๘๑...เพราะรักนี้มิอาจลืม(๓)
เพราะรักนี้มิอาจลืม
พี่เขาขับรถพาฉันผ่านบ้านเรือนที่แปลกตา ฉันนั่งดูทิวทัศน์ข้างทางที่เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ตามความเร็วของรถ บางครั้งฉันก็มองตามไม่ทันแต่ก็พยายามมองให้ได้จนรู้สึกตาลาย ในที่สุดฉันก็เผลอหลับไปจริง ๆ ทั้งที่พยายามเบิ่งตามองจนสุด ๆ ก็ตาม
ฉันลืมตาตื่นขึ้นเมื่อมีเสียงเอะอะโวยวาย และตามมาด้วยเสียงโครมคราม ที่นี่ที่ไหนกันนะ ฉันพยายามหันไปดูรอบ ๆ ก็ได้เห็นว่าเป็นบ้านหลังใหญ่เป็นไม้ทั้งหลัง แต่ไม่สวยเท่ากับบ้านของแม่ แถมมีของวางเกะกะไปหมด
“อ้าว...ตื่นแล้วหรือจ๊ะน้องจ๋า...มาลงมาข้างล่างก่อน เดี๋ยวให้เด็ก ๆ ขนของเสร็จ พี่ก็จะพาน้องจ๋ากลับบ้านนะจ๊ะ" เสียงพี่เขาพูดซะยาวจนฉันรู้สึกตื่นเต็มที่
ฉันลงจากรถมองรอบ ๆ อีกครั้ง รู้สึกตื่นตาตื่นใจกว่าตอนที่มองจากบนรถ บ้านนี้กว้างมากมีรั้วลวดหนามล้อมรอบ มีบ้านพักอีกหลายหลังแต่ละหลังต่อกันเป็นแนวยาว มีคนงานเดินเข้าบ้านกันเป็นแถวยาว แต่ละคนถือเครื่องมือก่อสร้างประจำตัวตามหน้าที่ที่ตนเองถนัด หลังจากเลิกงานแล้วคงมีรถมาส่งที่สนามหน้าบ้านพัก
มองออกไปนอกรั้วไม่ไกลมากนักเห็นเป็นบ้านคนต่อกันเป็นแนวยาวตามแนวถนน มีคนเดินเข้าเดินออกบ้านโน้นบ้านนี้ตลอดเวลา ทุกคนหิ้วตะกร้า ตะกร้าของแต่ละคนมีของเต็มไปหมด..ที่นั่นคงเป็นตลาด
ฉันเดินชมรอบ ๆ บ้านพี่จนทั่ว แต่พี่เขาก็ยังไม่ออกมาจากบ้านเพื่อพาฉันกลับบ้านตามที่ได้บอกไว้ ฉันได้ยินพี่เขาพูดโทรศัพท์กับใครไม่รู้ ได้ยินแต่พูดว่าได้ค่ะ ได้ค่ะ ซ้ำอยู่อย่างนั้นหลายรอบ
สักครู่ได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน พี่เขารีบวิ่งออกจากในบ้าน สวมรองเท้าแล้ววิ่งไปแต่ก็ยังหันมาบอกฉัน “น้องจ๋ารอพี่อยู่ที่นี่นะจ๊ะ พี่ไปสักครู่แล้วจะกลับมา พี่บอกน้องสาวให้จัดอาหารให้แล้วเผื่อน้องจ๋าหิวค่ะ" ถึงรถก็รีบปิดประตูคนขับก็ขับรถออกไปด้วยความเร็ว
ฉันรออยู่จนเย็นพี่เขาก็ยังไม่กลับมา ฉันเดินออกไปที่ตลาด มีคนหันมาดูฉันและทักทายฉันตลอดทาง ทำให้ฉันรู้สึกภูมิใจในความสวยของฉัน ฉันเดินยิ้มไปตลอดทาง
ฉันเดินไปเรื่อย ๆ ไม่รู้สึกเหนื่อยไม่รู้สึกหิว จนกระทั่งความมืดเข้ามาแทนที่โดยฉันไม่รู้ตัว ฉันหยุดเดินหันไปรอบ ๆ อากาศกำลังสบาย กระโดดขึ้นไปยืนบนกระบะรถคันหนึ่งที่จอดอยู่ มองออกไปรอบ ๆ รถเห็นตลาดมีแสงไฟสว่างไสวไปหมด คนที่มาเดินซื้อของก็ยังเดินกันขวักไขว่ ตลาดไม่มีวันหลับจริง ๆ
