หายไปกับชมรมท่องอุษาคเนย์
หลังจากผลัดกันเกเร คอมพิวเตอร์ก็พร้อมใจกันลาป่วยทั้งสองเครื่อง กว่าจะได้คนมาดูอาการ รักษาให้ก็เกือบสิบวัน พอดีกับต้องเดินทางไปกับชมรมท่องอุษาคเนย์ ไป "เมืองแมนที่ปลายฟ้า" เลยทำให้ต้องว่างเว้นจากการอ่านและเขียนบันทึกในG2K เสียนาน
คิดถึงทุกท่านจริงๆค่ะ
ที่สำคัญไม่ได้ตอบขอบคุณผู้ให้เกียรติแวะเวียนมาอ่านบันทึกในk-creation และ riverlife และได้แสดงข้อคิดเห็นที่เป็นประโยชน์ไว้มากมาย ขอถือโอกาสนี้รวบยอดขอโทษที่ทำตนเหมือนคนไร้มรรยาทและขอบคุณในไมตรีจิตของผู้อ่านทุกท่านนะคะ
ว่าจะค่อยๆทยอยเก็บเรื่องน่ารู้ น่าคิด และน่าสนใจที่พบเห็นจากการไปเยือน "เมืองแมนที่ปลายฟ้า" มาเล่า ซึ่งคำนี้หากจำไม่ผิดเป็นคำที่คุณธีรภาพ โลหิตกุลเป็นผู้รังสรรค์ขึ้นเมื่อกล่าวถึง"แชงกรีล่า"ประเทศจีน
เรื่องที่อยากเล่าก่อนวันนี้เกี่ยวกับ "คณะนักการเมือง ข้าราชการไทยและผู้ติดตาม"ทั้งหมดเกือบสิบคนที่เผอิญไปพบที่สนามบินคุนหมิง ในวันเดินทางกลับประเทศไทย(16 พฤษภาคม 2550)
ไม่ได้ตั้งใจจะประณามใคร หรือทำให้ใครเสื่อมเสีย และพยายามคิดว่านักการเมืองและข้าราชการระดับผู้ใหญ่ในคณะนี้อาจไม่ได้ตั้งใจหรือไม่ได้คิดถึงประเด็นที่จะเล่าด้วยซ้ำไป คนที่สมควรถูกประณามคือผู้เขียนที่คิดไม่ทัน(แปลว่าโง่ไปหน่อย)
เรื่องมีอยู่ว่า...
ขณะที่ผู้กำลังจะเดินทางออกนอกประเทศจีนจากสนามบินคุนหมิงกำลังเข้าแถวกันยาวเหยียดเป็นสองแถวใหญ่ๆเพื่อผ่านการตรวจเช็คหนังสือเดินทาง แล้วจึงจะไปเอกซเรย์สัมภาระและตรวจสิ่งต้องสงสัยที่ติดกาย ก่อนจะปล่อยเข้าสู่โถงนั่งรอขึ้นเครื่อง ผู้เขียนเห็นคนใส่สูทสีเข้มๆกลุ่มหนึ่งยืนชิดผนังตึกด้านซ้ายมือไม่ห่างจากเคาน์เตอร์ตรวจหนังสือเดินทางและหัวแถวที่ผู้เขียนยืนอยู่ มองเห็นท่าทางอารมณ์เสีย มีคนหนึ่งพูดโทรศัพท์ได้ยินเสียงบ่นว่าผู้ประสานงานที่ทำให้ต้องมายืนรอ เลยทราบว่าเป็นคนไทย
ที่จริงก็ไม่ได้ให้ความสนใจเพราะทราบว่าคนไทยไปทำธุรกิจที่จีนกันเยอะมาก มองเห็นผู้ประสานงานของคณะนี้สาวรุ่นๆ ท่าทางยังไม่ค่อยมีประสบการณ์พยายามไปเจรจากับเจ้าหน้าที่จีนที่เคาน์เตอร์แถวของผู้เขียน เจ้าหน้าที่ก็หน้าตาไม่รับแขก คงหงุดหงิดเพราะคนเยอะมาก การบินไทยเที่ยวนี้ผู้โดยสารเต็มลำ นี่ยังไม่นับสายการบินอื่น
