ครั้งก่อนได้เล่าว่ามีความรู้สึกตัวอยู่ 3 แบบ และ ความรู้สึกตัวแบบธรรมชาติ เป็นความรู้สึกตัวที่เหมาะในการทำให้เกิดปัญญา เพราะทำให้ จิตฉับไว ในการระลึกรู้ ตามความเป็นจริงที่กำลังปรากฏ (มีสติ) จิตจะมั่นคงไม่ถูกอารมณ์ใดๆมาบงการ (มีสมาธิ) จิตจะรู้ตัว เห็นการเกิดดับ ตามเหตุและปัจจัย ไปต่อหน้าต่อตา(มีปัญญา) ถ้าอยากทราบว่าขณะนี้เรามีความรู้สึกแบบธรรมชาติหรือไม่ ให้ระลึกรู้อยู่เนืองๆว่ามีอาการเหล่านี้ปรากฏอยู่บ้างหรือไม่...
ถ้ายังพบอาการที่กล่าวข้างต้นแสดงว่ายังเป็นความรู้สึกตัวที่ไม่ธรรมชาติอยู่ครับ...
เมื่อเกิดอาการเหล่านั้น การรู้ตัว(ที่เหมาะแก่การสร้างปัญญา) นี่เป็นการรู้ตัวแบบไหน
รบกวนท่านอาจารย์ขยายความ"การรู้ตัวแบบธรรมชาติ" ด้วยครับ
แนวทางพัฒนาตนเองน่าจะเป็นไปตามแนวทางใดครับ ท่านอาจารย์?
ด้วยจิตคาราวะครับผม
คิดว่าตรงกับ คำว่า "ตระหนักรู้" น่าจะใช่ นะครับผม
หากเทียบตามคำสอนก็คือ การวางเฉย เมื่อรับรู้ผ่านอายตนะ ทั้งหมด มีสติระลึกรู้ แล้วพิจารณาให้เกิดปัญญา รู้ว่ารู้ ไม่หลงตามความคิด
ผมขอกลับไปนั่งคิด ในประเด็นนี้ และจะกลับมาคุยกับอาจารย์อีกครั้ง...(อ่านเป็นรอบที่สี่แล้วครับ)
ผม "คิด" ว่า ผู้ที่สามารถวาง "อุเบกขา" ได้ ต้องเป็นผู้ที่มี "สติ" ว่องไวมากทีเดียวครับ
เข้ามาสวัสดีคุณจตุพร ที่บ้าน Dr. Su นี่ ...ดีใจที่ได้พบ Dr.Su เมื่อวันก่อน ...ขอบคุณคุณจตุพรสำหรับ Post Card จากเมืองปายครับ