วันนี้ตรงกับวันคล้ายวันเกิดครบรอบ....ปี
      ให้ของขวัญแก่ชีวิตด้วยการอดอาหาร   อย่าให้บอกถึงความรู้สึก..
ยากที่จะบรรยาย... ใครอยากรู้ต้องลองอดเองค่ะ

       ตอนเช้าใกล้เที่ยงเกือบตบะแตก
แต่ก็อดทน  ความรู้สึกหิวทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ  พยายามดื่มน้ำประทังความหิว

        อาศัยกำลังใจที่เข้มแข็ง  ตอนนี้
เริ่มลงตัว  ไม่หิวแล้ว  "จิตวิญญาณเป็นประธานเหนือสิ่งทั้งปวง" จริง ๆ

        วันนี้ไปอบรมเรื่องการคิดวิเคราะห์  
ได้แนวคิดในการสอนมากมาย

       ชอบคำคำหนึ่งที่วิทยากรพูดคือ
คำว่า   "มหัศจรรย์ในตัวเด็ก"

        เราได้ค้นพบความหมายนี้จาก
เด็ก ม.๖/๒  รุ่นนี้เป็นอย่างดี

เรื่องเล่าเคล้าเสียงหัวเราะ

         หลังรับประทานอาหารเย็น    ผู้เขียนก็เล่าเรื่องเปิ่น ๆ
ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต  สารพัดเรื่องเท่าที่จะจำได้    ทั้งคาดเข็มขัด
ผิดจนครุฑกลับหัว   สวมรองเท้าสลับข้าง    นุ่งกระโปรงกลับแถบ
เล่นเอาแม่และพี่สาวหัวเราะจนน้ำตาไหล....ค่ำนี้พวกเราจึงหัวเราะ
กันเสียงดังและมีความสุขไม่น้อย.............

ในม่านเมฆ

          วันนี้มีโอกาสนั่งพักที่โต๊ะทำงาน   (หลังจากแทบไม่ได้พัก
มาหลายอาทิตย์เพราะต้องคอยสอนแทนครูที่ขาด...)  มองออกไป
นอกหน้าต่าง    รับลมเย็น ๆ  พิจารณาก้อนเมฆบนท้องฟ้า

           "ท้องฟ้ามีหรือที่จะปราศจากเมฆหมอก    เส้นทางอันยาวไกลมีหรือที่จะตรงตลอด" 

             ปัญหาและอุปสรรคที่ผ่านเข้ามาในชีวิตบวกกับบทบาทหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ    ช่างเหมือนชีวิตที่อยู่ในม่านเมฆเสียจริง ๆ
แต่ก็ต้องสู้และยิ้มรับกับเรื่องราวต่าง ๆ  ด้วยหัวใจที่เบิกบาน  รอยยิ้ม
ที่สดใส    ทั้งที่ภายในขมขื่นก็ตามที

         ท่ามกลางคลื่นลม  พายุร้ายที่ถาโถม  ไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
จะยืนยงเป็นที่พึ่งพิงของผู้อาศัยได้นานเพียงใดหนอ...

         ตลอดชีวิตของใครบางคนอาจเป็นได้แต่เพียงลิ่วล้อ
ขณะที่ใครคนหนึ่งเหนื่อยนักกับการดูแลผู้อื่น...  หากไม่มีหัวใจ
ที่กล้าแกร่ง   กำลังใจที่เข้มแข็งจะยืนหยัดอยู่ได้อย่างไรฤา...

     

งานสอนคน

         วันนี้ภูมิใจที่วางแผนงานให้นักเรียนชั้น ม.๖/๒  เป็นแม่งาน
ในการจัดกิจกรรมสัปดาห์วันภาษาไทยได้อย่างงดงาม    ศักยภาพ
ในตัวเด็กมีมากมายกว่าที่ครูคิด

         ขณะเดียวกันมอบหมายให้นักเรียนที่ขาดความละเอียดถี่ถ้วน
โดยรับผิดชอบงานบางอย่าง   แต่ก็ล้มเหลวเพราะความใจเร็วด่วนได้
ของเด็ก     "ประสบการณ์งานสอนคน   สอนให้เรารอบคอบระมัดระวังในการใช้งานคนมากขึ้น"

• โลกนี้ยังกว้างไกล
  หากหัวใจไม่หยุดท้อ
  ความหวังยังถักทอ
  เพื่อสานต่ออุดมการณ์

     มุมดียังมีมอง
     ความหม่นหมองอาจพบพาน
     เก็บไว้ประสบการณ์
     สืบผลงานแทนน้ำตา...

