เมื่อทีมติวสมัครเล่น บุกสตูล (ทำไมต้อง 2 ปีต่อเนื่อง) ตอนที่ 2 (อวสาน)
สวัสดีครับ
มาต่อกันจากตอนแรก เมื่อทีมติวสมัครเล่น บุกสตูล (ทำไมต้องสตูล) ตอนที่ 1 นะครับ
วันสุดท้ายเราก็ไปงานศพพ่อของน้อง วันเผาพอดีครับ แล้วก็ลาน้องๆ เพื่อกลับ มอ.ปัตตานี ของพวกเรากันต่อไป รถตู้คันเดิมก็พาพวกเรากลับถึงปัตตานีโดยปลอดภัยและฝากความประทับใจเอาไว้ในใจพวกเราทั้ง 15 ดวง และก็ 80 กว่าดวงที่สตูล
พวกเรากลับมาก็ได้รับการติดต่ออยู่ตลอดเวลา และได้รับคำชมจากทางโรงเรียนด้วยที่พวกเราทำสิ่งนี้ให้เกิดกับทางจังหวัด และเด็กๆในสตูลครับ
น้องๆ ที่ได้รับทุนทั้งสี่คน ส่งจดหมายมาขอบคุณพวกเราที่ให้โอกาสน้องๆ เค้า ซึ่งก็จะเป็นน้องๆ ที่ไม่ได้มาเข้าร่วมการสอนติวจากพวกเรานะครับ ซึ่งน้องๆ เค้าประทับใจกันมากๆ นะครับ
ทำให้พวกเรามั่นใจมากขึ้น ว่าปีนี้โครงการนี้ทำกันแบบฉุกเฉินไม่มีงบประมาณที่ลงไปสนับสนุน เพราะงบที่ใช้ไปก็เป็นงบฉุกเฉินจากสโมสร แต่นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ดี ผมกะว่าปีถัดไป ผมก็อยู่ปีสาม อาจจะมีส่วนในการเข้าไปทำงานในสโมสรอีก ก็จะนำเสนอโครงการนี้ให้เป็นโครงการที่ได้รับเงินสนับสนุนจริงๆ
และแล้ววันประกาศผลสอบเอ็นท์ตรงโควต้าก็มาถึง คุณเชื่อไหมครับ ว่าพวกเราทั้งสิบกว่าดวงใจ ไปยืนรวมตัวกันที่หน้าลานพระราชบิดา ที่หน้าตึกสำนักงานอธิการบดี มอ.ปัตตานี เพื่ออะไรครับ เพื่ออยากจะทราบว่าปีนี้สตูลจะสอบกันได้กี่คน เพราะอย่างน้อยอาจจะมีส่วนอยู่บ้าง แต่ไม่ใช่ทั้งหมด เป็นส่วนหนึ่งที่อาจจะช่วยให้น้องๆ เค้ามีแรงจูงใจฮึดสู้ให้กับตัวเอง พวกเราเหล่านั้นไม่ได้มองเลยว่า น้องโรงเรียนจะผ่านกี่คน นั่นคือประเด็นถัดไปหลังจากทราบว่า น้องสตูลทั้งจังหวัดได้กี่คนก่อน
มีการนับ มีการเช็คกันอย่างสนุกสนานครับ ผลสุดท้ายครับ จ.สตูล สอบเอ็นท์โควต้าได้ในปีนั้น
แอ่น
แอ่น
แอ้นนนน
สอบได้ทั้งหมด 25 คนครับ จากเมื่อก่อนไม่ถึง 5 คน โอ้โห แต่ละคนดีใจกันใหญ่ แต่เราก็ไม่สามารถจะสรุปได้ว่าพวกเรามีบทบาททั้งหมด แต่ส่วนหนึ่งคงมีผล
ทำให้เรามั่นใจและมองถึงความยั่งยืนของสตูลในตอนนั้น และมองคิดต่อไปว่า พวกเราอาจจะทำอีกหนึ่งปี เพื่อให้สองปีติดกันนี้ เดินไปได้ต่อเนื่อง แต่เราจะไม่ทำเกินสองปี เพราะเราวางแผนว่า เราจะให้น้องๆ ที่สอบได้เหล่านั้นหล่ะ กลับไปช่วยบ้านเกิดเค้าเอง ไปแนะนำ แนะแนวกันเอง ให้กับรุ่นน้อง สิ่งนี้คือคำประกาศที่พวกเราคิดไว้แล้วแจ้งไปกับ ท่านอาจารย์ที่โรงเรียนให้ทราบกัน
