เมื่อวานผู้เขียนยินดีเป็นอย่างยิ่งค่ะ ที่มีสมาชิกห้องเค็มท่านหนึ่งซึ่งแทบจะไม่เคยได้ไปอบรม สัมนาที่ไหนเลยก็ว่าได้ ตกปากรับคำจะไปร่วมอบรมและประชุมสมาคมเทคนิคการแพทย์ประจำปีนี้ขึ้น เอาเป็นว่าผู้เขียนทำงานมา 10 กว่าปีนิด ๆ ไม่เคยเห็นเขาไปอบรม ประชุม สัมนาที่ไหนเลย!!!
สมาชิกท่านนี้เป็นผู้ชายที่เงียบและเรียบร้อย พูดน้อยที่สุดของที่สุดในห้องเค็มเรา แต่ร้องเพลงได้เพราะสุด สุด เหตุเพราะออมเสียงพูดเก็บไว้ร้องเพลง (เป็นเคล็ดลับที่ไม่ลับ)
เมื่อวานได้คุยกัน และทราบว่าเขาก็นึกอยากไปกับเขาเหมือนกัน แต่เหตุผลว่า "ทำไมถึงไม่ไป" นั้น เพราะเขาอยากไปกับคนที่รู้จัก ถ้าไม่รู้จักใครเลยไม่กล้าไป ผิดกับผู้เขียนไปที่ไม่มีใครรู้จักยิ่งดี เพราะรู้สึกอิสระดี
และเมื่ออยากไป พวกเราชาวเค็มก็รีบมัดมือชก เอ๊ย ! จัดให้ทันที และเหตุนี้เองผู้เขียนจึงคิดริเริ่มจัดระบบ และระเบียบ เรียงคิวในการไปอบรมและประชุมของหน่วยกันขึ้น ทุกคนเห็นดีเห็นงามต้องกัน โดยการจับฉลากคิวกันไว้ล่วงหน้าเป็นลำดับ เริ่มจากการเน้นที่ประชุมหลัก ๆ และใหญ่ ๆ อย่างประชุมประจำปีของสมาคมเทคนิคการแพทย์ขึ้น ทุกคนมีสิทธิเท่าเทียมในการมีโอกาสในการเรียนรู้เท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะอยู่ในตำแหน่งใด
ไม่อยากบอกเลยว่า ความคิดเช่นนี้ผู้เขียนคิดมานานมาก มากแล้ว แต่ไม่กล้าเสนอสักกะที เนื่องจากมีบางท่านที่ได้ไปอยู่บ่อย ๆ บางท่านก็แทบจะไม่ได้ไป หรือบางคนก็เกรงใจ เกรงใจ แม้ตัวเองอยากไปแต่ไม่กล้าไป (ประมาณนั้น)
ต้องขอบคุณในความกล้าหาญของตัวเองในการที่จะกล้าเสนอและเปลี่ยนแปลง เมื่อวานผู้เขียนรู้สึกอิ่มเอมและอิ่มใจ มีความสุขเล็กๆ กับเพียงแค่กล้าที่จะคิด กล้าที่จะพูด และกล้าที่จะทำ หากคิดว่าสิ่งนั้นดี (เอ๊ะ ! รึเปล่า)
บันทึกนี้ขอชมตัวเองบ้าง แม้เป็นความกล้าเล็ก ๆ ที่อาจไม่มีค่าสำหรับใคร แต่เป็นการเริ่มต้นและเปลี่ยนแปลงที่ดีกับพวกเรา
อิ่มใจ..ตามไปด้วยค่ะคุณศิริ
ช่วงนี้ผู้เขียนอิ่มจนแทบปริเลยค่ะ--สงกะสัยน้ำหนักจะขึ้นแฮะ