คงไม่ใช่แค่ใส่เสี้อเหลือง: การจัดการความขี้เหร่
วันนี้ขอนำเรื่องราว ของหมู่บ้านจำรุง ที่มีชีวิตตามรอยเบื้องยุคลบาท เศรษฐกิจพอเพียง มาเล่าต่อ ครั้งที่แล้วได้กล่าวถึงผู้นำคือผู้ใหญ่ชาติชาย ที่เป็นผู้ที่น่าสรรเสริญ เป็นผู้รักแผ่นดินเกิด รักวิถีไทย และศรัทธาต่อองค์พระมหากษัคริย์ของเขาเป็นอย่างยิ่ง และได้นำแนวทางพระราชดำริเศรษฐกิจพอเพียงมาใช้เต็มรูปแบบ เพื่อพิสูจน์ว่า ทำได้จริงและทำได้ดี ท่านผู้ใหญ่เล่าว่า จำไม่ลืมถึงพระราชดำรัสของในหลวงที่พระราชทานว่า จะพัฒนาชุมชน ต้องเริ่มจาก การพัฒนาทรัพยากร คน ดิน น้ำ และป่า
ด้วยหลักการ คือให้ ใช้ความพอประมาณ ความมีเหตุผล ความป้องกันความเสี่ยง พร้อมทั้งผู้ปฏิบัตินั้นต้องมีความรู้จริงในสิ่งที่ทำ และมีคุณธรรม เช่นการเสียสละ ความจริงใจ เห็นประโยชน์ส่วนรวม เป็นต้น
จะขอนำเรื่องหนึ่งที่ท่านผู้ใหญ่ชาติชายได้เล่าให้ฟัง ว่า ขณะนั้น ได้มองเห็นปัญหาหนึ่งที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านของตน คือ การที่ชาวบ้าน กำลังหลงใหล การใช้สารเคมีอย่างเพลิเพลิน สะดวกดี ใช้ครั้งหนึ่งคุ้มไปได้นาน เตรียมการน้อย แต่ลืมคิดถึงเงินที่ต้องจ่าย เพื่อซื้ออย่างเดียว เพราะผลิตเองไม่ได้ การที่ฉีดพ่นแล้วได้ผลนาน เพราะสารเคมีตกค้างนาน นานจนรอวันเดินทางเข้าสู่ร่างกายมนุษย์ หมู่บ้านจำรุงจึงได้มีการเลิกใช้สารเคมี ทั้งยาฆ่าแมลง ปุ๋ยเคมี ยาเร่งต่างๆ ด้วยรู้เห็นโทษ ประโยชน์อย่างแท้จริง แต่ก็เป็นกฎเกณฑ์ธรรมชาติ ของโลก ที่ว่า ได้อย่าง ก็ต้องเสียอย่าง ปรากฏว่า พืชผักผลไม้ ของบ้านจำรุง เกิดอาการที่เรียกว่า " ขึ้เหร่" ผักก็ใบไม่สวยเป็นมัน มังคุดก็ผิวเป็นเกลื้อน ฯลฯ แต่ด้วยการรู้จริงของผู้นำ ได้เตรียมการสร้างภูมิคุ้มกันนี้ให้กับลูกบ้านแล้ว โดยการสร้างขวัญและกำลังใจ ชี้แนะให้เห็นประโยชน์ของผลผลิตที่เกิดขึ้น มากกว่าการรังเกียจในรูปลักษณ์ ในผลิตผลของตน ก็ทำมากับมือทุกขั้นตอน ด้วยความตั้งใจ อยากได้ของที่มีคุณค่ามิใช่หรือ แล้วทำไมเมื่อผลที่สุด ก็จะมาถอดใจกับผลลัพธ์ ที่ไม่สวยงาม เราผู้ทำเรารู้คุณค่าของของเราดี ส่วนคนอื่นเป็นเพียงผู้รับรู้เบื้องปลาย ดังนั้น กลยุทธในการใช้ผลิตผล"ขี้เหร่" จึงเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องและจริงจัง ทุกครัวเรือนต้องกินผัก ผลไม้ของหมู่บ้าน โรงเรียน วัด หรือการจัดงานใดๆ ต้องใช้ของในพื้นที่เป็นหลัก เมื่อร่วมด้วยช่วยกัน ปัญหาผลผลิตจะขายไม่ออกก็หมดไป