เรียนรู้ตัวเอง
อ่านบทความ โลกทางจิตเวช ของ มุกหอม วงษ์เทศ (แนบมาให้อ่านค่ะ) แล้วนึกถึงอาการของตัวเองในช่วง 10 กว่าปีที่ผ่านมา แล้วก็สงสัยตัวเองว่า เอ๊ะ...เราเป็นพวก Hypersomnia แน่ๆ เพราะไอ้พฤติกรรมที่ว่านั่น ใช่เลย
แล้วก้อนซีสที่อยู่ในระบบประสาทสมองบริเวณท้ายทอยมันเกี่ยวกับอาการนั่งที่ไหนก็หลับที่นั่นด้วยหรือเปล่านะ
มีเหตุการณ์ล่าสุดที่เกิดจากการนอนหลับ นั่งที่ไหนก็หลับที่นั่นที่ทำให้ตัวเองพิจารณาว่า ไม่สมควรทำงานกินเงินเดือนประจำแล้วหล่ะ
เหตุการณ์หนึ่ง เมื่อต้นปีนี้เอง (ปี 2551) มีรุ่นพี่ที่เคยทำงานการตลาดด้วยกันชวนไปทำงานโปรแกรมด้วย ก็เห็นตัวเองแล้วหล่ะว่า ทำงานในหนึ่งวันต้องง่วงนอนบ่อยแน่ๆ แต่เอาวะ เพราะใจอยากทำงาน และคิดว่า โปรแกรมสำเร็จรูปทางด้านบัญชีที่พี่เขาให้เข้าไปศึกษาด้วยนั้นก็ไม่เกินความสามารถหรอก เพราะเป็นงานฐานข้อมูล แต่เขาใช้ Visual Basic เขียนเท่านั้นแหล่ะ พอจะระลึกชาติได้
แต่ท่านขา...วันแรกที่นั่งอบรมร่างกายก็พอจะอะเลิ้นรับข้อมูลได้ แต่ช่วงบ่ายก็เริ่มสำแดงฤทธิ์ร่วงผลอยๆ ค่ะ แต่ก็รีบถลึงตัว Stared เต็มเหนี่ยว ก็พอจะฝืนได้จนหมดวัน แต่ว่า...เอาหล่ะซิ...ในวันที่ 2 ต้องเรียกว่า “โ...ค...ต...ร...น่าเกลียดมั๊กมาก” เพราะช่วงเช้าผ่านไป 1 ชั่วโมง...ผล็อย...5 นาที...เอ้า...Stared...อะเลิ้นได้อีก 1 ชั่วโมง...ก็เป็นอีก...เป็นอย่างงี้...ทั้งวัน...ไม่รู้เรื่องเลย...แต่พอจับความได้เพราะผ่านงานเขียนโปรแกรมฐานข้อมูลมาแล้ว ก็พอจะอธิบายกับพี่ที่มีน้ำใจพามันไปอบรมเผื่อจะนำมันมาทำงานใหม่อีกรอบ รุ่นพี่แกก็เข้าใจนะถามตลอดว่า “ไปนอนมั๊ย” แต่ก็พยายามฝืนมากๆ เพราะอยากทำงานจริงๆ
คุณเคยเห็นตัวเองหลับมั๊ย วันนั้นเป็นอีกวันหนึ่งที่เห็นจิตกับกายแยกกันชัดเจน จิตมันตื่น มันอยากเรียนรู้ แต่กายนั่นซิมันฝืนสภาพไม่ไหวมันค่อยๆ ผลอย ค่อยๆ ผลอย และปิดสวิทซ์ไปเลย มันเหมือนแบตเตอรี่ที่หมดไฟ พอชาร์ตตัวเอง 3 – 5 นาที ก็เปิดได้อีกชั่วครู่ และปิดอีก เป็นอย่างนั้นทั้งวัน
