สายวันหนึ่งที่นั่งทำงาน....ดิฉั้นแว้บคิดขึ้นมา.....ไหนๆงานของเราคือสิ่งเดียวกันจากความกระหายใคร่รู้ว่าที่อื่นเขาบริหารจัดการโครงการกันอย่างไร ได้หลักสูตรมาอย่างไร จึงแว้บคิดโครงการนี้ขึ้นมา คุณคนนี้คือเครือข่ายของเราดิฉั้นติดตาม(ชมชอบ)อ่านบันทึกเธอสม่ำเสมอแล้วเราก็มีเวทีพบกันใน.."นักพัฒนาทรัพยากรมนุษย์:บอกกล่าวเล่าขานประสบการณ์"...มุมหนุ่มปูนฯ คุณเรวัตร ใหญ่แก้ว (click)มุมนักจัดโครงการขายหาเงิน(พี่จ๋าคุณเบญจนาถ ดวงจิโน นักจัดโครงการชำนาญการ ของสำนักส่งเสริมฯของ ม.อ.เอง) มุมนักจัดพัฒนาแบบให้เปล่าเพื่อพัฒนาสมรรถนะบุคลากร..(ตัวดิฉั้นเองหรือทีมงาน+นักพัฒนาฯจากคณะใหญ่ของเรา(คณะแพทย์ฯ)) งานนี้รับรอง tacit กระฉูดแน่...เรานัดกันคุยเรื่องกระบวนงานเดียวกันที่ทำอยู่ในต่างองค์กร น่าจะฟังกันไม่ทัน....เราจัดให้กับ...ผู้ทำหน้าที่พัฒนาบุคลากรในองค์การของเรา....ทุกวันนี้จะมีคนทำหน้าที่เหล่านี้ในคณะหน่วยงาน....ที่หลากหลายประสบการณ์...เขียนเล่ามาด้วยความปิติสุขว่า....บัดนี้ดิฉั้นมีเครือข่ายที่ชักชวนกันมาเล่าเรื่อง...งานที่ทำได้...แล้วกว่าจะถึงวันจัดจริงคงหามาเพิ่มได้อีกหลายมุมเพื่อการบูรณาการประสบการณ์ ขอlinkไปบันทึกนี้ด้วยค่ะ...เกี่ยวข้องกันข้าวยำปักต์ใต้ ปักษ์ใต้ของอ.paew
เรื่องของอาจารย์น่าสนใจ และมีคุณค่ามาก
ผมขออนุญาตแนะนำนิดหนึ่งนะครับ
เรื่องการสะกดคำ ผมเองก็เขียนผิดบ่อยๆเพราะ
เพลินไปบ้าง พลาดไปบ้าง พิมพ์ตกพิมพ์เกิน
บางคำอาจารย์คงเจตนาให้ผิด ผมขอแนะนำคำว่า
แว้บ ควรใช้ไม้โท เพราะอักษรต่ำใช้ไม้ ตรี ไม่ได้
คำว่า ปักษ์ใต้ น่าจะใช้ ษ์ ครับ
ผมก็ไม่แน่ใจ อาจารย์ลองเปิดพจนานุกรมอีกทีนะ
ครับ
อย่าโกรธกันนะครับ เพราะรักจึงแนะนำแต่ถ้าอาจารย์
ทราบแล้วแต่เป็นเทคนิคการเขียนอย่างหนึ่ง
ผมก็ขออภัยด้วย พอดีผมกำลังเขียนเรื่องการสะกดคำ
พอดี
โชคดีนะครับ
สวัสดีค่ะ...น้องจิ๊บ
ครูอ้อยไปอ่านแล้วค่ะ...ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับ
เครือข่ายคือตัวช่วย ทำงานให้สะดวกขึ้น จริงครับ
สวัสดีคะ พี่เมตตา
น่าสนใจมากคะ ..เวที "นักพัฒนาทรัพยากรมนุษย์:บอกกล่าวเล่าขานประสบการณ์" อยากร่วมแลกเปลี่ยนด้วย
ขอบคุณคะ
น้องเม วลัยลักษณ์
พิมพ์ผิดประจำ...
มาจากความไม่รู้แจ้ง..และไม่ทบทวน...
ไม่ปรับปรุง...จะระมัดระวังยิ่งขึ้นค่ะ ขอบคุณแฟนเพลงค่ะ