กว่าจะมี "บ้าน" เป็นของตัวเอง ... (บ้านปลายดง ณ หางดอย, เชียงใหม่)

"บ้าน" เป็นสิ่งที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะมีโอกาสเป็นเจ้าของสมบัติพัสถานชิ้นนี้

ด้วยฐานะของครอบครัวที่ปากกัดตีนถีบของพ่อกับแม่ที่สู้เก็บเงินเก็บทอง
ส่งเสียลูกสองคนเรียนหนังสือ เพื่อให้ลูกสามารถใช้ความรู้จากการศึกษา
ดูแลและส่งเสริมตัวเองให้สามารถยืนอยู่ในสังคมได้โดยไม่อด

พ่อ จบ ม.๓ และจบโรงเรียนจ่าอากาศ รุ่้นแรกในสายสื่อสาร
เคยไปรบในประเทศที่สาม เคยทำงานองค์กรสื่อสารมาตลอดชีวิต

แม่ จบ ป.๔ ทำหน้าที่แม่บ้านดูแลลูกและครอบครัวมาตลอดชีวิต

ผมเป็นลูกคนโตที่ตัดสินใจออกมาเผชิญโลกด้วยตัวเองตั้งแต่อายุ ๑๘
จากการย้ายระดับการศึกษาจาก "เมืองหลวง" อันศิวิไลซ์มาสู่ "เมืองพิด'โลก"
หัวเมืองใหญ่ของภาคเหนือตอนล่าง

แต่ "เชียงใหม่" เป็นจังหวัดที่คิดจะมาใช้ชีวิตอยู่ให้ยาวนาน

เมื่อมาเรียนต่อ "หอพัก" กลายเป็นที่พำนักมานับ ๑๐ ปี
จนถึงเวลาทำงานมาหลายปี

จนกระทั่งเข้ามาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยได้ ๑ ปี

ตอนแรกก็ไม่ได้คิดจะซื้อบ้าน เนื่องจากเราประมาณตนว่า
เงินเดือนไม่น่าจะเพียงพอกับการผ่อนชำระ รวมถึง
เครดิตการกู้ยืมอีก

คิดจะขอพักคอนโดฯ ของมหาวิทยาลัย
แต่ไปพบ "ระบบอุปถัมภ์" เข้า
คนมาหลังได้ก่อน

ตั้งแต่นั้นมากลายเป็นแรงผลักดันว่า
คอนโดฯ มหาวิทยาลัยอยู่นอกสายตา

แต่เราจะมี "บ้าน" ให้ดูไปเลย

อีกอย่าง พ่อกับแม่ก็เสนอมาว่า ซื้อบ้านดีกว่า
เวลาพ่อกับแม่มาเชียงใหม่จะได้มีที่พัก

แล้วในที่สุด ๑ ตุลาคม ๒๕๔๘ ก็ซื้อบ้านเข้าจริง ๆ
โดยธนาคารแห่งหนึ่งยินยอมปล่อยกู้ให้

ผมผ่อนมาคนเดียว โดยไม่เคยขาดแม้แต่เดือนเดียว
เรียกว่าีมีวินัยทางการเงินสุด ๆ

จนกระทั่งปลายต้นปี ๒๕๕๖ ผมเลือกที่จะกู้เงินตายอนาคต (ช.พ.ค.)
มาเคลียร์หนี้สินทั้งหมด และ "บ้าน" ก็เป็นส่วนหนึ่งที่เลือกจัดการ

และแล้ววันที่ ๑ พฤษภาคม ๒๕๕๖

ผมก็มี "บ้าน" เป็นของตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ

เป็นเวลาถึง ๘ ปี กว่าจะได้บ้านเป็นของตัวเอง

บ้านเล็ก ๆ ที่แทบไม่ได้จัดอะไร

มีแต่ "ต้นไม้ของแม่" คล้าย ๆ ป่า

เหตุผลสำคัญในการเลือกบ้าน คือ

"ความเงียบสงบ"

มาอันดับหนึ่ง

ไกล หรือ ใกล้ที่ทำงาน
ไม่ใช่เงื่อนไขในการเลือก

"บ้าน" ที่ซื้อเสมือนของขวัญที่มอบให้พ่อกับแม่
มากกว่ามอบให้กับตัวเอง

ท่านจะได้มีที่พักผ่อนได้ในยามอายุมาก

เมืองหลวงไม่ใช่ที่พิสมัยนักสำหรับการพักผ่อน

แต่กว่าจะมี "บ้าน" เป็นของตัวเอง
ก็น้ำพักน้ำแรงของตัวเองล้วน ๆ

รู้สึกภูมิใจตัวเองเล็ก ๆ

ครอบครัวไม่ได้มีมรดกอะไรไว้ให้
เรียนหนังสือก็ไม่เก่ง
โอกาสก็ค่อนข้างน้อย

แต่อาศัยคิดดี ทำดี

ไม่เคยเีบียดเบียนใคร
เพื่อให้ได้มาซึ่งเงินทอง

การทำ "ความดี" ย่อม "ได้ดี" เสมอ
ไ่ม่ว่าจะช้าหรือเร็วก็ตาม

บันทึกนี้จึงเสมือนการเตือนความทรงจำของตัวเองเล็ก ๆ
ว่า "ความเพียรพยายาม" สำคัญแค่ไหน

ขอบพระคุณทุกท่านไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ

บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...

