GotoKnow.org ชุมชนเสมือนที่ผู้คนมาอยู่ร่วมกันเพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้ประสบการณ์การทำงานผ่านเรื่องเล่าถ่ายทอดผ่านบล็อก ผู้คนมากหน้าหลายตาผ่านมาผ่านไปในสังคม GotoKnow บ้างก็เพียงเข้ามาอ่าน บ้างก็ร่วมฝากข้อคิดเห็น บ้างก็เข้ามาร่วมบันทึกแลกเปลี่ยนเรียนรู้ บ้างก็อยู่กันนานจนรู้จักกันดี บ้างก็มาแค่เดี๋ยวเดียว จะเปรียบไป GotoKnow ก็เป็นเหมือนชุมชนแนวปฏิบัติ (CoPs) ขนาดใหญ่บนสังคมอินเตอร์เน็ตที่เติบโตเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
ณ จุดเริ่มต้นของการสร้างชุมชน GotoKnow การกำหนดกฎระเบียบกติกามารยาทและจริงจังต่อการต้องเคารพในกฎระเบียบเป็นสิ่งจำเป็น ไม่ว่าจะเป็น หลักมารยาทในการเขียนบล็อก นโยบายในการเข้าใช้ระบบ แนวทางการเขียนบล็อกเพื่อการจัดการความรู้ ล้วนแต่เขียนขึ้นเพื่อนำผู้คนในชุมชนเข้าสู่เป้าหมายร่วมกัน คือ การร่วมกันสร้างสังคมแห่งการเรียนรู้และคลังความรู้แนวปฏิบัติของประเทศ
จากกฎระเบียบแนวปฏิบัติต่างๆ ที่ถูกเขียนไว้บ่งบอกให้ผู้คนในชุมชนได้รับรู้ การสร้างตัวอย่างและการให้ความช่วยเหลือให้ความเข้าใจจากผู้ดูแลชุมชนและจากผู้คนในชุมชนที่เป็นตัวอย่างเกิดเป็นการเรียนรู้โดยการสังเกตและปฏิบัติตามในหมู่คนมากและขยายผลออกไปเรื่อยๆ พร้อมๆ กับชุมชนที่เริ่มก่อตัวใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว
และอีกสิ่งหนึ่งที่พัฒนาเติบโตไปพร้อมกับชุมชน GotoKnow คือ “วิถีการอยู่ร่วมกัน” ซึ่งเป็นพฤติกรรมที่คนในชุมชนปฏิบัติและบ่งบอกออกมาทางภาษาเขียน โดยละทิ้งไว้ซึ่งการแสดงอากัปกิริยาท่าทางและสีหน้า ดังจะเห็นได้จาก คำศัพท์ที่ร่วมกันใช้ รูปแบบการบันทึก แนวทางการร่วมเขียนแสดงข้อคิดเห็น การร่วมช่วยกันแก้ไขสิ่งที่ผิดแผกจากวิถีการอยู่ร่วมกัน เป็นต้น อันล้วนแสดงเจตนาความต้องการในชุมชนอันเป็นที่รักและรักษาชุมชนให้คงอยู่
หลายท่านได้รับรู้และได้ร่วมสัมผัสวิถีการอยู่ร่วมกันใน GotoKnow ซึ่งเป็นไปในรูปแบบของความจริงใจและความเอื้ออาทรถ้อยทีถ้อยอาศัยตามแบบฉบับของกลุ่มผู้เริ่มต้น GotoKnow ที่เน้นไปทางด้านทักษะการจัดการความรู้ ซึ่งเป็นบุคลิกของชุมชน GotoKnow ที่ถักทอสายใยแห่งความรู้และสายสัมพันธ์ความเชื่อใจของคนไทยเข้าไว้ด้วยกัน
วิถีการอยู่ร่วมกันด้วยความถ้อยทีถ้อยอาศัยในสังคมเสมือน GotoKnow ดูจะเป็นที่ยืนยันจากผู้คนที่อยู่มานานในสังคมนี้ว่า มีผลกระทบในทางบวกต่อชีวิตจริงของเขา ผลจากการฝึกปฏิบัติการแลกเปลี่ยนเรียนรู้และการปฏิสัมพัทธ์ที่ผ่านเพียงทางข้อความแบบ Blog to Blog กลับปรับเปลี่ยนการปฏิบัติตนในโลกแห่งความเป็นจริงแบบ Face 2 Face ให้มีวิถีการอยู่ร่วมกันด้วยดีอย่างในสังคมเสมือน
