แม่เรา
บ้านเราไม่ใหญ่โตนัก แม่เราอยู่คนเดียว มื่อเราต้องไปทำงานจันทร์ถึงศุกร์ บ้านอาอยู่ใกล้ๆ พอส่งเสียงเรียกได้ แต่ยามค่ำคืน แม่เราก็ต้องใช้ชีวิต..คนเดียวเช่นเคย…เวลาระหว่างแม่กับเราต่างเหลือเท่ากัน ..วันนี้เราแค่ทำได้คือจัดภูมิทัศน์รอบบ้านให้แม่อยู่สบายๆ เท่าที่จะทำได้ แต่หน้าที่ของเราที่คอยดูแลคนอื่นๆกลับยังไม่ได้หยิบยื่น สิ่งที่สำเพื่อสังคมสู่แม่ของตนสักเท่าไร ถึงเวลาแล้ว..ที่เราจะหักพวงมาลัย นำรถไปจอดประจำที่บ้าน แล้วให้รถไปจอดชั่วคราวที่อื่นๆบ้าง เช้าวันนี้แม่ลุกขึ้นมานวดเท้า ด้วยกะลาและกรวดในสวนหย่อมที่เราจัดไว้ให้ พร้อมกับอา หลังจากตักบาตรเสร็จ(27มีนาคม2550)
ความเห็น (1)
อ่านความรู้สึกของอาจารย์แล้วทำให้หนูรู้สึกว่าตัวเองแย่มากๆๆๆ แม่ของหนูก็แก่ลงทุกวัน(แม่เกิด 2494 แก่หรือยังนะ?) หนูคิดถึงแม่มากมาก แต่ก็พยายามให้เหตุผลแบบลูกอกตัญญูว่า แม่ไม่ได้อยู่คนเดียว ยังมีน้าต่ายซึ่งเป็นคนที่แม่รักคอยดูแล หนูก็เลยแกล้งทำเป็นคลายใจ(ทั้งๆที่คิดเป็นห่วงแม่อยู่เสมอ) และบอกกับตัวเองทุกวันว่า รออีกนิดแล้วหนูจะกลับบ้านไปอยู่กับแม่ จะได้กอดแล้วก็หอมแก้มแม่ทุกวัน แต่ตอนนี้หนูยังสนุกกับการทำงานที่จันทบุรี(เหตุผลแบบเห็นแก่ตัวอีกแล้ว) แต่ก็เอาเถอะคงอีกไม่นาน หนูจะพยายามทำอะไรที่อยากทำที่จันทบุรีให้สำเร็จ แล้วจะรีบบบบบบบบบบกลับไปหาแม่ให้เร็วที่สุดเลย...รักแม่ที่สุดในโลก