เรียบง่าย จึงงดงาม (3-9)

สวัสดีค่ะคุณ. ณภัทร๙

เห็นด้วยค่ะที่คุณณภัทร๙ กล่าวว่า...ผมคิดว่าการให้กำลังใจกันถือเป็น "พันธะ" อย่างหนึ่งที่เหนียวแน่น ที่ช่วยยึดเหนี่ยวให้ชุมชนนี้มีชีวิต มันอาจไปสอดคล้องกับความต้องการ พื้นฐานที่สุดของมนุษย์เราทุกคนทุกเพศวัย

ส่วนที่บอกว่า....แต่ที่น่าแปลกใจ และชวนให้ค้นหาคำตอบมากๆ เลยก็คือ พฤติกรรมของครูบาอาจารย์ท่านนึงครับ ท่านเขียนบันทึกไว้เป็นจำนวนมาก และเป็นปัญญาปฏิบัติของท่านล้วนๆ แต่ท่านก็ไม่เคยคาดหวัง และไม่ต้องการ การตอบรับหรือการชื่นชมจากผู้ใด ท่านยังคงมุ่งมั่นที่จะถ่ายทอดสิ่งดีๆ มาให้ชาวชุมชนเราอย่างต่อเนื่อง .... แม้ไม่บอกคนไม่มีรากก็ทราบค่ะว่าคือใคร ท่านอ.วิจารณ์ พานิช ..ถูกไหมคะ คงไม่เป็นไรที่จะกล่าวนามท่านด้วยความเคารพอย่างชื่นชมและจริงใจ

ระดับผู้ใหญ่เช่น อ.หมอวิจารณ์ ดร.ประพนธ์ อ.หมอวัลลภ พี่ศศินันท์ และอีกหลาย ๆ ท่านนั้น ท่านเหล่านี้มีประสบการณ์ผ่านโลกมามาก มีความรู้ที่เต็มเปี่ยมและมีใจเมตตาที่จะเผยแพร่สิ่งที่ท่านรู้ เห็น และผ่านมาให้เด็กรุ่นเราได้รับรู้ ... แม้จะมีคนคอมเม้นท์หรือไม่ก็คงไม่ทำให้ท่านรู้สึกอย่างไร แต่ส่วนตัวถ้าได้อ่านแล้ว น่าจะแสดงตัวเพื่อให้เกียรติและให้ท่านได้ทราบว่าเรา...มารับรู้และเคารพในสิ่งที่ท่านได้บอกเรา...จริงไหมคะ

โดยส่วนตัวของคนไม่มีรากนั้น ... ยังมีความรู้ ประสบการณ์น้อยมาก การเขียนบันทึกก็เพื่อนำเสนอความคิดเห็นของตัวเอง (ที่อาจผิดหรือถูก) จึงต้องการให้มีท่านผู้รู้และกัลยาณมิตรเข้ามาให้ข้อคิดเห็น ติชม แม้จะเห็นด้วย ชื่นชม ตำหนิ เห็นต่าง ... คนไม่มีรากก็ยินดีและน้อมรับ เพราะทำให้เกิดองค์ความรู้ใหม่ แตกฉานทางความคิดยิ่งขึ้นค่ะ

และขอบคุณมากเป็นพิเศษกับคุณณภ้ทร๙ นะคะ ที่เปิดประเด็นความคิด...

ว่าแล้วก็น่าจะได้อีกสักบันทึกหนึ่งค่ะ

(^__^)

หยั่งราก ฝากใบ