บังเอิญว่าในปีที่สาม เพื่อนๆ เค้าสนับสนุนให้ผมเป็นนายกสโมสร ใจจริงแล้วผมอยากเป็นทีมงานมากกว่า และอยากให้เพื่อนอีกคนซึ่งเป็นประธานชั้นปีเป็น แต่คำพูดที่เพื่อนๆ เค้าบอกมาคือ พวกเราจะอยู่ร่วมกับเม้ง เคียงข้างเม้งและร่วมกันทำกิจกรรม ไม่ต้องกังวลใดๆ ผมก็คิดว่าจริงๆ แล้วใครเป็นก็ได้ เพราะว่าเราช่วยกันอย่างจริงจัง คึกคักมากๆ ครับ ไว้ผมจะค่อยแตกเล่าในโอกาสหน้านะครับ
เมื่อในปีต่อไป ได้กำหนดโครงการติวน้องที่สตูลอีกรอบ ด้วยเหตุผลที่ว่า พวกเราอยากให้เกิดความยั่งยืนขึ้นมา แต่จะทำสองปีเท่านั้น และได้บอกเป้าประสงค์ให้กับทางโรงเรียนได้ทราบกัน ทางโรงเรียนเค้าก็ชื่นชมและขอบคุณพวกเรามาด้วยครับ ในทีมเค้าก็สุขใจ ผมมีความสุขมากๆ ที่เห็นเพื่อนๆในทีมสุขใจ
อีกอย่างที่ประทับใจ คือผมอยู่ปี สอง แต่มีพี่ๆ อยู่ปีสามไปร่วมทีมด้วย แล้วผมรู้สึกในความอบอุ่นของทีมงานในการให้เกียรติยอมรับกันทางความคิด โดยไม่เน้นเรื่องว่าใครแก่กว่าใคร หรือชั้นปี นั่นคือทีมงานที่ผมหวังไว้เลยครับ
ปีที่สองพวกเราก็วางแผนทำกันแบบเดิมอีกครับ จะยังมีทีมเดิมที่ไปกันด้วยเมื่อปีก่อน และทีมใหม่อีกครับ รวมๆ ก็ประมาณ 15 คนเช่นกัน เราก็ไปพักแบบเดิม รูปแบบคล้ายๆ กับที่เคยทำเมื่อปีก่อน แต่ที่พักบ้านคนละหลังกัน แต่ความสนุกสนานไม่แพ้ปีก่อน กิจกรรมตลกๆ มีเต็มเลยครับ แต่ไม่ขอเล่ามากนะครับ ในเรื่องตลกๆ ที่เกิด ฮ่าๆ (เว้นแต่จะถามกันในส่วนแสดงความเห็นครับ)
พวกเราก็ดำเนินการปกติ สนุกๆมากๆ และแล้วมาถึงวันสุดท้ายครับ คือทางโรงเรียนให้เงินกับพวกเราอีกแล้ว โอ้โห ครั้งนี้ครับ ถกกันเกินเที่ยงคืนว่าจะเอาเงินไปทำไรกันดี ให้เกิดประโยชน์มากกว่าการให้ทุน หรืออะไรทำนองนี้ครับ
แต่ท้ายสุดก็คือการให้ทุนครับ
และวันสุดท้ายทางโรงเรียนก็มาส่งด้วยรถตู้ที่ มอ.ปัตตานีครับ แล้วก็แยกย้ายกันกลับ พร้อมความประทับใจ ได้อาหารใจกันไปเต็มเลยครับ
แต่วันรุ่งขึ้นได้รับทราบจากอาจารย์ว่า ตอนที่ ทางโรงเรียนมาส่ง และขับรถกลับไปยังสตูล ลุงคนขับรถได้ประสบอุบัติเหตุครับ คือว่ามีวัววิ่งตัดถนนแล้วท่านหลบวัว ไปชนเสาไฟฟ้า รถพัง แต่ท่านไม่บาดเจ็บมาก ทางอาจารย์วิธานก็เลย อยากจะขอให้เราเปลี่ยนการให้ทุนเด็ก เป็นการเอาเงินไปซ่อมรถเพราะไม่งั้นลุงต้องมาออกค่าใช้จ่าย ซึ่งสงสารท่านครับ พวกเราตกลงทุกอย่างตามที่โรงเรียนต้องการนะครับ
