หนังสือทำมือ (3.1) : ห้วงยามแห่งความรัก : หนังสือทำมือขายดีเทน้ำเทท่าของชาวต่อขวัญ

ความรักละมุนละไมเสมอ และมีอยู่ในทุกคนทุกวัย คนที่เขียนกลอนรักก็ไม่จำเป็นต้องเป็นคนหนุ่มคนสาวเสมอไป

กลุ่มวรรณกรรมต่อขวัญ ยังคงผลิตหนังสือทำมืออย่างน้อยนิด ราวกับว่าจุลสารนั้นเป็นจุลสารรายอารมณ์ คิดจะคลอดแผงวันไหนก็สุดแท้แต่ใจจะให้คลอด ไม่มีเชิงรุกทางการตลาด ไม่มีกำไรมีแต่ขาดทุน เนื่องจากขายในราคาที่ไม่แพง (เพราะกลัวขายไม่ได้) แต่ทั้งปวงก็สุดแสนจะสบายใจเป็นที่สุด !

ภายหลังจุลสารฉบับที่สองออกมาทักทายกับแฟนคลับ (อันน้อยนิด) เสียงตอบรับก็ถือว่าน่าภูมิใจมิใช่ย่อย เพราะเนื้อหาหลากหลายและแน่นขึ้น มีนักเขียนเรื่องสั้นดาวเด่นจากที่ราบสูงอย่าง คุณชัชวาล โคตรสงคราม ให้เกียรตินำบทกวีที่ยังไม่ตีพิมพ์ที่ใดมาก่อนมาลงในจุลสารเล่มที่สองของชาวต่อขวัญ ขณะเดียวกันปกก็เปลี่ยนสีจากขาวมาเป็นกระดาษสีน้ำตาล ภาพวาดก็ขรึมขลังเอาจริงเอาจังและมีเสน่ห์มากขึ้นเท่าตัว กระบวนการผลิตด้วยมือก็ดูจะพิถีพิถันมากขึ้นกว่าเดิมเยอะมาก กระนั้นก็เป็นที่น่าเสียดายว่าต้นฉบับเล่มเดียวที่มีอยู่ได้สูญหายไปอย่างน่าใจหาย ! ถัดจากจุลสารต่อขวัญเล่มสองท่องเล่นในมหาวิทยาลัยได้ไม่นาน เมื่อเทศกาลเดือนแห่งความรักเดินทางมาถึง หนังสือทำมือเล่มเล็ก ๆ น่ารัก น่าหยิกก็ออกมาจ๊ะจ๋า กระซิบเสียงเย้าหยอกนิสิตได้อย่างน่ารัก น่าเอ็นดู และสร้างปรากฏการณ์ด้านการขายได้อย่างมหัศจรรย์ - ขายดิบขายดีเข้าตำรา “เทน้ำ เทท่า” จนต้องผลิตซ้ำเป็นครั้งที่ 2 เลยทีเดียว หนังสือทำมือที่ฮอตฮิตนั้นมีชื่อว่า “ห้วงยามแห่งความรัก” เป็นหนังสือรวมลำนำรักของคนที่อยากเป็นนักเขียนอย่างผมกับเพื่อนรักครูวิชัย จันทร์สอน … เชื่อหรือไม่ก็ตามนะครับ…หนังสือทำมือชุดนี้ขายดิบขายดีจริง ๆ แต่เราทั้งสองก็ไม่กล้าหาญพอที่จะลอยตัวออกไปเดินขายอะไรที่ไหน ปล่อยให้น้อง ๆ หน้าใสไปทำหน้าที่จำหน่ายหนังสือเหล่านี้แทน เพราะเกรงว่าถ้านิสิตรู้ความจริงว่าเจ้าของบทกลอนหวานไหวเหล่านั้นคือคนที่มีวัยอย่างผมกับเพื่อน เห็นทีจะขายไม่ออกเป็นแน่ !