ผลสุดท้าย ทั้งอิฉันและรุ่นพี่ก็ยังรักษาน้ำใจ ก็เลยตัดสินใจขอนำงานรายชื่อที่ยังนำเข้าฐานข้อมูลไม่เสร็จเรียบร้อย เรียกว่าข้อมูลดิบว่างั้นเถอะมาคีย์เข้าให้หมด ในฐานข้อมูลที่ตัวเองปรับใน Excel ให้ตรงกับฐานข้อมูลโปรแกรมบัญชีที่ไปอบรมมา เพื่อให้โปรแกรมบัญชีสามารถ Import เข้าได้ ส่วนรุ่นพี่ก็ให้โปรแกรมเมอร์เจ้าของโปรแกรมบัญชีตัวนั้นเป็นคนเทรนด์ให้โดยตรง และปรับช่องคีย์ให้ตรงกับความต้องการ ในส่วนนั้นตัวเองพยายามจะไม่เข้าไปรับรู้แล้ว เพราะนิสัยตัวเองคืออยากรู้เรื่องโปรแกรมคอมพิวเตอร์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ถ้าลึกกว่านี้เอาตัวเองออกมาไม่ได้แน่ๆ
ก็เลยได้สัจธรรมถึงความพอดีและยอมรับความสามารถของตัวเอง ณ ขณะนั้นว่าทำได้เพียงแค่ไหน อย่าฝืนกำลังตัวเองเหมือนที่แล้วๆ มา
นั่นคือพลาดโอกาสครั้งสำคัญไปอีกแล้ว
แต่พยายามนึกว่า เบื้องบนเขาคงไม่ให้เราทำงานประจำแล้วหล่ะ คงต้องการให้เราทำงานอีกแนวหนึ่งที่ตัวเองกำลังเริ่มต้นศึกษาอย่างจริงๆจัง ในปีนี้เช่นกัน
และมีอีกเหตุการณ์นั่งที่ไหนหลับที่นั่นอีกหนึ่งเหตุการร์ของปีนี้อีกเช่นกัน ที่ทำให้ตัดสินใจว่า สมควรเปลี่ยนวิถีชีวิตการทำงานอย่างแน่นอนแล้วหล่ะ
มีวันหนึ่งในปีนี้เช่นกันแต่หลังเหตุการณ์แรก กลุ่มรุ่นพี่ในแวดวงฯ ได้ชักชวนตัวเองเข้าร่วมเป็นเลขาที่ประชุมสัมมนาทางวิชาการ ตัวเองมีหน้าที่คีย์คอมพ์ฯ เก็บประเด็นสำคัญ และสรุปภายในวันนั้นทำ Power Point เสนอวันนั้นเลย และอัดเสียงสัมมนาแล้วนำไปถอดเสียง สรุปประเด็นอีกเช่นกัน
เอาวะ...ลองดูอีกที .... เพราะกลุ่มพี่กลุ่มนี้ตัวเองติดต่อมาอย่างสม่ำเสมอในช่วงระยะ 10 ปีที่ผ่านมา และพี่ๆ ก็รู้อาการป่วยของตัวเองอย่างเข้าใจ เมื่อพี่ๆ ลองให้โอกาสมันอีกที ซึ่งนี่เป็นครั้งที่ 3 แล้วก็เถอะ เพราะที่ผ่านมามันก็ทำตัวเหลวใหลมาตลอด .... แฮ่
คุณ ๆ พอเดาออกหล่ะซิ .... ใช่แล้ว วันแรกช่วงเช้า พอที่จะทนฝืนร่างกายตัวเองได้ แต่พอช่วงบ่ายก็เริ่มซิคะ ก็คิดว่าก็คงจะเป็นอาการง่วงปกติของคนทั่วไปนั่นแหล่ะ ที่หนังท้องตึงหนังตาก็จะหย่อน ก็พยายามโด๊ปน้ำทุกครั้งที่หนังตาส่งสัญญาณ พอแยกห้องสัมมนาอาการก็ยิ่งเป็นอีก ไหนห้องสัมมนาก็หนาวสุดๆ เรื่องที่คุยกันก็ยากที่จะทำความเข้าใจภาษากฏหมายทั้งนั้น สรุปประเด็นไม่รู้เรื่องเลย ดีนะที่เอาเทปไปอัดเสียงเอาไว้ไม่อย่างงั้นเสียงานแน่ๆ