        ช่วงสองวันนี้รู้สึกเหนื่อยหนักจนบอกไม่ถูก   มองเห็นความทุกข์จากการเวียนว่ายตายเกิดมากขึ้น   นานเพียงใดหนอจึงจะข้ามพ้นห้วงมหรรณพนี้ไปได้...

• เพียงปัจจัยสี่อย่างทางชีวิต
  หากรู้คิดรู้อยู่รู้คุณค่า
  ไม่เป็นทาสสังคมจมมารยา
  ใช้ปัญญาพอเพียงเลี้ยงกายตน

     ทุกวันนี้เพียงวัตถุที่ถมทับ
     ความดีกลับลดค่าน่าฉงน
     เพียงบ้านใหญ่รถหรูหรือค่าคน
     ไยดิ้นรนหาส่วนเกินเมินพอเพียง

ความตายดั่งสายลมพรมพัดพลิ้ว
ละล่องลิ่วเคว้งคว้างเส้นทางฝัน
หรือหนักดั่งขุนเขาเศร้าจาบัลย์
สิ้นยึดมั่นจึ่งหมดทุกข์พบสุขเย็น

บนลำธารชีวิตมีสิทธิ์ฝัน
      ทั้งเธอฉันสรรสร้างมิหวั่นไหว
      ผ่านสายรุ้งทุ่งทองผ่องอำไพ
      ร้อยสายใยมนุษยธรรมนำมวลชน

คิดถึงใครคนหนึ่งที่ซึ้งค่า
ทุกเวลาคอยปลอบขวัญเมื่อวันเหงา
คอยเคียงข้างอยู่เสมอเปรียบเหมือนเงา
สุขทุกข์เฝ้าห่วงหาเอื้ออาทร

มาบัดนี้ไปลับไม่กลับฝืน
ยามหลับตื่นอาลัยยากไถ่ถอน
เก็บรู้สึกห่วงหาเฝ้าอาวรณ์
ทุกคำสอนยังจำย้ำเตือนตน

ในวันที่ไม่มีเขาเราต้องอยู่
อดทนสู้ต่อไปใจหมองหม่น
มองฟากฟ้าอาจมียิ้มอิ่มกมล
เพื่อนหนึ่งคนมอบให้ไม่ลืมเลือน

กี่รอยทางผ่านรอยกรรมที่ซ้ำซาก
กับความอยากเกียรติกามกินมิสิ้นสูญ
ห่มร่างเหงารูปนามความอาดูร
ทบเพิ่มพูนเกลือกกลั้วด้วยมัวเมา

  คืนเอ๋ยคืนเปลี่ยว
แม่คอยเหลียวดูเจ้าเฝ้าห่วงหา
เสียงโหยหวนวังเวงเพลงน้ำตา
หวาดผวาผ่านคืนวันที่ฝันร้าย....

         สรรพสัตว์ล้วนผลกรรมนำมาเกิด
ทำดีเถิดสร้างกุศลก่อนจะสาย
รักษาศีลบำเพ็ญธรรมนำสบาย
สู่บั้นปลายทางชีวิตลิขิตเอย..

...มายินดีกับความฝันในวันนี้
จากเดือนปีที่ถักทอไม่ท้อถอย
ถึงสายรุ้งล่วงผ่านการรอคอย
ชีวิตค่อยคืบคลานผ่านหลักชัย...

สิ่งเห็นจริงนั้นมิใช่ของจริง
มีหลายสิ่งซ่อนไว้ให้เสาะหา
อย่าเห็นเพียงภาพผ่านลวงตา
เพียงมิช้าปวดจิตเพราะพิษลวง

      "ทุกครั้งที่ฉันสอนนักเรียนฉันรู้สึกสุขใจ   ยามใดที่ฉันอยู่บ้านฉันอบอุ่นทุกครั้ง... เห็นรอยยิ้มของผู้คน  เสียงหัวเราะประสานกันระหว่างครูกับเด็ก
แค่นี้ก็เป็นสวรรค์น้อย ๆ ..."

