วันอาทิตย์ที่ผ่านมา ฉันไปเดินร้านหนังสือ ได้หนังสือที่ดีมา 1 เล่ม ด้วยอาจเป็นเพราะชอบที่ถูกล่าวในหังสือเป็นทุนเดิม และเรื่องเป็นเรื่องที่น่าสนใจ "ความรัก ความทุกข์ ความสุข ความตาย" เป็นเรื่องราวที่เขียนระหว่างการสนทนาของ แม่ชีศันสนีย์ เสถียรสุต และ แอม เสาวลักษณ์ ลีละบุตร โดยร่วมแลกเปลี่ยนเรื่องราวผ่านบทเพลงที่เขียนโดย แอม เสาวลักษณ์ เรื่องแล้วเรื่องเล่าที่เกิดขึ้นระหว่างการสนทนา ได้ถ่ายทอดเป็นเรื่องราวที่เคล้าด้วย ความรัก ความทุกข์ ความสุข และความตาย ทุกอนูของเนื้อหาถูกใจฉันยิ่งนัก
สิ่งที่โดนใจฉันเป็นอันดับแรกคือ คำนำของแม่ชีศันสนีย์ที่กล่าวถึงเรื่องการกอด ฉันขอคัดลอกมาเพื่อสื่อถึงทุกท่านด้วยความคิดถึง
เมื่อได้กอดใครสักคน
อ้อมกอดทำให้เกิดสุขได้
ฐานของความสุข คือการได้ฟังจังหวะการเต้นของหัวใจ
ผ่านลีลาและเรื่องราวของชีวิตที่เคลื่อนไหวราวคลื่นดนตรี..
อย่างเปิดใจกว้างและวางอคติ
กอดอุ่น...บอกเล่าถึงย่างก้าวของชีวิตที่พบพานกับ
"ความรัก ความทุกข์ ความสุข ความตาย" เป็นก้าวย่างของการเติบโต
ที่ผ่านฤดูกาลซึ่งอาจเหงา เศร้า สงสัย และชื่นชมยินดีในกันและกัน
กอดอุ่น...ทำให้รู้ว่าเรามีใครคนหนึ่งที่สนิทใจ เพราะไม่ได้
เห็นกันแค่หน้า ไม่ได้รู้จักกันแค่ชื่อ หากแต่เห็นความสุข ความทุกข์ในกันและกันด้วย
กอดอุ่น..ไม่ได้เกิดขึ้นจากความฝัน หรือการคาดเดาเอาเอง
กอดอุ่น...เกิดขึ้จจากความเข้าใจในรัก และความรู้สึกทีได้รัก
การกอดกันอย่างมีความสุข จึงเป็นสิ่งที่ดี ๆ ในชีวิต
สำหรับ...
ทุกกอดอุ่นที่ไม่มีความลับ
ทุกบทเพลงที่เขียน
ทุกเรื่องราวที่เล่า
...ขอบคุณ
และขอบคุณที่ให้กอด
ธรรมสวัสดี
แม่ชีศันสนีย์ เสถียรสุต
แค่คำนำก็ทำให้ฉันซาบซึ้งถึงความอบอุ่น ความมีเมตตา ความละเอียด ละเมียด ละไม ในความเป็นผู้สื่อถึงความดีงาม สื่อถึงใจ เพื่อบอกเล่าถึงเรื่องราวในหนังสือ
บทเบื้องแรก เริ่มต้นด้วยคำถามของแม่ชีศันสนีย์ : แม่ถามนิดหนึ่งเถอะ แต่งเพลงยากมั๊ยลูก
(ฉันคิดในใจว่า ถ้าฉันเป็นแอมเสาวลักษณ์...เริ่มต้นด้วยคำถามที่อบอุ่นแบบนี้ ใจฉันคงอิ่มเอมไปด้วยความสุข....เอ...หรือว่าฉันโหยหา..หาแม่..อิอิ)
ในแต่ละบทเพลง 19 เพลง ที่ได้มีการเล่าแลกเปลี่ยนประสบการณ์ระหว่างแม่ชีศันสนีย์ และแอม ทำให้ฉันได้เรียนรู้ความเป็นไปในชีวิต เป็นบทเรียนอีกหลาย ๆ บทที่ฉันต้องเรียนรู้ และเร่งเร้าจะจะก้าวข้ามผ่านซึ่งสิ่งที่พันธนาการ อย่างไร้จุดหมายในใจฉัน
ฉันชอบที่แม่ชีศันสนีย์บอกว่าแอมว่า "ถนอมมัน" ดีนะลูก เราจะต้องถนอมรัก ถ้าคนเราถนอนรักไม่เป็น มันจะไม่รักชีวิตตัวเองด้วย (เพลง เมย์ เลิฟ รีเมน..May Love Remain) แมชีบอกว่าเราจะเอาความหวงสิ่งที่เรารักมาเป็นโจทย์ที่จะทำให้เราเข้าใจในสิ่งที่รักมาก เหมือนเรามี ฉันทะ คือมีความรัก มีความพอใจในงานที่ทำ เพราะเรามีความรักในสิ่งที่เรากำลังได้โอกาสและบทบาทที่จะทำตรงนั้น เราจะเพียรกับมันมาก วิริยะ คือความเพียรในสิ่งที่เรารัก ท่านบอกว่า คนเรามีโอกาสทำงานอยู่ด้วยสองอย่าง คือ ทำด้วยความอยากและทำด้วยความรัก ถ้าอยากนะเป็นปัญหา แต่ถ้าจะรักจะเป็นปัญญา
จิตตะ คือการตั้งใจ มั่นจะทำให้สำเร็จ ยากอย่างไรก็จะทำให้สำเร็จ ใคร่ครวญ ทดลอง จนกระทั่งบรรลุ ซึ่งจะเป็นวิมังสา
........อีกมากมาย......
