Tag ความลับของหมอเจ๊ (2)

เอามาเล่าต่อ ประสาคนมีเรื่องลึกๆมากค่ะ

ความลับที่ 4 ไม่เอาเส้น

หลายช่วงของชีวิตที่มีการเปลี่ยนแปลงนั้น ฉันเป็นคนเลือกมันด้วยตัวเอง หลายเรื่องก็รอดปลอดได้ทุกเรื่องอย่างใจ หลายเรื่องก็เดี๊ยงไปไม่ได้อย่างใจค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องเมื่อเรียนอยู่โรงเรียนสตรีภูเก็ตหลังเสร็จภารกิจมัธยมต้น ที่ต้องดั้นด้นการเลือกเรียนต่อค่ะ จะต่อสายวิทย์หรือสายศิลป์ดี ก็คิดมากอยู่สักหน่อยค่ะ ด้วยไม่ชอบเรียนภาษา ฉันจึงตัดสินใจเรียนสายวิทย์ต่อ อีตอนนั้นมันเลยต้องย้ายโรงเรียนอีกครา ด้วยสตรีภูเก็ตนั้นมีแต่สายศิลป์ค่ะ การเข้าโรงเรียนใหม่กว่าจะเข้าเรียนได้ต้องสอบเข้า จำได้ว่ากลัวหนักหนาว่าจะสอบเข้าไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้ทำไมต้องกลัวให้มากนักหนาว่าจะสอบไม่ผ่าน พ่อแม่เห็นกลัวนักด้วยความรักจึงบอกว่า "ไม่ต้องตีตนไปก่อนไข้เลยลูก เดี๋ยวเราไปฝากตัวให้ การฝากนั้นทำได้ง่ายจะตาย ก็เรามีเพื่อนเป็นครู" ฉันได้ยินพ่อแม่ว่าอย่างนั้น ของมันขึ้นค่ะ ก็ฉันเกลียดการใช้เส้นมากนี่นา จึงเกิดลูกฮึดขึ้นในใจตามมาค่ะ บอกพ่อแม่ไปว่า “ห้ามใช้เส้นช่วยให้หนูเข้าโรงเรียนใหม่ได้นะค่ะ” แต่พ่อแม่ดูเหมือนจะไม่ฟังฉันซักนิด พากันปิดและไปแอบฝากฝังฉันไว้เรียบร้อย ฉันโกรธนะค่ะที่พ่อแม่หักหน้าฉัน ตอนไปสอบเข้านั้นใจไม่สบาย ติดตามผลการสอบ ใจก็ยังไม่สบายอยู่นานค่ะท่าน จนผลสอบออกมาแล้วใจจึงโล่ง จะไม่โล่งได้ไงกันค่ะ ผลมันออกมาแบบว่าใครหยามฉันไม่ได้เลยว่าฉันใช้เส้นเข้าไป ก็ผลสอบที่ออกฉันสอบได้ที่หนึ่งค่ะท่าน เฮ้อ! โล่งใจๆ ที่ไม่จนกรอบเสียหน้าคน