บทเพลงแห่งพงไพรในวันนี้
อาจเป็นเพียงภาพฝันของวันหน้า
เมื่อมนุษย์หักหาญผลาญพนา
เพียงตำนานผืนป่าให้อาลัย

        วันนี้มีผัสสะเรื่องโทรศัพท์ภายใน
ที่โทรเข้ามาหลายสาย  เป็นอุปสรรคต่อการสอน   รู้สึกหงุดหงิดแต่ก็ต้องอดทน
และเจริญเมตตา  เพราะผู้ที่ติดต่อเข้ามาล้วนจำเป็นทั้งสิ้น

         ตอนเที่ยงรับโทรศัพท์จากพี่ชายลูกศิษย์แจ้งว่าเด็กไปธุระต่างจังหวัดพาคุณยายไปหาหมอยังกลับมาไม่ได้   รู้สึกดีว่าเด็กช่างกตัญญูเหลือเกิน

          ตอนเย็นคุณพ่อเด็กคนเดิม  โทรมาสอบถามว่า วันนี้ลูกชายมาโรงเรียนหรือไม่   แต่งกายไปโรงเรียนแต่เช้า.....

           นี่มันอะไรกัน ???  ครูงง !!!!
สังคมวันนี้  เกิดอะไรขึ้นกับเด็กไทย

บทเรียนชีวิต
       วันนี้ผู้เขียนได้รับบทเรียนชีวิตราคาแพง  เพราะขาดการใคร่ครวญไตร่ตรองให้รอบคอบในการตัดสินใจ
จนทำให้รู้สึก "เสียดาย"  แต่ก็ขอบคุณ
บทเรียนนี้ที่ทำให้มีสติมากขึ้น

 ยามใดเธออ่อนแสง
 เหนื่อยสิ้นแรงยังมีฉัน
 เมตตาให้แบ่งปัน
 ทุกคืนวันมิคืนคลาย

ดวงดาวแห่งศรัทธา
จงเจิดจ้าอย่ารู้หน่าย
สายรุ้งจักทักทาย
สื่อความหมายแห่งชีวิต

ความต่างของชีวิต

           นัดนักเรียนสอบท่องอาขยาน   เด็กที่เรียนห้องหนึ่งห้องสอง
ท่องได้ครบเกือบ 100 เปอร์เซ็นต์  ขณะที่เด็กห้องสามถึงห้องห้า
บางคนเพิ่งจะฝึกท่อง...

           เห็นแล้วก็สะท้อนใจ  ทุกสังคม  ทุกอาชีพ  ทุกสถาบัน เหมือนกันหมด  นั่นคือ  คนดีมีความรับผิดชอบ  ตรงต่อเวลา  นับวันจะหายากลงทุกที....

หัดปฏิเสธ

       เดินสวนทางกับฝ่ายบริหาร ถามว่า  "ว่างไหม ?"
เราถามว่า "ทำไมหรือคะ ?"   ท่านตอบว่า  "จะให้เขียนบทที่ ๑ ให้หน่อย"     เรารีบบอกว่า  "ช่วงนี้งานยุ่งมากค่ะ  ให้คนอื่นช่วยดีกว่า.."

        ทุกวันนี้   แค่ดูแลงานที่เรารับผิดชอบยังไม่สมบูรณ์เท่าที่ควร  
การช่วยเหลือผู้อื่น  หากเป็นประโยชน์ส่วนรวมเราไม่ปฏิเสธ   หากส่วนตัวคงต้องคิดหนักมากกว่าเดิม

เหนื่อยแต่ก็ภูมิใจ

       ช่วงนี้เราไปเรียนคอมพิวเตอร์
ตอนเย็น    มีบรรดา ส.ว มาเรียนหลายคน   บางคนไม่มีพื้นความรู้มาก่อน   เห็นแล้วก็เหนื่อยแทนครูหนุ่มวัยลูก...

       เราเองก็คอยชำเลืองมองเพื่อน ๆ
ใครทำไม่ได้ติดขัดตรงไหน   เราก็รีบวิ่งไปช่วยไปดูแล   ทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้เชิญ
นึกขำตัวเองเหมือนกันช่วยเขาทำไมทำไมชอบช่วยคนอื่น...? นั่นซีนะ
เพราะเราถือคติที่ว่า "ความสุขที่สุดในชีวิตคือการช่วยเหลือผู้อื่น" หรือเปล่านะ ?