แค่ปฐมบทเพลงแรกก็ทำให้ฉันมองถึงความรักอย่างลึกซึ้ง ความรักไม่มันไม่ใช่มีเฉพาะรักของหนุ่มสาว เป็นความรักของทุกสรรพสิ่งของชีวิตที่ดำรงอยู่ในโลกนี้ ปฐมบทเพลงแรกนี้ ส่งใจให้ฉันอ่านมันต่อเนื่องอย่างวางไม่ลง ทุกบรรทัด ทุกอณูของตัวอักษร ชวนให้หลงไหล กับการได้เริ่มกับสิ่งที่เป็นความรัก แต่....เมื่อคำกล่าวว่า ที่ใดมีรัก ที่นั่นย่อมมีทุกข์ มันเป็นสัจธรรมเช่นนั้นหรือ ฉันว่าคนที่คิดแบบนั้นคือคนที่ "รักไม่เป็น" ถ้าเรารักเป็นแล้วเราจะไม่เกิดทุกข์ ฉัน "กล้า" ที่จะกล่าวเช่นนั้น โดยเอาเหตุที่เกิดขึ้นกับชีวิตของตัวเองตลอดเวลามากกว่าสี่สิบปีของฉันเป็นบทเรียนรู้ของตัวเอง (รู้ว่าแก่เลย...อิอิ) บทเพลงที่เล่าอย่างต่อเนื่อง สอนให้ฉันได้เรียนรู้ การมีชีวิตอยู่ไปพร้อมกับการเรียนรู้ที่จะมีรัก เรียนรู้ที่จะทุกข์ เรียนรู้การมีความสุข และเรียนรู้อย่งไม่ประมาทกับความตาย
ฉันอยากให้หลาย ๆ คนที่อยู่ในจริตเดียวกับฉัน ได้มีโอกาสได้อ่าหนังสือเล่มนี้ เป็นเรื่องที่อ่านง่าย ได้ธรรมะกับการครองชีวิต อย่างลึกซึ้ง
...............ทุกเพลงที่แอมเขียน มีความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ มันบอกเล่าถึง ความรัก ความทุกข์ ความสุข ความตาย ให้เราได้สนทนากันอย่างรื่นรมย์ เช่น เพลงที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับความรัก ก็เป็นความรักที่รื่นรมย์ได้แม้ไม่สมหวัง เพราะความรักไม่มีถูกไม่มีผิด แต่ความรักต้องไม่ทุกข์ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เรามีความสุขที่จะรัก แม้สิ่งที่เรารักจะไม่ได้อยู่กับเรา เราก็ประสบความสำเร็จในความรักที่อยู่เหนือเงื่อนไขของความเห็นแก่ตัวแล้ว เรียกได้ว่า...
...............แค่รู้ว่าหลง...ก็ตื่นแล้ว
สวัสดีค่ะน้องอึ่งอ๊อบ
เข้ามาเยี่ยมและอ่านข้อคิดดีดีค่ะ
มีความสุขดีนะคะ
ความรัก ความทุกข์ ความสุข ความตาย..ทุกสิ่งมีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นสัจธรรม ^^ ความลึกซึ้ง ความอ่อนหวาน ความงดงาม บางทีก็ซุกซ่อนอยู่เบื้องหลังน้ำตา หรือแม้กระทั่งความปวดร้าว
มาอ่านก่อนไปทำงานครับ อิอิๆๆชอบมากๆตอนกอดนี่ละ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
พี่แก้วขา
มาแบบด่วน
ก็ส่งรักตอบแบบด่วน ๆ
ต้องบอกว่าวันนี้เขียนเรื่องเบา ๆ เรื่องนี้เพื่อบำบัดอาการเครียดจากเรื่องงานของตัวเอง
สิ่งเล็กน้อยที่ทำแล้วทำให้คลายได้ คือการอ่านและเขียนในเรื่องที่ตัวเองรัก และชอบ
.....
มีหลายคนบอกว่า "หน้าตาออกจะห้าวหาญ แต่ทำไมหวานแหววได้"
อิอิอิ
เป็นความสามารถส่วนบุคคล
ขอให้พี่แก้วมีความสุขจากการทำงานนะคะ
พยาบาลยิ้มสวย ๆ คนไข้จะได้ใจใส ๆ ค่ะ
ธรรมสวัสดีค่ะ
พักนี้ผมไม่สบายบ่อยมาก ... ส่วนหนึ่งมาจากความเครียดและการพักผ่อนที่ไม่เพียงพอ ซึ่งก็เพิ่งฟื้นไข้ได้ไม่นาน ก็พยายามอยู่มากกับการพาตัวเองกลับมาสู่พื้นที่แห่งความอบอุ่นของ G2K
เดินเล่นบ้าง, เตะบอลกับเด็กประถมและอนุบาล พลอยให้ชีวิตดูเบาสบายขึ้นเยอะ ...
....
ความรัก สอนให้เราได้รู้ว่า ที่ใดมีรัก ที่นั่นย่อมมีรักอย่างไม่ผิดเพี้ยน ...และชีวิตทุกชีวิตก็ล้วนถูกหล่อเลี้ยงและเยียวยาด้วยความรักเสมอ ขึ้นอยู่กับว่าห้วงรักนั้นจะปรากฏในมิติใด ..มิติแห่งหนุ่มสาว มิติแห่งเพื่อน - คู่ชีวิต และอื่น ๆ ...