ตอนนั้นผลงานของพวกเราตอนกลับมาเริ่มแผ่มาถึงปัตตานีครับ ก็มีท่านอาจารย์ที่ อ.โคกโพธิ์ ติดต่อมาให้พวกเราจัดทีมไปสอนกันวันเสาร์ ครับ ตามสะดวก ก็จัดทีมกันไปสอนครับ โดยใช้รถของมหาวิทยาลัยในการรับส่งพวกเรา ก็ทำไปในการสร้างแรงจูงใจโดยการติวเป็นเครื่องมือครับ
ท้ายที่สุดแล้วครับ พอขึ้นปีสี่ พวกเรามีน้องๆ ลูกศิษย์ที่พวกเราไปติวกันมาก่อนนะครับ เข้ามาเรียน ปี.หนึ่ง ใน มอ.ปัตตานี หลายคนครับ หลายๆ คนยังตามผมมาเรียนตอนมาเป็นอาจารย์หลังจากจบ ที่นั่นด้วยครับ ฮ่าๆ วันรับปริญญา ไม่ต้องถือดอกไม้เอง อิๆ ลูกศิษย์ช่วยมาเดินตาม อิจฉาไหมครับ
พวกเราก็ได้แต่บอกกับน้องๆ ว่าให้ทำโครงการกันไปติวน้อง ให้ประสานงานกับรุ่นพี่ที่ไปเรียนตามมหาวิทยาลัยต่างๆ แล้วนัดไปแนะนำน้องๆ กัน สร้างแรงจูงใจให้เกิดเหมือนที่น้องๆ ได้รับ (พวกเราได้ทำโครงการแนะแนวกันอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่การติว เป็นการเตรียมตัวสอบ ตามจังหวัดต่างๆ ส่วนใหญ่จะไปกันตามจังหวัดของตัวเองหรือโรงเรียนตัวเอง ทำให้น้องๆ เห็นตัวอย่างที่ใกล้ตัวครับ)
เมื่อคืนเข้าไปดูเว็บไซต์ทั้งสองโรงเรียนนี้ คือสตูลวิทยา (www.stw.ac.th) และพิมานพิทยาสรรค์ นิทรรศการออนไลน์..โรงเรียนพิมานพิทยาสรรค์ นับว่าพัฒนาก้าวหน้าไปมากครับ ผมติดตามท่านอาจารย์ของผมอยู่ แต่หาชื่อท่านไม่เจอครับ และไม่ได้ติดต่อไปเลยครับ
จริงเรื่องนี้ยังไม่จบแต่ขอจบดีกว่าครับ ไว้จะเอาตอนเด็ดๆ มาเล่ากันต่อในเรื่องอื่นๆครับ (ประมาณว่าขี้โม้) ว่าปีที่สี่ ผมวิ่งเข้าไปทำงานในองค์การบริหารองค์การนักศึกษาได้อย่างไร ทั้งๆที่เรียนก็หนักมาก ต้องทำโครงงานรายบุคคลส่งด้วย ไม่รู้แบ่งอย่างไร เรียน กิจกรรม และ(รัก ด้วยหรือเปล่า) ฮ่าๆ จะเอาตัวรอดไหมนี่
นี่คือความสุขส่วนหนึ่งที่เกิดขึ้นในตัวผมครับ แล้วคุณๆ หล่ะครับ เล่าไว้บ้างนะครับ หรือสงสัยตรงไหนก็สอบถาม ย้อนความหลัง กันได้ครับ
ขอบคุณมากๆ นะครับ
สมพร ช่วยอารีย์
ความเห็น (18)
- เป็นไงครับคุณวีร์ หากมี flash จะเด้งเลยหรือครับ
- แต่วันก่อนผมส่งไปให้เพื่อนที่อังกฤษบล็อกผมนี่หล่ะครับ เว็บเพื่อนกระฉูดเลยครับ ปิดหน้าต่างหมดเลย เพื่อนเค้าใช้ IE 6 ครับ
- ขอบคุณมากนะครับ ที่ช่วยกันเช็คหาสาเหตุครับ
อาจารย์เม้ง...
