มีชายหญิงคู่หนึ่ง ออกเดินทางจากบ้านเพื่อไปทำงาน
ด้วยระยะทางจากบ้านถึงที่ทำงาน
ประมาณ 300 กว่ากิโลเมตร
เขาทั้งสองออกเดินทางด้วยรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆ
พร้อมกับน้ำมันเต็มถัง และน้ำมันอีก 1 แกลอน เพื่อสำรองไว้
สภาพ ที่พร้อมจะพาพวกเขาเดินทางสู้ที่หมาย ได้อย่างปลอดภัย
โดยมีสัมภาระในเป้ 2ใบ
ชายหนุ่มเลือกเป้ใบใหญ่ ใส่ด้านหน้ารถ
และหญิงสาว เธอสะพายเป้ใบเล็กเบาๆไว้ด้านหลัง
เพื่อที่เธอจะหยิบฉวยของที่จำเป็นได้ง่าย
ระหว่างทางถนนที่คดเคี้ยว และลาดชัน
ชายหนุ่มขับขี่ด้วยความเร็ว แต่ปลอดภัย
บ่อยครั้งที่หญิงสาวต้องตบเอว ชายหนุ่มเบาๆ เพราะเธอกลัว
และเมื่อขับขี่รถได้ระยะทางสักพัก เธอบีบไหล่ให้ชายหนุ่ม
ระหว่างที่ขับรถอยู่ จนเขารู้สึกสบาย
เป็นแบบนี้ตลอดเส้นทาง
...ไม่นานนัก....ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี
มีเค้าของเมฆฝนมาแต่ไกล
พวกเขาเร่งความเร็วมากขึ้น เพื่อให้ถึงจุดพักก่อนที่ฝนจะตก
แต่แล้ว ก็ไม่ทัน เพราะ เกิดอุบัติเหตุ ..ยางรถเจ้ากรรม ..รั่ว...
พวกเขาพากันเดินจูงรถบ้าง วิ่งบ้าง บดยางรถบ้าง
ด้วยระยะทางที่ไกล และไม่มีผู้คน
แม้จะเป็นถนนหลวง
ฝกก็เทลงมาอย่างหนัก
ทั้งคู่เปียกปอน ... เหนื่อย ..และเมื่อย
.........แต่พอดี มีรถเก่งคัน หนึ่งขับตามหลังมา
มีชายหญิงและเด็ก 2 คน คาดว่าคงเป็นครอบครัว
รถเก่งคันนั้น จอดเพื่อถามแสดงความช่วยเหลือ
ชายหนุ่มตอบว่า ทางข้างหน้าคงมีร้านปะยางในหมู่บ้าน
พร้อมกับกล่าวขอบคุณ ... สำหรับไมตรีจิตกับมิตรที่ไม่รู้จัก
พวกเขาพยายามเอ่ยชวนหญิงสาวขึ้นรถ
และนั่งไปด้วยกัน ด้วยฝนกำลังตกหนัก
หญิงสาว..เธอสบตาชายหนุ่ม ครู่หนึ่ง .....เธอกล่าว..ขอบคุณพวกเขา..
..และพูดว่า ....ไม่เป็นไรค่ะ .... พวกเราจะเดินไปด้วยกัน.....
..และหันมาสบตาชายหนุ่มอีกครั้ง .....พร้อมกับรอยยิ้มที่เปื้อนน้ำฝน
แม้เธอจะเหนื่อย ..หิว....จะเปียกปอน
แต่...เราจะไม่ทอดทิ้งกัน
และโชคก็ช่วย ทั้งคู่สุ่มเข็นรถเข้าไปในหมู่บ้านริมทาง
ไม่นาน สัก 15 นาที ก็พบร้านซ่อม ปะยางรถในหมู่บ้านกะเหรี่ยง ............
....เหตุเกิด...วันที่ฝกตก....ถนนสายเชียงใหม่-แม่สะเรียง แม่ฮ่องสอน ....
ขอบคุณ...สวรรค์.... ที่ทำให้การเดินทางมีคุณค่า