ผมมีความรักต่อการมีชีวิตอยู่ และมีความเพียรที่จะทำในสิ่งที่ตนเองรัก ถึงแม้บางครั้ง หรือแม้แต่บ่อยครั้ง, การลงมือทำสิ่งนั้นจะดูล้มลุกและเปียกปอนอย่างน่าขัน แต่กระนั้น ชีวิตกลับยังมีความเพียรที่จะทำในสิ่งที่ตนเองรักอย่างไม่รู้เบื่อ
....
สบายดีหรือไร..ชีวิต ?
แต่ละวันเพ่งพินิจสิ่งใดบ้าง ?
เคร่งขรึม, เลื่อนลอย หรือปล่อยวาง ?
สุขสมหวัง หรืออ้างว้างอย่างทุกข์ทน
กี่มิ่งมิตรยังพบพานเบิกบานจิต
กี่มิ่งมิตรจากร้างด้วยหมางหม่น
กี่ความฝันเจิดจรัสประดับกมล
กี่ความฝัน, คว้างหล่นจนอ่อนใจ
เป็นคำถามเพียรถามไม่รู้จบ
ประหนึ่งความรักถูกค้นพบอย่างยิ่งใหญ่
อีกมุมหนึ่งคือความเศร้า, รวดร้าวฤทัย
แต่ทั้งหมดคือความสดใสของชีวิต !
.....
สุขภาพแข็งแรง...
มีความสุขมาก ๆ นะครับ
ธุค่าน้องคนดี
บันทึกนี้เจิดจรัส อารมณ์อาจต่อเนื่องมาจากวีซีดีเรื่อง "Serendipity" ที่น้องส่งมาให้ดูกระมัง
โชคชะตา
คล้าย
โซ่ตรวน
เส้นหนึ่ง
บางครั้ง
จะพันธนาการ
บุคคลที่
ไม่มี
ส่วนเกี่ยวข้อง
เข้าด้วยกัน
"พรหมลิขิต"
....ไม่รู้จำมาจากไหน แต่ตอบต่อจากการได้ดูหนังเรื่องนี้จ๊ะ อิอิอิ....
สวัสดีค่ะ น้าอึ่ง ที่รัก
น้องชาย
คงสนุกกับการสอนหนังสือแล้วนะคะ
เป็นกำลังใจให้ ด้วยการส่ง "กอด" 2 กอด
อิอิ
คนของความรัก
พี่เฝ้ามองดูน้องทำงานอย่างเงียบ ๆ
รู้บางครั้งหนัก บางครั้งเครียด
แต่สิ่งต่าง ๆ ก็ผ่านไปด้วยดี
ประสบการณ์สอนให้เราได้เรียนรู้ความเป็นไปในชีวิตเสมอ
มีหนังสืออยู่สองเล่มที่ตั้งใจส่งไปให้อ่าน
วันแล้ววันเล่า..มันก็ยังคงอยู่ในที่ซึ่งมันไม่ควรอยู่
ได้ฤกษ์ดี...สิ่งที่ควรจะเป็น ควรจะอยู่ มันก็จะไปตามทางฝัน
แล้วมันจะ "บิน" ไปหานะคะ
คิดถึงนางไห และหลาน ๆ จัง
อิอิอิ
ป้าแดงที่รัก
รีบ ๆ ไปหาอ่านค่ะ
หลายเรื่องราวในเรื่องเล่า
ชวนให้ใจปลอดโปร่ง
บางครั้งเราล้า บางครั้งเราท้อ
เพื่อนที่ดีก็คือหนังสือที่มีอยู่รอบตัวเรานี่เอง
ขอเตือนด้วยความปรารถนาดี
"ระวังหนังสือบ้านป้าแดงหล่นทับตัวแบนนะจะบอกให้"
(อิอิ...เพราะรู้ว่าซื้อไว้หลาย....แต่ไม่ได้อ่าน.."ก๊ากส์"...)
แงง.. แงง... อยากกอดทุกคน ทุกเม้นท์เลยค่ะทำไงได้กอดน้าสวัสดีจ้ะ
เคยดูรายการ TV ของพี่หนูแหม่ม ที่คุณแม่ศันสนีย์มาออกรายการ ฟังน้ำเสียงการพูดและใบหน้าของท่านแล้ว รู้สึกได้เลยว่า ท่านมีความรักที่เป็นสุขมากมาย สำหรับมอบให้กับทุกๆคน... ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่อ่านแล้วตัวเบาๆๆ... ^_^
อ่านบันทึกน้าอึ่งแล้วอบอุ่นดีจัง
เดี๋ยวจะไปกอดถึงเชียงใหม่ อิอิ
พี่หน่อยมาทักทายจ้า
อ่านแล้วรู้สึกว่า น่าอ่านจริงๆ
แต่ น้องอึ่งอ๊อบ ว่า เรื่องเบาๆ นะเนี่ย
ความรัก ความทุกข์ ความสุข ความตาย
น้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ อาบน้ำ แต่งตัว เอาดินที่พอกออก ไป AAR กันเร็วๆ ค่ะ ^^ เดี๋ยวฟ้องคนชอบวิ่งนะคะ^^
ยังไม่ได้อ่านเรื่องเบาๆ ของน้าเลย..แต่สะดุดกอดอุ่น...ทำให้รู้ว่าเรามีใครคนหนึ่งที่สนิทใจ ...แล้วที่ไม่สนิทใจ ก็มีใช่ไหมคะ จะเศร้าสะท้านอย่างไรบ้างนะคะ (อือ! หนูกลับไปอยู่ในอารมณ์ห่อตัวห่อใจอีกแล้วละ)
มาอ่านเรื่องเบาๆ ก่อนนอนค่ะ ....อ่านแล้วจะนอนหลับฝันดี
...
