ภูไม้ฮาว 3 :กองบุญวิมุตตา.. เจตนารมณ์ และจุดเริ่มต้นของการจากไป


บ่ายวันที่ 22 สิงหาคม 51 บนยอดเขาทางตอนเหนือของตำบลกกตูม  ผู้คนที่เป็นทั้งคนรู้จัก เป็นพี่น้อง เครือญาติ ทั้งโดยข้อผูกพันทางสังคม ภาระงาน และแวดวงงานพัฒนาองค์กรเอกชน รวมถึงหน่วยงานราชการ ทยอยมารวมกัน ณ วัดภูไม้ฮาว วัดป่าซึ่งเป็นที่พึ่งของชาวบ้าน และ ศิษย์ยานุศิษย์จากหลายสารทิศ


บนเขานั้น  ไม่เพียงเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม หากวันนี้ยังเป็นที่ตั้งบำเพ็ญศพของ น้องป่าน ผู้เป็นลูกสาวของชายวัยกลางคน ผู้มุ่งมั่นทำงานพัฒนาร่วมกับพี่น้องทางเทือกเขาภูพาน รวมกันเป็นกลุ่ม ขยายเป็นเครือข่าย มีรูปแบบการทำงานด้วยความเป็นเสมือนญาติที่ร่วมทุกข์สุขกันมาตลอดร่วมยี่สิบปี และเช่นกันในเวลาระหว่างนั้นเขาก็ได้ดูแล เลี้ยงดูลูกสาว โดยมีพี่น้องไทบ้านแบ่งปันความเอ็นดูเสมอมา


ธวัชชัย หรือ คุณเอก ในเวลานี้ เขาได้สูญเสียลูกสาวที่ตนเองรัก และบ่ายวันเดียวกันนั้นเอง ผู้คนเกือบสามร้อยคน ต่างมารวมจิตใจกัน บนลานวัด ซึ่งอยู่สูงขึ้นไป ต้องเดินเท้าปีนไต่ความสูงชัน ลัดเลาะตามโขดหินผา รวมแล้วกว่าครึ่งกิโลเมตร ทุกคนที่ไปที่นั้นหลายต่อหลายครั้งต้องบ่นเป็นเสียงผสมลมหายใจหอบกระเส่า แต่ทว่าที่นี่  ตลอดเกือบสองเดือนที่ขึ้นมาเจริญจิตภาวนา ธวัชชัย ใช้เวลาเพื่อดูแลเคียงข้างลูกสาว เดินเท้าขึ้นลงเพื่อเสาะหาอาหาร ที่แต่ละวันได้คัดเลือกและวางแผนเอาไว้เป็นอย่างดี ทุกเช้า และเย็น...จะมีหรือความเหนื่อยอ่อนอันใด..?

 

ในลานวัดซึ่งเป็นถ้ำในชะง่อนหินอันสงบ  หลวงพ่อ นำจิตแผ่บุญกุศล และบรรยายธรรม จนคล้อยล่วงเข้าบ่ายสอง  ธวัชชัย แง้มคำพูดความในใจของผู้เป็นพ่อ  ไม่เพียงแค่พ่อแม่และญาติพี่น้องเท่านั้นที่เลี้ยงดูน้องป่านมา แต่ที่ผ่านมานั้น มีทั้งพี่น้อง โดยเฉพาะอินแปง ญาติพี่น้องทางแม่ ทางญาติ และทุกคนช่วยกันเลี้ยงจนเติบโตมา และเป็นคนทั้งดี  ทั้งเก่ง ทั้งอดทนและอะไรต่างๆ ที่ดีๆ ไม่ใช้ว่าลูกคนนี้ตายแล้วยกย่องเขา แต่เขามีหลายอย่างเกินความเป็นเด็ก


