ผมรู้สึกอิจฉา ครู อาจารย์ และบุคลากรทางการศึกษาเหลือเกิน
ทุกครั้งที่ผมเข้าไปทำกิจกรรม "สัปดาห์ห้องสมุด" หรือ "สัปดาห์รักการอ่าน" ผมจะมีเวลาอยู่กับนักเรียนเพียง ๓ ถึง ๕ วัน วันละ ๒ หรือ ๓ ชั่วโมง และถ้าหากรับเชิญไปคุยเรื่อง "อ่านเอาเรื่อง" ซึ่งตอนนี้มีอยู่หลายชื่อ ไม่ว่าจะเป็น "ผู้ไม่รู้ พบ ผู้ไม่รู้" หรือล่าสุดที่อ.ชวลิต(รร.ธรรมโชติศึกษาลัย-ขอภัยที่เอ่ยนาม) ตั้งชื่อให้เป็นวิทยาศาสตร์ว่า "แล้คโตบาซิลัส" ผมก็จะมีเวลาอยู่กับนักเรียนเพียงชั่วโมงเดียวเท่านั้น
ผมมีเวลาอยู่กับนักเรียนเพียงน้อยนิด ผมจึงอิจฉาทุกท่านเป็นอย่างมาก ที่ท่านมีเวลาอยู่กับนักเรียนทุกวัน วันละหลายชั่วโมง
หากผมมีเวลามากกว่านี้ ผมคงหา "วัคซีน" มา "ฉีด" ให้กับเยาวชนของเราได้เพิ่มขึ้น พวกเขาก็จะมี "ภูมิต้านทาน" มากพอที่จะเข้าใจได้ว่า "การเรียนหนังสือนั้น ต้องเพื่อตัวเองและผู้อื่นด้วย"
อยากให้คุณครูได้รู้ว่า Ralph Waldo Emerson เคยบอกไว้ว่า The secret of 'Education' lies in respecting the pupil. แปลตามความรู้ของคนจบ ม.ศ.๕ โรงเรียนเทพศิรินทร์ ได้ว่า "ความลับของการศึกษา อยู่ที่การให้เกียรติ นับถือ ลูกศิษย์" (เขียนถึงตรงนี้ก็อดนึกถึงพวกอาจารย์สามไม่ได้ - อาจารย์สามหาว น่ะ)
อยากบอกคุณครูเหลือเกินว่า จรรยาบรรณของครูข้อที่ ๖ ที่คุรุสภากำหนด ต้องการให้คุณครูพัฒนาตนเองทั้งด้านวิชาชีพ บุคลิกภาพ วิสัยทัศน์ และการเมืองอยู่เสมอ ไม่ใช่ "ติดตาม"นักการเมือง เพราะมันถูกพิสูจน์อย่างแน่ชัดแล้วว่านักการเมืองในประเทศนี้เหมือนกับ Handy Drive คือเห็น "รู" ไม่ได้ จ้องจะ "เสียบ" อย่างเดียว พอเสียบติดแล้ว ก็ปล่อย "ไวรัส" ให้ระบบเสียหายไปหมด
อยากบอกครูว่าอ่าน "การขับเคลื่อนนโยบายของ สพฐ. ปี ๒๕๕๐-๒๕๕๑" แล้วหรือยัง ในนั้น ๖ ข้อ เขาเน้นการมีส่วนร่วมของ "ผู้ปกครอง" อยู่ ๑ ข้อ
อยากบอกอะไรอีกเยอะแยะ อยากบอกว่าประเทศของเรา ตั้งแต่ ปี ๒๕๔๐ไม่ได้ประสบกับวิกฤตทางเศรษฐกิจดอก ประสบกับ "วิกฤตทางปัญญา" ต่างหาก เราจึงต้องมี "การปฏิรูปการศึกษา" ไง เพื่อขจัด "วิกฤต" ให้หมดไป
อย่างที่บอกไว้ข้างต้น ผมอิจฉาทุกท่านเหลือเกิน เพราะหน้าที่ "สร้างชาติ" ไม่ได้ตกอยู่กับผม ตกอยู่กับคุณครูและอาจารย์ทุกท่าน
สิ่งที่ผมทำ(สัปดาห์ห้องสมุด และอื่น ๆ) จึงเป็นเพียงอาการของ "สุนัขจรจัด" ที่มองหา "รั้วผุๆ" เพื่อเข้าไปวิ่งเล่นเพ่นพ่าน
แม้ว่าบางทีจะพบกับ "กำแพง" ที่แข็งแรงมาขวางกั้น ซึ่งผมเรียกของผมเองว่า "กำแพงแห่งปัญญา" ก็มิได้ทำให้ปณิธานสูญสิ้นไป
หวังเพียงหาเพื่อนร่วมทาง ที่จะ "เตรียม" สังคมที่ดีไว้ให้ลูกหลานได้อยู่อาศัย - ที่นี่คงมีเพื่อนสักคน