บางที การไม่คาดหวังอะไร ก็ทำให้ได้อะไรที่ไม่ได้คาดหวัง เกี่ยวกันไหมเนี่ย
น้องลูกหว้าที่รัก
สำหรับน้องพี่จะนึกถึงเพลง "สวัสดีความรัก"
ในหนังสือบอกว่า
"ไม่มีความรักใดอยู่ได้ยั่งยืน
โดยที่คนหนึ่งคนจะยอมให้ใคร
มานั่งจัดการชีวิตของเรา
อยู่ตลอดเวลา"
แอม...พูดถึงความรักว่า....การที่เราเคยได้รู้สึกรักใครสักคน รู้สึกถูกรัก มันเป็นความรู้สึกที่คุ้มค่า ดีกว่าแห่งตายแหงแก๋ไปคนเดียว การได้ถูกรักหรือไม่เคยถูกรักมันเหมือนกับขาด เหมือนเราพลาดรสชาติอะไรในชีวิตไปสักอย่างหนึ่ง....."
คุณแม่ชีฯ บอกว่า รักกับหลงนี่คนละอย่าง และการหลงนี่ไม่ใช่หลงคน แต่เป็นการหลงในอารมณ์ของตนเอง โกรธเขาที่ไม่เป็นดังใจเรา เพ่งโทษเพราะทำให้เราไม่สุข เอาอารมณ์ไปจัดการในความรัก เราเข้าไปจัดสรรธรรมชาติให้เป็นอย่างที่เราอยากให้เป็น แต่ไม่เป็นไปตามความอยากของเรา.....
สิ่งที่สะท้อนใจของพี่ในเมื่ออ่านถึงบทเพลงนี้ ครั้งที่เรามองภาพความรัก ด้วยความสดใส งดงาม เมื่อมีรัก ทุกอย่างมันจะเบ่งบานในใจ อยากได้ยินเสียง อยากเห็นหน้า ขอแค่ 5 นาทีฉันยังพอใจ ฯลฯ แต่เมื่อใดก็ตามเมื่อกาลเวลาผ่านไป ความรักที่เคยสดใส ย่อมเปลี่ยนได้ตามกาลเวลา เมื่อนั้น ถ้าเราไม่มีสติ เราก็จะเกิด "ทุกข์" จริง ๆ ความรักไม่ได้ไปไหน อยู่กับตัวเราตลอด เพียงแต่ว่าเราจะนำพาซึ่งเจ้าความรักไปผูกติดกับผู้ใด จึงมีคำสอนที่ว่า "รักให้เป็น" เหมือนที่บอกว่า "คิดง่าย ทำยาก" แต่อย่างไรก็ตาม ด้วยกาลเวลา และประสบการณ์ จะซึมซับ และสั่งสมประสบการณ์ให้เราได้เรียนรู้ในความรักได้อย่างสวยงาม
กลับบ้านไป...ฝากกอดคุณแม่ และพี่สาวด้วยนะคะ กอดจากใจ ด้วยความรัก....
นะคะ
พี่นิด คนสวย แซ่เฮ
พี่นิดเป็นผู้มีบุคลิกที่งดงามด้วยน้ำใจ
ทุกครั้งที่ได้พูดคุย ได้สนทนาผ่าน MSN
พี่นิดจะเปี่ยมไปด้วยไมตรีจิต ห่วงหา อาทร ในน้องคนนี้เสมอ
พี่นิดมีความครัวที่สวยงาม ประกอบไปด้วยความรักอยู่ในทุกอณู
ถึงแม้บางครั้งในความรัก อาจทำให้เราปราศจาตซึ่งอิสระที่เรา "อยากทำ" แต่ความอยากมันเป็นครั้งคราว ทุกข์จึงเกิดได้เป็นครั้งคราวเท่านั้น มันเป็นรสชาติของชีวิตนะคะ
ในหนังสือเล่มนี้ อึ่งคิดถึงเพลง "ให้อภัย"
"ที่จริงเรื่องการให้อภัย แค่คนคิดให้ก็ได้แล้ว
คือได้ความเป็นอิสระ
จากความมีอคติหรืออกุศล
เพราะการให้อภัยเป็นกุศล
แม้ว่าการให้อภัยของเรา
เขาจะรับรู้หรือไม่ก็ตาม"
โดนใจไหมคะ
แอม...เขามองถึงชีวิตตัวเองเมื่อวันเด็ก การที่ชีวิตครอบครัวไม่เหมือนคนอื่น ครอบครัวแยกทางกัน ทำให้เขาคิดโกรธพ่อ โกรธแม่ ที่ทำให้เขาไม่เหมือนคนอื่น จนกระทั่งเขามีความรัก มีแฟนของตัวเอง จึงคิดได้ประมาณว่า เป็นเช่นนี้เอง มันไม่ได้มีสูตรสำเร็จ มันประกอบด้วยหลายอย่างในการมีชีวิตคู่ ถึงได้มองย้อนไปถึงพ่อแม่ว่า เป็นอยางไร จนกระทั่งเกิดความเข้าใจอย่างแท้จริง แต่..ยังไม่เกิดการให้อภัย
แม่ชีฯ บอกว่า การให้อภัยเป็นคุณธรรมที่ทำให้เราออกจากบ่วงแห่งความทุกข์ และเป็นอิสระจากอคติหรืออกุศล การที่เราได้รับรู้การให้อภัยของเราเป็นการเจริญปัญญา ทำให้เราเกิดการปล่อยวาง ไม่ต้องแบกหนัก ๆ ไว้ ส่วนการขอขมานั้นเป็นปัญญาของคนขอขมา เพื่อให้เกิดการแก้ไข เปลี่ยแปลงในใจเรา ให้เราพ้นทุกข์ ให้เกิดอิสระ ไม่หลงติดอารมณ์นั้น
