คิดถึงบ้านเมื่อฟ้าลั่น
วันนี้ 12 พ.ค.50 นั่งทำงานที่บ้านตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว เนื่องจากพรุ่งนี้ ต้องเดินทางไปจังหวัดตรัง ตามที่นัด อ.จำนง (ครูนงเมืองคอน)ไว้ว่าเจอกันที่คิวรถตู้ นคร-ตรัง เวลาบ่ายสองโมง แลที่ทราบมี"ครูราญเมืองคอน"ร่วมด้วย การไปจังหวัดตรังเพื่อการเรียนรู้ร่วมกันมากกว่าที่จะเป็นวิทยากร ตามที่น้อง อ."ชายขอบ" (อ.อนุชา หนูนุ่น) ประสานงานมา F2F กันอีกครัง และ ได้ร่วมภารกิจอันสำคัญที่ผมอยากร่วมอยู้แล้วเพราะผมไม่ขาดทุนอะไร เมื่อได้เจอคนเก่ง
เหมือนชื่อบันทึกเขียนหลอกๆไว้ว่ามั๊ยครับ เพราะย่อหน้าแรกเขียนไปคนละเรื่องเลย ขณะที่ผมเขียนบันทึกนี้ฟ้าร้อง ฮือ ๆ เบา ท้องฟ้าครึ้มสลัว ลมพัดเอื่อย ๆ เป็นบรรยากาศอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมคิดถึงบ้าน คิดถึง พ่อ และแม่ บ้านที่ว่าก็คือบ้านที่ผมเกิดฝังรกที่นั่น แม้ตอนนี้มีครอบครัวมีบ้านตัวเองแต่บรรยากาศเหล่านั้นยังฝังความรู้สึกอยู่เสมอ
ตอนเรียน ชั้นประถม พี่สาวเรียนมัธยมมาอาศัยบ้านป้า(พี่สาวของแม่) ที่อำเภอทุ่งสง พี่สาวกลับบ้านปิดเทอม ผมติดตามมาเที่ยวบ้านป้าด้วยเมื่อพี่กลับมาเรียนเปิดก่อนผม ในสมัยนั้นถือว่าผมเข้าเมืองสำหรับผมที่มาจากชนบท นั่งรถไฟมาทางเดียวที่มาทุ่งสงได้ ตอนมาถึงเรารู้สึกตื่นตาตื่นใจสนุกสถานที่ได้เจอเพื่อนใหม่ เห็นอะไรหลายอย่างที่บ้านชนบทไม่มีที่นี่มีไฟฟ้า มีน้ำประปา
เวลาเดียวกันกับวันนี้ครับ บรรยายกาศคล้าย ๆ กัน ผิดกันที่วันนั้นที่บ้านป้าไม่มีลมพัด ฟ้าลั่น(เป็นคำที่บ้านผมพูดกัน มันคือฟ้าร้อง) ครึ้มฝน ผมลืมเพื่อนลืมของใหม่ทันที กลับคิดถึงบ้านคิดถึงพ่อและแม่จับใจ ผมคิดว่าในวันนั้นถ้าผมเดินกลับบ้านได้ผมจะทำทันที หลับตาลงเห็นภาพที่บ้านทันที
เช่ารุ่งขึ้นผมเข็ดเลยครับไม่อยู่ต่ออีกทั้ง ๆ ที่บอกพี่สาวว่ามาอยู่สักอาทิตย์ ที่ไหนได้ครับวันเดียวจะแย่อยู่แล้ว
อาการคิดถึงบ้าน ผู้หลักผู้ใหญ่มักหยอกล่อเราตอนเด็ก ๆ ว่าจะไปอยู่ไหนได้ เพราะใจไม่เข้มแข็งพอ และนั้นคือสมัยก่อนที่เขาอยากให้เราลืมบ้านบ้างเพื่อการเรียนการศึกษาพัฒนาตนเอง หากเราจากบ้านไม่ได้เราก็ไม่มีความเจริญในชีวิต(ผู้ใหญ่ว่าเมื่อก่อน)
แต่คงผิดกันกับสมัยนี้แล้วละครับ เพราะหลายคนออกจากบ้านไปแล้วไม่อยากกลับบ้าน เพราะมีความคิดที่ว่ามันลำบากเหลือเกินหนีไปให้พ้น ขายที่ ขายนา ขายบ้านก่า ไปอยู่ที่อื่น ทิ้งพี่ทิ้งน้องไป แต่เมื่อถึงวันหนึ่งที่ตนเองลำบากหมดที่พึ่ง เพราะไปอยูต่างบ้านต่างเมืองจะพึ่งใครได้ คิดได้ก็สาย ก็กลับบ้านเดิม และมาพึ่งใบบุญญาติเก่า เหมือนเดิม แต่กลับมาก็มาแต่ตัวทรัพย์สมบัติเดิมขายไปหมดแล้ว แบบนี้มีให้เห็นมากในชุมชนที่ผมเคยเข้าไปทำงาน
ผมไม่อายที่จะบอกใคร ๆ ว่าคิดถึงบ้านเมื่อตอนเด็ก ๆ เพราะเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่ใครเมื่อได้ยินเราพูดว่าคิดถึงบ้านเขาชื่นชมว่าเราเป็นคนไม่ลืมหลัง และช่วยเตือนสติให้อย่างมากในช่วงที่เราเสียกำลังใจ กับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ ได้รู้ว่าแค่นี้ก็ดีถมเถไปแล้วถ้าเทียบกับอดีตเราเติมให้กับชีวิตมากพอสมควรแล้ว ถึงแม้นไม่ดีเลิศก็ตาม ทำให้หายโล่งและมีความสุขดีทันที
ฝนเทลงมาแล้วตอนนี้ นี่ถ้าเป็นตอนเด็กเราก็ตัดใบกล้วย ใบบอนขนาดใหญ่กางเดินกลับจากโรงเรียนโดยไม่ต้องพกพาร่มเหมือนสมัยนี้ เลิกเรียนถ้าเดินผ่านบ้านผู้เฒ่าผู้แก่จะดุเราแบบเป็นห่วงว่าทำไม่ฝนจะตกแล้วไม่ตัด "ทางกล้วย"(ใบกล้วย) ถือเตรียมไว้เดี๋ยวถูกฝน(โดนฝน) เย็น(หนาว)จะเป็นหวัด พูดแล้วก็เรียกให้เราไปเอาที่ท่านเพราะท่านเตรียมพร้ามาแล้วพร้อมที่จะตัดให้เรา นี่คือวิถีชีวิตความเอื้ออาทรของคนสมัยเมื่อผมวัยเด็ก ผมเสียดายที่สิ่งเหล่านั้นหายไปหมดแล้วก็ว่าได้ในขณะนี้ เมื่อเป็นอย่างนี้คงห้ามกันไม่ได้หรอกครับที่จะไม่ให้คิดถึงบ้านเมื่อฟ้าลั่น
ความเห็น (16)
- สวัสดีครับ
- เดือนหก ฝนตก กบฮ้อง ..หัวใจฮ่ำฮอน คิดฮอดบ้าน
- ...
- ผมเองก็คิดถึงบ้านเหลือทน... http://gotoknow.org/blog/pandin/95445
พี่ชาญวิทย์เล่าได้ยอดเยี่ยมมากครับ
นโยบายจังหวัดอยู่ดีมีสุขจะช่วยให้ความทรงจำหนหลังกลับมาได้มั้ยครับ
- ฟ้าลั่น...ผมนึกถึงเมื่อตอนเดินจูงวัวอยู่กลางทุ่งนา ฟ้าครึ้ม ลมพัดแรง ฝนตกหนัก ฟ้าแลบด้วย..อีกไกลกว่ากจะถึงบ้าน น่ากลัวจัง...
- ตื่นเต้น.... กลัว...กลายเป็นประทับใจไปเลย...พอฟ้าลั่นก็เกิดอาการคิดถึงบ้านเหมือนกันครับ
- เข้ามาครั้งนี้เหมือนได้ท่องวิมานครับ สดใน สวยงาม แปลกตาดีจัง
- พรุ่งนี้เจอกันตามนัดครับ บ่ายสองโมง
เรียน คุณแผ่น
- ตามท่านไปแล้วย้อนกลับมา ดูบทกวีของท่านแล้วกินใจตามสภาพบทกวีนั้นจริง ๆ ขอบคุณนะครับที่มาทัก ในโอกาสต่อไปคงได้แลกเปลี่ยนกันอีกเยอะครับ
เรียน อาจารย์ภีม ครับ
- ขอบคุณครับที่แวะมาทักกัน เรื่องอยู่ดีมีสุข บูรณาการโครงการได้ทุกโครงการอยู่แล้ว น่าจะเหลือที่ต้องทำคือบูรณาการคน บูรณาการความคิด ถ้าคิดเหมือนท่านผู้ว่า ฯ วิชม ทองสงค์ ทุกคนทุกฝ่ายก็ไม่ยากเลยครับ
- เมื่อ 2-3 วันก่อนได้ไปสังเกตการณ์ การพิจารณาโครงการที่อำเภอส่งเข้ามา ที่ห้องประชุมศาลกลางเก่าครับ มีหลายโครงการที่ดี ในเรื่องการพัฒนาคน ครับ
เรียน อ.จำนง
- บ่าย 2 โมงวันนี้เจอกันครับ
- มีเวลาก็เรียนรู้เรื่องการตกแต่งลองดู ก็ตระเวนดูคำแนะนำที่ท่านสมชิกบอกไว้ และสร้างไว้ให้แล้วครับ
เรียน คุณชาญวิทย์และครูนง
กลับจากตรังคงได้อ่านเรื่องราวดี ๆ จากทั้ง 2 ท่านอย่างแน่นอน จะอดใจรอค่ะ สำคัญว่าทั้ง 2 ท่าน อย่าไปนานจน คนที่บ้านคิดถึง (คนละเรื่องเดียวกันกับ คิดถึงบ้าน) เข้ามาหยอก คงไม่ว่ากันนะคะ
- เดี๋ยวนี้ ใบกล้วย ใบบอน หายากแล้วครับ
- ที่ที่ยากกว่าคื่อ ความเอื้ออาทร ที่เราสัมผัสมาเมื่อเราเด็กๆครับ
- แล้วเราจะได้สิ่งเหล่านี้กลับมาได้อย่างไรครับ???
ฟ้าลั่น...คิดถึงมะม่วงค่ะ ^---^
ไม่ค่อยชอบเวลาฟ้าร้อง (คำราม) เท่าไหร่ค่ะ ฟังดูน่ากลัว จำได้ว่าตอนเด็กๆ จะคลุมโปงมุดผ้าห่มทุกที เวลาที่ฟ้าร้อง
มักจะคิดถึงบ้านเวลาฝนตกพรำๆ กบ เขียด อึ่งอ่าง ร้องระงม...นึกถึงเมื่อตอนเด็กๆ ถ้าฝนตกพ่อต้องออกไปหาปลา
- อ่านบันทึกของพี่ชาญวิทย์แล้ว เหมือนกับได้อ่านนิยายของนักเขียนอาชีพครับ
- ทำให้คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ ตอนเป็นเด็กๆ เหมือนคุณนิดหน่อยเลยครับ
สวัสดีครับ คุณ oddy
ขอบคุณครับที่มาเยี่ยม ก็เพิ่งกลับมาไปหลายวันก็ต้องกลับมาเร่งงานนะครับ ดีครับสร้างบรรยากาศพูดเล่นกับบ้าง
ท่านน้อง หนุ่มเมืองร้อยเกาะ
ใบกล้วย ใบบอน อาจยังหาได้อยู่ แต่ความเอื้ออาทรนั้นหายาก และไม่ค่อยมีด้วย อยากได้คงต้องซื้อ แต่ที่มีให้ซื้อคือของปลอม 100 เปอร์เซ็นต์ ไม่ได้แก่น ของแท้ต้องเป็นแบบแจก
เรียน พี่สุวิทย์
อ่านเรื่องเล่าของพี่แล้วนึกถึงอดึต สมัยพ.ศ2514 -15สมัยท่นั่งรถ(ห้อยโหน)รถรับส่งนักเรียนของอสย.มาเรียนท่ สหมิตรบำรุง เรื่องท่เขียน(เล่า)มีประโยขน์มากสำหรับมือใหม่หัดขับ(KM) ติดตามมา10 กว่าวันแล้ว (เพิ่งจะเปิด COM เป็น)
เรียน น้องจุก(ไมตรี)
- ขอบคุณมากที่มาเยี่ยม พบเพื่อนเก่าเรียกชื่อเก่าให้หวลคิดถึงเรื่องราวมากมาย บรรยากาศหนึ่งที่เจ็บปวดจำไม่ลืม ในทีรอรถเราสองคน คือ บางวันเห็นรถที่รอวิ่งผ่านไปก่อนที่มาถึงจุดนัดหมายแต่รถไม่เห็นพี่ วิ่งตามหลังรถมาหลายสิบเมตรแต่ก็ไม่มีใครเห็น ต้องเดินกลับบ้านคอตกน้ำตาซึม
- เขียนแลกเปลี่ยนกันบ้างน่ะ ไม่แน่ใจตอนนี้ที่บ้านน้องจุกเดิมใครอยู่กันบ้าง
- ดีใจมากที่ได้เจอทาง Blog นี้