งาน..ที่รัก

งานสอนพิเศษเป็นงานที่รักมาก

สวัสดียามอากาศดีๆและบรรยากาศเทศกาลลอยกระทง หากใครที่เคยอ่านบันทึกของสี่ซี่อาจแปลกใจว่าเหตุใดบันทึกเมื่อหลายวันก่อนถึงดูแล้วมีสาระนัก อยากบอกว่ากำลังแบ่งภาคคะ งานที่usablelabs กับงานส่วนตัว(งานสอนหนังสือ)

ถ้าถามว่าชอบงานไหน ชอบงานสอนคะ แต่งานที่usablelabs ท้าทายมากที่สำคัญงานทุกชิ้น ถ้าสำเร็จจะเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นๆมากทีเดียว

วันนี้มาในฐานะคนทำงานสอนหนังสือคะ เด็กๆยังคงน่ารักเช่นเคย เดียงสาและดูออกง่ายว่าพวกเขากำลังเบื่อ สนุก หรือสนใจสิ่งที่สี่ซี่ถ่ายทอดอยู่รึเปล่า

การสอนของสี่ซี่อาจจะประหลาดและแตกต่างจากคนอื่นรึเปล่าไม่แน่ใจ เพราะในชีวิตนี้ถ้าพูดถึงการเรียนพิเศษต้องบอกว่าแทบไม่เคยเรียน หรือเพราะเมื่อก่อนการแข่งขันไม่สูงมากเหมือนสมัยนี้ก็ไม่รู้

สมัยเรียนจะเรียนจันทร์ถึงศุกร์ตามเวลาปกติ จากนั้นรอรถเหมารับส่งนักเรียนมารับกลับ ที่บ้านสี่ซี่ไม่เจริญนัก รถรับส่งนักเรียนยังมีน้อยไม่เพียงพอต่อจำนวนเด็กที่เข้าไปเรียนในเมือง ต้องรอรถไปกลับสองเที่ยว แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสี่ซี่ชอบ เพราะได้เอาตัวเองไปหมกตัวอยู่ในห้องสมุด อ่านทุกอย่างที่ขวางหน้า ตั้งแต่วิชาการ นิยาย นิตยสาร หรือแม้แต่หนังสือพระ อ่านอย่างเดียวนะคะหาได้จดจำวิธีการเขียนที่ถูกต้อง หรือการใช้ภาษาไทยที่ดี นั่นเป็นสิ่งที่พลาดอย่างมหาศาล ไม่น่าเลียนแบบ เสาร์อาทิตย์สุขสุดๆเพราะได้อ่านนิยาย หรือหนังสือที่ยืมมา ยาวอย่างที่ใครก็ห้ามไม่ได้ การเรียนพิเศษจึงเป็นเรื่องไกลตัวมาก เพราะยังถูไถเกรดมาได้อย่างไม่น่าเกลียดนัก จนสอบเข้ามหาวิทยาลัย ก็ไม่เคยเรียนพิเศษ สี่ซี่เลยไม่รู้จริงๆว่าการสอนพิเศษที่ดีควรทำอย่างไร

ทุกวันนี้สอนโดยอาศัยหลักการเติมเต็มให้กับเด็ก เด็กขาดอะไรเติมตรงนั้น แต่เริ่มแรกจริงๆก็มาละลายพฤติกรรมกันก่อน เด็กบางคนเกลียดวิชาที่พ่อแม่ส่งมาเรียนเหลือเกิน บางคนร้องไห้ทุกครั้งที่มาเรียน หน้าตาเหมือนแบกความทุกข์มา พวกเขาจะรู้ไหมว่าสี่ซี่ทุกข์หนักกว่าอีก แค่เห็นหน้าก็อยากจับมาขยำเล่นให้กลายเป็นหน้าตายิ้มแย้มซะ แต่คงทำอย่างที่คิดไม่ได้ สุดท้ายก็รู้ว่าควรจะเล่นมากกว่าเรียน เรียนจริงๆสักไม่เกินครึ่งชั่วโมงที่เหลือก็เล่นเกมส์ตามแต่โปรแกรมที่วางมา ทำเหมือนไม่จริงจังนัก แต่ค่อยๆใส่ข้อมูลให้เด็กๆจำ และไม่พยายามให้เขาจำภายในหนึ่งวัน เช่นการเขียน a-z สี่ซี่จะให้เขียนทุกครั้งที่มาเรียน ผิดถูกไม่ว่า ไม่เคยบอกว่าผิดนะไม่ได้ต้องเขียนถูกเท่านั้น บอกแต่ว่าช่างมันพี่ก็ยังเขียนผิดๆ ถูกๆเลย แรกๆเด็กๆจะเบื่อมากว่าทำไมต้องเขียนอีกแล้ว แต่นานวันเข้าเด็กก็เข้าใจเองว่าที่ทำเพื่ออะไร อย่างอาทิตย์ที่ผ่านมาเด็กที่เรียนบอกว่าเมื่อก่อนเขียนa-zไม่ได้เลย แต่ตอนนี้เขียนได้แล้วก็ถามเขาว่ารู้ไหมทำไมถึงเขียนได้ เขาตอบว่าก็เขียนทุกวันก็เลยเขียนได้ เห็นไหมว่าพวกเขารู้นะว่าทำไม และเขาก็จะไม่เบื่อกับการเขียน หรือช่วงนี้ให้ท่อง1-100 เป็นภาษาอังกฤษทุกวัน เขาก็บ่นว่าท่องอีกแล้วเหรอ สี่ซี่ไม่ได้ว่าอะไร พอเขาท่องจบสี่ซี่ก็ถามว่ารู้สึกไหมว่าท่องเร็วขึ้น เขาก็ตอบว่ารู้สึกแล้วเขาก็บอกว่าก็ท่องทุกวันก็ต้องเร็วขึ้นสิ ก็เริ่มจำได้แล้วนี่นา ถูกอีกแล้ว ใครบอกว่าเด็กรู้ไม่ทันผู้ใหญ่นะเถียงขาดใจเลย แต่นั่นแหละคือสิ่งที่ต้องการ ให้พวกเขาเห็นค่าของสิ่งที่ทำเพื่อที่จะได้สนุกกับมันให้มากที่สุด

สุดท้ายก่อนเลิกมีคำถามว่าทำไมสี่ซี่สอนไม่เหมือนที่โรงเรียน สี่ซี่เลยถามว่าที่โรงเรียนสอนอย่างไร เขาก็เล่าให้ฟังมันต่างจากที่สี่ซี่สอนจริงๆนั่นแหละ แต่ด้วยการรักษาภาพพจน์ก็ตอบไปว่า ถ้าสอนเหมือนที่ รร ก็ไม่ได้อะไรเพิ่มเติมนะสิคะ เรียนที่ รร ก็พอไม่ต้องเรียนพิเศษ น่าน ดูดีเป็นอย่างยิ่ง แต่จริงๆต้องบอกว่าก็พี่ไม่เคยเป็นคุณครูที่ รร นี่น่าที่สำคัญก็ไม่รู้ด้วยว่าการสอนพิเศษจริงๆแล้วทำอย่างไร

นั่นแหละคือเหตุผลที่แท้จริงที่ผู้ใหญ่แอบปิดบังเด็กไว้ แต่อย่าคิดนะว่าวันนี้ปิดได้แล้วพรุ่งนี้จะปิดได้อีก จงคิดเสมอว่าเด็กๆไม่ได้โง่นะคะ บางครั้งคิดอะไรดีๆกว่าผู้ใหญ่ บางครั้งมีเหตุผลมากว่าไม่เชื่อลองไปถามดูสิคะ อาจจะมีคำตอบที่คิดไม่ถึงในด้านดีออกมาอย่างที่ผู้ใหญ่อย่างเราคิดไม่ถึงทีเดียว

ว่าแต่งานนี้ ควรสงสารสี่ซี่ หรือเด็กๆกันแน่นะ

เขียนใน GotoKnow โดย สี่ซี่
ใน บันทึก...เล่าเรื่องโครงการสกัดความรู้

คำสำคัญ (Tags): #งาน#สอนพิเศษ

หมายเลขบันทึก: 222507เขียนเมื่อ 12 พฤศจิกายน 2008 21:41 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 03:20 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (9)

คิม นพวรรณ

เขียนเมื่อ 12 พฤศจิกายน 2008 21:49 น. ()

เหตุผลที่แท้จริงที่ผู้ใหญ่แอบปิดบังเด็กไว้ แต่อย่าคิดนะว่าวันนี้ปิดได้แล้วพรุ่งนี้จะปิดได้อีก จงคิดเสมอว่าเด็กๆไม่ได้โง่นะคะ บางครั้งคิดอะไรดีๆกว่าผู้ใหญ่ บางครั้งมีเหตุผลมากว่าไม่เชื่อลองไปถามดูสิคะ อาจจะมีคำตอบที่คิดไม่ถึงในด้านดีออกมาอย่างที่ผู้ใหญ่อย่างเราคิดไม่ถึงทีเดียว