นึกย้อนไปถึงครู(กะปุ๋ม)ที่เคยสอนตัวเอง ด้วยเหตุที่ประสบกับตัวเองว่า เมื่อเรารู้จักให้อภัย และการเข้าไปขอขมา หรือโน้มใจเราไปบอกกล่าว ขอโทษ และขอบคุณในสิ่งที่เขาได้ช่วยสอนให้เรารู้จักการให้อภัย ให้เรารู้จักการเข้าไปเพียงเพื่อบอกกล่าวในสิ่งที่เราอยากบอก ก็ลดตัวตนแห่งความเป็นเราได้ ถึงแม้จะยากแสนเข็ญก่อนที่จะทำ แต่เมื่อทำแล้ว เกิดความปิติ อย่างไร้เหตุที่เราตั้งอย่างหวาดกลัวในแต่เริ่มแรกที่ยังไม่ได้ทำ สุดท้ายใจเราก็เป็นสุข (เหตุเกิดกับเพื่อนบ้าน เรื่องหมา หมาไงจ๊ะ)
แล้วกลับมาถึงชีวิตพี่นิด การให้อภัย หนูรู้ว่าพี่ต้องมีเต็มเปี่ยมในหัวใจเป็นแน่แท้ ดูจากลูกที่ปฏิบัติตัวเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ มีการตัดสินใจในการเลือกเรียนพิเศษด้วยตัวเอง มีการจัดสรรชีวิตตัวเองโดยมีพ่อ แม่เป็นผู้นำทาง หรือแม้แต่คู่ชีวิตที่อยู่เคียงข้างเกือบครึ่งชีวิตที่ต้องอยู่ด้วยกัน หากไม่มีการให้อภัยซึ่งกันและกัน ความสุขในครอบครัวอย่างที่เป็นปัจจุบันอาจไม่บังเกิดขึ้น
ขอให้พี่นิดมีความสุขทุกวันคืน
เราจะอยู่เคียงข้างเป็นกัลยาณมิตรที่ดีต่อกันตลอดไปนะคะ
กอด กอด กอด กอด และอีกหลาย ๆ กอด
แล้วจะทานข้าวซอยเผื่อนะคะ
อ.แป๋วที่รัก
หลาย ๆ ครั้งในชีวิตที่มีความสุข จะคิดถึง อ.แป๋ว บางทีอยากเล่า อยากคุย แต่ก็เก็บไว้ในใจ ส่ง SMS ไปให้เป็นกำลังใจซึ่งกันและกัน (ช่วงที่คิดถึงบ่อย ๆ เป็นเป็นช่วงดึก ๆ เพราะ อ.แป๋วนอนดึก จึงอยากอยู่เป็นเพื่อน อิอิ)
อยากเล่าเรื่องที่อ่านถึงเพลง "เมื่อนั้น" ให้ฟัง
เมื่อไหร่ร่างกายสวยงามของเธอโรยรา เมื่อไหร่ดวงตาเข้มคมฝ้าฟางไม่เห็นใคร เสียงโทรศัพท์ห่างหายเงียบไป จดหมาย ไม่มีมาจากใครไม่มีแล้ว เมื่อนั้นคิดว่าใครที่จะรักเธอจริง เมื่อนั้น แล้วใครเขาจะมองวันนี้ เธอยังสวยงาม แต่มันไม่ยืนยาวนักหรอกเธอ เมื่อไหร่แข้งขาแข็งแรงแค่ยืนยังสั่น เมื่อไหร่ที่คืนและวันร่วงโรยไม่มีใคร แล้วเธอก็คงได้รู้เข้าใจว่าใคร ที่มองเลยสิ่งนั้น ไปนานแล้วเมื่อนั้น คิดว่าใครที่จะรักเธอจริงเมื่อนั้น แล้วใครเขาจะมอง วันนี้ เธอยังสวยงามแต่มันไม่ยืนยาว นักหรอกเธอเมื่อนั้น คิดว่าใครที่จะรักเธอจริงเมื่อนั้น แล้วใครเขาจะมอง วันนี้ เธอยังสวยงามแต่มันไม่ยืนยาว เมื่อนั้นคิดว่าใครที่จะรักเธอจริง เมื่อนั้น แล้วใครเขาจะมองวันนี้ เธอยังสวยงาม แต่มันไม่ยืนยาวนักหรอกเธอ เมื่อนั้นคิดว่าใครที่จะรักเธอจริง เมื่อนั้น แล้วใครเขาจะมองวันนี้ เธอยังสวยงาม แต่มันไม่ยืนยาวนักหรอกเธอ ไม่ยืนยาวไม่ตลอดไป แอม....เขียนตอนที่จากพราก รักมาก เสียใจมาก สูญเสียมาก มาแล้ว เขาเคยคิดถึงตอนวัยแก่ว่าเมื่อมีชีวิตคู่ นึกถึงคนแก่ อยู่ต่างประเทศเวลาแก่ เขาจะเดินจูงมือกัน ประคองกันไป เห็นภาพนี้แล้วเขาจะมีความสุข อยากมีชีวิตแบบนี้ เขานึกย้อนไปถึงครอบครัวตัวเอง ภาวะที่พ่อแม่แยกทางกัน เขาก็อยากมีชีวติที่เป็นสุข มีครอบครัวที่อบอุ่น แต่กาลกลับไม่เป็นเช่นนั้น ความรักหลาย ๆ ครั้งที่ขึ้นอยู่กับผลประโยชน์ ไม่ว่าจะเป็นด้วยทางใดก็ทางหนึ่ง มันทำให้เรานึกถึงเพื่อน เพื่อนที่จะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเรา จินตนาการถึงสิ่งที่อยู่ข้างหน้าที่วาดภาพฝันไว้ แต่เมื่อมันไม่เป็นดังหวัง อย่างเช่นวันนี้ เมื่อได้ปลดปล่อยจากสิ่งเหล่านั้นไป ก็ไม่เป็นไร เหมือนกับการตีโจทย์ให้แตก แล้วเราจะมองเห็นสิ่งที่เป็นความจริง เป็นสัจธรรม
ธรรมะทำให้งามจริง ๆ ค่ะ
เป็นสิ่งดี ๆ ที่อยากเล่า อยากแชร์ให้ฟัง บางครั้งการได้คิดถึงใครสักคน ก็ทำให้เราสุขใจ และยิ้มได้ อ.แป๋ว เป็นอีกคนที่ให้ความรู้สึกนี้กับหนูค่ะ ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริง ๆ