ภายหลังที่ ห้วงยามแห่งความรัก ทักทายผู้อ่านระยะสั้น ๆ หลายคนที่ติดตามงานของกลุ่มต่อขวัญก็มีอันเป็นงงว่าเพราะเหตุใดพวกเราถึงเปลี่ยนขั้วอารมณ์จากเพื่อชีวิต เพื่อสังคม มาสู่ (เพื่อ) ชีวิตรักได้เร็วปานนั้น แต่ก็ไม่มีเหตุผลใดมากไปกว่าการพักยกจากเรื่องหนัก ๆ เครียด ๆ และต้องการพิสูจน์ว่า ความรักละมุนละไมเสมอ และมีอยู่ในทุกคนทุกวัย คนที่เขียนกลอนรักก็ไม่จำเป็นต้องเป็นคนหนุ่มคนสาวเสมอไป , ผ่านพ้นวัยนี้มาแล้วก็เขียนได้ และเขียนได้โดยไม่ผิดกฎหมาย สำคัญที่สุดอันเป็นลักษณะเด่นของบทกลอน หรือลำนำของพวกเราในหนังสือชุดนี้ก็คือ “ไม่หวานฉ่ำจนเลี่ยน..แต่หวานแบบมีมาดขรึม และมีกลิ่นอายความรักแบบผู้ใหญ่ ฉาบแต่งด้วยปรัชญาอย่างเบาบาง” … ความรักคือความสดใส หัวใจจึงกลั่นบทกวีที่มีค่า ได้ดวงฤดีเธอคืนมา ท้องฟ้าระบายสีฟ้าสงบเย็น เธอรักความเป็นฉัน รักเธอเช่นกันอย่างที่เห็น เรารักในสิ่งที่เราเป็น หลอมใจดวงเด่นเป็นดวงเดียว …. ถ้าเธอรักดนตรี เธอจะมีเพลงขับขาน ถ้าเธอรักอุดมการณ์ เธอจะมีความมุ่งมั่น ถ้าเธอรักบทกวี เธอจะมีความฝัน ถ้าเธอรักที่จะแบ่งปัน ความดีนั้นจะเป็นของเธอ ถ้าเธอมีอุดมคติ ศรัทธาจะผลิบานเสมอ ถ้าเธอมีรักที่เลิศเลอ ดอกไม้จะบานในใจเธอนิรันดร์ไป …. แนบหูกับหัวใจของเธอ ฟังว่ารักฉันเสมอ ใช่ไหม แนบหลังที่เคยอิงอุ่นไอ แนบแก้มลมหายใจเธออ่อนละมุน ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบ ได้ภาพของหัวใจอันอบอุ่น เหมือนไม้ดอกแย้มยามรุ่งอรุณ หอมกรุ่นในกลิ่น “ความรัก” ….นั่นคือ บางห้วงตอนของลำนำความทรงจำอันละมุนละไมที่ปรากฏในหนังสือทำมือในชื่อ “ห้วงยามแห่งความรัก” ซึ่งคุณวิชัย จันทร์สอนได้เขียนไว้ ส่วนที่เป็นผลงานของผมขอเว้นวรรคไว้ก็แล้วกัน เพราะไม่กล้าพอที่จะให้ท่านได้อ่านกัน….ยังเขินอยู่ไม่หาย หันกลับไปมองห้วงเวลานั้นอีกครั้ง…. ผมและเพื่อนกินอะไรผิดเข้าไปถึงได้เขียนถ้อยคำเหล่านี้ออกมาอย่างไม่ขวยเขิน เพราะภาพที่เห็นเราต่างคนต่างไม่ค่อยยิ้ม แต่ไฉนกลับมีรอยยิ้มในตัวหนังสือได้ถึงเพียงนั้น

เขียนใน GotoKnow โดย แผ่นดิน
ใน pandin

คำสำคัญ (Tags): #msu km#หนังสือทำมือ#ต่อขวัญ#วรรณกรรม#กิจกรรมนิสิต

หมายเลขบันทึก: 86006เขียนเมื่อ 23 มีนาคม 2007 22:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 19 มิถุนายน 2012 19:45 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (8)

ดร. ดิศกุล เกษมสวัสดิ์

เขียนเมื่อ 23 มีนาคม 2007 22:45 น. ()

อ่านแล้วร่าเริงแจ่มใสได้กลิ่นอายแห่งความรัก ครับ

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 23 มีนาคม 2007 23:06 น. ()

ขอบคุณครับ....

