เปลือยความสุข (7) : ทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมบล็อก...

การได้มีโอกาสตักบาตรโดยตรงกับสามเณรที่เป็นบุตรชายของตนเองทำให้เรารู้สึกอิ่มสุขอย่างมหาศาล

ด้วยความที่สามเณรแผ่นดิน ตัวเล็กเกินไปจึงไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าอาวาสให้เดินทางไปบิณฑบาตรร่วมกับสามเณรรูปอื่น ๆ แต่ได้รับมอบหมายให้จัดการเตรียมสถานที่ต่าง ๆ ภายในศาลา เช่น ปูเสื่อ ตั้งกระโถน จัดวางที่ตั้งบาตร ทำความสะอาดเล็ก ๆ น้อย ๆ จากนั้นให้รอบิณฑบาตอยู่ภายในตัววัด

ภาคเช้าของวันศุกร์ที่ 6 เมษายน (ที่ผ่านมา) … ผมมีโอกาสได้ตักบาตรตามสัญญาที่ให้ไว้กับลูกเณร ขณะที่รอสามเณรร่วม 30 รูปเดินทางกลับจากการออกบิณฑบาตตามหมู่บ้านต่างตำบล ผมพยายามจะเข้าไปพูดคุยกับลูกเณร แต่ท่านก็ไม่ใคร่จะตอบสนองต่อผมนัก เพราะส่วนใหญ่จะเกาะติดอยู่กับคุณปู่ เทียวจัดการตั้งโน่นตั้งนี่อยู่ตลอดเวลา รวมถึงการตั้งหน้าตั้งตารอเวลาที่จะได้เดินบิณฑบาต การออกบิณฑบาตในเช้าวันนี้ใช้เวลามากโข อันเนื่องมาจากระยะทางอันแสนไกล รวมถึงการเป็นวันหยุดราชการยิ่งช่วยให้ใครต่อใครต่างออกมาตักบาตรอย่างมากมาย ส่งผลให้ต้องใช้เวลาพอสมควรต่อการเดินทางกลับมายังวัด แต่เมื่อสามเณรทุกรูปกลับเข้ามายังวัดตอนเกือบ ๆ ประมาณ 2 โมงเช้า กระบวนการบิณฑบาตภายในบริเวณวัดก็เริ่มขึ้นอย่างมีชีวิต ชาวบ้านออกมาตั้งแถวรออย่างพร้อมเพรียง ขณะที่สามเณรเริ่มเดินเป็นแถวเข้ารับการตักบาตรจากชาวบ้าน…ภาพที่เกิดขึ้น ช่างเป็นภาพที่งดงามแจ่มชัดและมีความหมายอย่างน่าประทับใจ ด้วยความที่สามเณรแผ่นดินตัวเล็กที่สุดจึงถูกกำหนดให้เดินเป็นรูปสุดท้ายของแถว และมีระยะห่างเล็กน้อย เพราะท่านก้าวไม่ยาว , แถมยังก้าวช้าเพราะมีบาตรลูกใหญ่คล้องอยู่ที่คอ ยิ่งข้าวปลาอาหาร – ขนมเริ่มพูนเต็มบาตรก็เห็นได้ชัดว่าบาตรมีน้ำหนักมากขึ้น ลูกเณรก็ยิ่งเริ่มเดินช้าลง กระนั้นก็เห็นได้ชัดเช่นกันว่าท่านดูจะมีความสุขเป็นที่สุดที่ได้บิณฑบาต ผมยืนมองอย่างอิ่มใจและอิ่มสุข และยอมรับว่าการตักบาตรครั้งนี้แตกต่างไปจากครั้งอื่น ๆ ที่ผ่านมาในชีวิต การได้มีโอกาสตักบาตรโดยตรงกับสามเณรที่เป็นบุตรชายของตนเองทำให้เรารู้สึกอิ่มสุขอย่างมหาศาล … อิ่มสุขเกินกว่าที่จะบรรยายเป็นคำพูดได้ ผมเห็นภาพของชาวบ้านที่แสดงความชื่นชมต่อลูกเณรและสามเณรรูปต่าง ๆ ยิ่งก่อให้เกิดความตื้นตันอย่างล้นเหลือ ความสุขมีตัวตนสัมผัสได้จริง….ผมรู้สึกเช่นนั้น …และเช้าวันใหม่ของวันนี้ผมจึงขออนุญาตนำภาพแห่งชีวิตการบิณบาตของสามเณรแผ่นดินมาฉายซ้ำอีกครั้งในบันทึกนี้ เพียงเพื่อต้องการจะบอกกล่าวเชิญชวนให้กัลยาณมิตรทั้งหลายได้ร่วมอนุโมทนา “ทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมบล็อก” กันสักครั้งก็คงจะไม่เสียหลาย… เชิญเถอะครับ…ไม่ต้องกลัวเณรจะหนักหรอกนะครับ ผมจะคอยดูแลอยู่ใกล้ ๆ ไม่ยอมให้ลูกเณรหนักอึ้งจนต้องเซถลาล้มเป็นแน่…