ท่านอัยการและพี่แอ๊ดที่รักยิ่ง
ทั้งสองเป็นบุคคลที่งดงามในหัวใจของน้าอึ่งเสมอ
ตอนนี้เชียงใหม่ฝนกำลังตก
อากาศเย็นสบาย ๆ เหมาะกันการกอด (อิอิ)
ไม่ว่าจะใช้ใจกอด หรือกายกอด
ก็ยังให้คุณค่าแห่งการกอดที่อบอุ่น
รอว่ามาเป็นนักเรียนเมื่อไร น่าจะมีโอกาสไปเยี่ยมที่โรงเรียนบ้าง อิอิ
ว่าแต่มาแต่นักเรียน ผู้ปกครองไม่ตามมาเหรอคะ
อยากพาไปร้านข้าวต้มสกายไฮ ไปกินต้มไก่.....สักอย่าง..แซบมั่ก ๆ (ต้องถามพ่อครู)
แต่...ยังไม่แน่ใจว่าจะฝ่าดงพันธมิตรเข้าไปได้หรือเปล่า
เพราะถ้าเข้าไปแล้วกลัวแกะไม่ออก
เดี๋ยวจะลำบากท่านพี่อัยการ..ไปลากตัวออกจากวง
ขอให้พี่ทั้งสองมีความสุขทุกวันคืนนะคะ
กอด กอด กอด
ผมมักจะเล่าให้คนรอบข้างฟังเสมอว่า ..พี่สาวคนนี้ของผม คือคนที่ละเอียดงาม ...
หัวใจบอบบางต่อการร่ำราเสมอ ...
และสำคัญคือ .. เป็นคนที่สอนให้ผมได้ค้นพบพลังแห่งการกอดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
.....
มีความสุขมาก ๆ นะครับ
พี่หน่อยที่รัก
จริง ๆ ต้องยกให้พี่หน่อยเป็นดอกไม้เหล็ก
พี่หน่อยเป็นคนเข็มแข็ง อดทน เป็นแบบอย่างทั้งความอดทนทางกาย และความสวยงามทางจิตใจ
v รู้จักพี่หน่อยผ่านบันทึกเกี่ยวกับเรื่องไต ซึ่งเป็นโรคเดียวกับที่พี่ชายเป็น
v รู้จักพี่หน่อยผ่านตัวอักษร และเส้นสีที่สวยงามผ่านรูปภาพที่บรรจงสื่อถึงความมีชีวิต
v รู้จักพี่หน่อยมากขึ้นเมื่อเราเจอกันที่บ้านพ่อ
v และก็ไปมีโอกาสไปเยี่ยมบ้านคนของเด็กรักป่าอีก 2 ครั้ง
v แต่ละครั้งที่เจอะเจอกัน แทนที่เราจะให้กำลังใจพี่หน่อย
v แต่พี่หน่อยกลับสอนสิ่งที่ต้องมีกำลังใจคืนมาให้เราพี่หน่อยสอนความอ่อนโยนต่อสรรพสิ่งรอบข้าง หลาย ๆ ครั้งผ่านน้องเสือ ผ่านน้องปราจีน
v แมวน้อยผู้น่ารัก
หลาย ๆ ครั้ง เราเล่าสารทุกข์สุกดิบ บอกความคิดถึงผ่านโทรศัพท์ ผ่าน MSN
เรื่องหนัก เรื่องเบา ความรัก ความทุกข์ ความสุข ความตาย แต่ผ่านพี่หน่อยแล้วทุกอย่างเป็นเรื่องเล็กทั้งสิ้น
อยากบอกเพลงที่แอมแต่งให้เด็กตาบอด
"ขอเป็นดั่งดวงตาให้เธอ"
ถ้าทำดีแล้วปล่อยดี ความดีเป็นสิ่งที่ควรทำดีที่สุด เพราะมันเหมือนอาหารทิพย์สำหรับคนทำเอง
ชอบมาก แอมบอกว่าแต่งเพลงนี้ขึ้นสำหรับโครงการ
"เห็นด้วยหู รับรู้ด้วยน้ำใจ"
แอมเขียนเพลงนี้แล้วมีความสุข เพราะเพลงนี้เขียนเหมือนเป็นดวงตาแทนน้อง ๆ ในการเล่าเรื่อง สื่ออธิบายถึงสิ่งที่เรามองเห็นให้น้อง ๆ ฟัง เนื้อเพลงทำเป็นอักษรเบรลล์ด้วย
สิ่งที่ทำสื่อให้น้อง ๆ มีความสุข
การที่เราทำให้คนมีความสุขนับได้ว่ามีวาสนาต่อกัน
บางครั้งการทำดีอาจมีคำถาม ทำไมต้องทำ ทำไมต้องดี
ถ้าเรามัวแต่แคร์สิ่งเหล่านี้ การทำดีคงไม่ได้เกิด
ฉะนั้น มุมมองจากการสนทนาผ่านบทเพลงนี้ สอนให้เราเรียนรู้ที่จะทำดีโดยไม่ต้องมีคำถามในใจว่าทำดีแล้วกลัวจะต้องทำดี
เหมือนที่พี่หน่อยให้กับเด็ก ๆ ในทุกวันนี้
อึ่งคิดว่าความใสซื่อของเด็ก ทำให้ชีวิตพี่หน่อยมีความสุข มีความหมาย มีพลังที่จะต่อสู้เพื่อน้อง ๆ เหล่านั้น
แล้วก็เช่นกัน
พวกเราจะเป็นกำลังใจและอยู่เคียงข้างให้พี่หน่อยมีชีวิตที่สวยงามตลอดไปต่อสู้
สู้ ๆ จ้า
ดาวลูกไก่ ชื่นชมยินดี ปรีดายิ่ง
น้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ อาบน้ำ แต่งตัว เอาดินที่พอกออก ไป AAR กันเร็วๆ ค่ะ ^^ เดี๋ยวฟ้องคนชอบวิ่งนะคะ^^
………………………..
v อ่ะ ช่างฟ้งอีกคนแระ...ทวงบ่อย ๆ ชอบให้ทวง รู้สึกว่าคิดถึงกันดี
v ตั้งแต่มาบอกว่าตอบบันทึกสั้น เดี๋ยวนี้ตอบแต่ละบันทึกยาว ว ว ว ว ว ว เอาให้อ่านหายคิดถึงไปเลย
..................
ยังไม่ได้อ่านเรื่องเบาๆ ของน้าเลย..แต่สะดุดกอดอุ่น...ทำให้รู้ว่าเรามีใครคนหนึ่งที่สนิทใจ ...แล้วที่ไม่สนิทใจ ก็มีใช่ไหมคะ จะเศร้าสะท้านอย่างไรบ้างนะคะ (อือ! หนูกลับไปอยู่ในอารมณ์ห่อตัวห่อใจอีกแล้วละ)
…………………
v อารมณ์มักเหนือเหตุและผลเสมอ อย่างไรก็ตามด้วยความมีชีวิต อยู่รอบเรียงร้อยด้วยความฝัน และจินตนาการของคนชื่อดาวลูกไก่ อารมณ์ที่ห่อตัวห่อใจ มักจะสรรหาสิ่งใหม่ที่ทั้งสะท้านและสะท้อนหัวใจมาให้อ่านอยู่ทุกเมื่อทุกวัน และสิ่งที่สรรสร้างบรรจงเรียงร้อยของถ้อยอักษรในแต่ละบันทึก แสดงถึงความลุ่มลึกในอารมณ์อย่างสุดใจ....กอดอุ่น ๆ ของน้า คงทำให้คนที่เหมือนไม่สนิทใจ รู้สึกสนิทใจบ้าง ไม่มากก็น้อย “ก็ยังดี” .....กอดอุ่น ๆ ค่ะ
วันนี้ไปคาร์ฟู (อีกละ) เห็นหนังสือเล่มนี้ด้วย รูปเล่มขนาดหนังสือผอมสูงมาก เอาใส่ในชั้นหนังสือไม่ได้เลยค่ะ จัดระเบียบแถวตรงหนังสือไม่ได้ ...เลยเดินผ่านไป แง้ว!
v หนังสือต่างที่ความกว้างเท่านั้น แต่สูงเท่ากันกับหนังสือดี ๆ อีกหลายเล่ม อย่าให้หนังสือเล่มนี้น้อยใจเลย แวะหามาอ่านก็ได้ หรือถ้าอยากอ่าน น้าส่งให้ยืมก็ได้ แต่ไม่ต้องผ่านระบบ DD ใช่ไหมค่ะ อิอิ เผื่อว่าอยากจะอ่านในบทเพลงนี้ที่น้าอึ่งจะเล่าย่อ ๆ ให้ฟัง เพลง “นายปัจจุบัน”
“ถ้าทำปัจจุบันดีที่สุด
เราก็จะเป็นอิสระจากอดีต
แล้วอนาคตก็ไม่ต้องแก้ตัว
เพราะอดีตเป็นเหตุ ปัจจุบันเป็นผล
และปัจจุบันเป็นเหตุ อนาคตเป็นผล
ปัจจุบันจึงเป็นทั้งเหตุและผล”
แอมบอกว่า “ปัจจุบันขณะเป็นเวลาที่ประเสริฐสุด คนเราชอบมองหาความสุขเมื่อมันผ่านมาแล้ว หรือคิดถึงความสุขที่จะเกิดขึ้นในข้างหน้า โดยลืมมองไปว่าในปัจจุบันเราสุขได้อย่างไร เด็ก ๆ บางคนอาจจะไม่เข้าใจในเพลงนี้ เพราะไม่มีเรื่องความรัก และเขาก็ถามหาว่านายปัจจุบันมันคือใคร เราคงอาจจะต้องให้เวลาแก่เด็ก ๆ ในการเข้ามาค้นหาในสิ่งที่เพลงต้องการสื่อ....เค้ามองว่าในทุกวันเราก็มักจะคิดว่าอันโน้นไม่ดี ไอ้นี่ก็ไม่ดี เมื่อก่อนดีกว่า หรือมองหาว่าพรุ่งนี้มันต้องดีกว่าเก่า ดังนั้น เราจึงไม่เห็นว่าในความเป็นปัจจุบันนั้นมันควรเป็นอย่างไร....