ระหว่างกำลังเพลินกับภาพชีวิตที่เห็น พลันปรากฏสาวใหญ่อีกนางหนึ่งมายืนประชิดด้านขวาของผู้เขียนแสดงสีหน้าเดือดร้อนใจมาขอให้ผู้เขียนอนุญาตให้"ผู้ใหญ่ท่าน"ลัดคิวผ่านไปก่อนได้ไหม บอกว่าคณะนี้มี"ท่านรัฐมนตรี และ ท่านปลัด" ยืนรออยู่นานเพราะผู้ประสานงานคนเป็นเด็กไม่เป็นงานไม่พาคณะท่านผู้สำคัญทั้งหลายไปในที่ๆควรจะไปให้ผ่านได้เร็วๆ
ด้วยความที่ไม่เคยคิดว่าจะถูกขอแบบนี้ และนึกสงสารคนที่มาขอ ไม่ได้สนใจความเป็นรัฐมนตรี หรือเป็นปลัดกระทรวงของใคร หน้ายังจำไม่ได้เลยว่าใครเป็นใคร กับเรื่องเล็กน้อยกับแค่ให้คนสองคนได้ผ่าน แก่ๆด้วย(กว่าจะเป็นระดับนี้ได้คงต้องแก่) อีกทั้งก็คนไทยด้วยกันแท้ๆ ที่จริงยังคิดไม่ถี่ถ้วน แต่พยักหน้าบอกหล่อนว่า"เชิญค่ะ" เร็วไปหน่อย แล้วจึงคิดได้ว่าคณะมีตั้งหลายคน เลยถามว่าจะขอผ่านกี่คน หล่อนตอบว่า "ทั้งคณะค่ะ"
รู้สึกโมโหจี๊ดเลยว่าเราเสียรู้และเป็นคนที่สมควรถูกคนที่ต่อแถวอยู่หลังเราทั้งแถวประณาม เลยถามไปว่ากระทรวงอะไร หล่อนตอบว่า "กระทรวงพาณิชย์ค่ะ" และทำท่าทางขอบคุณผู้เขียน แต่ผู้เขียนก็รู้สึกหมั่นไส้คณะนี้มากเพราะทุกคนเดินเชิดกันเข้าไปประหนึ่งอภิสิทธิ์ชน ไม่สนใจคนที่เข้าแถวยาวเหยียด แม้จะหันมาขอบคุณซักนิดก็ไม่มี เพราะคิดว่าเขาน่าจะรู้ว่าลูกน้องตัวมาขอแซงคิว เลยพูดพอให้ได้ยินว่า "อ๋อ เหรอคะ ดิฉันประชาชนคนธรรมดาเต็มขั้นค่ะ"
ทั้งคณะที่ลัดคิวใช้เวลาพอสมควร เจ้าหน้าที่จีนเขาคงรู้ว่าเป็นคณะสำคัญอยู่เหมือนกัน ก็กันให้แถว"คนธรรมดา"รอจนทั้งคณะผ่านเครื่องเอกซเรย์ไปหมดก่อน
พอเสร็จกระบวนการ ผู้เขียนพบกับกลุ่มของตัวเองก็เล่าให้พี่คนหนึ่งฟัง เขาก็ให้สติว่า ปัจจุบันพวกนักการเมืองและข้าราชการระดับผู้ใหญ่ค่อนข้างจะระมัดระวังตัว อาจไม่รู้เรื่องหรือไม่ได้ตั้งใจว่าเขาจะแสดงอำนาจ ผู้น้อยหรือลูกน้องนั่นแหละตัวดี ทำให้ผู้ใหญ่เสียหายมานักต่อนักแล้ว ก็ว่ากันไปนะคะ จะจริงหรือไม่เหตุการณ์ก็ผ่านไปแล้ว ใครทำอะไรไว้ก็ได้อย่างนั้น
แต่บทเรียนความโง่นี้ทำให้ได้คำแนะนำที่ดีมากจากพี่คนนี้ สามารถนำไปใช้ได้เวลามีคนมาขอลัดคิวที่ไร้เหตุผลสมควร โดยตอบว่า
1."คุณถามฉันคนเดียวไม่ได้หรอกค่ะ ต้องถามทุกคนที่ต่อแถวอยู่ทั้งหมด"
2.หากทราบว่าจะไปไฟลท์เดียวกัน เช่นกรณีนี้ทราบว่ามีไฟลท์เดียว ให้แกล้งถามว่า ไปไฟลท์ไหน พอเขาตอบ ให้บอกว่า "ไฟลท์เดียวกันค่ะ ไม่ต้องลัดคิวหรอก เครื่องออกก็ได้ไปพร้อมๆกัน ไม่ต้องรีบ"
