ตอนเรียนวิชา "จิตวิทยาพุทธศาสนา" สิ่งที่พูดกันบ่อยมากคือ วาทะของท่านอาจารย์พุทธทาส ที่พูดถึง บรรดาสรรพศาสตร์ในโลกนี้ก็น่าเรียนรู้ไปหมด เรียนรู้ไปเถอะ แต่สิ่งที่ขาดไม่ได้เลย และต้องเรียนก็คือ ธรรมศาสตร์ (ไม่ใช่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ฮา...)
บางวิชาที่เราเรียนตอนนั้น คือ "วิชาคุณธรรมปฏิบัติการทางการศึกษาศึกษาปฐมวัย" เป็นวิชาเอกของสาขาปฐมวัยศึกษา แต่ผมไปลงเรียนเป็นวิชาเลือก
การเรียนนั้น เพื่อนบางคนว่า พิลึก ก่อนเรียนก็ต้องชวนเพื่อน ๆ ไปหาดอกไม้มาจัดแจกัน ต้องดอกไม้ที่ยิ้มให้เรา ดอกที่อยากมาร่วมชั้นเรียนกับเราด้วย เราจึงจะเชิญเขามาร่วมเรียนด้วย
เพื่อนบางคนจัดอาหารว่าง ต้มน้ำเพื่อชงชาดอกอัญชัน
ห้องเรียนเราปิดแเอร์ เปิดรับสายลมด้านนอก มองเห็นดอกชมพูพันธุ์ทิพย์สีชมพูที่หล่นร่วงอยู่เกลื่อนพื้น แล้วเราก็เริ่มเสวนาเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของวันนั้น
ตอนนั้นเรื่องราวของ การเรียนรู้ด้วยใจอันใคร่ครวญ ยังไม่เป็นที่รู้จัก พวกเราเองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร ภายหลังอาจารย์สุมน อมรวิวัฒน์ ท่านแปลคำ contemplative education ว่า "จิตปัญญาศึกษา"
บัดนี้ การเรียนรู้ด้านหนึ่งก็ถึงทางตีบตัน หารศึกษษที่มีอยู่ไม่ใช่คำตอบ จึงหันเหไปทางอื่น การเรียนรู้ด้สนนี้จึงอาศัยกลุ่มคนหรือ สังฆะ ร่วมกันเรียนรู้และร่วมกันเดินทางต่อไป
ครูหนุ่มค่ะ แม่แวะมาเยี่ยม และได้รู้ถึงอีกมิติหนึ่งของการเรียนรู้ แต่คงไม่มีโอกาสไปร่วมกิจกรรม ได้อะไรมาก็เล่าให้แม่ฟัง เผื่อจะซาบซึ้งยิ่งขึ้นไปอีก
น่าสนใจมากครับ นี่หากผมอยู่ใกล้ๆจะเข้าร่วมงานนี้ครับ
ดูจากวันที่เป็นวันนี้เองครับ ที่มีการนำเสนอผลงานฯ เก็บเกี่ยวมาฝากกันบ้างนะครับครูหนุ่ม
แม่หวาน ครับผม
จากลูกชาย I>...<I
คุณเอกครับ