จนพี่ๆ เขาคงจะคุยกันแหล่ะ ... เฮ้ย...มันไม่ไหวแล้วนะ เพราะอาการมันส่อมาก และเป็นวงสัมมนาวิชาการด้วย ให้ถอดเสียงอย่างเดียวก็แล้วกัน .... แฮ่...แฮ่...ขอบคุณมากค่ะพี่ .... หนูอยากบอกพี่อย่างงั้น แต่หนูอยากทำงานหน่ะ ก็เลยไม่กล้าบอก อยากพิสูจน์ให้พี่ๆ รู้ว่าหนูก็ทำงานได้นะ ถึงแม้จะป่วยก็เถอะ
ผลสุดท้ายก็มาที่คำตอบเดิมคือ
ยอมรับความสามารถตัวเอง ณ ปัจจุบัน
ยอมรับกำลังตัวเอง ณ ปัจจุบัน
และ ปัจจุบันตัวเองคือใคร ทำอะไร (เข้าอ่านบทความนี้ เขียนโดย นพ.วิธาน ฐานะวุฑฒ์)
เป็นคำถามและคำตอบที่ยากสุดๆ
แต่ ณ เวลานี้ ได้คำตอบแล้วที่ว่า “ทำอะไร” แล้วบางส่วนคือ
การเรียนรู้ที่จะอยู่ปัจจุบัน
การเรียนรู้ที่จะอยู่กับตัวเอง
การเรียนรู้กับบทเรียนของตัวเอง
การเรียนรู้กับหน้าที่ของตัวเองในช่วงเวลาที่เหลืออยู่
การเรียนรู้ “สติ” อย่างเข้าใจ และถ่ายทอดออกมาให้ชัดเจนที่สุด
และก็ยังคงต้องย้อนกลับมาที่คำตอบที่ว่า
“การเรียนรู้ตัวเอง”
ซึ่งบทเรียนนี้เป็นวิชาที่เรียนรู้ไม่จบตลอดชีวิตเลยหล่ะ
และไม่มีที่ไหนให้เรียนรู้ได้ นอกจากการเดิน ทางเข้าสู่ภายในของตัวเอง
และเปิดใจเรียนรู้อย่างมี “สติ” กับปัจจุบันขณะ
และการเรียนรู้ก็เติบโตไปตามวัยตามช่วงเวลาที่เปิดใจเรียนรู้นั่นเอง
ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองป่วย แต่เราก็ไม่สามารถไปชี้แจง ไปร้องแรกแหกกระเชอบอกใครๆ ได้ว่า ฉันป่วยไม่สบายเป็นซีสในระบบโพรงประสาทสมองนะ ดูฟิล์มเอ๊กซเรย์ฉันมั๊ย โปรดเข้าใจฉันเถอะ
เพราะฉะนั้นวิธีที่ดีที่สุดคือ
“ยอมรับตัวเอง และ เรียนรู้ตัวเองอย่างเข้าใจ”
ความเห็น (18)
วุฒิศักดิ์ ศรีเสมาเมือง
การเรียนรู้ตนเองเป็นสิ่งสำคัญ....เพราะจะทำให้มีสติยับยั้งช่างใจก่อนการกระทำ พฤติกรรมใดๆที่ทุกคนยอมรับ...ไม่ยอมรับ...แล้วก็มาตั้งสมติฐานว่า...อย่างนี้เป็นคนมีเกียรติ อย่างนี้เป็นคนไม่มีเกียรติ...ก็เกียรติยศเราสามารถสร้างเองได้ก็จริงแต่ บางเรื่อง บางเวลา...ค่านิยมสังคมเขาตั้งบรรทัดฐานไว้แล้ว...เราต้องทำตามใช่ใหม...แต่หากถามเรื่องส่วนตัว...ตอบว่าชอบทำอะไรตามใจตนเองมากกว่าที่สังคมคาดหวัง...เพราะบางเรื่องละเอียดอ่อน...สังคมคงไปตราหน้าไม่ได้ว่าถูกหรือผิด.....เพราะเป็นเรื่องปัจเจกชน..ที่สำตัญเราไม่ละเมิดคนอื่นคนอื่นอย่ามาเดือดร้อนทำใม....