ช่วงเวลาที่ผ่านมา มะเร็งร้ายคุกคามลูกสาว ธวัชชัย ได้ใช้ความพยายามดูแลรักษา ตามผู้เป็นพ่อซึ่งต้องดูแลอย่างที่สุด  จนช่วงสุดท้ายได้ตัดสินใจมาอยู่วัด ที่ผ่านมาได้ดูแลตามหมอเขียว คือกินผักผลไม้ อาหารรสเย็น จืด ได้หลวงพ่อ อาจารย์ชรินทร์ พี่เปี๊ยก ให้คำปรึกษาจนได้ตกลงตัดสินใจมาอยู่วัด


ลูกผม ตัดสินใจ ที่มาอยู่วัด ในวันที่มา คุณแม่ผมร้องให้ เพราะทางขึ้นมาลำบากมาก คลื่นติดต่อทางโทรศัพท์ก็ไม่มี จนได้พี่น้องบ้านติ้วช่วยหามกันขึ้นมา คิดดูแล้วหากป่วยจะมีใครเอามารักษาในวัด คุณแม่เจ็บปวดเรื่องพ่อที่พึ่งเสียไปไม่นาน และหลานที่เป็นมะเร็ง จนต้องร้องให้ จนไม่รู้จะพูดช่วยแบบไหน จนได้หลวงพ่อ ช่วยอธิบายเรื่องจิต และตนเองได้เห็นลูกสาวแผ่จิตเมตตา การอ่าน รวมทั้งการศึกษาด้วย ลูกผมไม่พียงอ่านหนังสือมากแล้ว อ่านหนังสือหนาเป็นสี่ห้าร้อยหน้า อ่านประมาณว่าหากเปรียบเทียบว่าเอาหนังสือการ์ตูนมารวมกันแล้ว ประมาณสามร้อยเล่ม และอ่านหนังสือธรรมะ เกี่ยวกับเรื่องพระพุทธเจ้า หนังสือแปลจากประเทศต่างๆ และเขาจะรู้สึกสนุก ฝัน มีความสุขไปแบบนั้น..


..หนสุดท้ายมันก็คงเป็นสัจธรรมอย่างหลวงพ่อว่า โรคมะเร็งเมื่อถึงเวลาแล้ว กำลังเราก็อ่อนลงไป และกำลังเราไม่เพียงพอจนสุดท้ายลูกผมก็จากไป..


  สถานการณที่ลูกผมจากไป ที่เห็นได้ว่าลำบากนิดหนึ่งก็คือตอนที่เขาก่อนจะเสีย มีอาการกึกกักในหูในปากเล็กน้อย มีอาการกัดลิ้นนิดหนึ่งและผ่อนคลาย ค่อยๆหมดลมหายใจ ถามว่าเจ็บไหม ไม่ ปวดไหม ไม่ ร้อนไหม ไม่ ยกมือขึ้นไหว้ แล้วก็จากไป..

 

          เสียงสั่นเครือของ ธวัชชัย บ่งบอกถึงความสูญเสีย แต่ความรู้สึกสูญเสียนั้น เขาได้เห็นพลังของเพื่อน ญาติพี่น้อง และแปรเปลี่ยนเป็นกำลังใจไปโดยพลัน


 สิ่งที่ผมได้ คือมีแต่คนมาช่วย มาให้ ผมต้องขอบคุณ ผมไม่มีเงิน ไม่มีหลักประกัน เพราะไม่ใช่ข้าราชการ แต่ว่าผมมีพี่น้อง คนนั้นคนนี้ ให้มาตลอด ให้จนเหลือ

 