Mr. ดิศกุล เกษมสวัสดิ์

ความรักอยู่กับคนทุกเพศทุกวัย...และมีไว้เพื่อให้โลกได้ชื่นบาน

ขอให้อิ่มฝันและอิ่มความรักเสมอไปนะครับ

ดอกแก้ว

เขียนเมื่อ 25 มีนาคม 2007 20:51 น. ()

อ่านแล้วเพลินดีคะ....ขายหมดแล้วหรือคะ....

สงสัยต้องพิมพ์เพิ่มนะ.......

........................................................

ก็ไม่ต้อง เขินอาย คะ คุณแผ่นดิน เขียน แบบอารมณ์ไหน ก็น่าจะดีนะ......มันเป็น ความสามารถน่ะ......เก็บไว้ ก็ไม่ดังซิคะ....

. .......................................................

ถ้าเด็กวาดรูป และไม้กล้า เราจะบอกเด็กว่า

ให้วาดจากสิ่งที่เราคิดว่า ไม่กล้าวาด....อะไรที่เราไม่กล้า

และคิดว่า มันยาก ให้วาด

ให้แสดงออกจากความรู้สึก แล้วงานของเรา

ก็จะพิเศษ แม้แค่พิเศษแค่ตัวเรา ก็ยิ่งใหญ่มาก

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 25 มีนาคม 2007 21:24 น. ()

ขอบคุณครับ

ดอกแก้ว

หนังสือเล่มนี้ ขายหมด ขายเกลี้ยงตั้งแต่ปี 2543 แล้วครับ

ระยะหลังมีคนมาขอไปทำซ้ำเป็นครั้งที่ 3 แต่ผมก็ไม่ตกลง เพราะถ้าจะทำก็อยากทำด้วยมือของตนเอง

...

เอาไว้มีโอกาสผมจะเอากลอนที่ผมเขียนในหนังสือเล่มนี้มาแลกเปลี่ยนนะครับ

....

ขอบคุณอีกครั้ง ครับ

ครูยอด วิสุทธิ์ เหล็กสมบูรณ์

เขียนเมื่อ 28 มีนาคม 2007 01:26 น. ()

แวะมาตามคำเชิญครับ

ส่วนตัวผมก็ผ่านหูผ่านตาหนังสือทำมือมาบ้าง ก็เลยเกิดเป็นไอเดียทำโครงการ "หนังสือทำมือ สื่อเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์สัมพันธ์" ขึ้นมาโดยใช้แนวคิดเรื่องสื่อเด็กกับการมีส่วนร่วมกับวิถีวัฒนธรรมชุมชนขึ้นมา

โครงการของเราเน้นให้เด็กกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆสามารถเข้าใจความแตกต่างทางวัฒนธรรม เกิดความภาคภูมิใจในอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ของตนในขณะเดียวกันก็ยอมรับความแตกต่างทางวัฒนธรรมของคนกลุ่มชาติพันธุ์อื่นๆ โดยใช้กระบวนการสอนและกระตุ้นให้เด็กๆทำสื่อที่สะท้อนตัวตนและวัฒนธรรมท้องถิ่นของพวกเขา

โครงการเช่นนี้ เราเคยทำไปเมื่อปีก่อนเป็นระยะเวลาเดือนเดียว แต่ผลน่าพอใจครับ ปีนี้ก็เลยตั้งหน้าลุยต่อ แต่ใช้กระบวนการค่ายพักแรมเป็นเครื่องมือหลอมใจกันก่อนจะหลอมแรงมารวมเป็นหนังสือทำมือ และหนังสือเหล่านี้จะถูกนำไปจัดกระบวนการสื่อสารคืนสู่ชุมชนต่างๆ อีกด้วย

แต่ทั้งหมดก็เป็นย่างก้าวเล็กๆที่เราภูมิใจ หากจะแวะมาเยี่ยมเยือนค่ายครั้งต่อไปราวต้นเดือนพฤษภา ซึ่งเราจะจัดที่หมู่บ้านกะเหรี่ยงแห่งหนึ่งที่อำเภอปางมะผ้า แม่ฮ่องสอน ทางเราก็ยินดีต้อนรับครับ

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 2 เมษายน 2007 23:02 น. ()

สวัสดีครับ

ยอดดอย

ผมชื่นชมแนวคิดของโครงการนี้มาก เด็ก ๆ คือหัวใจของการขับเคลื่อนเรื่องเหล่านี้และการที่พวกเขาสามารถสะท้อนตัวตนและวัฒนธรรมท้องถิ่นของตนเองก็ถือว่าเป็นการปลูกฝังระยะยาวที่ดีของการรักบ้านเกิดและชาติพันธุ์ของตนเอง

ผมชื่นชมด้วยความสัตย์จริงและเป็นกำลังใจในการขับเคลื่อนเรื่องเหล่านี้นะครับ

คนดอกไม้

เขียนเมื่อ 24 กันยายน 2007 16:10 น. ()

เสียงครกกระเดื่องก้องกึงกระเทาะข้าวเม่ารางไฟ

ส่งกลิ่นอายคละเคล้าสายลมหนาวที่เมือง

สุรินทร์อาจเป็นห้วงยามที่ตัวอักษรแห่งหนังสือ

ทำมือได้ทำหน้าที่ของตนเองอย่างหมดจด

ในห้วใจที่เปล่งคำว่ารักขึ้นที่ริมฝีปาก

ห้วงยามแห่งความรักเล่มนี้ถ้าตกอยู่ในน้ำมือผู้ใด

ก็ให้คิดเสียเถิดว่าท่านได้ประสบความรื่นรมย์แห่งความรู้สึกเสียเต็มรักแล้ว ขอบคุณที่รักตัวหนังสือที่อาจยิ้มได้

จิตรกร

เขียนเมื่อ 30 กรกฎาคม 2009 12:21 น. ()

ความรัก คือ สิ่งที่ประเสริฐสุดของมนุษย์เรา อยากให้ทุกคนที่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้ ได้ร้อยเรียงความรักของท่านเช่นดังคำกลอนที่กึกก้องในหทัยดวงนี้ บางครั้งความรักของมนุษย์ก้ออาจจะหาคำนิยามใด ๆ มาเปรียบเปรยได้ เพราะความรักเป็นมากกว่าอินทรีย์มนุษย์ที่มีพลังมหาศาลเกินคำพรรณนาใดเลย เมื่อมนุษย์มีกายและจิต แต่เมื่อใดแล้วนั้นความรักเกิดหายไปจากกายและจิตแล้วนั้น ก้อทำให้มนุษย์ขาดความเมตตาต่อกันนั่นเอง

คนดอกไม้ ที่ฉันรู้จักคนนั้น เขาคือใครกันล่ะ! อยากรู้นักว่าชีวิตเขาจะหวานแย้มเหมือนดังดอกไม้แห่งความรักนี่หรือเปล่าน่ะ ถ้าหากเขาเป็นเช่นดังดอกไม้แล้วนั้น ก้อขอให้เป็นดอกไม้ของน้ำใจประชาฯ แล้วกันน่ะครับ "ต.ดอกไม้" ห่วงหา ห่วงใย ที่จะนำพาให้เราประสบพบรักกับใครสักคนหนึ่งที่ลิขิตคู่กันน่ะครับ

อ.จิตรกร เอมพันธ์

คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชธานี