เรื่องนี้เป็นเรื่องตั้งแต่ 23 ปีที่ผ่านมาแล้ว
ตอนลูกยังเล็ก 2 คนอายุไล่เลี่ยกัน ไปที่ไหนมีแต่คนทักว่า " เป็นฝาแฝดกันหรือคะ " จริงๆแล้วไม่ใช่ค่ะ ลูกทั้งสองคน เกิดหัวปีท้ายปี ครูอ้อยตัดเสื้อผ้าให้ลูกใส่เอง จึงตัดสีเดียวกันและแบบเดียวกัน ถึงแม้ว่าจะไม่มีสีเดียวกัน เธอทั้งสองก็จะแย่งกัน เลยตัดให้เหมือนกันไปเลย
ตอนที่คนโตอายุ 4 ปีและคนเล็กอายุ 3 ปี ครูอ้อยได้พาลูกไปเที่ยวที่สวนเด็กเล่น ที่มีชิงช้าสวรรค์ ม้าหมุน ไม้กระดกกระเดก และอื่นๆ เธอทั้งสองคนของครูอ้อย ไม่ใช่เด็กผู้หญิงธรรมดา เธอซนเหมือนเด็กผู้ชายทีเดียว และสร้างวีรกรรมไว้หลายครั้งหลายหน จนครูอ้อยจะขาดใจหลายครั้งเช่นกัน
ครูอ้อยคนเดียว ก็ดูแลลูกไม่ทั่ว ตาก็มองแต่คนเล็กเล่นของเล่นที่สนาม เจ้าคนโตเล่นที่สนามหญ้ากลิ้งไปกลิ้งมาแบบไม่เคยกลัวเจ็บ สักครู่ลูกสาวคนโตของครูอ้อยก็เกิดพลัดหลงหายไป
หัวใจของครูอ้อยแทบขาด รีบเอาลูกคนเล็กใส่เอวไว้ และเดินตามหาลูกคนโตที่ใส่เสื้อสีชมพู ตาของครูอ้อยกวาดไปทั่วหาเด็กผู้หญิงใส่เสื้อสีชมพู ใครเดินผ่านไปมา ครูอ้อยก็ให้เขาช่วยหาด้วย เที่ยวเดินตามหาจนเหนื่อย เหงื่อเม็ดโตๆก็ออกมาเต็มตัวไปหมด
ครูอ้อยมองหาลูกและตะโกน " เอี่ยว เอี่ยว เอี่ยว " เท่าไรก็ไม่เห็น เดินไปตรงของเล่นชนิดต่างๆที่ลูกชอบไปเล่น ก็มองไม่เห็น ครูอ้อยจึงตัดสินใจจะไปแจ้งตำรวจ เพื่อให้ช่วยตามหา หรือประกาศหา หรืออะไรก็ได้ ที่จะได้ลูกกลับคืนมา
หากกลับไปบ้านตอนนี้ คนที่บ้านต้องเล่นงานครูอ้อยแย่แน่เลย เรื่องเล่นงานไม่สนใจ แต่ลูกทั้งคนหายไป ครูอ้อยเริ่มมีน้ำใสๆหลุดออกมาจากตา พรั่งพรูออกมา
ครูอ้อยกรีดร้องตะโกน " ลูกเอี่ยว ลูกเอี่ยว " เจ้าตัวเล็กที่อยู่บนเอว ก็เรียกตามไปด้วย ครูอ้อยขำลูกคนเล็กแต่ขำไม่ออกที่ลูกคนโตหายไป
ครูอ้อยวิ่งลุกลน แหวกฝูงชนและตะโกนสุดฤทธิ์ทั้งๆที่ มีเสียงดนตรี ดังกลบเสียงครูอ้อยไปหมด
ครูอ้อยเรียกหาลูกด้วยการตะโกนสุดแรงเกิด " เอี่ยว เอี่ยว ลูกเอี่ยวของแม่ " อีกครั้งหนึ่ง จะกี่ครั้งก็ตามตอนนั้นให้เสียงของครูอ้อยหายไปเลย ครูอ้อยก็จะตะโกนอย่างนี้
ครูอ้อยระเบิดโฮออกมา และตัดสินใจไปที่ป้อมตำรวจทันที
พอเดินลัดทางลัดออกมา ครูอ้อยได้ยินเสียงเล็กๆ เรียก " แม่ แม่ แม่ ........"
ครูอ้อยมองตามเสียงนั้น มองไปโดยรอบ " แม่ แม่ แม่จ๋า " นั่นเป็นเสียงลูกของเอี่ยว ลูกของครูอ้อยนี่ ความรู้สึกตอนนั้น ดีใจระคนเสียใจที่ยังไม่เห็นลูก ได้ยินเสียงอีกครั้ง " แม่จ๋า แม่จ๋า หนูอนู่นี่ นี่ หนูอยู่นี่"
ครูอ้อยแหงนหน้าขึ้นไปที่ชิงช้าสวรรค์ ครูอ้อยเห็นลูก เห็นเอี่ยว ลูก ลูก..คือโลกของครูอ้อย เธอโบกมือไปมาให้น้อง โบกมือให้แม่ เจ้าตัวเล็กก็เรียกพี่ " เอี่ยว เอี่ยว " ทำท่ากระดืบอยากจะขึ้นบ้าง
โฮ ..ครูอ้อยระเบิดออกมา ครูอ้อยนั่งลงบนพื้นสนามหญ้า ร้องไห้ โฮ โฮ ร้อง ร้อง โดยที่ไม่อายใครเลย
คุณเม่ยคะ
คุณกุ้งคะ
บุญของครูอ้อย
ครูอ้อยค่ะ
เธอบอกว่าเป็นภาพที่น่ารักมากค่ะ
สวัสดียามเช้าค่ะคุณเม่ย
น้องอ้อขา....
น้องอ้อ...กำลังมีน้องหรือคะ...อิอิ