๓วันอาทิตย์........หนูหิ่นผู้น่าสงสาร

หนูดิ้นสุดชีวิต...เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมาทับหนู...แม่จ๋าช่วยหนูด้วย !!!

" หิ่น " เป็นชื่อของหนู แต่ใคร ๆ ชอบเรียกหนูว่า " หนูหิ่น " หนูกับแม่อาศัยอยู่กับเจ้านายของแม่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งที่อยุธยา เราทั้งหมดย้ายมาจากจังหวัดอื่นเมื่อปลายปีที่แล้ว...

ทุกวันแม่หนูจะทำหน้าที่รับใช้เจ้านาย ส่วนหนูก็จะเที่ยววิ่งเล่นซนตามประสา ซึ่งแม่ก็พยายามที่จะสอนหนูไม่ให้เล่นซนจนเกินไป จะทำให้ข้าวของของเจ้านายเสียหายได้ แต่หนูก็ไม่เชื่อฟังจนบางครั้งก็โดนเจ้านายของแม่ดุให้ แม่ก็จะมาขอโทษเจ้านายแทนหนู และพาหนูออกมา ทุกครั้งหนูเห็นหน้าตาแม่ไม่ดีเลยเมื่อหนูทำของเสียหายและโดนเจ้านายดุ หนูสงสารแม่และให้สัญญากับแม่ว่าต่อไปนี้หนูจะไม่ซนอีกแล้ว...แต่ไม่นานหนูก็ซนเหมือนเดิมอีก

ในบรรดาเพื่อน ๆ ที่เล่นซนด้วยกัน หนูจะตัวโตที่สุด เพื่อน ๆ จึงยกให้เป็นหัวหน้าแก๊งซ่าประจำหมู่บ้าน เราเล่นซนกันจนเพื่อนของแม่นำมาฟ้องแม่บ่อย ๆ แม่ก็สอนหนูอีกว่าอย่าทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน หนูก็สัญญากับแม่อีกว่าจะไม่ซนอีกแล้ว...แต่ไม่นานหนูก็ซนเหมือนเดิมอีก

เมื่อวันก่อนตอนเที่ยงฝนตก...หนูนึกสนุกก็เลยออกไปเล่นน้ำฝน แล้วกลับมานอนที่ห้องทั้ง ๆที่ตัวยังไม่แห้ง แม่ก็ไม่อยู่ออกไปข้างนอกกับเจ้านาย แม่กับเจ้านายกลับมาจากธุระข้างนอกในตอนเย็นเห็นหนูนอนตัวสั่น เจ้านายก็จับตัวดูเห็นตัวร้อนจี๋เป็นไข้ ก็ตกใจรีบพาหนูไปหาหมอที่โรงพยาบาล หมอตรวจดูแล้วบอกเจ้านายว่าหนูเป็นปอดบวม ต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล และโดนหมอฉีดยาตั้งหลายเข็ม แถมต้องให้น้ำเกลือตลอด คืนนั้นหนูนอนร้องไห้คิดถึงแม่ทั้งคืน...แม่จ๋า...หนูทำผิดอีกแล้ว

หนูชอบวิ่งเล่นที่หน้าบ้าน...เพราะเป็นถนนกว้างมีรถแล่นผ่านไปมา แม่บอกให้หนูเข้ามาเล่นในบ้านหรือไม่ก็ให้ไปวิ่งเล่นกับเพื่อน ๆ ที่สนามของหมู่บ้าน...หนูก็เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง

วันนี้...หนูวิ่งเล่นที่หน้าบ้านจนเหนื่อย เพื่อน ๆ ก็ไม่รู้หายไปไหนหมด หนูเผลอนอนหลับไป มาสะดุ้งตื่นแล้วร้องสุดเสียงมีความรู้สึกว่าเจ็บปวดและร้องนานที่สุดในชีวิต...จนกระทั่งหนูได้ยินเสียงตะโกนจากเจ้าของบ้านตรงข้าม......

" พี่ ๆ...รถพี่ทับหางหมา " ..........

สวัสดีครับ