๘๓...เพราะรักนี้มิอาจลืม (ตอนอวสาน)
เพราะรักนี้มิอาจลืม
ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกจากบ้านของผู้ชายร่างใหญ่ที่กำลังเดินตรงมายังที่ฉันหลบอยู่ “ พี่ชิต ๆ ป้าเรียก “ เป็นเสียงเด็กผู้ชาย ชายผู้นั้นชะงักหันกลับไปทางเสียงเรียก “ เออ...เดี๋ยวข้าไป “ ว่าแล้วก็หันกลับไปแหวกพงหญ้าเพื่อหาคู่กรณีให้พบให้จงได้ ในระหว่างที่ชายคนนั้นชะงักและหันกลับไปตอบโต้กับเด็กผู้ชายคนนั้น ฉันที่กำลังนอนแนบกับพื้นด้วยอาการอกสั่นขวัญแขวนกลัวว่าจะโดนหาเจอ ก็เหลือบไปเห็นร่างอีกร่างหนึ่งนอนหลบอยู่เช่นกัน และกำลังพยักพเยิดให้ฉันเข้าไปหา และบุ้ยบ้ายชี้ทางที่จะพากันหนีออกไป ฉันมองตามและตัดสินใจคลานไปหาเขาผู้นั้นอย่างเร็ว แล้วพากันคลานออกไปตามทางที่หมายตากันไว้อย่างรวดเร็ว เมื่อคลานออกมาจนไกลจากที่นอนหลบอยู่ในตอนแรกพอสมควร ก็ถึงต้นไม้ใหญ่ที่มีร่มเงาพอให้เราหลบและแอบดูชายคนนั้นซึ่งกำลังเดินกลับไปบ้านอย่างรวดเร็ว เขาคงแหวกพงหญ้าแถวนั้นดูจนทั่วแล้วไม่มีใครหลบอยู่ก็เลยเดินกลับบ้านไปด้วยความโมโห เราสองคนต่างก็ถอนหายใจด้วยความรู้สึกโล่งอกพร้อม ๆ กัน เราหันมายิ้มให้กัน ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาเป็นหนุ่มร่างใหญ่ ท่าทางเรียบร้อยอ่อนโยน เขามองฉันด้วยสายตาใสซื่อบริสุทธิ์ ฉันเริ่มไว้ใจเขา เราต่างเล่าประวัติของตัวเองก่อนที่จะมาพบกันที่นี่ จากนั้นเขาก็ชวนฉันไปยังที่พักของเขา “พี่เทา” คือชื่อของหนุ่มที่เราได้พบกันโดยบังเอิญ ในช่วงวินาทีวิกฤต และเราก็ผ่านพ้นมาด้วยดี พี่เทาได้เอาอาหารมาให้ฉันกินในเย็นนั้นมากมาย พี่เทาบอกว่าเป็นการเลี้ยงต้อนรับสมาชิกใหม่ของบ้าน ฉันพักอยู่กับพี่เทาหลายวัน ฉันช่วยทำงานบ้านเพื่อเป็นการตอบแทน พี่เทาออกจากบ้านไปตั้งแต่ตอนเช้าและกลับมาในตอนเย็นพร้อมอาหารสำหรับมื้อเย็นและมื้อเช้าของวันรุ่งขึ้น ฉันเห็นใจพี่เขามากบางวันเขากลับมาบ้านพร้อมอาการเหนื่อยหอบ แต่เมื่อเข้ามาในบ้านเจอหน้าฉันเขาก็แสดงอาการยินดี พี่เขาบอกว่าชีวิตเขาสมบูรณ์แล้ว กลับมาบ้านทีไรเขามีความสุขมาก แถมบ้านเขาก็ดูสะอาดสะอ้านผิดหูผิดตา นานวันเข้าเรา ความสนิทสนม ทำให้เราก็ต่างห่วงหาซึ่งกันและกัน เมื่อพี่เขากลับบ้านผิดเวลาฉันก็จะกระวนกระวาย เดินเข้าออกบ้านเป็นสิบ ๆ รอบ และถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นพี่เขากลับเข้าบ้านพร้อมอาหาร และค่ำวันหนึ่งหลังจากที่เรากินอาหารเย็นเสร็จ ก็มืดพอดีคืนนั้นเดือนมืด ตามเต็มท้องฟ้าไปหมด เราออกมานั่งดูดาวกันที่ชานบ้าน ลมพัดเอื่อย ๆ ทำให้อากาศหายร้อน เราคุยกันหลายเรื่องสุดท้ายมาจบกันที่เรื่องของหัวใจ เราต่างมีใจให้กันและกัน ดึกมากแล้วเราสองคนรู้สึกถึงน้ำค้างที่มากระทบตัวเรา จึงชวนกันเข้าบ้านเพื่อคุยกันต่อ คืนนั้นฉันหลับอย่างเป็นสุขอยู่ในอ้อมกอดของพี่เทา หลังจากที่เราคุยกันเรื่องการสร้างครอบครัวจนล่วงเข้าวันใหม่ เช้าวันรุ่งขึ้นฉันในฐานะใหม่เป็นคู่ใจของพี่เทาก็ลุกขึ้นมาดูแลบ้านเตรียมอาหาร เมื่อพี่เทาตื่นขึ้นก็กินอาหารเช้าก่อนออกจากบ้านไป ฉันอยู่กับพี่เทามาได้หลายเดือน วันหนึ่งพี่เทากลับมาบ้านในตอนเย็น ฉันก็เล่าัถึงความผิดปกติในร่างกายของฉันให้พี่เทาฟัง เมื่อฉันเล่าเสร็จพี่เทาก็บอกฉันด้วยหน้าตาที่แสดงออกซึ่งความยินดีอย่างที่สุด “น้องจ๋า...เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน” เมื่อฉันครบกำหนดคลอดลูก ฉันรู้สึกถึงความเป็นแม่ ฉันพยายามดูแลลูกฉันอย่างดีโดยมีพี่เทาเป็นผู้ช่วย แล้ววันหนึ่งพี่เทาก็หายไปฉันรอกระทั่งฟ้ามืดสนิท พี่เขาก็ยังไม่กลับมา ฉันเริ่มเป็นห่วง คิดไปต่าง ๆ นา ๆ พี่เขาคงเบื่อฉันและลูก หรือพี่เขาได้รับอันตราย หรือพี่เขากำลังเดินทางกลับบ้าน แต่จนกระทั่งฟ้าสางพี่เทาก็ไม่กลับมา เช้าวันนั้นฉันตัดสินใจออกตามหาพี่เทา หลังจากให้นมลูกฉันก็เดินทางเข้าไปในตลาด สอบถามเพื่อน ๆ พี่เทาก็ไม่มีใครเห็น ฉันรีบกลับบ้านเพราะเป็นห่วงลูก เจ็ดวันแล้วที่พี่เทาหายไป ฉันต้องเลี้ยงดูลูกคนเดียว มีบางวันที่เพื่อนของพี่เทาเอาอาหารมาเผื่อฉัน ฉันรู้สึกกลุ้มใจมาก ๆ เป็นห่วงแต่ลูกฉันต้องออกไปทำมาหากินเพื่อเลี้ยงตัวเองและมีน้ำนมให้ลูก เพราะการเลี้ยงลูกด้วยนมแม่ทำให้ลูกสมบูรณ์ที่สุด ฉันจะเลี้ยงดูเขาเป็นอย่างดีเพื่อเป็นอนุสรณ์แห่งความรักของฉันกับพี่เทารักแรกของฉัน ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ฉันต้องออกไปทำงานที่ตลาดเพื่อหาทางให้ได้อาหารมาเลี้ยงตัวเอง จนร่างกายฉันผ่ายผอม ตามร่างกายมีแต่รอยขีดข่วน รอยยุงกัดเต็มไปหมด ฉันเกา...เกา...และเกาจนกระทั่งเลือดออกซิบ ๆ ตามรอยผื่นคันเหล่านั้น...แต่ฉันไม่สนใจความสวยงามของร่างกายฉันแล้ว เพราะตอนนี้ตามผิวหนังของฉันมีแต่แผลพุพอง ไร้ร่องรอยอดีตที่ฉันเคยภูมิใจ ฉันต้องการเพียงให้ฉันอยู่รอดเพื่อเลี้ยงลูกของฉันเท่านั้นเอง และบ่ายวันนี้ฉันเดินมาที่ท้ายตลาด เจอเนื้อแดดเดียวของใครไม่รู้ตากแดดอยู่บนกระด้งไม้ไผ่ กลิ่นมันช่างหอมแตะจมูกฉันเหลือเกิน ฉันยืนดูพร้อมความหิวที่เกิดขึ้นอย่างมากมายในทันที ฉันจึงถือโอกาสเอามาเป็นเจ้าของหนึ่งชิ้นและเดินกลับบ้านด้วยความดีใจ ฉันไม่ได้ตั้งใจขโมยเพราะแม่สอนฉันเสมอ ไม่ให้ขโมยของใคร แต่นี่ฉันมองหาจนรอบก็ไม่เห็นเจ้าของจึงทำแบบนี้ ฉันเดินกลับบ้านอย่างดีใจ เย็นนี้ฉันคงมีอาหารอร่อย ๆ สำหรับฉันและลูก แต่ทันใดฉันรู้สึกว่ามีอะไรมากระทบหัวฉันอย่างแรง ฉันรู้สึกหน้ามืด ลมหายใจขาดเป็นห้วง ๆ ขาฉันอ่อนแรงไม่สามารถทรงตัวได้ ฉันล้มลงทันที นี่ฉันเป็นอะไรไป ในห้วงความคิดคำนึงของฉันมีแต่ใบหน้าของลูก ฉันยังตายไม่ได้ ฉันกัดฟันลุกขึ้นทันทีฉวยได้เนื้อแดดเดียวก็รีบวิ่งกลับบ้านสุดชีวิต ลูกจ๋า...แม่กำลังกลับไปหาลูกแล้ว ถึงบ้านฉันโผเข้าหาลูก กอดเขาไว้แน่น เขากำลังหิวฉันจึงให้นมเขา ลูกจ๋า...ลูกคงได้กินนมแม่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ฉันนอนนิ่งให้ลูกกินนมจนอิ่ม ฉันทนความเจ็บปวด น้ำตาฉันไหลหยดจนเปียกเลอะใบหน้า ร่างกายฉันเริ่มชาด้านไร้ความรู้สึกทีละน้อย ๆ จนกระทั่งฉันได้ยินเสียงฝีเท้ามาหยุดอยู่ใกล้ฉันและมีเสียงร้องเรียกอย่างดีใจของลูก ๆ ทั้งห้าตัวของฉัน “ บ๊อก...บ๊อก...บ๊อก...บ๊อก...บ๊อก ๆ ๆ ๆ “ ขอให้ทุกท่านโชคดี สวัสดีครับ