ยืนมองจนรู้สึกเหนื่อย เลยนั่งลงและหลับตาเพื่อผ่อนคลายเพราะยืนมองคนที่เดินในตลาดอยู่นาน รู้สึกดีขึ้นก็เลยนั่งอยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไป
ตื่นขึ้นอีกครั้ง รู้สึกหิว และคิดได้ว่าป่านนี้ถ้าพี่เขากลับมาจากธุระคงจะเดินตามหาฉันวุ่นแล้วละ ฉันรีบกระโดดลงจากรถ เดินกลับไปทางที่ฉันเดินมาจากบ้านพี่ เดินอยู่นานก็ไม่ถึงบ้านพี่เขาสักที ฉันเริ่มสงสัย มองไปรอบ ๆ ก็ไม่เหมือนกับตลาดที่ฉันเดินมาเมื่อตอนเย็น
ฉันเดินกลับไปที่รถคันที่ฉันอาศัยยืนชมตลาดและเผลอนั่งหลับไปนั้น แต่ก็ไม่พบรถคันนั้นเจ้าของเขาคงขับออกไปแล้ว ฉันยิ่งงงหนักขึ้น และเป็นไปได้ว่ารถคันนั้นคงวิ่งไปหลายตลาดโดยที่ฉันหลับและไม่รู้สึกตัว..."ฉันคงหลงทางเสียแล้ว" ฉันคิดน้ำตาก็เริ่มไหลลงมาจนเปียกแก้ม...คิดถึงแม่...แม่จ๋าลูกกลับไปหาแม่ไม่ได้แล้ว ลูกกลัวจังเลยมันไม่ใช่บ้านของเรา...ลูกหิว...แล้วคืนนี้ลูกจะนอนที่ไหน...แม่จ๋า
โปรดติดตามตอนต่อไป
สวัสดีครับ
ความเห็น (20)
- แล้วเรื่องต่อไปละคะ
- อยากอ่านต่อๆๆๆค่ะ
- เอาอีกค่ะ ๆๆ
สวัสดีครับคุณนก
กะว่าเรื่องนี้จะมีสักห้าตอนครับ...นี่ก็ตอนที่สามแล้ว...ไม่เคยเขียนยาว ๆ ขนาดนี้ครับ โดยมากเขียนตอนเดียวจบ...ขอบคุณที่มาแวะอ่านครับ...เรื่องต่อไปจะอ่านเรื่องอะไรคุณนกตั้งชื่อมาซิครับ แล้วจะเขียนตามชื่อนั้นครับ...อิอิ
โชคดีครับผม
สวัสดีค่ะ
- การที่ได้อ่านเรื่องเล่า อ่านบันทึกของใครต่อใคร
- เมื่อเจอสิ่งที่ดี ประทับใจ
- จะถูกคัดลอกไปฝากเด็ก ๆ นักเรียนอ่านเสมอค่ะ
- เพราะเขาไม่มีโอกาสได้มาเรียนรู้เช่นนี้มากนัก
- บันทึกนี้ก็เช่นกันนะคะ
- ขอขอบพระคุณสำหรับสื่อดี..มีคุณค่ะค่ะ
<ul>
นั่นซินะ...แล้วเรื่องต่อไปจะเป็นอย่างไร
</ul>
<ul>
จะมาติดตามพร้อมน้องนกต่อนะคะ
</ul>
สวัสดีครับครูคิม
ขอบคุณที่ติดตามผลงานครับ...เรื่องชีวิตเก่า ๆ เมื่อสมัยเด็กๆ เมื่อห้าสิบปีมาแล้วก็มีนะครับ...เช่น ชีวิตต้องสู้ของแคง มีหลายตอนครับ http://gotoknow.org/blog/pattarapole-kumsuwan/124667
ลองดูนะครับถ้าไม่โบราณเกินไป
โชคดีครับผม
สวัสดีครับคุณครู วรางค์ภรณ์ เนื่องจากอวน
