เปลือยความสุข (1) : เวลาคุณภาพในพื้นที่คุณภาพของความรักในวันหยุดที่ "ความสุข" ไม่หยุดทำการ
กัลยาณมิตรผู้ไกลโพ้นจากเมืองเหนือ เคยได้บอกกล่าววาทกรรมหนึ่งกับผมเมื่อสักเดือนที่แล้ว เป็นคำกล่าวที่ผมนำมาใช้กับคนใกล้ตัวอย่างจริงจังในวันสองวันนี้เอง เป็นการใช้อย่างเต็มที่ เต็มค่าและเต็มหัวใจ นั่นก็คือ วาทกรรมที่ว่า “เวลาคุณภาพ”
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">การโหมงานอย่างบ้าระห่ำ จนร่างกายซูบโทรม ปล่อยเลยให้การดูแลตนเองเป็นภาระของ “เพื่อนชีวิต” การที่เคยได้วิ่งเล่นกับลูกชายหลังเวลางานก็ดูเหมือนจะปฏิบัติอย่างเป็นปกติ หากแต่วันหยุดกลับกลายไม่มี “พื้นที่” อันเป็น “เวลาคุณภาพ” ให้กับพวกเขาเหมือนครอบครัวอื่น ๆ …</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> 
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมโชคดีเป็นที่สุด…คนใกล้ตัวเข้าใจในบทบาทแห่งการงาน เข้าใจในวิธีคิดของผมที่มีต่อการทำงานเพื่อคนอื่น ๆ กลางค่ำกลางคืนสามารถออกจากห้องไปในทุกที่ที่นิสิตร้องถึงและรุ่งเช้าลูกชายคนโตก็มักจะถามว่า “เมื่อคืนไปช่วยใครมา ?…พี่นิสิตเป็นอะไร ?…ชาวบ้านเจ็บมากหรือพ่อ ?”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">โลกและชีวิตของผมคงเงียบเหงาและไร้ชีวิตเป็นอย่างมาก หากปราศจากวิถีการงานในลักษณะเช่นนี้ เพียงแต่ผมเองก็ได้เรียนรู้บ้างแล้วว่า ความสมดุล คือ สิ่งที่ผมจะต้องจัดการให้ถูกต้องและเหมาะสมในทุก ๆ โอกาส</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">
</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมมักพูดเสมอว่าสถานที่ทำงานคือบ้านหลังที่สองของผม กระนั้นในความเป็นจริงผมกลับใช้เวลาไปกับบ้านหลังที่สองมากอย่างน่าใจหาย</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แต่ครั้งนี้ … ผมได้เดินทางกลับไปยังบ้านเกิดอีกครั้ง ลูกชายทั้งสองที่อยู่ที่นั่นคือสื่อกลางที่รัดเกลียวระหว่างตัวผมกับบ้านเกิดให้ติดแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม เป็นเกลียวที่มั่นคง หนักแน่นและอบอุ่นเกินกว่าจะแสวงหาได้จากที่ใดในโลกใบนี้</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>ผมคิดถึงบ้านเสมอ ไม่ใช่คิดถึงแต่เพียงในห้วงยามที่หม่นเศร้าเท่านั้น .. ในห้วงยามที่ผมกำลังมีความสุขและความเศร้าผมก็มักคิดถึงบ้านเกิดและคนที่บ้านอย่างไม่ว่างเว้น </p><p>
</p><p>ผมไม่เคยถูกคนที่บ้านรั้งรอให้ไม่สบายใจในการเดินทางไปราชการอันบ่อยครั้ง… ทั้งพ่อ แม่ คนรักและลูกชายต่างเข้าใจและรู้สึกราวกับภูมิใจในสิ่งที่ผมได้ลงมือทำอย่างไม่เคยเปลี่ยนแปลง</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>ทุกครั้งที่ผมเจอะเจอสถานที่อันแปลกตาและงดงาม…ได้ทานอาหารดี ๆ ผมก็มักจะรู้สึกเสมอว่าอยากให้คนที่บ้านได้เห็นและสัมผัสเช่นนี้บ้าง และบ่อยครั้งเหลือเกินที่ผมก็ให้สัญญากับตนเองอย่างเงียบ ๆ ว่า “สักวันหนึ่งจะพาพวกเขาได้มาสัมผัสกับสิ่งเหล่านี้” </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เพียงห้วงวันและเวลาอันไม่มากมายนักของวันหยุดในสัปดาห์นี้ ผมได้เพียรพยายามอย่างเต็มที่กับการใช้ “เวลาคุณภาพ” กับ “คนที่เรารัก” และไม่รู้สึกอึดอัดที่จะทำในสิ่งเหล่านี้ อิ่มสุขและอิ่มใจเป็นที่สุดภายใต้บรรยากาศของบ้านหลังเล็ก ๆ ที่รก ๆ โทรม ๆ อัดแน่นไปด้วย “พื้นที่คุณภาพของความรัก” …</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> 
</p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ก่อนการเดินทางกลับสู่มหาสารคามเพื่อเตรียมตัวเข้าสู่โลกแห่งการงานในวันพรุ่งนี้ ลูกชายคนโตและคนเล็กแสดงเจตนารมณ์ชัดแจ้งว่าไม่เดินทางกลับมหาสารคามพร้อมกับพ่อและแม่</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ทันทีที่ผมสตาร์ทเครื่องรถยนต์และขับเคลื่อนตัวรถออกจากบ้านอันเป็นที่รัก พวกเขายืนโบกมืออย่างน่ารัก ไม่งอแง ไม่ร้องไห้ ราวกับรู้ว่าสถานที่ที่เขากินอยู่และนอนพักเพื่อให่ชีวิตและความฝันได้เติบโตอยู่ในขณะนี้เป็นพื้นที่คุณภาพของความรักที่ไม่ต่างไปจากที่พักในมหาวิทยาลัยเลยแม้แต่น้อย</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> 
</p><p>เรามักลืมหลงรายละเอียดในแต่ละวัน (we ofter forget the detail of each day) โดยเฉพาะการเพลินหลงไปกับการงานและอาชีพจนไกลห่างจากบ้านและคนที่เรารัก ก็เป็นการขาดหายไปจากเวลาคุณภาพของชีวิตที่พึงมีต่อคนที่เรารัก ถึงแม้ผู้รับจะเข้าใจและเห็นใจต่อวิถีแห่งเรา แต่นั่นก็คือความไม่สมดุล และมันย่อมไม่ใช่ภาวะสมดุลของชีวิตและการงานเป็นแน่ </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">นี่คือ การใช้ “เวลาคุณภาพ” ในบริบท “พื้นที่คุณภาพของความรัก” อย่างมีความสุขของผม .. </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">และนี่คืออีกวันที่ความสุขไม่หยุดทำการ..และความสุขนี้ก็จะทำการไปทุกวัน เว้นเสียแต่หัวใจของเราไม่ปรารถนาจะให้ความสุขนั้นดำเนินต่อไป ความสุขนั้น, จึงย่อมจะยุติลงตามบัญชาหัวใจของเราเอง</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> </p><p>ผมคิดถึงบ้าน คิดถึงคนที่บ้านเสมอ ไม่ว่าจะเป็นห้วงยามของความสุขและความทุกข์ …บ้านจะเป็นสถานที่แห่งแรกที่ผมหวนรำลึกถึงอย่างไม่กังขา</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แล้วท่านล่ะครับ… เวลาคุณภาพและพื้นที่คุณภาพของความรัก เป็นยังไงบ้าง ?</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">บันทึกนี้</p>
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ขอกำนัลแต่ทุกกำลังใจของมิ่งมิตร</p>
ที่มีต่อข้าพเจ้า..
ทั้งในห้วงยามของความทุกข์และความสุข
</span><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>
ความเห็น (20)
สวัสดีครับ คุณกาเหว่า
 |
"ทำยังไงน้อ"...คงตอบคนเดียวไม่ได้ เห็นทีต้องช่วยกันตอบทั้งสองคนแหละครับ ทั้งผมและคุณแม่ของเขาด้วย...(ยิ้ม ๆ )
ตาโตได้คุณแม่...(น้องแผ่นดิน) แต่เจ้าแดนไท หัวจุก ลูกตาไม่ค่อยโตเท่าไหร่หรอกนะครับ....แต่ความซนโตเกินตัวเป็นที่สุด...
เอาไปเลี้ยงสักคนมั๊ย.... 555
ขอบคุณครับ
- มาชื่นชมภาพแห่งความสุขของครอบครัวคุณแผ่นดินค่ะ น้องดิน น้องแดน น่ารักจังค่ะ คุณแม่ก็น่ารักค่ะ น้องคนเล็กหน้าเหมือนคุณแม่นะคะ
- ดีจังเลย น้องดินกับน้องแดน ได้อยู่ชื่นชมธรรมชาติ ใช้ “เวลาคุณภาพ” ในบริบท “พื้นที่คุณภาพของความรัก” ต่อไปอีกหลายวัน
- ภาพน่ารักๆที่หัวบันทึกหายไปไหนค่ะ
 |
เด็กทั้งสองร้องขอให้รับกลับหลังสงกรานต์โน่นเลยครับ ... อันที่จริงผมยินดีเทียวกลับบ้านทุกสัปดาห์ เพราะต้องการให้เขาท่องเล่นเต็มจินตนาการที่บ้าน ...ซึ่งเป็นครอบครัวใหญ่ อบอุ่นและมีอะไรต่อมิอะไรให้ทำอย่างเสรี
แต่พรุ่งนี้ลุกชายคนโตวัย 5 ขวบจะบวชเณร...แกชอบเรื่องพระ ๆ เจ้า ๆ มาแต่ไหนแต่ไร...คราวนี้เอาจริง...ปู่กับย่าก็เชียร์ขาดใจเลยครับ..
สามเณรวัย 5 ขวบจะเป็นยังไง ผมกำลังนั่งจินตนาการอยู่เลยครับ...
ดีใจที่ได้อ่านครับ....
 |
น้องแดน..เหมือนแม่ ซึ่งน่าจะเป็นเพราะเหมือนคุณตาของเขามาก (เสียชีวิตแล้ว) และแกก็ชอบเล่นเป็นทหาร, แต่ตัวเป็นทหาร ซึ่งเหมือนคุณตาของเขาที่รับราชการทหาร
ตอนนี้,วัยนี้...พี่ชายคนโตจะติดผม ตัวเล็กติดแม่ แต่ชอบเล่นกับพ่อ...ผมอยากให้ทั้งสองอยู่ที่นั่นนาน ๆ ผมอยากให้เขาเรียนรู้และสัมผัสเรื่องราวของหมู่บ้านก่อนที่มันจะเปลี่ยนไปมากกว่านี้
...ภาพด้านบน..กลับมาแล้วนะครับ...
ขอบคุณครับ...ขอบคุณในกำลังใจและความปรารถนาดีที่มีอย่างไม่สูญสลาย
|
น้องดินจะบวชเณรพรุ่งนี้แน่นอนครับ วันนี้เอาจีวรมาลองห่มแล้ว อันที่จริงแกขอบวชตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่คิดว่ายังเด็กไปเลยยังไม่ยอมให้บวช
น้องดินท่องบทสวดได้เยอะมากครับ การเล่นของแกก็เกี่ยว ๆ กับพระกับวัดเสมอ ...และพูดเสมอว่าจะบวชโดยไม่สึก
พรุ่งนี้แม่น้องดินจะไปช่วยงาน...ส่วนผมมีราชการที่ต้องทำมากจริง ๆ ครับ...(คุยกับลูกชัดเจนแล้ว)
ขอบคุณครับ
ได้พักบ้างก็ดีนะครับพี่พนัส เก็บแรงกาย ใจ สู้ต่อไป ผมก็คงเช่นกันครับ
 |
เช่นกันนะครับน้องรัก ขอให้ชีวิตเต็มไปด้วยพลังแห่งการสร้างสรรค์ตนเองและสังคมสืบต่อไป
ที่ตรงนี้...(ผม) เป็นกำลังใจให้นะครับ
สวัสดีครับ คุณโก๊ะ
ตอนนี้ทานมื้อเที่ยงหรือยังครับ..ส่วนผมคิดว่าสักครู่คงพาตัวเองไปบำรุงซะหน่อย ..วันนี้แฟ้มเยอะมาก มีงานให้ประสานเยอะกว่าปกติ...
ผมเป็นคนชอบนอนเปลมาตั้งแต่เด็ก ๆ สมัยที่เลี้ยงวัวก็เอาผ้าขาวม้าไปผูกเปลนอนตามป่าโคก...จนผ้าขาวผ้าขาดแหว่งวิ่นไปหลายผืน
เปลญวนนี้ผูกอยู่หน้าบ้านใกล้ ๆ กับชิงช้าของลูก ๆ มีต้นไม้เป็นร่มเงาอันเย็นสบาย ในยามที่กลับบ้าน - เป็นมุมชีวิตที่ผมชอบที่จะพักวางชีวิตอยู่ ณ ที่ตรงนั้น....
เช่นกันนะครับ...ขอให้มีเวลาคุณภาพในพื้นที่คุณภาพของความรักเสมอไป
ผมเอาใจช่วย...และเป็นกำลังใจให้เสมอ ทั้งในยามทุกข์และยามสุขอย่างไม่เปลี่ยนแปลง
ขอบคุณในมิตรภาพอันไม่รู้จบ ครับ..
แน่นอนครับคุณออต...ได้ความน่ารักน่าชังจากพ่อกับแม่อย่างเต็มล้นเลยนะครับ..555
ขอบคุณครับ
 |
คุณ ออต |
 |
"เวลาคุณภาพ" เป็นคำที่คุณเอก - จตุพร เป็นผู้กล่าวกับผมเมื่อครั้งได้มีโอกาสโทรศัพท์คุยกัน ... และช่วงหลังผมทำงานมากไปโนนี่ก็บ่อย จนเสาร์ - อาทิตย์ ไม่ค่อยได้เล่นกับลูก ๆ ...ช่วงนี้เลยจัดการให้สมดุลและเต็มที่กับพวกเขา...ซึ่งก็มีความสุขมาก ๆ ครับ...
สัปดาห์หน้าก็ยังจะต้องกลับไปบ้านอีกครั้ง...ที่นั่นเป็นพื้นที่คุณภาพของความรักที่หาได้ยากยิ่งในสังคมนอกบ้าน...
ขอบคุณครับ...
คุณแผ่นดินค่ะ
ขอบอกว่า อ่านบันทึกนี้แล้ว ให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ขนลุกซู่ และน้ำตาปริ่มเบ้าตา
เป็นชีวิตที่ลงตัวมากเลยค่ะ ทั้งเรื่องงาน สังคมความรัก ครอบครัว และส่วนตัว
จะพยายามทำให้ได้แม้เพียงสักเศษเสี้ยวของคุณแผ่นดินค่ะ
จะพยายาม
 |
ผมยังคงต้องฝึกการใช้เวลาคุณภาพให้ดีกว่านี้ เพราะที่ผ่านมาก็มุมั่นกับการงานซะมาก โดยเฉพาะวันหยุดก็ไม่เต็มที่กับทางบ้านนัก...
เมื่อมีโอกาสผมก็พ่วงลูก ๆ ไปทำกิจกรรมด้วยเสมอ เป็นการพักผ่อนไปในตัว
ขอบคุณครับ