วันอาทิตย์ที่ 14 ธันวาคม 2551 ออกนิเทศงาน ครูศรช ศูนย์การเรียนชุมชนแต่ละตำบล 5 ตำบล ออกเดินทางไปจุดแรกที่บ้านไทยประจัน เวลา 08.30 น. ถึงที่นั้น เวลากว่า 09.30 น.ไกลพอประมาณ ได้พบศึกษา 8 คนมาเรียนที่ ศรช. แห่งนี้ คละระดับ ทั้งมัธยมศึกษาตอนต้นและระดับ มัธยมศึกษาตอนปลาย สอบถามปรากฏว่าเคยสอบตก วิชา ภาษาอังกฤษ และวิชาอื่นๆ หมดกำลังใจ ท้อแท้ เรียนไม่รู้เรื่อง ไม่กล้าโทษครูที่ถูกย้ายออกไปจากที่เดิมไปอยู่อำเภอ วัดเพลง ความพยายามที่ครูเดินทางเข้าไปสอนก็นับว่าเธอพยายามแล้ว แต่มาพบบรรยากาศครูสอนไม่เก่ง..ละลายพฤติกรรม...ไม่ได้...ตั้งประเด็นคำถามไม่สนุก..สื่อสารไม่รู้เรื่อง.
....คนด้อยโอกาส พลาดโอกาส ขาดโอกาส..เหมือนถูกซ้ำเติม..เพราะเธอทั้งหลายคงคาดหวังว่าจะมีมนุษย์ กศน. มาปลดเปลื้องความไม่รู้ให้หายโง่เง่า..นี่กลับมาพบกับครูที่สอนไม่เป็น สอนไม่ถูก ไม่บันทึกการสอนล่วงหน้า ไม่เตรียมการสอน ไม่มีสื่อประกอบการเรียนการสอน..ไม่มีทักษะการนำเข้าสู่เนื้อหาบทเรียน..วิชาครูที่เธอเรียนมาก็เรียนให้มันจบๆมาเพราะไม่สามารถสอบเข้าสาขาใดได้แล้ว..อนารถแท้ครู กศน.ที่นี่แล้วนี่จะทำอย่างไรดีกับ บุคลากรเหล่านี้..ทั้งๆที่ได้รับการยืนยันนั่งยันนอนยันจาก สำนักงานกศน.จังหวัดราชบุรีรว่าครูเหล่านี้ผ่านกระบวนการบ่มเพาะมาอย่างดี...หลายหลักสูตร..นี่คงขาดการนิเทศติดตามผล..in service หรือเปล่าไม่แน่ใจ..โอ้ประเทศไทยเราจะต้องวางแผนผ่าตัดทั้งองค์กรหรือนี่...ความขาดแคลนต่างๆพอหามาเพิ่มได้แต่ขาดทักษะขาดจิตสำนึกขาดการตั้งใจความ "ตระหนัก" ายไปไหนเนี่ย
ไปสอบเป็นอย่างไรบ้างค่ะ เสียดายวันเสาร์ อาทิตย์เดียวไม่อยู่ ยังไม่ได้เจอเพื่อน ๆ เก่าเลยค่ะ
แวะมาอ่านและทักทายค่ะ
มีกำลังใจดีๆ..ในทุกๆสิ่ง
พักผ่อน และรักษาสุขภาพนะคะ
สวัสดีน้องเดียว..สายธาร..กำลังเซ็ง..อึ้งกิมกี่....กับสภาพการจัดการเรียนรู้ให้นักศึกษา กศน. ของครูบางคนไอ้ที่ตั้งใจสอนมีความตระหนักในการให้ความรู้ก็ดีน่าให้กำลังใจ...เวรกรรมที่สมัยเรียนไม่ให้ความสนใจเรียน..จนครูเรียกมาคาบไม้บรรทัดมาแล้ว...วันเสาร์ไปสอบผ่านด้วยดีเวลา 16.30 น.สอบข้อเขียนเสร็จพอดีพบกับสภาพนักศึกษามหาบันฑิต 2 คน คู่หวานแววที่เดียวเล่าพฤติกรรมสังเวชให้ผมฟังวันนั้นล่ะ..จึงพาไปเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวมะนาว..คนละชาม ดูเพื่อนอายผมหรือผมอายเขาไม่แน่ใจท้าทายน่าดู
สวัสดีคะ แอบมาแวะให้กำลังใจคน "ทำงาน"
อ่านะคะ ไม่รู้จะว่ายังไงดี
แต่ที่แน่ๆ รู้สึกว่าครูผลิตเยอะ
แต่ละปีผลิตออกมามาก
ไม่อยากให้ใครก็ได้ ไม่รู้จะไปทำอาชีพอะไร
ก็มาเป็นครู มองอาชีพครูเป็นแค่ทางผ่านของชีวิต
ขาดจิตสำนึกขาดความรักในวิชาชีพของตน
ใจเป็นสำคัญ ถ้าเราพร้อมที่จะเรียนรู้ทุกอย่างคงไม่ยากเกินความตั้งใจ
ขอเป็นกำลังใจให้ครูไทยที่รักและมีจิตวิญญาณความเป็นครูต่อไปนะคะ
เป้าหมายหลัก ของครู "มุ่งไปที่นักเรียน"
สู้ๆคร๊า
สวัสดีครับ..คนพลัดถิ่น..หน้าตาเฉย...และเทียนน้อย..ครูเมธาวดี..ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะ..เพราะใช้หลักไตรลักษณ์..เกิดมา..ตั้งอยู่...ดับไป..เพื่อเป็นหลักคิดสติทำงาน...เหตเกิดเพราะคน...ต้องแก้ที่ความคิด..เหตุเกิดที่ความคิด..ต้องแก้ที่เจตคติ..วงเวียนชีวิต..ทฤษฏีฝรั่ง...เรียนไปแล้วทิ้งไม่เก็บนำมาใช้..ทบทวนประยุกต์ถือว่าใบปริญญาคือคุณค่า..การมีระดับ..คุณค่าอยู่ที่หัว...ใจ..หัวคิด...และลงมือทำ