ทั้งสองข้อนี้ผู้ให้คำแนะนำย้ำว่า ต้องตอบแบบยิ้มด้วยนะคะ เขาจะได้รู้สึกอาย เรื่องนี้ไม่ใช่การเอาชนะกัน แต่เป็นการสอนมารยาทในการเป็นส่วนหนึ่งของสังคม
ผู้เขียนต้องขออภัยต่อผู้ต่อแถวทุกคนที่ต้องรอนานโดยใช่เหตุจากความโง่ของผู้เขียนเองจริงๆ
เมื่อมีโอกาส จะนำเรื่องสนุกๆมาเล่าบ้างจากการไปเยือน ลี่เจียง จงเตี้ยน แชงกรีล่า เพราะได้ความรู้จากไกด์ท้องถิ่นที่พูดไทยได้ดีมาก วิทยากรหลักจากเมืองไทยคือ คุณศรัณย์ บุญประเสริฐ นักเขียนสารคดีอิสระ และคุณกฤช ชลธานนท์ผู้ก่อตั้งชมรมท่องอุษาคเนย์(ร่วมกับคุณธีรภาพ โลหิตกุล และคุณจิระนันท์ พิตรปรีชา)การเดินทางครั้งนี้จึงไม่ใช่การไปเที่ยวๆ ช้อปๆแน่นอน
ความเห็น (25)
สวัสดีค่ะ
คิดถึงจังค่ะ..ไม่อยู่หลายวันเลยนะคะ เบิร์ดแอบมาเลียบๆเคียงๆบ่อยๆแต่เห็นเจ้าของบ้านไม่อยู่..พอวันนี้เห็นมีบันทึกก็เลยเข้ามาทักทายด้วยความคิดถึง
ผู้ใหญ่ที่ท่านถึงพร้อมทั้งคุณวุฒิ วัยวุฒิและชาติวุฒิท่านคงไม่ทำอย่างนี้หรอกค่ะ..เบิร์ดเคยพบท่านหนึ่งท่านขวัญแก้ว วัชโรทัยท่านมาตรวจที่ศิริราช..คิวยาวมาก ( ศิริราชจะเป็นเช่นนั้น )..ท่านนั่งรอคิวนะคะ..มีคนมา " อำนวยความสะดวก " เหมือนกันค่ะ แต่ท่านปฏิเสธ...คนคงไม่ได้ต่างที่ฐานะหรือชาติพันธุ์ แต่ต่างที่ระดับของจิตใจนะคะ
แชงกรีลาเบิร์ดยังไม่เคยไปเลยค่ะ..จะคอยอ่านบันทึกนะคะ..
สวัสดีครับ
คิดถึงมากเช่นกันครับอาจารย์ เข้า Planet "ลานประสบการณ์" แล้วไม่เห็นเรื่องราวของท่านก็ให้สงสัย แต่เข้าใจดีแล้วครับ
ผมเองก็ทำท่าว่าจะเอาแน่ไม่ได้เหมือนกัน กับการเขียน-ตอบบันทึก เพราะใกล้เปิดเทอม อะไรๆมันก็มาหลายทิศแบบตั้งรับไม่ค่อยทัน ปฏิเสธคนไม่ค่อยเป็นเสียด้วย เลยวุ่นเกินจำเป็นบ่อยๆครับ
จากเรื่องเล่าคิดว่าเกิดผลกระทบแน่ครับ อย่างน้อยคนอ่านหลายคนที่มีจังหวะ โอกาสที่จะประพฤติเยี่ยงนั้น คงได้ฉุกคิดว่า มัน "ชุ่ย" ขนาดไหน ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะ ผู้เสนอ หรือ ฝ่ายสนอง .. ผมว่าคนพวกนี้ถ้ามีจังหวะและโอกาส เขาคงพร้อมเสมอที่จะเบียดเบียนผู้อื่น ไม่ว่าเรื่องเล็ก เรื่องใหญ่ ... สวัสดีครับ.
วันนี้ท่านอาจารย์คุณนาย มาแปลก ;)
ดูเป็นวัยรุ่นขึ้น อิอิอิ.....มันเป็นเช่นนั้นเองงงงงง
- คุณนายแสนสวย
- ดีจัง ขอนำไปใช้ด้วยนะ
สวัสดีค่ะคุณเบิร์ด
- แวะมาเรียนรู้ครับ
- แต่สงสัยจะไม่มีโอกาสได้ใช้มั้ง....กลัวความสูงครับ.....