  สิ่งที่พูดสุดท้าย คือ ผมตั้งใจ นำเงินให้เป็นกองบุญ โดยของอนุญาตใช้ชื่อว่า กองบุญวิมุตา คือชื่อลูกสาวผมเอง ตั้งเป็นทุนเพื่อศึกษา เพื่อให้รู้จัก เข้าใจ และหาทางแก้ไข และหาทางออกในการรักษาโรคมะเร็ง ให้ได้มากขึ้น และดีกว่านี้ ไม่ว่าจะเป็นแผนปัจจุบัน หรือแพทย์ทางเลือก โดยพยายามใช้ประสบการณ์จากลูกสาว และคนอื่น ๆ  โดยจะเอาเงินจากพี่น้องที่บริจาคเข้ามา และในขณะที่พี่น้องชาวบ้านทำบุญ ผมซึ่งใจพี่น้องบ้านเก่า บ้านบัว และบ้านอื่นๆ แต่ที่ผมต้องขอบคุณคือ พี่น้องบ้านกกตูม ซึ่งผมเองไม่รู้จักซื่อ ไม่เคยเห็นหน้า แต่รู้จักสามสี่คนที่นี่ตามที่หลวงพ่อแนะนำให้รู้จัก นอกนั้นผมไม่รู้จัก แต่พี่น้องเอาข้าว เอาเงินห้าบาท สิบบาท ยี่สิบบาท มาให้ ผมเห็นค่าของเงินเหล่านั้น ผมเป็นคนจน เป็นคนทุกข์ ผมเห็นเงินเหล่านี้ผมไม่ใช้ ผมจะเอาเงินมารวบรวมเป็นกองทุน และมั่นใจว่าจะมีคนมาช่วยค้นหา หรือถอดความรู้เกี่ยวกับโรคมะเร็งให้ได้มากกว่านี้

 

ธวัชชัย กล่าวตอนท้าย หลังจากที่สกัดกั้นความเสียใจในความรู้สึกของพ่อซึ่งสูญเสียลูก  เสียงสะอึกอื้นปนความข่มใจอย่างผู้นำก็กลบความอ่อนแอที่มีให้เห็นเป็นระยะ


ผมไม่ยอมแพ้เด็ดขาด ผมสูญเสียลูกผมไป แต่ผมต้องเอาชนะเรื่องเหล่านี้ให้ได้ แต่ไม่ใช่ผมคนเดียว ซึ่งต้องอาศัยเพื่อน และคนรู้จักมีความรู้เรื่องสุขภาพเข้ามาช่วยกันดูแลร่วมกัน

 

..เป็นธรรมเนียมประเพณีเครือข่ายอินแปง ซึ่งมีทุนสวัสดิการช่วยเหลือครอบครัว และผมจะนำไปเป็นเงินก้อนแรกที่จะดำเนินการเป็นกองบุญต่อไป..”


          .. ล่วงเข้าบ่ายสาม  หลวงพ่อนำแผ่เมตตา และเริ่มเคลื่อนร่างน้องป่านไปยังลานหินทางทิศใต้ ที่ซึ่งมีการเตรียมกองฟืนสำหรับทำพิธีเผาตามประเพณีแล้ว ญาติพี่น้องเริ่มวางดอกไม้จันทน์ จากนั้นนำไฟจุดลงในกองฟืน มีร่างของน้องอยู่ในโลงน้อยวางข้างบนเป็นที่เรียบร้อย ..


...ไฟเริ่มทยอยติดฟืน พี่น้องเริ่มเดินทางกลับ หมู่ญาติ และมิตรสหาย ยังคงยืนดูเคียงข้างลานผาที่บัดนี้ปกคลุมด้วยไอควัน สีขาว ความรู้สึกเศร้าหมองยังคงอยู่เสมือนควันไฟจาง ๆ ตัดแสงแดดยามบ่ายแก่ๆ เช่นเดียวกับความหวัง และเจตนารมณ์ของ ธวัชชัย และมิตรสหาย ที่เปล่งประกายไปทั่วคุ้งลานผา ที่แห่งนั้น..ภูไม้ฮาว


          พวกเราเดินทางกลับลงเขา ผู้คนทยอยกลับ ทิ้งไว้ความทรงจำแสนเศร้า ทว่า ความหวังตามเจตนารมณ์ กองบุญวิมุตตา นั้นเป็นเรื่องที่ราวกับว่าจะสร้างพลัง พลังของพี่น้อง เพื่อน  พ่อ แม่ ฯลฯ สิ่งสำคัญคงต้องใช้เวลาต่อนี้ไปเดินตามเจตนารมณ์ เจตนารมณ์ที่ควรต้องเดินไปด้วยกัน.

