ทำไงให้หมอและพยาบาลอยู่อำเภอนานๆ
วันนี้ไปแนะนำวิทยานิพนธ์คุณหมอ นิลเนตร ผอ รพสูงเนินที่กำลังทำปริญญษเอกอยู่ที่นิด้า
ความเป็นหมอ รพช มาตลอดชีวิตคุณหมอเลือกทำการศึกษาเรื่อง ปัจจัยที่ทำให้หมอ อยู่รพ ชุมชน โดยให้เหตุผลว่ามีการศึกษามาแยะมากแล้ว ถึงสาเหตุที่หมอไม่ยอมอยู่ รพ ชุมชน
แต่ยังไม่เห็นมีใครสนใจจะรู้ว่าคนที่อยู่ได้นานๆเขาอยู่ได้เพราะอะไร
คุณหมอยังได้ทบทวนการศึกษาที่ผ่านมาในเมืองไทยว่าด้วย นโยบายและผลการวิจัยสารพัด พบว่ามีวิจัยเยอะแยะ นโยบายก็ทดลองมาแล้วหลายแบบ เพื่อจะทำให้หมออยู่ รพ ชุมชนได้นานๆ เพราะที่ผ่านมา แม้จะมีนโยบายบังคับให้แพทย์ใช้ทุน พอครบ3 ปีตามสัญญาก็จะเหลือทงานที่ รพ ชุมชนเพียงไม่ถึง 1 ใน 4 และถ้าเป็นช่วงเศรษฐกิจดีๆ ก็จะเหลือน้อยกว่านั้นอีก
ถ้าเอาแค่นโยบายการทำให้หมออยู่ รพ ชุมชนนานๆมีหลายโปรแกรมที่เน้นการให้โอกาสคนในชนบท 1.การเลือกคนจากชนบทมาเรียนโดยมีสัญญาผูกมัดให้กลับไปทำงานที่จังหวัดที่ตัวเองได้รับเลือกมาเรียน ที่มีมาตั้งแต่ราว 25 ปีที่แล้ว และยกเลิกไปเพราะเอาเข้าจริงก็ไม่สามารถเก็บคนที่จบให้ทำงานที่ ชนบทได้นานๆ
2. มีโครงการแพทย์แนวใหม่ที่ให้คนจบปริญญาตรีแล้วมาเรียนอย่างทีผมเขียนไว้ใน blog ก่อนหน้านี้
http://gotoknow.org/blog/learningsociety/179331?page=1
3. มีนโยบายของมหาวิทยาลัยภูมิภาคให้โควต้าคนในภาคที่มหาวิทยาลัยนั้นๆตั้งอยู่ โดยมีเปอร์เซ็นต์เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่มีสัญญาผูกมัดว่าต้องกลับไปทำงานในพื้นที่ที่ตัวเองได้จบชั้นมัธยม
4 มีการรื้อฟื้นโครงการรับนักศึกษาจากพื้นที่ขึ้น้ใหมโดยคราวนี้ให้ กระทรวงสาธารณสุขเป็นเจ้าของโครงการ แล้วส่งไปเรียนที่โรงเรียนแพทย์ โดยไม่มีการผูกมัดพื้นที่ทำงานไว้ล่วงหน้าแบบที่เคยเป็นก่อนหน้านี้
ปรากฏว่่าสถานการณ์การไปอยู่บ้านนอกก็ยังไม่ได้ดีขึ้นเทาไร
จากที่คุณหมอทบทวนทางทฤษฏีก็ดูจะชัดเจนว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องของ ปัจจัยตัวบุคคล ผสมกับปัจจัยเชิงองค์กร และการที่มาจากพื้นที่ชนบทก็เป็นเพียงปัจจัยหนึ่งเท่านั้น
การดูแลหรือที่เรียกกันเป็นวิชาการว่า การบริหารงานบุคคล และการบริหารองค์กรให้แพทย์มีความสุข และความพอใจในการทำงาน พร้อมกับได้เรียนรู้ และมีค่าตอบแทนพอสมควรเป็นปัจจัยอีกกลุ่มที่สำคัญ แต่ยากที่จะจัดการให้ดีภายใต้กติกากลาง ของการบริหารโรงพยาบาลที่เป็นระบบราชการ
การคัดเลือกคนจากชนบทมาเรียนโดยหวังให้กลับไปทำงานได้นานๆ จึงเป็นเพียงครึ่งหนึ่งของการจัดการ อีกครึ่งหนึ่งคือการบริหารองค์กร และการบริหารบุคลการอย่างที่ว่ามา
ความเห็น (10)
ไม่ยากหรอกครับคุณหมอ ลองส่งคนในชนบทที่อยู่ในท้องถิ่นไปเรียนแล้วให้เขากลับมาทำงานที่บ้านเกิด รับรองอยู่นานแน่ๆๆ แต่ไม่ควรให้เขาไปเรียนนานนัก จะทำให้เขาติดกับ ความเจริญ เดี๋ยวไม่กลับมาในชนบทอีก ควรทำสัญญาด้วยว่า ให้กลับมาทำงานในชนบทที่เขาอยู่ครับ ขอบคุณครับ
- link คุณหมออันเก่าไม่มาครับ
- ที่นี่ครับ http://gotoknow.org/blog/learningsociety/179331?page=1
คิดว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ทำให้เขารักชุมชนที่เขาเติบโตมา รักคนในชุมชนนั้น เห็นว่าชีวิตที่มีคุณค่าคือการพัฒนาบ้านเกิด ซึ่งสิ่งเหล่านี้สร้างไม่ได้ในช่วงสั้นๆค่ะ ต้องสั่งสมมาตั้งแต่เขายังเล็กๆกันเลยทีเดียว
สวัสดีครับคุณหมอ
สำนึกรักบ้านเกิดหรือแผ่นดินเกิดปลูกด้วยใจ รดด้วยน้ำใจครัีบ หากเจริญเติบโตขึ้นได้ดี ก็จะผลิดอกออกผลในชุมชนนานๆ และยั่งยืนครับ เพราะไม่มีเงื่อนไขอื่นมาครอบให้ต้องเดินตามเกมส์
กราบขอบพระคุณมากครัีบ
- พี่สมศักดิ์ค่ะ
- เห็นด้วยกับคุณเม้งค่ะว่า.....ต้องปลูกด้วยใจ.....ใช้น้ำใจรด .....การเติบโตที่ผูกพันจึงจะเกิด........
- ความจริงน้องๆที่จบใหม่....ต่างใสๆสดชื่น...พร้อมลุย
- แต่ทำไป...ลุยไป.....น้ำใจที่จะรดรินให้ชุ่มชื่นมันแห้งหายไป......จากผู้บริหารจัดการ......รินรดแต่คำสั่งว่า...ต้องทำนั่นต้องทำนี่อยู่ร่ำไป......ใจที่พบแต่น้ำสั่ง....มิใช่น้ำใจมันเลยเหี่ยวแห้ง...ใจใหญ่จึงหดหาย.....กลายเหลือเป็นจิตเล็ก......ทำงานไปเหมือนจะขาดใจ....ไร้ซึ่งคนเหลียวแลช่วยเหลือ.....เมื่อยามเหนื่อยแสนเข็ญ......ปล่อยปละให้แก้ปัญหาเอง......ใครเล่าจะแกร่งพอที่จะอยู่ได้นาน
- .........
- คนที่อยู่ได้นาน......หาใช่ใจแกร่งไม่.....หากแต่มีน้ำใจรินหลั่งให้พันผูก.......จึงทำให้......ยอมให้ใจแลกกลับค่ะ
- ..........
- อยากบอกแทนน้องว่า.....อย่าคิดแต่ว่าความปลอดภัยที่ต้องดูแลคือเรื่องกายเท่านั้น.......
- สิ่งที่สำคัญพอๆกันคือความปลอดภัยทางใจ......ซึ่งเมื่อเกิดมีแล้ว......ความมั่นใจ...วางใจก็ตามมา....
- การมีคนให้พึ่งได้...เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้น้องไม่อยากจากไปเช่นกัน
ถ้าปัจจัยสำคัญอยู่ที่การบริหารกำลังใจ และพลังใจ บทบาทของระบบบริหารงานบุคคล และความสามารถของผู้นำองค์กรก็จะเป็นปัจจัยสำคัญ
- ใช่เลยค่ะ....ท่านพี่
- ........
- บทเรียนรู้นี้.....น้องก็ถอดได้จากผลงานที่ท่านพี่ได้มอบให้กับน้องๆเรื่อยมานั่นแหละค่ะ
- ........
- น้องจบศิริราชรุ่น 84 รุ่นเดียวกับหมอเฉิน หมอเอ๋ค่ะ
พวกเราผู้สูงวัย (ไม่อยากคิดเลยว่าตัวเองสูงวัยซะแล้ว รวมทั้ง ศิริราชรุ่นตัวเลขน้อยกว่า 90 ด้วยนะครับ) น่าจะต้องช่วยกันถ่ายทอดความคิด และประสบการณ์ดีๆให้กับรุ่นหลังๆครับ ตอนนี้เห็นรุ่นหลังๆถูก bombard ด้วยวิธีคิดแบบ ปกป้องตัวเอง แทนที่จะรุกทำงานให้ดี แล้วก็เห็นใจมากเลย
หมอเจ๊คะ..สวัสดีคะ..แวะมาอ่าน Blog อาจารย์หมอ.เห็นหมอเจ๊ดีใจคะ
อยากให้สำเร็จจังคะ...ผอ.หล่มสัก ผอ.ตาคลี และอีกหลายๆ ผอ.ที่อยู่นานๆ แล้วคิดดีๆ..สำหรับพวกเราแล้ว..ลุ้นรายวันคะ.บางทีต้องพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์เลยคะ.อยากให้ความคิดดีๆ ผอ.ชนบทสำเร็จ
สวัสดีครับคุณ หมอ ผมเคยตั้งคำถามกับผอ. และขอสามข้อในการพัฒนาโรงพยาบาลสู่คุณภาพ
1. หมอต้องไม่เปิดคลินิก
2.หมอต้องนัดประชุมทีมนอกเวลาราชการ( แปดชั่วโมงในเวลาปกติเอามาประชุมคนไข้เสียประโยชน์ป
3.ต้องประกาศงานคุณภาพเป็นนโยบายสาธารณ ที่ทุกคนในองค์กรร่วมกันสานฝันจับมือเดินไปด้วยกัน
แฮๆๆสุดท้ายก็เป็นบทรำพึงของคนแก่ว่า
"ฉันแก่ ฉันแย่ ฉันเศร้า
ฉันเฝ้าคอยหวังคลื่นลูกใหม่
ฉันฝันงานพัฒนาไว้ตั้งมากมาย
สุดท้ายเป็นได้แค่ความฝัน"