- เมืองจีนก็ยังไม่เคยไปกับเขาเลย...สักวันคงมีวาสนา
 |
panda
umi
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณมากที่อาจารย์กรุณาไปเยี่ยมที่บันทึก
เพิ่งกลับมาค่ะ ไปเยี่ยมหลานมาค่ะ
คิดว่าดีแล้วค่ะ ที่ต่อไป มีคนแนะนำ ว่า ควรจะตอบอย่างไร การลัดคิว ดดยไม่มีเหตุผลสมควร แค่ ความสะดวกของตนเองหรือหมู่คณะ เป็นเรื่องเสีย มารยาทค่ะ
เคยแวะเข้ามาหาบ่อยๆ แต่ก็นึกว่า คงไม่อยู่ค่ะ
รออ่านอยู่นะคะ ชอบอ่านบันทึกอาจารย์ค่ะ
แอบคิดถึงและสงสัยในการเงียบหายไปเหมือนกันค่ะ ขอบคุณนะคะกับเรื่องราวความรู้แบบเบ็ดเสร็จที่เตรียมไว้ให้เลย แล้วจะตามมาอ่านเรื่องราวสนุกๆต่อนะคะ จาก...น้องแหววค่ะ
"ไฟลท์เดียวกันค่ะ ไม่ต้องลัดคิวหรอก เครื่องออกก็ได้ไปพร้อมๆกัน ไม่ต้องรีบ"
: ) อมยิ่้มแก้มปริเลยค่ะ : D
สวัสดีครับ อาจารย์
ติดตามอาจารย์ไปเที่ยว ได้ครบทุกรสชาติเลยนะครับ แบบโหด มัน ฮา ด้วย
เป็นเรื่องธรรมดาที่บางครั้งก็ต้องทำใจ
ไม่ทราบว่า ที่บางเจ้าฉ่า อ่างทอง อาจารย์จะมาร่วม เวทีแลกเปลี่ยน ประเด็น CBT.หรือเปล่าครับ
อยากเจออาจารย์จังครับ
คุณมัท ชอบคำแนะนำของพี่คนนี้เช่นกันค่ะ จำได้ว่าตอนเขาบอกก็ยังหัวเราะ และลืมความหงุดหงิดไปเลยค่ะ
คุณจตุพร ขอบคุณที่มาตามอ่านบันทึกนะคะ ได้คุยกับคุณฝนแล้ว คิดว่าจะไปที่บางเจ้าฉ่า อ่างทอง ในวันที่ 26 อยากเห็นลูกศิษย์ทำงาน แล้วเราคงจะได้พบกันค่ะ
คุณนายดอกเตอร์: ก้มหัวกราบรับพรงามๆเลยค่ะ อาจารย์ : ) ขอบคุณมากๆนะคะ เช่นกันนะคะ อาจารย์รักษาสุขภาพด้วยนะคะ แต่อ.ได้อยู่ริมน้ำใกล้ธรรมชาติ อากาศดีๆ ก็มีชัยไปกว่าครึ่งแล้วค่ะ : ) แล้วมัทจะรออ่านเรื่องชาฝรั่งเศสค่ะ
สวัสดีค่ะ อาจารย์ขจิต ทราบว่าอาจารย์กำลังงานยุ่ง แล้วจะเขียนเรื่องเที่ยวจริงๆให้อ่านทีหลังนะคะ บันทึกนี้อยู่แค่ที่สนามบิน :)ทราบว่าคุณมัทก็กำลังยุ่งมาก(ขึ้นเรื่อยๆ) เลยเป็นข้ออ้างของตัวเองว่า ตัวเองก็กำลังยุ่งเหมือนกัน ต้องเก็บการเขียนเรื่องบันเทิงไว้ก่อน ซักสองสัปห์ดา แล้วค่อยbuild อารมณ์เขียนกันใหม่อีกครั้ง
|
แวะเข้ามาอีกทีค่ะ นำดอกไม้มาฝาก ถ่ายรูปไว้แยะมากค่ะ 
ชอบดอกไม้ ชอบสวน ชอบความโปร่งสบาย อากาศดีๆ และชอบความเงียบค่ะ
ไม่ชอบคนมากๆ เป็นคนที่ ถ้าจะพูดเรื่องงานนี่ พูดเป็นต่อยหอย โน้มน้าวลูกค้าได้ แต่ตัวจริงคือ ชอบเงียบๆค่ะ
ขอบคุณคุณ
sasinandaเป็นอย่างยิ่งเลยค่ะที่กรุณานำภาพกล้วยไม้แสนหวานนี้มาฝาก