อ่านบทเพลงนี้ทำให้เรารู้ว่า การที่เราพยายามปฏิบัติในทุกสิ่งที่เกิดในชีวิตให้เป็นปกติ มีชีวิตอยู่กับปัจจุบัน รู้เท่าทันตนว่าเรากำลังทำอะไร เรากำลังจะไปไหน ภาวะอารมณ์เราเป็นอย่างไร พระพุทธเจ้าสอนให้เราอยู่กับปัจจุบัน สอนให้เรามีสติ ระลึกรู้ในสิ่งที่ดีงาม ธรรมะสอนให้หัวใจเราสดใสและมีความสุขเสมอ อยากชวนไปวัดบ้างจัง....อิอิ ถ้าวันเสาร์น้าไม่ติดภารกิจต่างจังหวัด จะไปวัดสันป่าสักวรอุไรธรรมมารามเสมอ ไปไหว้พระ ฟังเทศน์ ปฏิบัติกิจที่ควรแก่การทำกรรมดี ว่าง ๆ ไปด้วยกันไหมคะ ถือว่าชวนแล้วนะคะ
ความสุขอยู่กับเราทุกวันค่ะ
กลับเมืองไทยเมื่อไร มีโอกาสเจอกันต้องได้กอดคล้าย ๆ ธรรมเนียมของละตินอเมริกาเป็นแน่แท้ จะตามด้วยเสียงจุ๊บ ๆ หรือไม่ อันนี้ขึ้นอยู่กับความสิเน่หาส่วนตัว อิอิ
มิตรภาพใน G2K แห่งนี้ เหมือนชวนให้อยู่ในห้วงแห่งความฝัน แต่จริง ๆ แล้ว มันคือจินตนาการแห่งความจริง ใครจะเชื่อว่ามิตรภาพเหล่านี้จะสัมผัสได้โดยผ่านโลกเสมือนแห่งนี้ หลาย ๆ คนรวมกันเป็นครอบครัว ครอบครัวเราใหญ่ขึ้น โตขึ้นทุกวัน จะตรงกันด้วยจริตใดก็ตามแต่สิ่งที่เราสื่อถึงกัน บางคนอาจสื่อเริ่มต้นด้วยการทำงาน บางคนอาจจะชอบหนังสือเหมือนกัน บางคนอาจจะมีวิถีชีวิตที่ใกล้เคียงกัน บางคนอาจจะถูกจริตในความเป็นคนที่ดีของสังคม และหลาย ๆ กลุ่มที่ถูกใจในเรื่องเดียวกัน ก็รวมตัวกันเป็นกลุ่มที่ใหญ่ขึ้นเพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในระดับที่กว้างออกไป
ใครจะคิดว่าน้าอึ่งที่ทำงานบุคคล ต้องมาเรียนรู้การเกษตร หรือกระบวนการต่าง ๆ ที่พ่อครูบาสอนไว้อย่างเป็นธรรมชาติ ทำไมน้าอึ่งต้องมาเรียนรู้ความเป็นไปในการงานของชีวิตท่านในเวทีนี้ มันเป็นเรื่องอัศจรรย์มาก ๆ ค่ะ
เอาเพลง “สวัสดีความรัก” ในหนังสือนี้มาฝากนะคะ ไม่มีข้อข้อข้องในอันใดจะเอื้ออธิบาย อยากให้อ่านอย่างสบายใจค่ะ อิอิ
ใครๆที่เคยมีรัก ก็ปวดใจนักเวลาที่เสียไป
เป็นธรรมดาที่คิด ขยาดหวาดกลัวไม่อยากรักใคร
เห็นรักเป็นความเลวร้ายไป และลืมว่าเคยมีสิ่งดี
ไม่เป็นไรลองมองย้อนนึกดีๆอีกครั้ง
สวัสดีความรัก เปิดใจเราให้มันยอมรับ
เสพมุมมองทั้งร้างและรักด้วยความเข้าใจ
สวัสดีความรัก อย่าไปเกร็งไปกลัวมันนัก
เกิดมาได้รัก และเคยถูกรัก ก็ควรดีใจ
บางคนไม่ยอมมีรัก ก็หวั่นใจนักเพราะกลัวต้องเสียใจ
จะเอาเพียงตอนที่รักเป็นสุข ไม่เอาเลยตอนทุกข์ใจ
ก็ของมันมาเป็นคู่ไป จะเอาด้านเดียวมันไม่มี
ทุกๆอย่างประกอบทั้งร้ายและดีด้วยกัน
สวัสดีความรัก เปิดใจเราให้มันยอมรับ
เสพมุมมองทั้งร้างและรักด้วยความเข้าใจ
สวัสดีความรัก อย่าไปเกร็งไปกลัวมันนัก
เกิดมาได้รัก และเคยถูกรัก ก็ควรดีใจ
สวัสดีความรัก เปิดใจเราให้มันยอมรับ
เสพมุมมองทั้งร้างและรักด้วยความเข้าใจ
สวัสดีความรัก อย่าไปเกร็งไปกลัวมันนัก
เกิดมาได้รัก และเคยถูกรัก ก็ควรดีใจ
ก็ยังดีใจ ก็ยังชื่นใจ
สวัสดีครับ
โดนทวงการบ้านแล้วซิ คิคิ
เป็นโรคผิวหนัง ไม่กล้ากอด
บันทึกนึ้ถูกใจเป็นที่สุดเลยค่ะ
อยากรู้ความลับของน้องอึ่งอ๊อบ ขอ Tag ต่อนะคะ
ความลับของพี่เองค่ะ ที่นี่
