ย้อนรอยผู้บริหารระดับสิบ
ได้ยินคณะกรรมการที่มาประเมินท่านผอ.วิมลประกาศว่าผ่านก็ขอแสดงความยินดีและชื่นชมในกับผลงานของท่านที่ทำให้ผู้ใต้บังคับบัญชาได้มีโอกาสแสดงความยินดีกับท่านได้หลากหลายดี ท่านมีความเป็นกันเอง พูดคุยกับทุกคนที่ท่านพบ ดูแลผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างทั่วถึง ใครเดือดร้อนให้ช่วยก็เต็มที่ และนี้ก็เกิดจากการรวมพลังของคนนครที่ไม่เคยไร้น้ำใจไม่ว่าจะจัดกิจกรรมใดๆก็แล้วแต่ย่อมเกิดผลดีติดตามมาเสมอ จากก่อนหน้านี้ได้รับคำจากผอ.อำเภอบอกให้ทุกคนช่วยจัดสถานที่ในการเตรียมประเมินผู้บริหารระดับ 10 ก็ตกลงกันว่าทุกคนไปกันในวันศุกร์ คนปากพนัง มีรถยนต์ 8 คันช่วยกันขนของคนละไม้คนละมือเต็มทุกคันรถ ไปถึงนครประมาณ 09.00 น.ช่วยกันขนลงตามที่แบ่งไว้เป็นฝ่ายๆไป จัดไปและเปลี่ยนไปจนเป็นที่ถูกใจ ก็พักกินข้าวกล่องและจัดต่อจนกระทั่งเรียนร้อยแยกย้ายกันกลับก่อนกลับผอ.เปลี่ยนแผนใหม่บอกให้มาใหม่เท่าที่จำเป็นคือฝ่ายจัดแฟ้ม และนิทรรศการและที่อยู่ทางปากพนังให้ขนของที่เตรียมจัดนิทรรศการมาด้วยในตอนเช้าวันที่จันทร์ ก็มารอจนกระทั่งเลยเวลา ได้ของไปบางส่วนไม่ครบสมบูรณ์ ไปถึงมีหลายคนมาก่อนแล้ว ก็ไปช่วยจัดแฟ้มงานที่แบ่งไว้แล้วในสมรรถนะที่ 6 ที่เริ่มช่วยกันทำ 3 คนทำใหม่โดยการค้นข้อมูลขอจากคนนั้น คนนี้ และถ่ายเอกสารเพิ่มเติม ท่านผ.อ.วิมลใจดีบอกต้องการอะไรให้บอกท่านก็ช่วยกันค้นหา จนกระทั่งเที่ยงมีเลี้ยงข้าว บ่ายก็ทำต่อเจ้าหน้าที่จากศูนย์จังหวัดช่วยกันค้นหาที่ไม่เจอก็หาจนกระทั่งพบ ทำไปจนกระทั่งมองไปด้านนอกมืดแล้ว นึกได้ลูกที่บ้านยังไม่มีอะไรกินเลย ป่านนี้ร้านต่างๆ ตลาดก็เก็บของแล้วกินอะไรดีและกลับไปกินน้ำแกงที่เหลือตอนเช้าแล้วกัน ที่เป็นอย่างนี้ก็เห็นได้ว่าไม่มีใครที่ทำตัวแบบแมงกะพรุน แบบที่เคยเห็นในทะเลมีตัวใสทำตัวได้กลมกลืนกับน้ำเป็นอย่างดีทำให้เรามองไม่เห็นรู้ตัวอีกทีก็โดนเต็มๆแล้ว พิษที่โดนปวดแสบ ปวดร้อน เจ็บระบมไปหมด อันนี้ถามเขามา จึงต้องระวัง คิดดูแล้วก็เหมือนๆกับคนเรานี่เองที่มีมุมมองหลากหลายรูปแบบ บางคนต่อหน้าพูดจาดี อย่างนั้นดี อย่างนี้ได้ ให้ทำอะไรรับปากได้หมดไม่มีปัญหา ลับหลังบ่างช่างยุ คนนั้นไม่ดี คนนี้ไม่ทำ วันนี้นายอยู่เข้ามามองหางานทำ พรุ่งนี้นายมีนัด ฉันนัดบ้าง แต่ตอนรับรางวัลนี่สำคัญไม่รู้มาจากใหนรับไปเต็มๆ พูดถึงรางวัลเคยได้อ่านหนังสือฉบับหนึ่งนานมากแล้ว เขียนเอาไว้ว่า การมอบรางวัลควรมองคนไกลมากกว่าคนใกล้ หมายถึงคนที่เข้าไม่ถึง พึ่งงานได้ จัดฉากไม่เป็น คิดอย่างไรทำอย่างนั้น ปากกับใจตรงกัน มีความจริงใจ แต่ไม่ค่อยพูดเพราะพูดไม่เป็น เอาใจไม่เก่ง ไม่รู้ใจคนอื่นแต่ผลงานมีและดี ใครๆก็มักมองไม่เห็น ผ่านเลยเหมือนสายน้ำ เช้าต่อมาถึงวันรับการประเมินทุกคนที่เกี่ยวข้องเดินทางไปตั้งแต่เช้า บ้างก็ตรวจเช็คความเรียบร้อย บ้างก็เดินชมนิทรรศการไปรอบๆพูดคุยกันระหว่างรอคณะกรรมการ ผอ.ศนจ.ในชุดสูทสากลยิ้มแย้มแจ่มใสทักทายคนนั้นคนนี้ อารมณ์ดี แต่คณะที่มาให้กำลังใจดูตื่นเต้นนั่งไม่เป็นที่เพราะอาจต้องช่วยตอบในบางเรื่องที่กรรมการสงสัย ถึงเวลากรรมการเดินทางมาถึงเดินชมสถานที่รอบๆก่อนหลังจากนั้นถึงเวลาผอ.ทำหน้าที่ และเมื่อกรรมการสงสัยเรียกหาเอกสารหลักฐานต่างๆก็ช่วยกันหาวุ่นวายเล็กๆ ในที่สุดพลังแห่งความดีที่ไม่ต้องซื้อหาก็มากับความสำเร็จ เพราะกรรมการดูในบางเรื่องที่สงสัยเท่านั้น ผ่านช่วงการประเมินกรรมการได้เดินทางกลับ ถึงตอนนี้ประมาณ 2 ทุ่มได้เวลาของที่เตรียมไปทุกอย่างก็ช่วยกันขนกลับเลยทันทีเพราะว่ามืดแล้วและหิวข้าวกัน ส่วนฝ่ายนิทรรศการนั้นไม่ได้เอากลับเพราะให้ทุกคนที่มาเอากลับไปบ้านกัน ออกจากศูนย์นคร 20.30 น.ถึงปากพนัง 21.45 น.ขับกันมาเรื่อยๆของมันหนัก ช่วยกันขนของเก็บที่ศบอ.ปากพนัง ถึงบ้าน22.00 น.ไม่ได้กินข้าวก็เลยเวลามันกินไม่ลงนอนทั้งอย่างนั้น นี่ทำให้นึกถึงการประเมินที่กำลังจะมาถึงในเดือนมีนาคมนี้ ก็เตรียมงานคนเดียวของใครของมัน กรรมการที่มาพลิกดูแฟ้มกันคนละหลายๆรอบ ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้างได้แค่ผ่านก็ดีแล้วก็เป็นลูกจ้างเหมือนเดิม สาธุ