ป.ล. บ้านน่ะ ไม่มีชื่อหรอกครับ

แต่ผมชอบเรียก "บ้านปลายดง ณ หางดอย" เสมอ

ใน gotoknow ;)...

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน บันทึกความคิดดี..ความคิดชั่ว

คำสำคัญ (Tags): #happy ba#wasawatdeemarn#บ้าน#วสวัตดีมาร#ความเพียร#ช.พ.ค.#บ้านหลังแรก#เครดิต

หมายเลขบันทึก: 534599เขียนเมื่อ 2 พฤษภาคม 2013 16:56 น. ()แก้ไขเมื่อ 2 พฤษภาคม 2013 16:58 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (54)

ตอกมัดกล้า

เขียนเมื่อ 2 พฤษภาคม 2013 17:11 น. ()

สวัสดีคะ บ้านน่าอยู่มากคะ วันข้างหน้าหนูก็จะมีบ้านของครอบครัวหนูเอง ขอให้บ้านหลังนี้มีแต่ความสุข ร่มเย็นนะคะ

ตันติราพันธ์

เขียนเมื่อ 2 พฤษภาคม 2013 17:34 น. ()

เห็นบ้านแล้วรู้สึกได้ถึงความภาคภูมิใจ

เป็นเป้าหมายในชีวิตของอีกหลายๆคน

ขอจงสำเร็จทุกท่านเทอญ

ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์

เขียนเมื่อ 2 พฤษภาคม 2013 17:50 น. ()

บ้านอาจารย์ดูสบายมากครับ บ้านขนาดกำลังพอดีที่ได้อยู่อย่างสงบนี่ดีที่สุดเลยครับ

โห...ชอบค่ะ ชอบมากๆ...เหมือนบ้านพี่เลย เราเป็นพวกรักธรรมชาตินิ ใครๆเขาไม่รู้หรอกว่า หากเราคิดจะตัดกิ่งไม้สักกิ่งน่ะ เราลำบากใจแค่ไหน...สงสารมัน (อันนี้จริงๆนะ พี่ไม่ไ้ประชด... แต่บ้านพี่น่ะ คนที่บ้านชอบตัด...พี่ชอบปล่อยรก...อิอิ...)

...ขอชื่นชมและให้กำลังใจค่ะ เก่งมากๆเลย สมควรเอาเป็นแบบอย่างค่ะ

ขอบคุณค่ะ

ปล. เก็บเงินเก่งๆอย่างนี้ซื้ออีกสักหลังซีคะ... อิอิ

เพชรน้ำหนึ่ง

เขียนเมื่อ 2 พฤษภาคม 2013 19:12 น. ()

-สวัสดีครับ

-อยากมีบ้านสักหลัง

-ต้องอดออมไว้วันหน้าคงมีบ้านที่ได้จากน้ำแรงเราครับ

อักขณิช

เขียนเมื่อ 2 พฤษภาคม 2013 19:39 น. ()

ยอดเยี่ยมเลยครับ

เป็นบ้านที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของตนเองจริงๆ น่าภูมิใจมากๆ เลยละครับ

ไอดิน-กลิ่นไม้

เขียนเมื่อ 2 พฤษภาคม 2013 19:56 น. ()

มีความสุขด้วยจริงๆ ค่ะ ที่ "อาจารย์เสือ" มีบ้านเป็นของตนเอง ...ด้วยแรงผลักดันจากที่ทำงาน ด้วยเป้าหมายของลูกกตัญญููที่ต้องการให้พ่อแม่มีที่พักสบายๆ เวลาไปเยี่ยม และด้วยการมีวินัยทางการเงินและความสามารถในการจัดการของตน

"ไอดิน-กลิ่นไม้" เอง สมัยเด็กเคยกินข้าวกับต้มหัวหอมแห้งจิ้มแจ่วแค่นั้น เพราะไม่มีอะไรจะกิน สมัยเรียน ป.5-ม.ศ.3 ก็กินส้มตำเป็นหลัก จนตอนเข้าเรียนครูปีแรกหมอวินิจฉัยว่าเป็นโรคขาดอาหาร (โปรตีน) แต่พอทำงานหนักมาเรื่อยๆ โดยแทบจะไม่เคยได้รับความดีความชอบพิเศษ แต่พอมีเงินเหลือ เพราะทำแต่งานไม่มีเวลาใช้เงินเลยพอมีเงินเก็บ ทำให้สามารถซื้อที่ดินราคาถูกเพราะบริษัทเจ้าของที่ได้เงินจากคนซื้อก่อนๆ หลายคนมาเยอะแล้ว (ซื้อเงินผ่อนกันหลายคนต่างกรรมต่างวาระและทุกคนถูกยึดคืนเพราะไม่มีเงินส่ง) และสามารถมีบ้านของตนในปี 2533 ผ่อนธนาคารหมด 2540 ค่ะ แรงผลักดันก็คือเพื่อลูก เพราะพ่อเสียตั้งแต่ตนเองอายุ 4 ปี แม่เสียปี 2527 และพ่อของลูกเสียปี 2527 ค่ะ

ดูต้นไม้ที่บ้านของอ.เสือแล้ว น่าจะเป็นลีลาวดีพันธุ์ขาวพวงนะคะ นอกนั้นก็มีโป๊ยเซียน โมก ข่าหรือขิงแดง...ถ้ายายไอดินอยู่ใกล้ จะไปช่วยจัดสวนให้เพื่อมอบเป็นของขวัญแน่ๆ เลยแหละค่ะ