ยิ่งในเวลาปัจจุบันนี้ ที่ใครต่างพากันมาเยี่ยมชมหมู่บ้านตัวอย่างแห่งนี้ จะได้รับประทานอาหารที่ผลิตแบบธรรมชาติ ที่มีรสชาดดีเลิศ 1มื้อ พร้อมกับการช่วยกันซื้อผลิตภัณพ์ ที่ชุมชนนี้ผลิตอย่างเต็มใจ ผลิตผลที่มีรูปลักษณ์ไม่สวยงาม กับกลายเป็นของเชิดหน้าชูตาแห่งหมูบ้าน ทำให้ความขี้เหร่ ไม่เป็นอุปสรรค หรือแอบอายของผู้ผลิตต่อไป
นี่คือความเชื่อมั่นในการทำสิ่งที่ดี แม้ผลออกมาจะทำให้รู้สึกไม่พอใจนัก แต่หากมันทรงคุณค่า ในที่สุดก็เกิดการยอมรับ และทั้งการเตรียมการสำหรับความเสี่ยงก็สุดยอด ไม่ได้ใช้ทฤษฎีชาติไหนเลย เพียงแค่ ได้ใช้ความจริง บอกถึงความมีประโยชน์คุณค่าของสิ่งนั้น และสำคัญ เป็นสิ่งที่จับต้องพิสูจน์ได้ก็เพียงพอแล้ว
ถ้าเล่ามาถึงตรงนี้ จะเห็นว่า แนวทางการพัฒนาโดยใช้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงนี้ มิได้เริ่มจาก ข้อที่ 1 ..2....3....... แต่เป็นการใช้ทุกข้อมาปฏิบัติอย่างผสมผสาน ตามแต่โอกาส และความเหมาะสมนั้นๆ
สำหรับทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านกระทู้นี้ ก่อนที่ท่านจะจากไป หากท่านก็เป็นผู้หนึ่ง ที่สนใจต่อสิ่งเดียวกันกับที่ผู้เขีนยสนใจ ท่านอาจจะได้เริ่มลงมือไปไกลมากแล้ว หรืออาจจะเริ่มต้น ผู้เขียนอยากจะเรียนให้ทราบวา ผู้เขียนเองจะเริ่มต้นตัวเอง ตามแนวพระราชดำรัสที่เคยพระราชทานไว้ว่า ให้เริ่มจาก "การนำสิ่งที่ขาดแคลนที่สุดของเรา มาใช้ประโยชน์ให้มากที่สุด" ก่อนอื่นใด สำรวจดูแล้วจะพบในตน หรือพื้นที่ของตน
คราวหน้าผู้เขียนจะขอเสนอ เหตุการณ์หนึ่งของหมู่บ้านจำรุง ที่เป็นการต่อสู้ ที่ผู้ใหญ่ชาติชายท่านได้กล่าวไว้ว่า มีคนยอมตายคาลาน เป็นอย่างไร พร่งนี้พบกันค่ะ
ความเห็น (20)
สวัสดีค่ะ
- แต่ก่อนผู้บริโภค "ติด" ในความสวยงามของพืชผักค่ะ
- เดี๋ยวนี้ "ติด" ในความขี้เหร่....จะอันตรายพอๆ กันหรือเปล่าคะ
- เพราะเดี๋ยวนี้..ทราบข่าวว่าแม่ค้ามีภาระเพิ่มอีกอย่างค่ะ..คือนั่งเจาะรูบนใบผัก...(ลูกค้าชอบ)....แล้วเราจะสร้างภูมิคุ้มกันอย่างไรล่ะ....
แนวทางการพัฒนาโดยใช้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงนี้ มิได้เริ่มจาก ข้อที่ 1 ..2....3....... แต่เป็นการใช้ทุกข้อมาปฏิบัติอย่างผสมผสาน ตามแต่โอกาส และความเหมาะสม.....เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ..เพราะแยกเป็น 1.. 2.. 3 แล้วมักจะเชื่อมกันไม่ติดดังเดิมค่ะ
จะติดตามตอนต่อไป...ขอบคุณค่ะ....
สวัสดีครับ.
