วันเกิดของเธอ .. และผมก็ยังเสมอต้นเสมอปลายในแบบฉบับของผม

เธอเป็น "คนของความรัก" ที่เสมอต้นเสมอปลาย

เคยได้ถามตนเองบ้างหรือไม่ว่า ทันทีที่หัวใจของเราเปิดรับใครสักคนมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต จากวันแรกเริ่มเรื่อยมาจนปัจจุบัน เราจดจำอะไรเกี่ยวกับเธอได้บ้าง ....

สถานที่แรกรัก, วันเกิดของเธอ, อาหารที่เธอโปรด, เสื้อสีสวยที่เธอใส่, เพลงและดนตรีที่เธอคลั่งไคล้, แหวนแต่งงานที่เก่าขลัง, เพลงที่ร้องในคืนแต่งงานอันแสนหวาน, คำรักในการ์ดอันละมุนละไม, ยี่ห้อของสบู่ – แชมพู - ครีมทาหน้าที่เธอใช้ .. และอีกจิปาถะ ...สิ่งเหล่านี้เป็นประหนึ่งธรรมเนียมนิยมของความรักที่กำหนดขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ , เกิดขึ้น และตกผลึกอยู่อย่างเงียบ ๆ ใน “หัวใจ” อันบอบบางของเรา - ครับ, …. ในนามของความรัก ผมรู้ตัวเองว่าโชคดีเสมอมา .. ผมมีคนของความรักที่ดูแล ใส่ใจโลกแห่งการงานและชีวิตผมอย่างไม่บกพร่อง ขณะที่ผมดูประหนึ่งไม่ได้ทำหน้าที่เหล่านั้นคืนให้เขาอย่างที่ควรจะเป็น ความรักและพฤติการณ์ทั้งปวงไม่ใช่หน้าที่ … หากแต่เป็นการแสดงของหัวใจเพื่อบอกว่า “รัก” … …. ผมจำอะไรไม่ค่อยได้นักเกี่ยวกับคนของความรัก และผมก็เป็นเช่นนี้มาแสนนาน “คนบ้านนอกขอบชนบท” อย่างผม ไม่ค่อยได้พาเธอไปนั่งกินข้าวนอกบ้าน ผมไม่ใคร่แน่ใจว่าเธอชอบเพลงอะไร แต่เธอกลับชอบอาหารทุกอย่างที่ผมชอบ และชอบฟังเพลงทุกอย่างที่ผมฟัง ผมไม่เคยได้ซื้อเสื้อผ้าสีสวยให้เธอ ขณะที่เธอกลับเป็นฝ่ายจัดหามาให้ผมอย่างน้อยก็ปีละครั้ง ! หลังจากที่เคยได้ให้สร้อยและแหวนกับเธอในวันแต่งงานเมื่อหลายปีที่แล้ว จากนั้นมา ผมก็ยังไม่เคยได้ซื้อสร้อยหรือแหวนวงใหม่ให้กับเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว .. แต่ผมก็ไม่เคยเห็นเธอทุกข์ร้อน หรือรู้สึกขาดเขินในเครื่องประดับเหล่านั้นเธอมักจะเจ้ากี้เจ้าการกับผมที่ยาวและหงอกบนศีรษะของผม, …เธอมักวุ่นวายกับเล็บมือเล็บเท้าของผมอย่างน้อยก็สองสัปดาห์ต่อครั้ง ขณะที่ผมกลับเฉยชาไม่ใส่ใจกับสิ่งเหล่านี้ในตัวตนของเธอเว้นเสียแต่บ่นบ้าอย่างอารมณ์เสียว่า “ทำไมตัดผมสั้นจัง ...!” … ในโลกแห่งการงาน, เธอดูเป็นคนเล็ก ๆ คนหนึ่งที่ไม่ถึงกับเก่งกาจและชาญฉลาดถึงขั้นเป็นเลิศ … แต่ในโลกแห่งบ้าน เธอมีอำนาจมหาศาลที่ทำให้ผมลีบเล็กลงเท่ามดตัวน้อย และบ้าน คือ อาณาจักรที่ผมและลูกยอมศิโรราบต่อเธออย่างว่าง่าย ! …. นั่นนะสิ… ผมช่างโชคดีเหลือเกินที่พานพบเจอคนพรรค์นี้, … แล้วเธอล่ะ... เธอโชคดี หรือโชคร้ายที่พานพบเจอคนเยี่ยงผม ! … นั่นนะสิ … หลายอย่างที่ผมเปรยบ่นมานั้น เป็นสิ่งผมไม่คุ้นชินนัก แต่ผมก็เป็นเช่นนั้นเสมอมา … เสมอต้นและเสมอปลาย .. (ซึ่งหมายถึง “รักเธออย่างเสมอต้นเสมอปลาย” นั่นเอง –) ระยะหลังผมมักบ่นกับเธอจริงบ้างไม่จริงจังว่า .. “เธออ้วนขึ้นเยอะเลย.” หรือไม่ก็ “อ้วนเอา ๆ”

