ผมขออนุุญาตแอบเอาวิธีของครู อาจารย์พิชัย กรรณกุลสุนทร ที่กำลังยุ่งอยู่กับการจัดงาน KM@chiengmai มาใช้นะครับ
ภาพนี้เป็นภาพของ Robert Pope ซึ่งมีมูลนิธิสนับสนุนเกี่ยวกับกิจกรรมส่งเสริมการใช้ชีวิตอย่างเป็นองค์รวม
อยากถามครับว่า เห็นภาพนี้แล้ว รู้สึก และ คิด อย่างไร
สองคำถามนะครับ ซึ่งต่างกัน ความรู้สึก และ ความคิด ใช้สมองคนละด้าน
แล้วผมจะไปเรียนเชิญ ท่านอาจารย์ตัวจริง มาเฉลย พอว่างจากงานแล้ว
อาจารย์เต็มศักดิ์คะ
รู้สึกน่ากลัวค่ะ และคิดว่ามองเห็นความคิดของคนในรูปที่มีหลากหลาย..ทั้งสงสาร เห็นใจ ไม่อยากพูด อยากอยู่ห่างๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ผิดหวัง รู้สึกสมเพช...อืม..คิดว่าเห็นหรือ รู้สึกว่าเห็น...ดิฉันเริ่มจะแยกไม่ออกแล้วซิคะว่า ดิฉันรู้สึกหรือคิด
วันนี้ใจตรงกันค่ะ ตรงที่มีภาพมาชวนกันคิด เชิญอาจารย์ไปบันทึกนี้ค่ะ
รู้สึกไม่ชอบค่ะ แล้วก็อึดอัด
ส่วนคิดนี่ คิดว่ารูปนี่หมอทั้งหลายหน้าตาเคร่งเครียดทั้งนั้น ไม่ยิ้มแย้มเลย เสื้อผ้าก็ทึมๆไม่มีสีสัน สีแบคกราวน์ยังเป็นสีดำอีกตังหาก ชวนให้คิดถึงความตาย
แปลกที่ว่าดูยังไงก็เฉยๆครับอาจารย์ ไม่อึดอัด ไม่น่ากลัว
เอ..หรือว่าผมไร้อารมณ์ไปเสียแล้ว
หรือว่าเพราะผมเป็นหมอ จึงมองไม่เห็นความแตกต่างของตัวเองกับภาพนี้ นั่นอาจจจะแสดงว่า ผมน่าจะดูน่ากลัวในสายตาของคนอื่น
คุณหมออนิศรา ครับ
ภาพดูหดหู้ไม่ว่าจะจากสีขาวดำ สีหน้า หรือ แววตา ภาพวาดมองเห็นบุคคลากรยืนรวมกันแต่ไร้ความสัมพันธ์
ผมคิดว่าภาพนี้แสดงอารมณ์ของคนในสาธารสุ๘ในปัจจุบันที่ ขาดความสุขและขาดการสร้างสัมพันธ์ภาพที่ดีระหว่างกันและกัน
..ภาพของหมอหลายคนนั้น ปรากฏขึ้นลางๆ เหนือตัวผู้ป่วย ราวกับภูตผีร่างยักษ์..