เมื่อฉันชวนลูก...เปี่ยนแปง….
วันนั้น ขณะเรานั่งทานอาหารเย็นกัน ฉันนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ จึงรีบหันไปพูดกับ“ตาตั้ม”ลูกชายคนเดียว ด้วยกลัวจะลืม
“ตั้ม....แม่ว่าตั้มเปี่ยนแปงเถอะนะ” ฉันพูด เมื่อลูกชายได้ยิน เขาเอียงคอมองแม่ แล้วพูดโต้ตอบว่า
“แม่พูดอะไร...จะให้ตั้มเปลี่ยนอะไรอี๊ก.....” เขาทำเสียงสูง ท่าทางงงๆ ทุกคนเงียบ บรรยากาศดูแปลกไปภายหลังฉันพูดจบ…อ๊ะ...ฉันพูดอะไรผิด?......
“ก็แปรงตั้มน่ะ....ขนมันบานหมดแล้ว...เดี๋ยวมันก็ทิ่มปากเป็นแผลหรอก” ฉันขยายความ
“อ้าว...ไอ้เราก็นึกอยู่ว่า....จะมาเอาคุยอะไรกับลูกเวลากินข้าว...โอ๊ะ....” ป่าป๊าพูดเสริม
“อ้าว...ก็แม่พูดเรื่องเปลี่ยนแปรง....แล้วฟังเป็นอะไรกัน” ฉันว่า
“โอ๊ว...ก็แม่พูดไม่ชัด” ลูกต่อว่า
“แล้วจะให้พูดยังไงล่ะ...ก็เปลี่ยนแปรงๆ...ไม่ใช่เปลี่ยนแปลง” ฉันทำเสียง ออกเสียงล้อเลียน
“ก็พูดว่าเปลี่ยนแปรงสีฟันซะก็สิ้นเรื่อง” ป๊าแนะนำ
“เออ....จริงๆแฮะ....ค่อยเข้าท่าหน่อย” ฉันเห็นด้วย
“เฮ้อออ.......”
....สุดท้ายมีเสียงถอนหายใจ...ยาว...ของใครก็ไม่รู้...ฉันไม่ได้สนใจ...ฮิ....ฮิ.....
ความเห็น (10)
สวัสดีครับ...
กำลังเหนื่อยอยู่พอดีครับ...เพิ่งบรรยายให้นิสิตฟังเกี่ยวกับเรื่องกองกิจการนิสิต ก็เลยถือโอกาสแวะมาเติมกำลังใจจากบันทึกอันน่ารักและมีชีวิตของอาจารย์ฯ
ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะครับ...
ขอบคุณครับ
 |
 |
 |