ปล. ดิฉันเขียนบันทึกนี้ไว้ในบล็อก Less is More เพราะอยากให้คนด้าน IT ที่ต้องพัฒนาและดูแลระบบจริงเข้ามาอ่านค่ะ เพราะอยากสื่อให้เห็นว่าการพัฒนาระบบได้ดีอย่างเดียวนั้นไม่เพียงพอ การดูแลชุมชนเสมือนให้เติบโตอย่างต่อเนื่องเป็นทักษะที่ต้องเรียนรู้เช่นกัน
เพราะความเป็นเอกลักษณ์และสิ่งที่ได้รับจากการร่วมเป็นสมาชิกของโลก GotoKnow นี่แหละค่ะ ทำให้เกิดสิ่งที่พี่เคยถามไว้ที่บันทึกนี้ค่ะว่า เราจะทำให้โลกแบบ GotoKnow นี้เกิดได้มากๆขึ้นในสังคมไทยได้อย่างไร
มากหน้าหลายตา...ของคนที่แวะเวียนมา คงอยู่ หรือผ่านไป...ความผูกพัน ความคุ้นเคย ความจริงใจ ความรู้สึกอยากให้โดยไม่หวังสิ่งใดเคลือบแฝง...โดยพื้นแห่งความรู้สึกเหล่านี้...จะตรึงให้คนนั้นยังอยู่ที่นี่...หากใครบางคนที่ไม่ได้ตามที่ตนหวัง ยื้อ...อยู่พอเหนื่อย...คนนั้นก็จะจางหายไป...สักวันสุดท้าย...ตะแกรงกรอง..จะเหลือการตกผลึก...แห่งคนที่มีเจตนาที่ดีงามเพื่อสรรค์สร้าง...คุณประโยชน์ต่อสังคม...บนเวทีเสมือนแห่งนี้...
อานิสงค์แห่งผู้พัฒนาระบบ...ผู้รับผิดชอบ/ผู้สนับสนุน Project....มีมากยิ่งกว่า...ใดใด...
ขอร่วมด้วยช่วยกันในความมุ่งมั่น
และขอเป็นกำลังใจในยามที่อ่อนล้า...
และขอขอบคุณ...ในความดีที่ทำเพื่อ...ประเทศไทย...
*^__^*
กะปุ๋ม
gotokrow ได้ให้ผมเรียนรู้ว่า " การเข้าใจถึงหลักการและการดำรงค์อยู่ในสังคมนั้น ต้องเข้าถึงสภาวะแห่งการเข้าใจถึงจิตใจตนเองและผู้อื่นไปพร้อม ๆ กัน คาดหวังว่า " แนวคิดนี้น่าจะเกิดผลดีต่อชาติไทยของพวกเรานะครับ บนพื้นฐานที่ว่า "คลังแห่งการเรียนรู้ระดับชาติ"
""ดิฉันสมัครBlog gotoknow หลายเดือนแล้วแต่ไม่มีโอกาสเข้ามาบันทึกอย่างจริงจังสักที ด้วยบุญพาวาสนามีเดือนนี้ดิฉันเริ่มบันทึกได้ แต่ทำให้สวยและน่าสนใจยังไม่เป็น (ต้องพยายามมากกว่านี้)"
เริ่มต้นจะบันทึกก็ลืมทุกอย่าง ทั้ง username ทั้ง password อาจารย์คงเข้าใจดีในอารมณ์ของคนที่อยากจะเล่าแล้วไม่ได้เล่า....นั่งหน้า compอยู่เป็นนาน..2 วันเต็มๆ จนเกือบจะละความพยายาม แต่เสียดายโอกาสในการพูดคุยแลกเปลี่ยนในส่วนที่ตนสนใจ ..... จนพบหน้าอาจารย์ในblog...เลยรีบmailถามทันที...อาจารย์ดีใจหาย..ตอบมาทันทีเหมือนกัน....ดิฉันพยายามจนได้(ต้องตามมาลบmail ที่gotoknow แนะนำเป็นสิบๆรอบ)
ดิฉันอ่านblogของอาจารย์บ่อยๆจนทึ่งว่าให้เวลากับการบริการความรู้คนมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร....อาจารย์จะเป็นแบบอย่างที่ดีสำหรับดิฉันค่ะ...ขอให้กำลังใจ เหนื่อยได้แต่อย่าเพิ่งท้อแท้นะคะ
จากคนรัก อ.จันทวรรณ