ความลับที่ 5 เพราะกาแฟทำเรื่อง

เมื่อเริ่มต้นทำงานเป็นหมอฉันก็มาอยู่กระบี่เลยนะค่ะ เป็นระยะเวลายาวนานนะค่ะที่ทำงานอยู่ที่นี่ ปีแรกที่มาอยู่กระบี่นั้นกระบี่ยังเป็นชนบท เป็นเพชรที่ยังไม่มีใครมาเจียรนัยเลยค่ะ เรื่องกาแฟที่จะเล่านั้นเป็นเรื่องฉันตอนมาอยู่กระบี่ได้ปีเศษ เป็นเวลาที่ฉันดำริจะเปิดคลินิกหารายได้เพิ่ม ด้วยขี้เกียจไปรับจ๊อบอยู่เวรกลางคืนที่ร.พ.เอกชนแห่งหนึ่งค่ะ ไม่ได้ตั้งใจเปิดเพื่อให้ร่ำรวย แต่ด้วยยังต้องหาเงินใช้หนี้แทนพ่อ หนี้ซึ่งพ่อกู้เงินมาส่งให้ฉันได้เรียนหมอจนจบค่ะ วันหนึ่งเมื่อทำคลินิกไปได้สัก 6 เดือนแล้วละ มีชายคนหนึ่งเดินมาหา บอกว่า "ดูแผลให้ผมหน่อยนะครับ ผมไปงานเลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อนที่ภูเก็ต แล้วเพื่อนมันทำกาแฟหกรดขา เป็นแผลมาอย่างที่หมอเห็นนี่แหละครับ" แผลที่เขามาบอกให้ดูนั้น ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางเล็กกว่าเหรียญห้าโตกว่าเหรียญสองบาท อยู่ตรงชายขอบกางเกงขาสั้น ดูไม่ลึกแต่ก็ไม่ตื้นซักเท่าไร ฉันเห็นแผลแล้วก็ทำความสะอาดและรักษาโรคให้ไปตามสูตร พร้อมทั้งพูดแนะนำให้รู้จักดูแลแผล เชื่อไหมค่ะว่า เขาไม่ทำ แวะมาให้ฉันทำทุกวันค่ะ ระหว่างมาทำแผลก็พูดว่า มีเรื่องอะไรให้ช่วยบอกได้ครับ แล้วต่อมาความสัมพันธ์มันก็ยืด ญาติพี่น้องเขาก็เข้ามากันเป็นพืด มาอุดหนุนให้รักษาโรคให้ค่ะ สายสัมพันธ์เริ่มต้นอย่างที่ฉันบอก ปีกว่ามันงอกต่อเรื่องขอเป็นคู่ ดูๆแล้วใครๆก็ว่าเขาเป็นคนดี อีกว่าที่คุณแม่เขายิ่งยอดดีนะค่ะ เพื่อเป็นศรีแก่ชีวิตฉันจึงเลือกตกลงใจ สละโสดรับเขาไว้เป็นคู่ชีวิต ตามลิขิตที่ใครก็ไม่รู้ขีดไว้ให้ นับเพลาอยู่กันนั้นนานมากย่างเข้า 26 ปีแล้วค่ะท่าน ปากเสียงกระทบกันนั้นมีบ้างเป็นธรรมดา ตามประสาคนที่ไม่จนใจต่อกันเมื่อหนุ่มสาว แต่พอเติบใหญ่วัยเจริญกว่า การพูดการจานับคำได้ เพื่อฟังความในใจกันและกันให้ชัดถนัดใจก่อนต่อคำ ปากเสียงกระทบกันเริ่มหดไป จนเจ้าลูกชายออกปากบอก คู่นี้เขาแปลกพูดกันนับคำได้ แถมมีบางวันไม่พูดกันเลย อยู่กันมาอย่างไรเนิ่นนานได้ ฉันก็แปลกใจนะค่ะท่านว่า ทำไมอดใจได้ไม่เจ๊าะแจ๊ะ คุณสามีเขาออกน่ารัก น่าจะอยากอ้อนเขาบ้างซิ เคยขออึ่งอ๊อบสอนลูกอ้อน ก็โดนอัยการชาวเกาะแซวมาว่า ปรึกษาอึ่งอ๊อบไปได้ยังไง ปรึกษาอัยการชาวเกาะดีกว่า ก่อนจบความลับเรื่องที่ 5 ฉันมีความลับขอแถมให้ เรื่องนี้เอามาเล่าก็เพราะว่า 22 กรกฎาคม คือ วันครบรอบวันแต่งงานของฉันค่ะ

เขียนใน GotoKnow โดย หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ
ใน เรียนรู้โลกของเด็ก

คำสำคัญ (Tags): #กระบี่#บันทึกประจำวัน#เติมเต็มเรื่องราววันหนึ่ง

หมายเลขบันทึก: 195817เขียนเมื่อ 22 กรกฎาคม 2008 20:56 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 01:11 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (31)

บางทราย

เขียนเมื่อ 22 กรกฎาคม 2008 21:19 น. ()

เดินมาเก็บความลับใครก็ไม่รู้ทำหล่นไว้ อิอิ.. เกลื่อนเลย....

คุณหมอเป็นคนพูดน้อยแต่ทำมาก ดูจะเป็นอย่างนั้นครับ หายากนะ มีแต่พูดมากแต่ทำน้อย เห็นมาเยอะเหมือนกัน

อาชีพหมอเสียสละมากจริงๆ...

เห็นคุณหมอเรียกร้องให้ทุกคนดูแลสุขภาพกันหน่อย จะได้ไม่ต้องไปหาหมอในเรื่องพื้นฐาน ไม่งั้นคนไข้ล้นโรงพยาบาล เป็นเช่นนั้นจริงๆ ยิ่งโรงพยาบาลศูนย์.. เห็นแล้ว โอยมาจากไหนกันมากมายทุกวัน ทุกวัน.. คุณหมอทำงานหนักจริงๆ เอากำลังใจมาฝากครับน้องหมอเจ๊