 

โดย นายภูเบศ มีธรรม

---------------------------

 

บันทึกนี้ นายภูเบศ มีธรรม อดีตเจ้าหน้าที่โครงการศึกษาและส่งเสริมการจัดตั้งตลาดชุมชน สังกัด RDI ในโครงการ คฟป.ของเรา เมื่อ RDI ไม่ได้รับผิดชอบนี้ต่อ ภูเบศก็ไปทำงานเป็นนักวิจัยท้องถิ่นที่สกลนครและความผูกพันส่วนตัวกับ เอก เครือข่ายอินแปง และคนทำงานพัฒนาจึงเข้าร่วมงานศพน้องป่านที่วัดป่าภูไม้ฮาวดังกล่าวและบันทึกเอกสารนี้ขึ้น ผมเห็นว่าเป็นเอกสารที่สมควรเผยแพร่จึงนำมาลงใน “KM ฅนฟื้นฟู เพื่อสนองเจตนารมณ์ของเอกต่อไปครับ..... อันอาจเป็นการกระตุ้นให้มวลมิตร คิดต่อ สานต่อ ปรึกษาหารือกันต่อ ตามโอกาสและความเหมาะสมต่อไป.  (ไพศาล)

 

 

หมายเลขบันทึก: 242164เขียนเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2009 19:46 น. ()แก้ไขเมื่อ 14 มิถุนายน 2012 20:09 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (18)

สวัสดีค่ะ

  • ขอเป็นกำลังใจให้คุณพ่อ คุณแม่ของน้องป่านค่ะ
  • ขอชื่นชมกับการต่อสู้ และต่อสู้เพื่อสังคม
  • เป็นแบบอย่างที่ดีของสังคมค่ะ

น้องป่านดูจะเป็นคนพิเศษที่แตกต่างจากคนอื่น ทั้งสติปัญญา ที่ที่เธออยู่(อินแปง)และเส้นทางที่เธอจากไป.. เชื่อว่า เธอทำให้ปณิธานความมุ่งมั่นของคุณพ่อคุณแม่แข็งแกร่งขึ้น..นี่คือพลังพิเศษของเธอเช่นกันค่ะ

ไม่ค่อยได้พบพี่บางทรายเลยนะคะ

อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกได้เรียนรู้หลายอย่างค่ะ คุณพ่อของน้องป่านนั้นมีจิตใหญ่ที่อยากให้การเสียชีวิตของน้องป่านได้เป็นสิ่งที่เป็นตัวอย่าง ได้ช่วยเหลือคนทุกข์ด้วยโรคนี้ที่ยังมีชีวิตอยู่

ธรรมะเป็นสิ่งนำทางชีวิตสู่วาระสุดท้ายอย่างสงบ

และที่เห็นและประทับใจอีกประการคือน้ำใจความเกื้อกูลกันของเหล่ากัลยาณมิตรค่ะ

นุชเขียนบันทึกเรื่องดอกไม้นี้

จำได้มั้ยคะว่าดอกอะไร ^__^

สวัสดีครับ ครูคิม

  • ขอเป็นกำลังใจให้คุณพ่อ คุณแม่ของน้องป่านค่ะ
  • ขอชื่นชมกับการต่อสู้ และต่อสู้เพื่อสังคม
  • เป็นแบบอย่างที่ดีของสังคมค่ะ
ขอบคุณครูคิมแทนคุณเอกและครอบครัวด้วยครับ แล้วคงพบกันนะครับ

ขอบพระคุณครับคุณหมอ 2. JJ  คงมีโอกาสพบคุณหมอบ้างนะครับ

สวัสดีครับอาจารย์ ปัทมาวดี โพชนุกูล ซูซูกิ

น้อง ป่านดูจะเป็นคนพิเศษที่แตกต่างจากคนอื่น ทั้งสติปัญญา ที่ที่เธออยู่(อินแปง)และเส้นทางที่เธอจากไป.. เชื่อว่า เธอทำให้ปณิธานความมุ่งมั่นของคุณพ่อคุณแม่แข็งแกร่งขึ้น..นี่คือพลังพิเศษ ของเธอเช่นกันค่ะ

คิดถึงอาจารย์ ครับ  สำหรับน้องป่านนั้นผมว่าเธอเป็นเด็กพิเศษจริงๆในทัศนผม เธอแกร่งเกินเด็กที่เผชิญโรคร้ายอย่างมีสติ สิ่งที่เธอทำนั้นผู้ใหญ่จำนวนไม่น้อยยังทำไมใ่ได้เลยครับ

ขอบคุณครับอาจารย์ คงได้พบกันใน blog ต่อไปครับ

สวัสดีครับน้องนุชที่คิดถึง..