ขอบพระคุณมากค่ะ อ.วุฒิศักดิ์
แต่ก่อนก็คิดอย่างงั้นแหล่ะค่ะ
แต่เป็นเพราะเรายังคงต้องอยู่ในสังคม
ที่ปัจเจกชนส่วนใหญ่มักจะมองแต่ภายนอกไม่ใช่หรือคะ
เพราะฉะนั้นการพัฒนาปรับปรุงตัวเองก็ต้องมี
“สติ” ของตัวเราเองนั่นแหล่ะค่ะ คือการที่จะทำให้เราชัดเจนต่อคนอื่นได้ว่า
เราเป็นอย่างไร ทำอะไร คืออะไร
ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดค่ะ แล้วมันจะกลายเป็นอดีตที่ดีของเราได้ค่ะอาจารย์
ชอบ Comment ของอาจารย์ค่ะ เหมือนได้คุยได้แลกเปลี่ยนกับผู้รู้ค่ะ
นำ ความสุข มาแบ่งปันครับผม พี่ณ จันทร์ ทานชีวจิตอยู่รึเปล่าครับ รักษาสุขภาพด้วยครับ
ขอบพระคุณมากค่ะ คุณคนพลัดถิ่น
รู้มั๊ยคะ เพลงนี้เป็นเพลงที่โดนใจตั้งแต่ที่ คุณกมลา ร้องเปิด album
และเก็บเป็น list เพลงประจำใจ เปิดฟังทุกทีที่ใจแย่
และเพลงนี้ทำให้ติดตามงานคุณกมลา รวมทั้งสมาชิกของครอบครัวนี้มาตลอดค่ะ
อีกทั้งเนื้อเพลง ความหมายของเนื้อหาเพลง ฟังทีไรน้ำตาไหลทุกทีค่ะ
และนี่ก็อีกครั้งที่ฟังแล้วร้องไห้ค่ะ มันเป็นเพลงที่ให้กำลังใจที่ดีมากค่ะ
ไม่ต้องพูด เพียงเท่านี้ก็เข้าใจแล้วค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณ hall
ขอบคุณที่เป็นห่วง และแนะนำบทความดีๆ ให้อ่านค่ะ
แหมน่าจะรู้จัก gotoknow ตั้งแต่ปีที่แล้วนะคะ เพราะเมื่อปีที่ผ่านมาตัวเองจิตใจแย่มากค่ะ แต่ ณ ตอนนี้ดีเกือบเต็ม 100 แล้วค่ะ
การกินอาหารไม่เชิงชีวจิตนะคะ เพราะไม่อยากสร้างความเครียดให้กับตัวเองค่ะ เพราะถ้าจะกินเฉพาะเจาะจงไปเลยว่าต้องชีวจิตหรือมังสวิรัติ ก็ต้องสร้างเงื่อนไขให้กับตัวเองและต้องเสาะแสวงหา ต้องระวังการกินการอยู่อย่างมาก ก็เลยพยายามผ่อนคลายตัวเองให้มากที่สุด แต่ก็ระวังเรื่องอาหารการกินค่ะ เอาเป็นว่า พยายามหาอาหารที่ไม่ปรุงแต่งรส เน้นไปทางอาหารสดประเภทผักผลไม้ ถ้าหลีกเลี่ยงอาหารไม่ได้จริงๆ เขาปรุงอะไรมาให้ก็จะไม่พยายามเพิ่มเติมรสชาติอีก คือแม่ครัวทำอะไรมาให้ รสชาติอย่างไร ก็ทานอย่างนั้นค่ะ พยายามไม่ใส่น้ำส้ม น้ำปลา ซอส ซีอิ้ว น้ำตาลทั้งหลาย พวกปรุงแต่งรสประเภทหมักหลีกเลี่ยงได้ก็จะพยายามค่ะ คือพยายามกินอาหารรสชาติธรรมชาติที่สุด
จนมีอาหารประจำตัวค่ะ คือ ส้มตำใส่เกลือค่ะ
เครื่องปรุงก็มีเพียง มะละกอ + เกลือ + น้ำมะนาว เพียงเท่านี้ค่ะ
ทีแรกบอกพี่นางร้านส้มตำ แกก็งงๆ นะคะ ถามว่ากินได้หรือ ครกแรกรู้ว่าแกแอบใส่น้ำตาล พอครกต่อไปก็เลยต้องคอยยืนกำกับข้างครกให้แกตำตามที่เราต้องการ และเล่าอาการป่วยให้แกฟัง ทีหลังพอมาร้านแก เพียงแต่บอกแกว่า ส้มตำใส่เกลือค่ะ เท่านี้แกก็ตำให้ตามรสชาติของเราแล้วค่ะ แล้วก็กินกับปลาช่อนย่างค่ะ เพราะถ้ากินแต่ผักผลไม้สดอย่างเดียว กลัวร่างกายขาดสารอาหารค่ะ ก็เลยกินแต่สัตว์เล็ก เน้นไปทางอาหารทะเลค่ะ และคอยสังเกตร่างกายตัวเองเวลาขับถ่ายค่ะ