- อ่านแล้วเข้าใจมากขึ้น
- ขออนุญาตนำไปเล่าต่อ
- ขอบคุณมากที่ นำมาแบ่งปัน
สวัสดีค่ะคุณ
Gutang
นั่นแหละค่ะ น่าเป็นห่วง ฝันเอานะคะ ถ้าทุกส่วนของเรา เริ่มหันมาสนใจ ดำเนินรอยตามแบบบ้านจำรุง คือคิดดี และฟันฝ่าอุปสรรคร่วมกันได้ ก็จะกลายเป็นจิ๊กซอ ชิ้นเล็กชิ้นน้อย ที่นำมาต่อกัน ได้อย่างรวดเร็ว ตามประสบการณ์ของผู้เขียนก็เคยต่อจิ๊กซอไม่ได้เหมือนกัน คือ มีน้ำยาตรวจสารยาฆ่าแมลงในผัก ตรวจกันไป ตามร้านรวง ก็พบ แล้วไง ก็แค่นั้น แจ้งให้ผู้บริโภคทราบ แต่ถ้าเขาไม่มีทางเลือกที่จะไปซื้อหาที่อื่น เขาก็ต้องซื้อผักเหล่านั้นอยู่ดี โดยเฉพาะ เอาไปปรุงอาหารขาย ยิ่งไม่สนใจใหญ่ มันก็มีการส่งต่อ หาแหล่งผลิต และผู้มีอำนาจ ควบคุม การใช้สารพิษ ก่อนมาถึงผู้ค้า และผู้บริโภค แต่ขณะนี้คงไม่มีแล้ว เพราะมันทำยาก ทำไม่ได้ ทั้งหมด ตามความคิดเห็นต้องเริ่มจากครอบครัว ค่ะ ตั้งแต่ครอบครัวผู้ผลิตจนถึงผู้บริโภค สนใจเห็นโทษ ประโยชน์จริงจัง จึงจะพอได้
อยากให้ทุกคนมืจิ๊กซอแห่งความดีคนละชิ้น แล้วนำมาต่อกัน ภายในวันที่ 5 ธันวาคม นี้ค่ะ
- สวัสดีครับพี่
- แวะมาทักทายให้หายคิดถึงครับ
- ขออนุญาตแนะนำนิดนึงนะครับ ผมว่าพี่น่าจะเติมสีลงในตัวอักษรบ้างนะครับ จะทำให้บันทึกน่าอ่านขึ้นและยังสบายสายตาอีกด้วยนะครับ
- และที่สำคัญจะทำให้บันทึกของเราน่ารักมากขึ้น
- จริง ๆ นะจะบอกให้ครับ
ปล.วันนี้ต้องเดินทางไปบางกอกครับ 5555 บ้านนอกเข้ากรุงอีกแล้วครับ แต่ก็เสียดายครับไปไม่ถึงเมืองชล คือแบบว่า หัวใจของสายลมอยู่ที่เมืองชลบุรีอ่ะครับ
สวัสดีค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
- จะปรับปรุงนะคะ
- ที่ว่าหัวใจอยู่ชลบุรีนะแถวไหน
- จะไปตามมาให้
- สายลมน่ะหรือ ถ้าจะไปที่ไหนแล้วไปไม่ถึง "นอกจากชอบพัดผิดทิศทาง"
เวียนหัวไหมทดลองใช้สี ว่าขึ้นบล็อกแล้วสีไหนจะชัด
สวัสดีค่ะ
เห็นด้วยค่ะ .....จะพัฒนาชุมชน ...ต้องเริ่มจาก การพัฒนาทรัพยากร คน ...ดิน... น้ำ และป่า
- สวัสดีค่ะพี่
- มาทักทาย
- กำลังสำรวจตัวตนของตัวเองและพยายามจะนำความขี้เหร่มาใช้ประโยชน์ให้มากที่สุดค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ
MSU-KM:panatung
พ่อหลวงของเราสุดยอดอัจฉริยะเลยค่ะ อย่าลืมเตรียมจิ๊กซอส่วนตัวมาต่อกันนะคะ
สวัสดีค่ะ
คุณRAK-NA
คงจะได้ประโยชน์น้อยละค่ะคราวนี้ เพราะหาความขี้เหร่ไม่เจอ ครูรักษ์อย่าลืมชวนลูกสิทธ์สร้างจิ๊กซอ มาต่อความดี เพื่อแผ่นดินกันนะคะ
สวัสดีค่ะคุณUbol
ยินดีต้อนรับ และแลกเปลี่ยนเรียนรู้เช่นกันค่ะ ชอบตรงที่บอกว่าปลอดภัย ได้ประโยชน์ แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เห็น คือความขี้เหร่ค่ะ ขอเชิญชวน สร้างจิ๊กซอความดี มาต่อให้เป็นผืนแผ่นดินเดียวกัน ถวายในหลวงนะคะ
สวัสดีครับ...
การเป็นอยู่อย่างพอเพียง อันดับแรกก็ต้องค้นหาจุดแห่งความพอเพียงของตัวเองให้ได้เสียก่อน ถ้าค้นหาไม่เจอ จังหวะชีวิตก็ดูประหนึ่งจะลำบากไม่ใช่น้อย
บางครั้งเราอาจต้องยอมกันอย่างไม่บิดเบือนได้แล้วว่า "ลงน้ำไม่ค่อยมีปลา ลงนาไม่ค่อยมีข้าว" นั้น ส่วนหนึ่งไม่ได้มาจากสภาพของการตัดไม้ทำลายป่า จนฝนฟ้าไม่ตก
แต่มันน่าจะหมายถึงการที่ผืนดินอุ้มซับสารเคมีไว้จำนวนมากด้วย กระมัง ...
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ
ถึงรูปลักษณ์จะไม่สวยงามอย่างจอมปลอม แต่รสชาดและความปลอดภัย งามไม่มีที่ติค่ะ
ชอบอาหารธรรมชาติค่ะ
มาเยี่ยม คุณ
สวสดีค่ะคุณแผ่นดิน
มีอยู่ช่วงหนึ่งทีท่านผู้ใหญ่ชาติชาย เล่าว่า เมื่อเลิกใช้สารเคมี ก็ถูกภัยอื่นมาคุกคามแทน คือ ท้องนาถูกหอยเชอรี่ กัดต้นข้าวเสียหาย แต่แก้ด้วยจับหอยมาทำปุ๋ยหมัก ก็ผ่านไปด้วยดี ไม่ใช้สารเคมี ขอบคุณค่ะ กับอีกมุมมอง ถึงปัญญาในแผ่นดินของเรา ร่วมกันสร้างสรร สิ่งที่ดีให้เกิดขึ้นในบ้านเกิดเรานะคะ
คุณแผ่นดิน ก็ถือจิ๊กซอแผ่นใหญ่อยู่ในมือ พร้อมจะนำมาต่อแล้วนะคะ
สวัสดีค่ะพี่
การต่อสู้ที่พวกเขาทำสำเร็จ ก็คือชนะใจตนเอง และสิ่งที่น่าภูมิใจคือ เขาได้หล่อเลี้ยงชาวโลก ด้วยของปราศจากพิษ คุณพี่เองก็โชคดี เข้าใจถึงธรรมชาติ ทีปลอดภัย ไม่ยึดติดกับรูปลักษณ์ทีสวยงาม แต่เคลือบด้วยยาพิษ ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีครับ
อ่านแล้วเพลิดเพลินได้ข้อคิดครับ
น่าสนใจรูปแบบการจัดการความขี้เหร่แบบนี้ ครับ เพียงแค่คลิ๊กวิธีคิดของชุมชน...ก็จัดการกับปัญหาได้
ติดตามอ่านครับ
สวัสดีค่ะคุณ
Umi
อยากจะบอกว่า ความสัพเพร่า ของตน ได้ลืมกระเป๋าเอกสาร ไว้ก่อนกลับบ้าน ยังหาไม่เจอว่าใครเก็บไว้ ทางโรงแรมว่ามีคนเก็บไป ในนั้นจะบันทึก รายละเอียดที่ฟังมา นี่ก็เลยต้องเขียนจากความทรงจำล้วนๆค่ะ ขอบคุณที่ให้กำลังใจค่ะ มีจิ๊กซอ อยู่ในมือ พร้อมจะต่อ ให้แผ่นดินเรา เป็นแผ่นดินแห่งเศรษฐกิจพอเพียงแล้วนะคะ เพื่อพ่อหลวงของเราค่ะ
สวัสดีค่ะคุณ
จตุพร
มาช่วยกันคลิ๊ก ความคิดของชุมชนรอบตัวเรา กันนะคะ เพื่อความสว่างไสว ของแผ่นดินเกิด ที่เป็นต้นแบบแห่งปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง คุณจตุพรคงพร้อมมากสำหรับการต่อจิ๊กซอความดีนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