จบบริบูรณ์ครับ
จากเค้าโครงเรื่องแม่หมาขี้เรื้อนกับผู้ชายใจดำ
ความเห็น (28)
มาจองๆๆๆก่อนค่ะ
☺หวัดดีค่ะ
☺แวะมาเยี่ยมค่ะ สบายดีหรือเปล่าค่ะ
สวัสดีค่ะ
ข้าวฟ่างไม่ทราบนะคะ
ว่าเรื่องตอนเริ่มต้นเป็นยังงัย
พอมาอ่านตอนอวสาน
เลยงงอ่ะค่ะ
อิอิ
สวัสดีครับนายช่างใหญ่ มาอ่านตอนจบพอดี เดี่ยวจะย้อยไปอ่านครับ
✿ มาติดตามต่อ ค่ะ....รักนี้มิอาจลืมจริงๆๆค่ะ
ขอบคุณนะค่ะ✿
สวัสดีครับคุณ ♥°.•.♥•~ kittyjump♥เลขา♥natadee~.•.♥.•°♥
อูย...ไม่ใช่กฐินนะจ๊ะถึงได้จองก่อน....ฮาฮา
โชคดีครับผม
สวัสดีครับน้องหนูรี
สบายดีครับ...ตอนนี้งานยุ่งนิดหน่อยครับ...เพราะวันพุธนี้ต้องไปรับตำแหน่งใหม่ยุ่งกว่าเดิมอีก...เฮ้อ
โชคดีจ้า
สวัสดีจ้าน้องข้าวฟ่าง
ตอนจบนี้เป็นตอนที่ห้าแล้วครับ...ย้อนกลับไปอ่านตอนที่ 1-4 ได้เลยจ้า
เรื่องต่อไปว่าจะเขียนเรื่องศิลามณี...อิอิ...หาข้อมูลก่อน
โชคเอจ้า
สวัสดีครับคุณเบดูอิน
ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยมที่บันทึก
โชคดีครับผม
สวัสดีจ้าคุณ♥°.•.♥•~ kittyjump♥เลขา♥natadee~.•.♥.•°♥
เมื่อมีสิ่งที่รักแล้ว...ก็อย่าทอดทิ้งเขาเลยนะ
โชคดีครับผม
นายช่างไม่ได้เจอกันนานมากเลยยังจำน้องสาวคนนี้ได้หรือเปล่า
สวัสดีครับอาจารย์นก
จำได้ครับ....คอมเมนต์ครั้งแรกเรื่องโทรศัพท์
หายไปนานนะครับ หลังจากทราบว่าย้ายที่ทำงาน หรืออะไรสักอย่างนี่แหละ แล้วก็โผล่มาวันนี้ซึ่งนานนักหนาแล้ว กลับมาทำงานที่กรุงเทพอีกแล้วหรือครับ
โชคดีจ้า
สวัสดีค่ะนายช่างใหญ่ กลับไปอ่านมาตั้งแต่บทแรก จึงได้ทราบถึงบทเรียนของการดื้อรั้น หยิ่งผยองค่ะ ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับคุณแอมป์
ก็เป็นบทเรียนหนึ่งซึ่งเราต้องตีโจทย์ให้แตก
โชคดีครับผม
+ ฮือ ๆ จบแบบเศร้า...
+ ถึงจะเป็นบ็อก ๆ ก็เศร้าค่ะ...
+ ทุกสรรพสัตว์ย่อมรักชีวิตตัวเอง...อย่าไปเบียดเบียนเขาเลย...
+ อ่านจนจบ...นึกถึงเรื่องราวของผู้คนใน 3 จังหวัดแดนใต้...
+ พ่อแม่ตาย...ลูก ๆ รอคอย...ฮือ ๆ ....
+ วันนี้ ร.ร.ปิดค่ะ...เพราะน้ำท่วมแล้วค่ะ
รอจนได้อ่านตอนจบ..ฮือ..ไม่คิดว่าจะจบแบบนี้ น้ำตาไหลจนจะท่วมแข่งโรงเรียนของน้องแอมแปร์~natadee แล้วนะคะนี่
จบบริบูรณ์......ตรับ
ชีวิตคือการดำรงค์อยู่และการจากไป
นี่คือสัจจะธรรม
ขอบคุณมากครับ
สวัสดีครับน้องครูอ๋อย
คนบ้านเราถ้าขาดความสามัคคีเมื่อใด จะมีโรคแทรกซ้อนทันที มีมานานแสนนานแล้ว ไม่รู้ต่อใดอิหมดเวรหมดกรรมเสียที
เห็นน้ำท่วมแล้วทำให้คิดถึงเมื่อสี่สิบห้าสิบปีที่แล้ว ท่วมแบบนี้ทุกปี เวลานั่งรถไปตานีกับแม่ กรมทางจะเอาไม้รวกมาปักข้างถนนไม่ให้รถวิ่งตกคูเพราะสมัยก่อนคูก็คือคลองเล็ก ๆ แต่เดี๋ยวนี้ตื้นหมดแล้วครับ
โชคดีน้องครูเหอ
สวัสดีครับคุณแอ้ด
จบเสียที...หึหึ...เรื่องต่อไปศิลามณี แนวรักหวานจ๋อย น่าตื่นเต้นครับ
โชคดีครับผม
สวัสดีครับคุณเกษตรยะลา
ครับจบแล้ว...รักนี้มิอาจลืม...อิอิ...เนื้อเรื่องเหมือนกับที่ทายไว้หรือเปล่าครับ....
โชคดีครับผม
เศร้าจังค่ะ..เคยอ่านเรื่องเม่หมาขี้เรื้อนกับผู้ชายใจดำแล้วเศร้ามาก
นี่เศร้าแบบเต็มรูปแบบ..ซึ้งจังค่..พี่ช่างใหญ่..
น่าจะจบแฮบปี้เอนดิ้งนะคะ..สงสารแม่หมาน่ะค่ะ..
แอ๊วก็อินซะด้วย เฮ่อ..
แต่งดีอย่างนี้..เอาดีด้านนี้เลยเป็นไงคะ..อิอิ
ขอบคุณนะคะ..
ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ..พี่ช่างใหญ่ใจดีค่ะ..^^
สวัสดีครับน้องครูปู
สวยซึ้ง...ให้ความหมายดีมากครับ
โชคดีครับน้องครู
สวัสดีครับน้องครูแอ๊ว
ในเรื่องแม่หมาขี้เรื้อนกับชายใจดำเล่าโดยใช้มิติของคน แต่ในรักนี้มิอาจลืมใช้มิติของแม่หมาขี้เรื้อน...จะได้เห็นชีวิตสองด้าน
เรื่องต่อไปจะจบแบบแฮบปี้เอ็นดิ้งครับ...แต่จะแบบไหนคอยอ่านเอาเองครับ...ศิลามณี...ครับ...ตั้งใจเขียนให้อ่านกันไปเรื่อย ๆ หนังสือแพรวเขาขอให้ส่งไปให้เขาอ่านยังไม่กล้าส่งครับ...ยังไม่ถึงระดับมืออาชีพ....อีกนานนนน
โชคดีครับน้องครูดูแลสุขภาพด้วยจ้า
แวะมาเยี่ยมค่ะ
ความรักจะชนะทุกสิ่งจริงไหมค่ะ
สวัสดีครับครูเอ
ก็เขาว่ากันอย่างนั้นละครับ...หึหึ
โชคดีครับ
- อ่านเรื่องนี้หลายรอบมาก
- อ่านจบแล้วเหนื่อย
- ไม่รู้เป็นไง
- คนช่างใจดำจริงๆ
- ขอบคุณพี่นายช่างที่ถ่ายทอด
- ความรู้สึกผ่านตัวอักษรได้เยี่ยม
- แต่อ่านแล้วเศร้าจัง
- วันนี้วันพ่อซะด้วย
- แล้วพ่อเทาจะรู้ไหมเนี่ย
- ว่าลูกๆไม่มีแม่แล้ว
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอพ่อกลับมา
สวัสดีเจ๊เขี้ยว
คงรู้แล้วแหละครับ...เพราะถูกนายชิดตีกินไปก่อนแล้วครับ...อิอิ
สุขสันต์วันพ่อครับ