หลายปีที่แล้ว, เธอคือหญิงสาวที่ร่ายรำบนเวทีด้วยน้ำหนักไม่ถึง 40 กิโลกรัม .. หากแต่ปีที่แล้ว และปีนี้ ผมไม่รู้หรอกว่าน้ำหนักเธอกี่กิโลกรัมแล้ว ถ้าเราต้องถามถึงเรื่องน้ำหนักตัวกันและกันอีกครั้ง ครั้งนี้เราอาจจะลองช่วยกันตอบคำถามกันใหม่ว่า “น้ำหนักที่เพิ่มขึ้นนั้นเป็นผลพวงของความรักของเราทั้งสอง” (กระมัง )…. ไม่มีอะไรหรอกครับ… แค่วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของ “เพื่อนชีวิต” ของผม เธอเป็น “คนของความรัก” ที่เสมอต้นเสมอปลาย.. และผมก็เป็นคนของความรักที่เสมอต้นเสมอปลายเช่นเดียวกับเธอและความเสมอต้นเสมอปลายว่านั้นก็คือ …”ความรัก” … ยกเว้นเรื่องน้ำหนักเท่านั้นที่เพิ่มขึ้นตามพิกัดของความรักที่ดูจะพองโตขึ้นในหัวใจของผมและเธอ.. …. วันคล้ายวันเกิด ที่คนของความรักอยู่ไกล - และผมก็ได้แต่บอกความเสมอต้นเสมอปลายผ่านบันทึกนี้ ..

เขียนใน GotoKnow โดย แผ่นดิน
ใน pandin

คำสำคัญ (Tags): #โลกและชีวิต#แดนไท#คนของความรัก#ความรัก

หมายเลขบันทึก: 129107เขียนเมื่อ 17 กันยายน 2007 23:05 น. ()แก้ไขเมื่อ 20 พฤษภาคม 2012 19:31 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (60)

ครูอ้อย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 17 กันยายน 2007 23:10 น. ()

สวัสดีค่ะน้องชาย...แผ่นดิน

ถูกใจมากเลยค่ะบันทึกนี้ จับใจมากจริงๆค่ะ
เรื่องอ้วนไงคะ เหมือนครูอ้อยเลย..อ้วนขึ้น แต่ น้องแผ่นดินยังบอกว่า...เหมือนเดิม
แต่..พ่อบ้านของครูอ้อย..ไม่รู้จะรู้สึกแบบน้องหรือเปล่าค่ะ
ตามมาถามเขาหน่อยค่ะที่นี่ค่ะ...ตัวจริงหล่อกว่าในรูปเก่าตั้งเยอะ

ขอบคุณค่ะ

pa_daeng

เขียนเมื่อ 17 กันยายน 2007 23:15 น. ()

สวัสดีค่ะ อ.แผ่นดิน
ป้าแดง ขอชื่นชม คุณทั้งสอง ด้วยความจริงใจค่ะ
ลุงอู้ด คุณสามีของป้าแดง ก็ดูจะคล้ายๆๆกับ อ.แผ่นดิน ไม่เคยจดจำสิ่งเล็กๆน้อยๆของป้าแดง
ป้าแดง ก็เลยนิสัยเสีย พาลไม่จดจำเรื่องราวของเขาบ้าง
เราเลยไม่มีวันพิเศษ หรือไม่ ก็ทุกๆๆวันเป็นพิเศษ ทั้งหมด
ขอความรัก จงเบ่งบานในใจทุกคน
แค่คำว่า รัก อุปสรรคใดๆๆ ก็พ่ายแพ้