ลองเสนอชื่อต่อไปมาซิครับ...เพราะชื่อเรื่องตั้งยาก เห็นชื่อปั๊บนึกเรื่องออกปุ๊ปเลยครับ...อิอิ...แล้วจะหาข้อมูลเขียนให้อ่านกันเล่น ๆ ครับผม
ขอบคุณครับ
มาอ่านเรื่องราว น่าติดตามมาก ๆคะ
สวัสดีครับคุณประกาย
ขอบคุณครับที่มาเยี่ยมบันทึกครับ
โชคดีครับผม
-ขอบคุณค่ะที่แบ่งปัน
-ลูกๆของครูต้อยมีเรื่องราวดีที่สะท้อนสภาพสังคม
-และความรู้สึกอ่านอีกแล้วค่ะ
-ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับครูต้อย
ยินดีครับที่บันทึกนี้มีประโยชน์สำหรับเด็ก ๆ ฝากความระลึกถึงไปยังเด็ก ๆ ด้วยครับ
โชคดีครับผม
สวัสดีค่ะ
กำลังจะเข้านอน
อ่านแล้วทีนี้จะนอนหลับไหมนี่
เฮ้อ.เป็นห่วงน้องจ๋า
แล้วอีกตั้งสองตอนจึงจะจบ
เขียนเดือนละตอน
สิ้นปีพอดี
เห็นใจคนอ่านหน่อยนะคะ
สวัสดีครับหมอรุ่ง
นี่ก็นั่งจิ้มแล้วจิ้มอีกถึงจะลงบันทึกได้...อิอิ...น้องจ๋าพาวกวนซะแล้ว
โชคดีครับผม
ชอบกลวิธีการเล่าเรื่องมากครับ...
อ่านได้อรรถรสดี, จนคิดอยากเขียนให้ได้แบบนี้
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับอาจารย์แผ่นดิน
โอย...เขียนแบบอาจารย์น่ะดีแล้วครับ ของผมเขียนอ่านเล่นครับ...ขอบคุณที่มาแวะเยี่ยมครับ
โชคดีครับผม
ว๊าว..เพิ่งรู้ว่าพี่ช่างใหญ่เขียนแนวนี้ได้ดีมากๆเลยค่ะ..น่าสนใจ..น่าติดตามเหมือนกำลังดูซีรี่เกาหลีเรื่องหนึ่งเลยค่ะ..
แล้วจะติดตามตอนต่อไปค่ะ..พล็อตท่าจะเศร้าเคล้าน้ำตานะคะเนี่ย..
..รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะคะ..^^
ขอบคุณค่ะ..
สวัสดีครับน้องครูแอ๊ว
อาศัยอ่านเยอะ...อ่านทุกเรื่อง...อ่านทุกประเภท แต่ตอนนี้ไม่ค่อยมีเวลาอ่านเท่าไร แถมมีหนังสือน่าอ่านออกมาเยอะทุกประเภท ซื้อมาอ่านไม่หมดครับ
ก็เป็นอุทาหรณ์สำหรับการตัดสินใจครั้งสำคัญ เป็นการลงทุนทั้งชีวิต เมื่อตัดสินใจแล้วโอกาสที่จะหวนกลับแทบไม่มี จะมีแต่จะหวลไห้...อิอิ...สงสารเด็ก ๆ ที่คิดว่าตัวเองเป็นนกน้อยในกรงทอง ไร้อิสรภาพ หลงตัวเอง สุดท้ายสภาพก็แล้วแต่เวรกรรมที่ติดตัวมาของแต่ละคน
โชคดีครับน้องครู
อยากรู้จัง..ว่าหลงทางแล้วจะทำอย่างไร
คิดถึงแม่..แม่จ๋า..ลูกกลัว
รออ่านต่อนะคะในตอนต่อไป
ขอบคุณกับเรื่องดีๆ
สวัสดีครับคุณadd
ขอบคุณครับ...โปรดติดตามตอนต่อไป ใกล้จบแล้วครับ
โชคดีครับผม
แล้วจะติดตามตอนต่อไป...จ้า...!!
สวัสดีจ้าคุณกัสจัง
ตอนที่ 4 ออกไปตั้งนานแล้วจ้า ตอนที่ 5 ใกล้คลอดแล้ว...อิอิ
โชคดีครับผม