ไม่ค่อยได้พบพี่บางทรายเลยนะคะ

อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกได้เรียนรู้หลายอย่างค่ะ คุณพ่อของน้องป่านนั้นมีจิตใหญ่ที่อยากให้การเสียชีวิตของน้องป่านได้เป็น สิ่งที่เป็นตัวอย่าง ได้ช่วยเหลือคนทุกข์ด้วยโรคนี้ที่ยังมีชีวิตอยู่

ธรรมะเป็นสิ่งนำทางชีวิตสู่วาระสุดท้ายอย่างสงบ

และที่เห็นและประทับใจอีกประการคือน้ำใจความเกื้อกูลกันของเหล่ากัลยาณมิตรค่ะ

นุชเขียนบันทึกเรื่องดอกไม้นี้

จำได้มั้ยคะว่าดอกอะไร ^__^


พี่ไม่แน่ใจว่าเป็นดอกอะไร สวยจัง คงมีกลิ่นหอมด้วยใช่ไหมครับ

พี่หายไปจริงๆครับ แต่ก็กลับมาอีก ครับ

กรณีน้องป่านนั้น ท่านพระอาจารย์ที่ภูไม้ฮาวก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า เธอสงบสติอารมณ์ได้เก่งเกินเด็กครับ  ธรรมะของน้องแกร่งมาก ครับ เราพยายามสืบสานเรื่องราวของเธอต่อไปครับ

ขอบคุณน้องนุช และคงพบกันเรื่อยๆครับ

สวัสดีค่ะ

แวะมาทักทายค่ะ

ขอเป็นกำลังใจให้คุณพ่อ คุณแม่ของน้องป่านเช่นกันค่ะ

ขอชื่นชมต่อสู้

สวัวดีครับอมรครับ

 

ผมเพิ่มเดืนทางมาถึงอ่าวแม่รำพึง บางสะพานครับ ทานข้าวแล้วก็มาเปิด G2K

 

ขอบคุณมากครับ  คงมีโอกาสพบกันอีกนะครับ

สวัสดีค่ะพ่บางทราย

ดีใจที่ได้พบพี่อีกครั้งค่ะ

มาอ่านเรื่องของน้องป่านและครอบครัว

ส่งกำลังใจให้ค่ะ

พี่รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

(^___^)

สวัสดีครับน้องสาวคนไม่มีราก

 

พี่สบายดีครับ ไปเฮ 8 และเช็งเม้งที่ตรังมา กำลังเดินทางกลับขอนแก่น  มุกดาหาร ค่ำก่อนเลยแวะนอนที่บางสะพาน อ่าวแม่รำพึง

 

เลยมารำพึงรำพันอยู่ที่นี่ครับ อิอิ

สวัสดีค่ะพี่ท่านบางทราย

มาย้อนอ่านเรื่องราวในอดีต อิ อิ

ฝากเป็นกำลังใจให้คนทำงานเพื่อสังคม ครอบครัวน้องป่านค่ะ

พี่ท่านสบายดีนะคะ ... งานยุ่งไหมคะ รักษาสุขภาพโตยนำ :)

 

สวัสดีดีจ่ะน้องสาว

คิดถึงอยู่พอดีเลย

พี่สบายดีครับ กำลังวุ่นกับภารกิจที่เจ้านายใหญ่สั่งการ อิอิ

ขอบคุณหลายเด้อครับ

สวัสดีค่ะพี่บางทราย ไม่ได้มาแวะสวัสดีซะนานจนพี่เปลี่ยนรูปใหม่จำไม่ได้ ดูเคร่งขรึมกว่าเดิมนะคะ

หวังว่าพี่บางทรายคงสบายดี

ดอกไม้ที่ส่งมาให้ชมคือ ดอกพะยอม ค่ะ ตอนเรียนอยู่พอถึงหน้าหนาว ดอกพะยอมจะออกดอกสะพรั่งบานเป็นสีขาวนวลอมเขียวนิดๆเป็นช่อระย้ากวัดไกวในสายลมหนาว และส่งกลิ่นหอมจางๆชอบมากเลยค่ะ พี่เป็นผู้ชายอาจไม่ค่อยได้สังเกต ที่บ้านนุชปลูกไว้ต้นหนึ่ง ยกต้นใหญ่ๆมาปลูก ปลูกมาเกือบเจ็ดปี เพิ่งออกดอกให้ชมเป็นครั้งแรกหนาวที่ผ่านมานี้เองค่ะ

อิอิ..สวัสดีครับน้องสาว พี่ไปค้นรูปเก่าๆมาก็เลยเอามาเปลี่ยนดู เป็นรูปสมัยสิบปีที่แล้วครับ

พี่ก็สบายดีตามอัตภาพครับ อือ..ดอกนี้เคยเห็นแต่ไม่สำเหนียก ครับ ยังนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าเห็นที่ไหนมาบ้าง แต่น้องสาวอธิบายก็พอนึกได้ว่าลักษณะดอกเป็นอย่างไร

เสียดายไม่ได้ไปร่วมงาน forum ที่ภาคใต้ครับเลยไม่ได้พบกันครับ

น้องป่านเป็นเด็กน่ารักค่ะ

ตลอดเวลาที่เราใช้ชีวิตอยู่บ้านหลังเดียวกัน

น้องป่านเป็นคนเรียนหนังสือเก่งและขยันมาก

ผลการเรียน 4.00 ทุกเทอม ทำให้เป็นที่รักของครอบครัวกุณวงษ์

การจากไปของป่าน..

ทำให้อาแทบจะทำใจไม่ได้..อีกอย่างพึ่งเสียบุคคลสำคัญของครอบครัวไปคือคุณพ่อ(คุณปู่ของน้องป่าน) ไปแค่ 8 เดือนเท่านั้น

จากที่เคยทานข้าวด้วยกัน 5 คน พ่อ(ปู่) แม่(ย่า) อาฝน ปุ้ย(พี่สาวป่าน)และน้องป่าน ที่เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก พ่อสอนหลานและอาฝนว่า ข้าวเม็ดสุดท้ายอร่อยที่สุด ทุกคนได้ยินคำนี้ก้จะรีบกินข้าวให้เหลือเม็ดสุดท้าย..เพื่อความอร่อยที่สุด

แต่ด้วยความกระเพาะน้อยของป่านทำให้หาตัวช่วยทันที..ทุกวันจะได้ยินคำว่า ปู่..ตัวช่วย เสียงพูดที่แผ่วเบาและอ้อนวอน

และทุกคนก้จะหัวเราะกันอย่างมีความสุข ปู่ก็เป็นตัวช่วยของหลานทุกวัน กินอาหารเหลือจากหลานโดยที่ไม่คิดอาราย..

หรือว่าเป็นกับอาหารฝีมืออาฝนหรือป่าวนะที่ทำให้หลานหาตัวช่วยทุกวัน..

มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆๆค่ะ

ช่วงเวลานั้นผ่านไปเร็วเหลือเกิน..แต่ทุกคนก้ยังรักและคิดถึงหลานป่านเสมอ

ทุกครั้งที่คิดถึงก้จะใส่บาตรและอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้พ่อกับหลานทุกครั้ง

แทนความคิดถึงเผื่อว่าทำไปแล้วเค้าจะรู้ว่าเราคิดถึง... คิดถึงเหลือเกิน..

อาฝนครับ พวกเราก็คิดถึงน้องเขา และเรายังชื่นชมความเป็นเด้กดี ความเก่ง ของน้องที่สุดเลยครับ น้องสงบแล้ว เราซิยังดิ้นรนอยู่เลย

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท