วันนี้, ท่ามกลางวิถีอันรีบเร่งของงานประจำในสำนักงานและภารกิจการจัดแข่งขันกีฬาเทนนิสในการแข่งขันกีฬานักเรียน นักศึกษาแห่งประเทศไทย ครั้งที่ 28 ผมอดไม่ได้ที่จะพาตัวเองหลีกหลบออกมาพักผ่อนสมองด้วยการมาชม “ละครเร่” ที่ตระเวนเร่มาเล่น ณ โถงชั้นล่างของอาคารราชนครินทร์ แต่กว่าผมและเจ้าก้อง วัฒนพงษ์ คงสืบเสาะ (หัวหน้างานกิจกรรม) จะมาถึงสถานที่แสดงละครเร่ ก็ล่วงเข้าเกือบเที่ยงวันไปแล้ว
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal" align="left">วันนี้ชาวละครเร่จากสาขาการสื่อสารมวลชน (MC) นำละครมาแสดงโชว์ 3 เรื่อง แต่กว่าผมจะมาถึงเรื่องที่ 2 ก็เล่นไปเกือบจบเรื่องแล้ว ซึ่งเรื่องที่ว่านั้น คือ “เลือดสาวคาวสวาท” อันเป็นเรื่องสนุกตื่นเต้น เบาสมองสยองใจ ซึ่งเป็นเรื่องของผีสาวกระหายเลือดชายหนุ่ม จึงจำแลงแฝงตนมาในคราบสาวสวยรวยเสน่ห์ หลอกล่อเย้ายวนชวนให้ผู้ชายหลงรักและสุดท้ายก็ปลิดชีพด้วยการดูดเลือด !</p> <div style="text-align: center"></div> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">จะว่าไปแล้ว, เรื่องนี้อาจจะเป็นเรื่องไม่หนักหัวสมองนักก็ว่าได้ แต่ผมกลับมองว่าเรื่องนี้ได้สะท้อนให้เห็นแนวคิดเกี่ยวกับความรักที่พยายามสื่อสารให้เห็นว่าคนเราควรต้องมีสติที่จะรัก มิใช่รักอย่างลุ่มหลง รักแบบไม่มีสมอง หรือการตกเป็นทาสรักที่มากด้วยราคะ ซึ่งผีสาวดูดเลือดนั้นจึงเป็นแต่เพียงสัญลักษณ์ของเปลือกนอกที่หุ้มห่อความรักไว้ด้วยมายาของรูป รส กลิ่น เสียง อันจอมปลอม</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"><div style="text-align: center"></div></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>แต่ละครเร่เรื่องสุดท้ายที่ชื่อ “หอพัก” กลับกลายเป็นเรื่องที่สะกิดใจผมอย่างแรง เพราะเรื่องนี้ได้นำเค้าเรื่องมาจากนาฏกรรมชีวิตจริงของหนุ่มสาวในวัยเรียนที่มีความรักและเรียนรู้ “ชีวิตคู่” ก่อนวัยอันควร โดยมีหอพัก เป็น “รังรัก” (บ้านจำลอง) ซึ่งต่อมาฝ่ายหญิงเกิดตั้งท้อง ส่วนฝ่ายชายก็โบยบินตีจากไปอย่างไม่ใยดี ทิ้งคนรักเผชิญปัญหา (ที่ร่วมกันก่อขึ้น) อย่างเดียวดาย จนท้ายที่สุดไม่สามารถทานทนต่อวิถี "รักชั่วคราว" ได้ จึงตัดสินใจจบชีวิตด้วยการผูกคอตาย ! ทิ้งคนข้างหลังอย่างพ่อและแม่ไว้กับความอับอายและเศร้าโศก <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"><div style="text-align: center"></div></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">มันเป็นปรากฎการณ์จริงที่เกิดขึ้นในสังคม เป็นปรากฏการณ์จริงของหนุ่มสาวในสังคมยุคทุนนิยม เป็นวิถีรักที่ฉีกแหวกไปจากวิถีวัฒนธรรมเดิมของสังคมที่พร่ำฝากย้ำให้คนหนุ่มสาวรู้รักนวล สงวนกาย.. รวมถึงการตีแผ่ระบบหอพักที่แสวงหาผลประโยชน์เชิงธุรกิจด้วยการเปิดหอพักรวม ไม่แยกเพศชาย – เพศหญิง </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">นี่คือละครเร่ที่มาเยือนในเดือนแห่งความรัก เป็นละครเศร้าที่ตีแผ่ความล่มสลายของศีลธรรมในหมู่คนหนุ่มสาว และความมักได้ของผู้ประกอบธุรกิจหอพัก รวมถึงการสื่อนัยยะสำคัญต่อการวิพากษ์วิถีรักของผู้ชายในสังคมชายเป็นใหญ่ที่เห็นผู้หญิงเป็นเพียง “เครื่องเล่นทางเพศ” </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมเศร้าและสะเทือนใจกับชะตาชีวิตของหญิงสาวผู้นั้น รู้สึกราวกับเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตนเองและเครือญาติ </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">จริงอยู่, ภาพชีวิตเช่นนี้หลายคนอาจถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ พบเห็นและคุ้นชินกันหมดแล้วในทุก ๆ ซอกมุมของสังคม กระนั้น ผมก็ไม่อาจผ่านเลยเรื่องนี้ไปอย่างเฉยเมย -</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><div style="text-align: center"></div> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>หลังละครเร่ปิดฉากลงในมิติโศกนาฏกรรมของหญิงสาวในวัยแรกสาว ผมและคุณวัฒนพงษ์ ได้แลกเปลี่ยนกับอาจารย์ผู้ควบคุมการแสดง พร้อมขอความอนุเคราะห์นำละครเร่เรื่องนี้ไปขยายผลต่อมวลนิสิต รวมถึงการนำไปเร่แสดงต่อชุมชนภายนอกโดยเน้นกลุ่มคนดูที่กำลังอยู่ในวัยรุ่น วัยรัก </p><div style="text-align: center"></div><p></p><p>นี่คือละครรักอันเศร้าโศกที่มาเยือนผมและชาว มมส ในเดือนแห่งความรัก มาเพื่อบอกให้เราได้ตระหนักถึงวิถีแห่งรักและความชาญฉลาดที่จะเรียนรู้ความรักอย่างถูกต้อง</p><p></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>
ผมไม่เคยชมละครเร่แบบนี้เลย การแสดงคงต้องใช้ความสามารถสูง ต้องมีการทำงานเป็นทีม การเตรียมตัว ตลอดจนเนื้อหา สาระที่จะนำเสนอ...
น่าสนใจดีครับ ผมเคยชมแต่ละครเวทีที่เชียงใหม่บ่อยๆ ก็คล้ายกันนะครับ
แต่แบบสดๆ ดูน่าสนใจอีกแบบหนึ่ง
...."ผมกำลังคิดโปรเจคให้นิสิตทำละครเร่เรื่อง คำของพ่อ โดยนำพระบรมราโชวาทของในหลวงมาเล่นเป็นละครเร่ หรือละครเวที มุ่งเน้นเรื่องคุณธรรมและความพอเพียง"....
โดย แผ่นดิน ลิงค์ที่อยู่ถาวร
สร้าง: ศ. 09 ก.พ. 2550 @ 22:30 แก้ไข: ศ. 09 ก.พ. 2550 @ 22:38
ผมมีความสุขที่ได้รับรู้เรื่องนี้
ขออภัยครับ...ผมกดโพสเร็วไป
......
ผมมองว่าสื่อละครแบบนี้น่าสนใจ ในการช่วยสื่อสารแนวคิดออกไป อย่างสนุกสนาน
หากนำออกไปชุมชนเด็กๆคงชอบ และหากเป็นภาษาถิ่น ผู้ใหญ่ก็คงสนุกสนาน พร้อมซึมซับสิ่งดีๆ ที่เราตั้งใจนำเสนอ
ผมขอสนับสนุนแนวคิดนี้ของคุณแผ่นดิน ให้กำลังใจเต็มที่ครับ
เอก จตุพร |
ดีจัง ชอบมากค่ะ ดีใจค่ะที่จะมีอีกในวันที่ 13 กพ รอดูนะคะ
คุณแผ่นดิน
คุณทำให้ฉันเศร้ามากเลยนะ คุณรู้ตัวหรือเปล่า ซึ่งมันเป็นความเศร้าที่เกิดขึ้นในเดือนแห่งความรัก
แต่ความจริง ก็คือ ความจริง เราหนีมันไม่พ้น
อย่างไรก็ตามก็เห็นด้วยนะคะ ที่เรื่องราวบางสิ่งบางอย่าง หรือแนวคิดที่คุณแผ่นดินจะนำเสนอออกสู่ชุมชน จะเป็นเรื่องราวที่ช่วยเตือนสติวัยรุ่นสมัยใหม่ ในการ ครองตน หวังให้แนวคิดนี้ ได้สะกิดใจวัยรุ่น ให้ครุ่นคิดสักนิดก่อนทำอะไรลงไปนะคะ
อาจารย์ กฤษณา
|
คงไม่นานงานละครเร่คงเป็นที่น่าสนใจแก่ชาวมหาสารคามไม่น้อยนะครับ...อยากให้สื่อได้รับรู้สิ่งที่เด็กๆเขาสร้างกันบ้างจัง..ส่งแรงใจช่วยนะครับ