อนุโมทนาด้วย
ปุญฺญญฺเจ ปุริโส กยิรา กยิราเถนํ ปุนปฺปุนํ
ตมฺหิ ฉนฺทํ กเรยฺยาถ สุโข ปุญฺญสฺส อุจจโยติ
หากว่าคนเราจะพึงทำบุญไซ้ร ก็ควรทำบุญนั้นบ่อยๆ ควรทำความพอใจในบุญนั้น เพราะการสะสมบุญเป็นเหตุนำสุขมาให้ ดังนี้
เจริญพร
- กราบนมัสการหลวงพี่ครับ
- ผมก็ไม่ทราบครับ ว่าเราจะวัดบุญเราได้อย่างไร หรือจะดูว่าบุญหรือบาปเราหนาได้อย่างไรครับ แต่ประเด็นที่ผมมองคือการเห็นรอยยิ้มของคนอื่นที่เกิดจากสิ่งที่เราให้ แล้วออกมาจากใจจริงที่เค้าส่งกลับมาหาเราผ่านหน้าต่างของจิตใจ
- แค่นี้ก็พอแล้วใช่ไหมครับ จะไปแสวงหาอะไรมากมาย ที่ไกลโพ้น
- กราบขอบพระคุณมากครับ
ความทรงจำของชีวิต
น้อยนิด แต่ยิ่งใหญ่
ประทับไว้ที่หัวใจ
ของคนให้ และ คนรับ
 |
 |
ขอบคุณมากครับคุณวีร์ เรียกน้องวีร์แล้วกันนะครับ
- ผมลองเข้าบล็อกที่มี flash ในเครื่องผม เมื่อวานผมเข้าได้หมดนะครับ แต่เพียงแต่ว่า ช่วงที่อืดมากๆ ตอนนั้นมันปิดหน้าต่างผมไปหมดครับ
- ส่วนบล็อกนี้ผมไม่ได้ใส่ไรไว้ อาจจะมีลิงก์เพลงอย่างเดียว เมื่อก่อนทำให้มันเปิดเอง แต่เพื่อให้ง่าย ก็ปิดไปเลย หากคนใดชอบเค้าคงกดฟังเองครับ
- ผมไม่ค่อยมีความรู้เรื่อง flash เท่าไหร่ครับ เลยไม่ได้เอามาลงครับ
- ขอบคุณมากครับ
ภาระงาม นำปัญญา สู้เด็กน้อย
ได้เรียบร้อย สมจิต ปรารถนา
มีสมพร นำทีม สร้างศรัทธา
ปวงประชา ยินดีด้วย ช่วยอารีย์
 |
สวัสดีครับ อ.ย่ามแดง
- โอ๊ะโห จ๊าบๆ ครับ
- ผมเองไม่มีวาทะทางร้อยกรอง ไม่งั้นจะแต่งให้คุณด้วยซักบท
- ขอบคุณมากครับผม ฝันดีนะครับ
- ตามมาอ่านอีก
- สอบได้มากเลยครับ
- มากกว่าที่ผมเคยทำ
- สอบได้ทั้งหมด 25 คนครับ จากเมื่อก่อนไม่ถึง 5 คน
- ขอบคุณมากครับ
 |
- สวัสดีครับ พี่บ่าว
- จริงๆ ไม่ได้คิดว่าทั้งหมดนั้นที่สอบได้ จะมีผลมาจากพวกเราทั้งหมดหรอกนะครับ แต่อาจจะมีส่วนหนึ่งครับ
- พอทำสองปีต่อเนื่องก็ให้เค้าช่วยเหลือเกื้อกูลกันเอง เราก็หันไปทำจังหวัดอื่นต่อ หรือส่วนอื่นต่อ
- ไว้จะเขียนเล่าๆ ไว้เรื่อยๆ ครับ มีอะไรให้เขียนเยอะหน่อยครับ ตอน ป ตรี
- ขอบคุณครับ
 |
สวัสดีครับพี่อัมพร
- ไม่ได้กิจกรรมอะไรมากหรอกครับ ทำเท่าที่ทำได้ เท่าที่มีแรง
- ขอบคุณมากครับ มีความสุขในการทำงานครับ
 |
บ |
สวัสดีครับ คุณ บ.
- สวัสดีครับ ที่เข้ามาเยี่ยมครับ
- เรื่องการว่าคุณครู นั้น ของมองในฐานะเป็นครูนะครับ
- หากผมเป็นครู ใครว่าครู หรือมาว่าผมก็ว่าได้ครับ ด้วยความยินดีครับ และเอาสิ่งที่เค้าว่ามาพิจารณาตนครับ หากเค้าจะว่าใครซักคน ก็คงมีเหตุผลครับ
- ตอนแรกตอนอ่าน ผมมองย้อนดูตัวผมครับ ว่าผมเคยว่าอะไรคุณครูเสียหายบ้างครับ อิๆ
- หากคำตอบไม่ชัด ขอรบกวนลงรายละเอียดในคำถามด้วยครับ
- ขอบคุณมากครับ
สวัสดีค่ะอาจารย์สมพร ขอบคุณสำหรับไมตรีจิตที่มีต่อชาวสตูลวิทยาและพิมาพพิทยาสรรค์ค่ะ จะบอก อ.วิธานให้ค่ะ ว่า อ.สมพร กล่าวถึงไว้ ยังไม่แน่ใจว่าพี่วิธานจะมีบร้อกอยู่ในนี้หรือเปล่า ตอนนี้ อ.วิธานย้ายจากสตูลวิทยามาอยู่พิมานพิทยาสรรค์แล้วค่ะ
17. นงนุช สามารถ
สวัสดีครับ อ.นงนุช
- ขอบคุณมากครับ ที่แวะมาเยี่ยมครับ ผมดีใจมากครับ ที่ทราบข่าวจากพี่แอนนะครับ
- ดีใจที่โรงเรียนพัฒนาไปมากๆ เลยนะครับ มีโอกาสคงได้ไปเยี่ยมอีกนะครับผม
- ขอบคุณมากๆ ครับ กิจกรรมเก่ายังมีความผูกพันยึดอยู่เหนียวแน่นครับ
- มีความสุขในการทำงานนะครับ