นักเขียนที่อาจารย์ชอบก็เป็นนักเขียนในดวงใจผมเช่นกัน

ผมชอบมาลา คำจันทร์ เพราะงานเขียนทำให้ผมนึกถึงชีวิตชนบทเสมอๆ และชัดเจนมากเมื่อได้อ่านหนังสือ

หวนคิดถึงบรรยากาศเก่าๆและมีความสุขมากครับ

....

อาจารย์เป็นคนเหนือหรือเปล่าครับ???

เอ!? ชักแปลกใจที่หมอโนชชอบแต่คนแต่งหนังสือทางเมืองเหนือแฮะ

สงสัยมีอดีตหรือ something wrong ฝังใจอะไรหรือปล่าว แต่ก็ดีใจที่ชอบ เพราะผมก็คนเหนือเหมียนกัน อยากรู้ว่าแล้วเรื่องแปลชอบของใคร?

ขอบคุณที่แนะนำหนังสือครับ

ผมได้เรียนลัดกับ อาจารย์หมอด้วยเลยครับ ว่าหนังสือแต่ละเล่มมีเนื้อหาอะไร และที่น่าสนใจ

หนังสือ ทั้ง5 เล่มผมยังไม่เคยได้อ่าน มีเล่มที่3ที่คุ้นๆเคยเห็นนะครับ แต่ผมอ่านที่ อาจารย์หมอแนะนำแล้วอยากอ่านเลยครับ

หากมีโอกาสอีก รบกวน อาจารย์หมอแนะนำหนังสืออีกนะครับ

ขอให้อยู่ดีมีสุข ครับ

คุณจตุพร และอาจารย์พิชัยครับ ชอบเรื่องทางเหนือเพราะเป็นคนเชียงรายครับ เลยทำให้ชอบพิบูลศักดิ์ช่วงที่เขาเขียนถึงวัยเด็กที่เชียงราย รวมทั้งมาลา คำจันทร์ด้วย

 อีกอย่างที่ชอบคงเป็นเพราะมาอยู่กรุงเทพนานเลยรู้สึกถวิลหานะครับ อ่านทีไรก็ได้ความรู้สึกดีๆ  สมัยเด็กกลับคืนมา  อยู่กรุงเทพไม่มีความรูสึกว่านี่คือบ้านเราเลย ทั้งๆ ที่ช่วงเวลาที่อยู่กรุงเทพ มากกว่าอยู่เชียงรายมากๆ วัยเด็กเนี่ยช่างมีอิทธิพลกับเราเสียจริงๆ นะครับ มันเหมือนกับรากของเราอยู่ที่นั่น แต่ต้นและใบของเราอยู่ที่นี่

 อาจารย์พิชัยครับเรื่องแปลไม่ค่อยได้อ่านเลยครับ อาจารย์มีเล่มไหนดีๆ แนะนำไหมครับ

ไม่เคยอ่านหนังสือแนวดังกล่าวเลย สงสัยต้องลองไปหาอ่านดูบ้างแล้ว ขอบคุณมากค่ะที่แนะนำ

^__^

น่าสนใจต้องไปหาอ่าน คิดเหมือนคุณ K jira เลย

อ มาโนช รากยังคงอยู่เชียงราย ฟังแล้วดีจัง

รวิวรรณมามีใบต้นอยู่เชียงราย ดีใจแทนคนที่เชียงรายค่ะ

สวัสดีค่ะอาจารย์

เบิร์ดชอบ..จ.พรหมมินทร์ ตำนานชีวิตจิตรกรพื้นบ้านแห่งล้านนาไทย เหมือนกันค่ะ เพราะติดใจรูปวาดของ อ.จำรัส ตั้งแต่เด็กๆ..รูปชนบทของชร.เวลาที่ไปเห็นในที่อื่นก็จะหวนนึกถึงบ้านทุกครั้ง..ทั้งราก ต้น และใบ ( ไม่รวมลูกเพราะยังไม่แต่งงาน ) ของเบิร์ดอยู่ที่ ชร.ค่ะ ^ ^

ขอบคุณ k-jira ครับ และคุณราณีที่แวะเยี่ยมครับ หนังสือจะหาซื้อยากหน่อยนะครับแต่น่าอ่านครับ คุณราณีเล่าเรื่องและประสบการณ์ประทับใจสมัยเรียนในบล็อกด้วยสิครับ น่าสนใจครับ

คุณหมอรวิวรรณครับเป็นโชคดีของคนเชียงรายที่คุณหมออยู่ช่วยดูแลเด็กๆ ให้พวกเขา และนี่ยังรับดูแลน้องๆ แพทย์ให้ด้วยขอแสดงความชื่นชมจากคนไม่มีโอกาสครับ

คุณเบิร์ดครับ ดีใจจังที่ทราบว่าคุณเบิร์ดรู้จักและชอบจ.พรหมมินทร์ สำหรับคุณเบิร์ดนอกจากราก ต้น และใบแล้ว ดอกที่เบ่งบานก็อยู่ที่เชียงรายด้วยเหมือนกันครับ ^__^

ผมเลยขอแถมรูปและประวัติของ จ. พรหมมินทร์ ที่ผมเจอในเว็บ http://www.lannaworld.com และ http://lanna.mju.ac.th/ มาด้วยนะครับ จริงๆ มีรูปสวยกว่านี้อีก เช่น "ยามเช้า" "กลับบ้าน" "ค่ำแล้วฤดูหนาว" แต่หาในเน็ตไม่มีครับ 

• ชอบมาลา  คำจันทร์ค่ะ สมัยเรียนที่ม.ช. ท่านเป็นอาจารย์ที่คณะมนุษย์ฯ  ปลื้มงานเขียนท่านมากค่ะ

ชื่อผลงาน "ยามเย็น" , สีน้ำมันบนผ้าใบ 50 x 105 

ชื่อผลงาน "ความสุขร่มเย็นของเมืองพาน" , สีน้ำมันบนผ้าใบ 65 x 165 ช.ม. จาก http://lanna.mju.ac.th/lannaperson_detail.php?recordID=11

 "ถิ่นกำเนิด" , สีน้ำมันบนผ้าใบ 60 x 90 ช.ม.

สวัสดีค่ะอาจารย์

ขอบคุณมากค่ะสำหรับ link ที่อาจารย์ให้ รวมทั้งรูปของ อ.จำรัสด้วย..เบิร์ดโหลดรูปมาเก็บไว้เป็น wall paper หน้าจอเลย..ทั้ง 3 ภาพนี่เบิร์ดเคยมี copy แต่ได้ให้คุณลุง Bob - คุณป้าเป้า - พี่ลูกหมูไปอเมริกาแล้ว..เวลาที่เราได้เห็นสิ่งที่เคยมี เคยชอบนี่มันตื้นตันขึ้นมาในอกเลยนะคะ ..ขอบคุณจริงๆค่ะอาจารย์ ^ ^

สวัสดี คุณหมอมาโนช

ดีใจที่ฮู้ว่าเป็นคนเหนือตวยกัน...จาใดจาใดก็ยังฮักบ้านเกิดและกึ้ดเติงหา

    หนังสือแปลที่ผมชอบมี ต้นส้มแสนรัก ผู้เขียนคือแซงแต็กซูเปอรี และ เจ้าชายน้อย......อืมส์อะไรอีก?

    ส่วนกวีชอบ คาลิล ยิบลานครับ

คุณเบิร์ดครับ ดีใจจังที่ชอบรูปที่ผมเอาขึ้นมาในหน้านี้ ผมพยายามหา เสียดายไม่มีอีก ยังคิดว่าถ้าได้กลับไปเชียงรายจะไปขออนุญาตอาจารย์ฉลอง พินิจสุวรรณเอาขึ้นเว็บให้หมด 

อาจารย์พิชัยครับ 

ยิ้นดีจ๊าดนักครับ ไจ้ครับมันตึงกึ้ดเติงหา เหมือนกับเพลงของจรัญที่เขาว่าไว้ คิดถึงบ้าน 

ของ แซงแต็กซูเปอรี ผมมีอีกเล่มคือเที่ยวบินกลางคืน (night fight) ครับ อ่านเพลินดีครับ ส่วนกวีอาจารย์ชอบเหมือนผมเลย เลยฝากบทข้างล่างที่ผมชอบ ความจริงก็มีเยอะนะ เช่น Your children are not your children...  อ.ระพีแปลไว้ดีจริงๆ

สวัสดีค่ะ

เป็นหนังสือที่น่าอ่านทั้งนั้นเลยนะค่ะ....ไปเชียงใหม่ เชียงรายเมื่อต้นปีค่ะ ... ไปกี่ครั้งๆ ก็ชอบและประทับใจเช่นเคยค่ะ....สมัยเป็นนักศึกษา (20 กว่าปีแล้วค่ะ) เคยไปออกค่ายร่วมกับ กรป กลางที่ หมู่บ้านใน อ.เชียงแสน จ.เชียงราย อยู่ประมาณ 2 เดือน ค่ะ ชอบมากๆ .... ตอนนี้ภาพของหมู่บ้านที่ไปออกค่ายยังชัดเจนในความทรงจำอยู่ค่ะ....แต่จำชื่อหมูบ้านไม่ได้ค่ะ อยู่ห่างจาก เชียงแสนประมาณ 40 กว่ากิโลเมตร...

    ชอบมาลา คำจันทร์เหมือนกันค่ะ  วัฒน์นี่ก็ได้อ่านบ้าง ตอนนี้หันมาชอบวินทร์ เรียววาริน ช่วงตอนวัยรุ่นเคยชอบอ่านเรื่องสั้นแนวเพื่อชีวิต ชนบทอยู่พักนึงค่ะ

     ดิฉันเคยไปเรียนเชียงใหม่ 9 ปี รู้สึกเหมือนว่ามีบ้านอยู่สองที่ เมื่อไหร่กลับไปเชียงใหม่ก็เหมือนกลับบ้าน ยิ่งได้ยินคนอู้กำเมืองกันนี่ก็มีความสุขแล้ว ยังงี้มีสองรากไหมคะเนี่ย รากแก้วกะรากฝอย

     อาจารย์กลับไปเยี่ยมบ้านแล้วได้ไปเที่ยววัดร่องขุ่นที่อ.เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์สร้างไว้ไหมคะ

อาจารย์ paew ครับ ดีใจที่อาจารย์ชอบเชียงรายครับ เดี๋ยวนี้สภาพต่างๆ ก็เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเยอะพอสมควร

คุณหมออนิศรา ก็ชอบมาลาเหมือนกัน อืม ที่นี่มีแฟนของมาลาเยอะเลยนะครับ  ผมเพิ่งอ่านเรื่อง แก้วลอดฟ้า จบหลังจากทิ้งไว้นาน เป็นเรื่องหนึ่งที่ผมชอบมากๆ ครับ วัดร่องขุนผมไปบ่อยครับเพราะไม่ไกลจากบ้านเท่าไร

แก้วลอดฟ้า หมายถึง เด็กคนหนึ่งที่ผ่านความเจ็บป่วยปางตายแล้วรอดมาได้อย่างเหลือเชื่อ ราวมีปาฏิหาริย์ ผู้เฒ่าผู้แก่ทางเหนือจึงเรียกขานว่า “ แก้วลอดฟ้า ”
  เป็นเรื่องราวที่เล่าถึงสิ่งประสบพบเห็นต่าง ๆ ในชีวิตของเด็กชายคนหนึ่งที่เกิดและเติบโตมาในแผ่นดินล้านนาสมัยเก่า เรื่องราวต่าง ๆ เป็นบันทึกเชิงสังคม ผสมผสานความรู้สึกนึกคิดส่วนตัว ไม่ถูกต้องเต็มร้อยเพราะไม่ใช่งานวิจัย แสวงหาข้อเท็จจริง หรือความถูกต้อง ความต้องการมีเพียงเก็บเอามาเล่าสู่กันฟัง เพื่อให้คนรุ่นหลังได้เห็นร่องรอยว่าในช่วงเวลานี้ มีความเคลื่อนไหวเล็ก ๆ อย่างนี้เกิดขึ้นในแผ่นดินล้านนา

เจอดีเจอในเว็บอื่นเกี่ยวกับ ตำนานหิ่งห้อยจากหนังสือ "แก้วลอดฟ้า" ของ มาลา คำจันทร์  ทั้งยังเป็นเรื่องของชาวแม่แจ่ม เมืองในหนังสือโปรดของผม เลยขอก๊อปปี้มาลงที่นี้เพื่อที่คนสนใจจะได้หาซื้อหนังสืออ่านเรื่องอื่นๆ ต่อไป

"... แมงตัวน้อยห้อยไฟส่องก้นเหล่านี้ แต่เดิมคนแม่แจ่มเรียกว่า แมงมาบเมียง แมงคือแมลง มาบเมียงคืออาการที่เกิดประกายวูบวาบแต่ไม่สว่างนัก หากสว่างมาก ๆ จะเรียก มาบโมง...

... นานมาแล้วมีครอบครัวหนึ่งสามคนพ่อแม่ลูก เป็นชาวป่าชาวดอยทำนาทำไร่ไปตามประสา ลูกคนเดียวของผัวเมียชาวไร่เป็นเด็กหญิงกำลังสาว อยู่มาวันนึง พ่อไปฟันไร่อยู่กลางป่า แม่กับลูกสาวทำงานบ้าน ใกล้มื้อข้าว แม่ก็ใช้ลูกสาวเอาข้าวไปส่งให้พ่อ ลูกสาวสะพายกล่องข้าวลงจากเรือน ไปถึงกลางทาง เกิดฝนใหญ่ลมหลวงฟ้าผ่าฟ้าร้องโครมคราม

ลูกสาวหลบฝน ร้อนรนและร้อนใจกลัวพ่อหิวข้าว ฝ่ายพ่ออยู่อีกฟากเขา พ่อหิวข้าวแต่ก็ห่วงว่าคนมาส่งข้าวจะเป็นอันตราย พอฝนซาฟ้าส่างลงบ้างก็เร่งกลับ ฝ่ายลูกสาวกลัวพ่อหิวข้าวเพราะเลยมื้อข้าวมามากก็เร่งเดินทาง พ่อมาจากอีกฟากเขา ลูกสาวดั้นป่าไปส่งข้าวพ่อ พ่อกับลูกผูกพันรักกัน ยังไม่ทันพบกัน กิ่งไม่ใหญ่แบกน้ำหนักน้ำฝนไม่ไหวก็หักโครมลงมาทับร่างลูกสาว

ข้างฝ่ายแม่ที่ยังอยู่เรือนเกิดลางสังหรณ์อะไรไม่รู้ นางขอร้องชาวบ้านเป็นเพื่อนออกตามลูกสาว ลูกสาวของนางนอนคราง กิ่งไม้หักทับ เด็กหญิงรักพ่อ เด็กหญิงรักแม่ พ่อรักลูกสาว แม่ก็รักลูกสาว เด็กหญิงไม่ห่วงตัวเอง ห่วงแต่ว่าพ่อจะไม่ได้กินข้าว กิ่งไม้ใหญ่หักทับบาดเจ็บสาหัส เธอลากร่างไป รอยเลือดเป็นทาง

พ่อมาพบลูกสาวลากร่างกับพื้น พ่อปราดเข้าหา น้ำตาพ่อตก

แม่ตามมาพบ แม่เห็นรอยเลือด น้ำตาแม่ไหล

พ่ออุ้มลูกกับอก ลูกสาวถามว่าพ่อหิวไหม ลูกเอาข้าวมาให้พ่อแล้ว

ลูกสาวปลดกล่องข้าวจากไหล่ยื่นให้พ่อ แม่กับพ่อคอขม ชาวบ้านหลวงหลายแวดรายสะอื้น เด็กหญิงใกล้สิ้นใจแล้ว มีแสงวูบวาบมาบเมียงที่ตัวเธอ พอเธอสิ้นใจ แมงมาบเมียงก็บินพรูบินพรายกลายเป็นหิ่งห้อยมาถึงบัดนี้

กำเนิดหิ่งห้อยของแม่แจ่มเศร้าจังเลย..."

"แก้วลอดฟ้า" -- มาลา คำจันทร์

• ขออนุญาติมากอปปี้รูปนะครับ ชอบมากครับ

บันทึกดีๆ 8 ปีก็ยังได้อ่าน ขอบคุณอาจารย์ค่ะ