กลับบ้านเป็นครั้งที่สอง

ทำตัวราวกับว่าเรียนอยู่ที่บางกอกซะอย่างนั้น

วันที่ 27 พฤษภาคม 2550

วันนี้กลับมาจากหาดใหญ่ วันนี้เป็นวันครบรอบ 3 สัปดาห์ของที่นี่ นี่ผ่านไป 3 สัปดาห์แล้วหรือ (สติแตกไปแล้ว)

                กลับบ้านรอบนี้ ผมสามารถหลับบนรถบัสได้นานขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะชินหรือเหนื่อย แต่ไม่ต้องทรมานเรื่องหิวอีกต่อไป แต่คราวนี้ได้มีโอกาสชมเมือง KL ยามราตรีอย่างเต็มๆ เพราะว่ารถต้องไปส่งผู้โดยสารที่นั่น เวลาเที่ยงคืนยังพลุกพล่านอยู่เลยครับ ได้ทีโอกาสเห็นตึกปิโตรนาสที่เปิดไฟอร่าม ช่างสวยงามเกินบรรยาย

                โทรไปที่บ้านตอนเช้า พ่อตามาจากปากพนังพอดี พ่อตาผมท่านนี้ (ผมมีท่าน

เดียวครับ) เป็นคนดีจริงๆครับ ท่านดูเลยผมและลูกสาวท่านอย่างดีจริงๆ เวลาที่ไม่อยู่ก็อาศัยท่านนี่แหละที่ช่วยมาดูแลครอบครัวแทนผม เจ้าจ้าและพี่แป้งยังคงลิงโลดเหมือนเดิมที่ได้เจอพ่อ

                ในวันเสาร์ต้องไปประชุมผู้ปกครองของพี่แป้งเวลาบ่ายโมงครึ่ง ได้ฟังย่านี (ของพี่แป้ง) ซึ่งเป็นอาจารย์ใหญ่กำลังบรรยาย พูดคุยกับผู้ปกครอง อาจารย์ท่านนี้เป็นนักการศึกษาที่น่ารัก ท่านเคยพูดเมื่อปีที่แล้วว่า พ่อแม่ต้องเป็นส่วนหนึ่งในการสอนลูก พาลูกไปเที่ยว สอนให้เขารู้จักสิ่งแวดล้อม รู้จักธรรมชาติ มาวันนี้ท่านคุยเรื่องการสอนลูกให้มีรสนิยม การมีรสนิยมไม่ใช่หมายถึงการใช้ของแพง แต่หมายถึงการมีวัฒนธรรม มีมารยาททางสังคม เจ้าจ้าไปด้วย น่าแปลกที่เธอยอมให้ครูพี่โอ๋ ครูพี่ทิพย์อุ้มพาไปเที่ยวในโรงเรียนด้วย นี่เป็นอีกหนึ่งพัฒนาการของลูกที่ต้องบันทึกเอาไว้

                วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ผมต้องกลับสิงคโปร์ด้วยเครื่องบินตราเสือ ก็ผ่านพบกับการเดินทางแบบเดิม แต่คราวนี้ผมคล่องขึ้น ได้ไปกินข้าวเย็นก่อนที่ย่าน Bugis จากนั้นจึงกลับที่พัก ราตรีสวัสดิ์วันสุดท้ายของสัปดาห์ที่สาม หรือว่าวันนี้ควรจะเป็นวันแรกของสัปดาห์ที่สี่นะ ชักงงงง

[ขจิต ฝอยทอง]

• ผมลืมไปว่าอยู่สงขลาเดินทางไปสิงค์โปง่ายมาก
• ตอนอยู่ปริญญาตรีที่สงขลา
• ข้ามไปเล่นกีฬามา
• ขอบคุณครับ