วันนี้มีเรื่องเล่าบนโต๊ะอาหาร เราคุยกันเรื่อง “หมาๆ”.....
น้องคนนึงเล่าว่ามีหมาของใครก็ไม่รู้มาออกลูกในสวนของเธอ
“ขอเศษอาหารเอาไปเลี้ยงมันหน่อยเถอะ สงสารมัน ออกลูกมาให้เลี้ยงได้อีก 3 ตัว”
“เลี้ยงมันไว้เถอะ เอาบุญ” เพื่อนๆช่วยเชียร์
“เออนี่....ในห้องผ่าตัดเค้านินทาอาจารย์....ที่เพิ่งไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น เพิ่นรักหมาหลาย เอามันไปเข้าโรงเรียน”
อาจารย์ท่านที่กล่าวถึงนี้ เธอยังโสดและเลี้ยงหมาเป็นเพื่อน เธอรักหมามากเรียกมันว่าลูก....ฉันเองก็เคยเห็น มันน่ารักจริงๆ ผูกผมและโบว์สวยๆซะด้วยตัวที่พูดถึงนี่พันธุ์ชิสุ
“เค้าเอามันไปฝึกอะไร” ฉันถามเพราะนึกแปลกใจ
.....เธอออกจะรักและถนอมมันปานนั้น จะกล้าเอามันไปฝึกรึ หมาตัวเล็กๆ บอบบาง อ้อนแอ้น ไม่น่าฝึกมัน...น่าสงสารมากกว่า
“ก็เอามันไปฝากเลี้ยงน่ะแหละพี่.....” คนเล่าแอบกระซิบบอกฉัน
“ค่าเรียนเดือนละ 4 พัน” น้องเล่าต่อ
“หา...ค่าเล่าเรียนเดือนละสี่พัน....โอ้โฮ.....โรงเรียนอะไร ทำไมค่าเล่าเรียนแพงนัก” พรรคพวกถาม
“สงสัยโรงเรียนนานาชาติ” น้องว่า
“ชาติอะไรหว่า”
“....ก็ชาติหมาไง....” ฮาๆๆๆๆ........
(เรื่องที่ฉันเอามาเล่านี้มิได้แต่งเติมสักนิด....เค้าพูดกันอย่างนี้จริงๆค่ะ.....)