การเป็นผู้ประสานงานคุณภาพเนี่ย มันช่างลำบากใจซะเหลือเกิน ต้องอ้อนวอนนั่นทีคนนั่นที พอถึงเวลาอยากอัดที ก็ทำไม่ได้ เพราะผู้ถ่ายทอดวิชา บอกว่า คนเป็น Fa ต้องใจเย็น ต้องอดทน ต้องเป็นผู้ฟังที่ดี ต้องปรับแต่งอารมณ์ให้คงที่ และอีกหลายอย่างมากมาย ที่จะช่วยให้กิจกรรมกลุ่มหรือกิจกรรมอะไรก็ตามดำเนินต่อไปด้วยบรรยากาศที่ดี
วันนี้รู้สึกอึดอัดใจกับการต้องประสานจัดคนเข้ารับการอบรม ที่ต้องเจอคนงอแง จนทำให้เราต้องเป็นคนเสียคำพูด คนที่คิดจะช่วยก็เล่นเอาเขาเสียอารมณ์ตามไปด้วย นึกท้อแท้เหมือนกัน ทำไมต้องเป็นเรา และต้องเป็นไปอย่างนี้อีกนานมั้ย การเป็นผู้ประสานงานคุณภาพ(Fa) บทบาทที่แท้จริงมันอะไรกันแน่ กำลังหลงทางกับภารกิจอยู่เปล่า ยิ่งคิดยิ่งเหมือนกำลังใจจะหมด หรือหมดกำลังใจ
การพัฒนาคุณภาพโรงพยาบาล ต้องอาศัยความร่วมมือจากทุกคนทุกแผนก ทุกฝ่าย ต้องการการทำงานเป็นทีม ต้องการความร่วมมือร่วมใจ ที่สำคัญคือความรับผิดชอบ หาก Fa หมดกำลังใจในการกระตุ้นให้เกิดการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง ประชาชนคนรับผลประโยชน์จะเป็นเช่นไร
ปล. อยากบอกว่า บ้านผมอยู่ ศรีเชียงใหม่ แต่ จบมัธยมที่ ร.ร.ท่าบ่อ ครับ 55555555
อ่านบันทึกนี้ แล้วเข้าใจหัวอกนะครับ
แต่ผ่านมาตั้ง หลายวันแล้ว ป่านนี้คงสบาย สนุก กินส้มตำแซบเหมือนเดิมนะครับ
เป็นกำลังใจให้ พี่แดงนะครับ
ปล. เดี๋ยวนี้ กินส้มตำก็ไม่แซ่บค่ะ อิอิอิ