา ดูให้ดีต้องขอบใจอย่างมาก เพราะเหมือนใครเอาช่อดอกไม้มาวางบนพรม สีเขียวสด ดูสะอาดตา และอ่อนหวานจริงๆ

 

เช้านี้ยี่โถสีสวยแปลกตา อยู่บนทางที่ผู้เขียนจะเดินขึ้นห้องนอนแท้ๆ กลับไม่เคยแวะชื่นชมทักทาย จนวันหนึ่ง เขาก็ส่งดอกยื่นออกมาทั้งพวง แทบจะชนหน้า นั่นเอง ผู้เขียนจึงได้รู้ว่า ดอกไม้เขาทักทายเรา ปีนี้ดอกดก และสีสดใสจริงๆ

ที่นึกไม่ถึง ก็ดอกดาวกระจายกลีบซ้อนนี่เอง สีเหลืองราวกับทองดอกบวบ กลีบซ้อนกันหนา และแข็งแรง เขาไม่น่าจะมาสะพรั่งบาน ในฤดูแล้งนี้ แต่เขาก็อ้อล้อสายลม จนสะดุดตาผู้เขียน ให้ได้ชื่นชมด้วยใจที่เบาสบาย และหายเหนื่อยทันที

 

แฮปปี้เนส ต้นเตี้ยเรี่ยพื้นดิน คงเป็นดอกชุดแรกในชีวิตเขา ดูก้านดอก ใบสมบูรณ์มาก ทำหน้าที่ปรุงอาหารเลี้ยงดอกสีม่วงเม็ดมะปราง ที่ไม่เหมือนใคร ให้มีสีสันบรรเจิดตา ผู้เขียนก็เกือบลืมเขาไปแล้ว แม้จะอยู่ริมทางก่อนถึงประตูรั้ว ซึ่งเราน่าจะได้ทักทายกันทุกวัน ขอบใจนะ ที่รูปทรงของดอก มองเสมือนแตรสวรรค์ ปล่อยให้เสียงทิพย์ดนตรีอันไพเราะกังวาลไป ให้ได้ยินด้วยใจ

หากจะได้หยุดสดับฟัง

ค่ำคืนที่ผู้เขียนชอบเดินทั่วบริเวณบ้าน อย่างเงียบๆคนเดียว ชมแสงดาวแสงเดือน ลมรำเพยพัดกลิ่นโมก ให้ชื่นใจทุกคราวไป แต่ผู้เขียนก็ทำท่าจะลืมบรรยากาศเช่นไปเสียอีก แต่โมกก็ผลัดดอกไม่ขาดต้น รอผู้เขียนเสมอ

ในแต่ละวัน เราออกไปไขว่คว้าสิ่งใดกันหรือ ทำชีวิตคล้ายนกกาเข้าไปทุกที แต่ที่เหมือนกันที่สุด ก็คือเราต้องกลับรัง รังของแต่ละคน มีสิ่งที่มีค่าเฝ้ารอมากมาย ต่อให้ไม่มีใคร ก็ยังมีธรรมชาติ ที่เราอาจไม่เคยใส่ใจ แต่เขาก็เต็มใจเฝ้ารอเราเสมอ

.......อย่างไม่เคยลืมเลือนเราเลย......

[พระปลัด]

เจริญพร โยมหมอ

อยู่กับความเงียบคนเดียวนั่งฟังเสียงธรรมชาติรอบตัว

กำหนดลมหายใจเข้า-ออกลึกๆ

แล้วทบทวนชีวิตแต่ละวันที่ผ่านพบมาทั้งผู้คนและอื่นๆ

เป็นการฝึกสติที่ดี ทำให้ไม่ค่อยลืมอะไรง่ายๆ

เจริญพร

[คุณครู วรางค์ภรณ์ เนื่องจากอวน]

• ถูกใจทั้งข้อเขียน การบรรยาย และภาพดอกไม้สีสวย
• สะกิดใจได้ดีทีเดียว
• ครูแจ๋วขอเติมต่อออกไปอีกว่า....
• นอกจากธรรมชาติเหล่านั้น ที่เฝ้ารอคอยคำทักทายจากเรา
• คนรอบตัวเรายิ่งสำคัญนัก....โดยเฉพาะคนบ้านเดียวกัน
• อยู่ด้วยกันทุกวัน จนบางครั้งลืมไปเลยว่านอกจากเราแล้ว ในบ้านยังมีใครบ้าง....ที่เฝ้ารอคอยเรากลับมา
• แต่...เมื่อเรากลับมา เราก็เฝ้าบอกแต่ว่า วันนี้เหนื่อยเหลือเกิน หิว อยากพัก...
• เราลืมถามไปว่า วันนี้ อยู่บ้าน เป็นอย่างไรบ้าง สบายดีหรือเปล่า กินข้าวหรือยัง หิวหรืออิ่มอย่างไร สุขหรือทุกข์ไหม...
• ครูแจ๋วเป็นเช่นนั้นมานาน เหมือนบัวใต้น้ำ
• จนวันหนึ่งจึงคิดได้.....ก็ดีใจ ที่ยังไม่สายเกินไป
• ทุกเช้าก่อนออกจากบ้าน ต้องบอกลาทุกครั้งว่า "หนูไปโรงเรียนก่อนนะ"
• สาย ๆ บางวัน ก็โทรไปถามว่า "ทำอะไรอยู่ กินข้าวหรือยัง ที่บ้านร้อนไหม"
• เสียงปลายสายที่ตอบมาดูจะสดใสเป็นพิเศษ
• ขอบคุณบันทึกด้วยถ้อยคำที่อ่อนหวานและมีข้อคิดดี ๆ
• สบายดีนะคะ

[วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--]

สวัสดีครับคุณ ตันติราพันธ์ คนเรามักลืม อะไรๆอยู่ไกล้ตัวเสมอ จริงด้วยครับ ทั้งที่เขารอเราอยู่

[ตันติราพันธ์]

กราบนมัสการท่านพระปลัดเจ้าค่ะ

โยมขอกราบขอบพระคุรพระคุณเจ้าเจ้าค่ะ

ที่ให้เจิญสติอย่างสม่ำเสมอ

การเผลอสติทำให้เราลืม และเกือบลืม

จนที่สุด ก็จะโดดเดียวเดียวดาย

และถูกลืมไปในที่สุด

เจ้าค่ะ

[ตันติราพันธ์]

สวัสดีค่ะคุณคุณครู วรางค์ภรณ์ เนื่องจากอวน

น่าดีใจแทนผู้ที่ไม่ถูกลืมนะคะ

ไม่เสียกำลังใจที่เฝ้ารอ

เสียงใสๆ ที่ตอบมา

ก็คงปิติเหลือเกิน

เพราะคงสัมผัสได้ถึงน้ำใสใจจริง

และคงอยากได้ยินไม่รู้เบื่อ

กับช่วงเวลาที่ได้มาอยู่ใกล้ชิดกัน

ไม่มีอะไรจะบันดาลความสุขเท่ากับว่า

เราไม่ลืมกันค่ะ

ดิฉันสบายดีมากๆเมื่อได้ฟังเรื่องราวของคุณครูแจ๋ว

ที่ช่างอิ่มเอิบใจจริงๆค่ะ

ขอบคุณที่แบ่งความสุขมาให้ค่ะ

[ตันติราพันธ์]

สวัสดีค่ะคุณวอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--

จริงๆค่ะ

และน่าเสียดายนะคะ

ถ้าวันหนึ่ง เราไม่มีคนที่รอเราอีกต่อไป

คนที่มีผู้รอคอยนั้น

เป็นความรู้สึกที่มีคุณค่ามาก

และเราจะไม่ให้ผู้รอคอยนั้นผิดหวังกันต่อไป

ขอบคุณที่มาทักทายค่ะ

ขอนำบันทึกของท่าน

ขึ้นแพลนเน็ตไว้นะคะ

จะได้ติดตามอ่านเรื่องราวดีๆต่อไป

[สิริพร ทิวะสิงห์ tuk-a-toon]

ความเร่งรีบ...และต้องรีบเร่ง

หมุนวนโดยที่เราคิดว่า เราไม่สามารถบังคับเวลาได้...

พาลให้หลงลืมทุกๆ อย่าง

แม้แต่ความสุขเล็กๆ ที่อยู่รอบตัว

เช่น ปีที่ผ่านมามองไม่เห็นดอกชบาที่ริมรั้ว ออกดอกบาน

ไม่เคยร้องเพลงเพราะไม่มีเวลาจำเนื้อร้อง...เฮ้อ

วันนี้รู้สึกแล้วค่ะ จะพยายามจัดสรรเวลาให้สมดุลย์

เผื่อจะมองเห็นรอยยิ้มของดวงด่วและดอกโมก...ทีทำให้กลิ่นหอมมีคุณค่ามากยิ่งขึ้น

[ครูเก่า]

ถ้ามีธรรมชาติในบ้านให้น่าอยู่น่ามอง ก็ช่วยเรื่องความเหงา และความกังวลใจได้เป็นอย่างดี เห็นดอกไม้แล้วสดชื่นครับ

ขอให้มีความสุขครับ

[ตันติราพันธ์]

สวัสดีค่ะคุณtuk-a-toon

ค่ะมีความสุขอยู่รอบตัวเราเสมอ

เพียงแต่แค่แตะใจสัมผัส

ความสุขนั้นก็จะโลดแล่นมาจับหัวใจเลยทีเดียว

ลองดูนะคะ อย่าปล่อยให้ความวุ่นวายมาขัดจังหวะชีวิตองเรา

ขอให้พบรอยยิ้มของดวงดาว

และชื่นใจกลิ่นดอกโมกที่เป็นหนึ่งเสมอของดอกไม้ไทยค่ะ

[ตันติราพันธ์]

สวัสดีค่ะคุณ ครูเก่า

เอาสิ่งที่สดชื่นมาฝากกันค่ะ

สีสันและกลิ่นหอม

ทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้เสมอ

ชมภาพไปก่อนนะคะ

ส่วนกลิ่นนั้นลองดูซิคะ

อาจจะอยู่รอบๆบ้านคุณครูเก่าเองนั่นแหละ

ขอให้มีความสุขเสมอไปค่ะ

[pis.ratana]

แวะมาเยี่ยมชมดอกไม้

เพิ่งเคยเห็นดอกยี่โถค่ะ งามจัง มีกลิ่นไหมคะ

หน้าร้อนนี้ดีจัง มีดอกไม้สวยๆ ให้ชม

ใครว่าหน้าร้อนไม่ดี ไม่ได้แล้ว

[ตันติราพันธ์]

สวัสดีค่ะคุณpis.ratana

ยี่โถมีหลายสีค่ะ

ออกดอกอย่างตั้งใจ

แต่น่าเสียดาย

ยี่โถไม่มีกลิ่นหอมค่ะ

ซ้ำยางยังมีพิษอีกด้วย

หน้าร้อนมีดอกไม้มากชนิดค่ะ

ถ้าได้น้ำสมบูรณ์

ขอบคุณที่แวะมาชม

ขอให้ได้รับความสุขกลับไปนะคะ