เมื่อเราเป็นผู้ใหญ่ เป็นครู เป็นพ่อแม่

มีลูกน้อง มีลูกศิษย์ มีลูก

สมมติว่าเราเป็นพ่อแม่ มีลูก

เมื่อลูกทำผิดจริง ๆ แล้วเราโกรธ ใจร้อน อย่าเพิ่งสอนลูก

สอนใจตัวเองก่อนให้ระงับอารมณ์ร้อน ให้ใจเย็น ใจดี

มีเมตตาก่อน จนรู้สึกมั่นใจว่าใจเราพร้อมแล้ว

และดูว่าลูกพร้อมที่จะรับฟังไหม ถ้าเราพร้อม

แต่ลูกยังไม่พร้อม ก็ยังไม่ต้องพูด เพราะไม่เกิดประโยชน์

 เราพร้อมที่จะสอน เขาพร้อมที่จะฟัง

จึงจะเกิดประโยชน์ เป็นการสอน

ถ้าเราสังเกตดู บางครั้ง ใจเรารู้สึกเหมือนอยากจะสอนแต่ความจริงแล้ว เราเพียงอยากจะระบายอารมณ์ของเรา

สิ่งที่เราพูดแม้เป็นเรื่องจริง แต่ก็แฝงด้วยความโกรธเพราะยังเป็นความใจร้อน มีตัณหา

ถ้าใจเราโกรธ พูดเหมือนกัน คำพูดเหมือนกัน นั่นคือโกรธ

ถ้าใจเราดี ใจเขาดี คำพูดของเราเป็นประโยชน์ นั่นคือสอน

เมื่อเราอยู่ในสังคม สิ่งที่ต้องระวังคือ หากเห็นใครทำผิดอย่ายึดมั่นถือมั่นในความรู้สึกและความคิดของตนอย่ายินดี ยินร้าย ใจเย็น ๆ ไว้ก่อนพยายาม อบรมใจตนเองว่าธรรมชาติของคนเรา มันจะมองข้ามความผิดของตนเองชอบจับผิดแต่คนอื่น

 

เรามักทุ่มเทใจไปอยู่ที่ความรู้สึกนึกคิดของตนเองอย่าเชื่อความรู้สึก อย่าเชื่ออารมณ์ อย่ายินดียินร้ายพยายามรักษาใจเย็น ๆ ใจดี ใจกลาง ๆปรกติเราทำผิดเหมือนกัน เท่ากันหรืออาจจะมากกว่าเขาแต่ความรู้สึกของเรา มักจะรังเกียจเขาและไม่เห็นความผิดของตัวเองเลย น่ากลัวจริง ๆ

 

ขอความคิดดี ทำดี พูดดี ไม่มีความโกรธ จงเกิดมีแด่ทุกคนค่ะ