ตอนนี้สุขภาพเริ่มลงตัวค่ะ บ้าได้เหมือนเดิมแล้วค่ะ จนไม่เหลือเค้าผู้ป่วยแล้วค่ะ รู้ว่าตัวเองป่วยอีกทีตอนที่ระฆัง (ซีส) เขาเตือนให้พักผ่อนเมื่อตอนที่ทำงานเกินกำลังค่ะ คือหลับนกกลางอากาศค่ะ ..... อิ อิ อิ
คุณ hall ก็พยายามรักษาสุขภาพกายใจให้เข้มแข็งและแข็งแรงอยู่เสมอนะคะ
จริงๆแล้วปีที่แล้วจิตใจผมก็อาจจะไม่ต่างไปจากพี่เท่าไหร่นะ แต่ผมลืมไปหมดแล้วแหละครับ ตอนนี้ปลงได้แล้ว มีความสุขแล้วเลยอยากแบ่งให้คนอื่นๆบ้างน่ะครับ คิดว่าคงจะคล้ายๆกันครับ
ที่พี่ทานอยู่ผมว่าน่าจะเรียกว่าชีวจิตได้นะครับ เพราะชีวจิตทานแบบนั้นจริงๆ ผักผลไม้และอาหารทะเล ชาวเมดิเตอร์เรเนียนก็ทานแบบนี้ รวมถึงชาวญี่ปุ่นที่อายุยืนยาวก็ทานคล้ายกัน(อ้างอิงจากหนังสือ รู้จักอนุมูลอิสระ ANIT OXIDANT,เอมอร ตรีภิญโญยศ) ส่วนผมก็ไม่ใช่มังสวิรัติเคร่งนะครับ ทานปลานานๆครั้งครับ ดีใจที่พบคนรักษาสุขภาพคล้ายๆกันครับ :) แต่เมนูส้มตำแบบของพี่ผมยังไม่เคยกิน ส้มตำแถวบ้านใส่ผงชูรสเยอะเลยไม่ค่อยกล้าซื้อมากินครับ มะนาวก็ดีมากเลยครับ บีบใส่ปากสดๆเลย พูด(พิมพ์)แล้วน้ำลายไหล อิอิ
ขอบคุณค่ะ คุณ hall
ทีแรกพี่ก็เจอปัญหาใส่ผงชูรสเหมือนกัน ต้องใช้วิธีแอบกระซิบกับพี่นางเจ้าของร้านว่า ไม่สบายจริงๆ ขอความร่วมมือ ขอความเห็นใจ จิปาถะ
พี่แกก็น่ารักมาก ทำให้เป็นพิเศษอยู่คนเดียว เหมือนลูกหลานของแกเลย
แต่ดูเหมือนแกจะไม่ค่อยเชื่อว่าไม่สบาย เพราะไปด้วยอาการชอบแหย่ ชอบคุยเล่นกับแกบ้าง หรือขอเศษไก่ เศษหัวปลา ให้กับหมาเร่ร่อนที่ชอบมาเฝ้าหน้าร้านแก จนบางทีแกก็แหย่กลับว่า ไม่สบายจริงหรือเปล่าเนี่ย
แต่ที่บีบมะนาวใส่ปากสดๆ เนี่ยยังไม่เคยค่ะ
อุ๊ย...นึกแล้วน้ำลายสอ ไปทำน้ำมะนาวผสมน้ำผึ้งกินดีกว่า...ค่ะ
ดีกับสุขภาพตัวเองดีด้วย สงสารฟันค่ะ .... บรื๋อ... นึกภาพตามแล้วเสียวฟันค่ะ
วิโรจน์ พูลสุข
ขอทักทาย"น้องแตงไทย"วัยน้อยกว่า
ตามบัญชา"ครูตาล"ท่านฝากให้
ทำหน้าที่แต่งกลอนพรน้ำใจ
คนป่วยไข้โพรงประสาทอาจอ่อนแอ
อ่านบทความตามผลงาน"ณ จันทร์"เล่า
อาการเก่าเจ้าตัวซีสติดเป็นแผล
น้องเข้มแข็งแกร่งที่ใจไม่ปรวนแปร
วิธีแก้อย่าตอกย้ำให้ทำใจ
กำลังใจคนทั้งหลายให้มานั้น
สุดสร้างสรรค์กลั่นความดีมีมาให้
เหมือนหยาดทิพย์จากฟากฟ้าสุลาลัย
คอยเติมให้ใจเข้มแข็งแรงบันดาล
กำลังใจจากตัวเราเข้าใจเหตุ
จักอาเพทแรงกล้าปาฏิหาริย์
ให้กำลังใจตัวเราเองเก่งต้านทาน
โรคภัยนั้นพลันอ่อนแอพ่ายแพ้เรา
ปาฏิหาริย์ศรัทธาอย่ามองข้าม
ยึดหลักธรรมแผ่เมตตาอย่าอับเฉา
เหมือนน้องทำผ่านๆมาพาบางเบา
วางใจเราให้เข้าใจในพระธรรม
- แนะนำให้พิมพ์ในเวิร์ด ด้วย ฟร้อนท์ Tahoma 16 จะอ่านง่าย กว่าครับ ลองดูครับ
- อิอิ
- สบายดีนะครับ
- มาทักทายและมาอ่านบันทึกครับผม
ขอบคุณ คุณวิโรจน์ พูลสุข 957090 มากค่ะ
อ่านแล้วชื่นใจจังค่ะ ... รับรู้ถึงความห่วงใยที่ทุกคนมีให้
อยากให้หลายๆ คนที่คิดว่าป่วย ลุกขึ้นมา และออกมาพบโลกภายนอกบ้างค่ะ..
ถ้าใจเข้มแข็ง ... กายก็เข้มแข็งค่ะ
แต่นั่นแหล่ะ...กว่าจะพบจุดนี้...ก็ผ่านโจทย์มากมายเหลือเกิน
แต่ทุกคนก็ต้องได้รับโจทย์ของตัวเอง
และต้องหาคำตอบให้ได้ด้วยตัวเอง
ขอบพระคุณ คุณวิโรจน์และครูตาล อีกครั้งค่ะ
ขอบคุณค่ะ 
ครูโย่ง
อ้าวเหรอ...แตงใช้ Cordia New 16 ค่ะ
คิดว่า ตัวบางและสวยดี เพราะ Report ที่ใช้ใน MS.Word และ Excle ก็ใช้ Cordia New ทั้งหมดเลยค่ะ
แต่จะปรับแก้ไขตามที่ท่านแนะนำ...ครับผม
เกือบแล้วนะเนี่ย เพราะกำลังเตรียมบันทึกนำเสนอพอดีเลย
ขอบคุณอีกครั้ง...ก้าบ
สวัสดีค่ะพี่แตงไทย.. ชื่อแตงไทย น่ารักดีค่ะ อิอิ ไทยๆ ค่ะ มาให้กำลังใจค่ะ พิมพ์แบบนี้อ่านง่ายค่ะ แต่คนสูงอายุบางท่าน(พี่โย่ง) เขามองไม่ค่อยเห็นค่ะ อิอิ
สวัสดีค่ะ 
น้อง paula
ว้า...บอกช้าไป...นิ
ข้าน้อยเปลี่ยนตัวอักษรไปแล้ว...
ถ้าอย่างงั้น...บันทึกนี้...ก็เปลี่ยนตามคำแนะนำ...ของครูโย่ง...ผู้สูงอายุ (แต่สงสัยคงน้อยกว่าพี่...นิ) ไปก่อนแล้วกันเนอะ...
บันทึกอื่นก็คงเอาไว้แล้วกัน...เอกลักษณ์...ของพี่แล้วกันนะ...
Cordia New 16 ตัวบางเหมือนเจ้าของไง....ki ki ki
เอาภาพน่ารักๆ มาฝากค่ะ
สวัสดีครับ
แวะมาให้กำลังใจครับ + เอาปริศนามาฝากด้วย (แต่อย่าหลับไปก่อนตอบล่ะ...อิอิ)
ส่วนอันนี้ เพลงน่ารักๆ ครับ
Happy Father's Day!
โดน.....แล้วมั๊ยเรา....
บัญชา ธนบุญสมบัติ มีเกมส์มาให้ "ลับสมอง...งง" ค่ะเป็นของครู 
Swrin (♥< lovefull >♥ ) ค่ะ ... ห้ามแอบดูเฉลยก่อนนะจ๊ะ...จะบอกให้
ถ้าไม่เชื่อขอให้...จู๊ด จู๊ด .... ki ki ki
สวัสดีครับ
ขอบคุณมากครับสำหรับปริศนา พอดีเคยเล่นมาก่อนและบันทึกไว้แล้วครับ
เฉลย : ภาพปริศนา - คนงอกมาจากไหน
